Ik hou van open, diepgaande gesprekken en connecties, waarbij mensen diep in zichzelf kijken naar hun gevoelens, emoties, trauma’s… en hoewel ik nu meer zo’n gesprekken heb, is dat niet altijd zo geweest. Wat is er veranderd en hoe voer je zo’n gesprek?
Wanneer twee individuen elkaar ontmoeten, moeten we erkennen dat ze allebei uniek en verschillend zijn, elk met hun eigen overtuigingen, waarheden en geschiedenis. Er wordt vaak gezegd dat we allemaal onze eigen ‘bagage’ of ‘rugzak’ met ons meedragen, waarin al deze dingen zitten. Persoonlijk zie ik het spirituele pad naar verlichting waar velen over praten als het leegmaken van deze bagage om lichter door het leven te gaan. Diepgaande, open gesprekken hierover helpen daarbij, en zeer hechte connecties kunnen vaak inzicht verschaffen.
Ik geloof dat als we deze open, diepgaande gesprekken met iedereen zouden hebben, psychiaters veel minder nodig zouden zijn. Maar hoe voeren we zo’n gesprek, want ik wil het wel, maar de ander lijkt dat niet te willen… klinkt bekend? Ja, het principe van ‘laat mij de jouwe zien en ik laat je de mijne zien’. Maar mijn ervaring is dat dat niet helemaal werkt. Wat voor mij beter werkt, is steeds een beetje in mijn rugzak laten kijken. Als je er met een niet-oordelende, geïnteresseerde blik in gekeken wordt, open ik hem misschien iets verder. Als de ander dan voorzichtig zijn rugzak opent en ik op mijn beurt met een niet-oordelende, geïnteresseerde blik erin kan kijken, kan er iets magisch gebeuren!
Hier is een voorbeeld van hoe zo’n ontmoeting er kan uitzien.
“Magie in de energie.”
Waarom nu de beslissing nemen? Wat heeft me tot nu toe weerhouden om de beslissing te nemen? Ik hou van de dubbele en verschillende perspectieven op de situatie.
Mijn blik is intens gericht op wat komen gaat. Een aangename energie aan mijn zijde. Een blik naar elkaar is genoeg om te overwegen, een deel van een pad samen te bewandelen.
We hebben allebei onze rugzak. Die we langzaam voor elkaar openen. Geen verrassing, alle kleuren zijn aanwezig in beide rugzakken.
Van blik, naar woorden, naar contact, naar pure energie. Ik laat het binnen en stuur uit wat ik voel dat eruit moet worden gestuurd. Er ontstaat een verbinding.
Door de energie die we allebei voelen, in contact en met een blik, zijn woorden vaak niet meer nodig. Onze rugzakken gaan steeds verder open voor elkaar. We slagen erin om de schoonheid van alles in de rugzak te zien zoals het is.
We mogen zijn wie we zijn. Wat we doen komt intuïtief en zonder moeite. Het lijkt alsof de energie het overneemt.
We kunnen niet spreken van controle. Dit is wat het is, zoals het is. Zachtjes loslaten en spelen met wederzijdse overgave.
Het voelt alsof we kinderen zijn. Geen oordeel, geen projectie en geen verwachtingen. Alleen de magie van het moment zelf.
Ik ben zo blij dat ik mijn rugzak heb geopend. Dankbaar dat de ander met liefde naar binnen keek. Ik voelde dat we allemaal samen waren, waarschijnlijk als één, allemaal in een grotere rugzak.
Voor mij begint een goed, diepgaand gesprek vaak op basis van mijn intuïtie: ik stel mezelf open voor de ander en volg dan de energie. Verwacht nooit niets, en als ik voel dat het beter is om me niet verder open te stellen voor deze persoon, is dat geen probleem. Dan ga ik verder, misschien komt er nog een moment waarop het wel goed voelt, zelfs met dezelfde persoon.
Aan de andere kant, als het goed voelt, zou ik je willen uitnodigen om voorzichtig de rugzak te openen, te voelen wat er gebeurt, en dan wens ik je oprecht toe dat je ervaart en voelt dat je gewoon jezelf kunt zijn en stukje bij beetje dingen uit je rugzak kunt halen. Moge je veel open, diepgaande gesprekken en verbindingen ervaren. Namaste!
Recente reacties