Ik ben opgegroeid in een wijk, de seizoenswijk was de naam. Het is eigenlijk een wijk met een paar straten, veel huizen dicht bij elkaar en een speeltuin in het midden. Ik denk dat iedereen wist wie, wie was, geen mysterieuze bewoners. Niet dat we het allemaal goed met elkaar konden vinden, nu we wisten wie waar woont en wie met welke auto rijdt.
Vlak voor het huis waar ik woonde; was een klein gazon, een ideale plek om te voetballen. Vooral ideaal voor de kinderen, ik ga me niet uitspreken voor de volwassenen die eromheen wonen. Hoe ouder ik werd, hoe verder weg van het doel ik moest gaan staan om de bal op doel te trappen, waardoor ik uiteindelijk op straat kwam te staan.
Behalve bewoners van de wijk of bezoekers was er niet veel verkeer op straat. De kinderen gingen aan de zijkant, lieten de auto’s door, de auto’s reden langzaam en de meeste maakten een dankbaar gebaar. Het werkte bijna perfect.
Toen ik in 2004 in Beauvechain kwam wonen op een open baan in de natuur, ook al is de snelheidslimiet 50 km/u, zouden auto’s die voorbijrijden met meer dan 100 km/u geen uitzondering zijn. Het eerste wat ik plaatste was een hek tussen ons huis en de straat om huisdieren en kinderen te beschermen tegen deze mogelijke moorden.
Ik vond het spijtig, nu nam ik aan dat dit de prijs was die we moesten betalen om in zo’n natuurlijke omgeving te kunnen leven. Het is iets wat bekend is in de gemeente, iedereen is er op een gegeven moment schuldig aan en we kunnen er geen oplossing voor vinden.
Als we er met de gemeente over praten, merk je dat de gemeente probeert een politieke oplossing te vinden en natuurlijk schoppen ze altijd iemand tegen de schenen. Ze zoeken dus naar een compromis waar iedereen mee kan leven en waar niemand echt tevreden mee is.
Zijdelings geparkeerde auto’s (maakt niemand bang en leidt tot schade aan de auto’s door aanrijdingen vaak met vluchtmisdrijf), het toepassen van vernauwingen (deze mogen niet te klein zijn anders komen de bussen niet voorbij en is het voor de auto’s gewoon slalom), het toepassen van vluchtheuvels (dit veroorzaakt grondtrillingen die zeer zwaar zijn in huizen en zelfs schade veroorzaken), eenrichtingsverkeer of straten (tijdelijk) afsluiten worden nooit overwogen omdat dat mogelijk te veel vijanden voor de politiek zou kunnen betekenen. Vijanden voor de politiek betekent minder stemmen, dus het spel zou wel eens helemaal voorbij kunnen zijn voor de politici en dus we komen er niet.
Ik heb zelf, omdat ik me er vanaf het begin volledig bij neergelegd had, niet echt ingezien hoe ik er als burger iets aan zou kunnen doen. Totdat mijn zoon onlangs een basketbalring kreeg die makkelijk te verplaatsen is. Omdat onze straat groot, mooi en licht is, met de wind snel droog, leek me dit een ideale plek om de ring soms op te zetten. We zien ook het verkeer in beide richtingen vrij goed aankomen. De kinderen vonden het een spannend idee, nu waren ze een beetje bang omdat ze nooit op straat hebben gespeeld en het echt een drukke snelle weg is.
Wat was de constatatie, het is superleuk en er is veel ruimte op straat. Niet veel mensen hebben een terras of oprit die even groot is als de straat. Zodra een chauffeur een persoon op straat ziet, gaat deze automatisch langzamer. Zelfs de meest roekeloze bestuurders passeren veel langzamer dan 50 km/u. Mijn kinderen hadden dit ook gemerkt en waren verbaasd over het resultaat. Hierdoor kan ik de auto’s nog beter zien aankomen (moet toegeven dat het sinds de lockdown relaxatie niet meer 100% efficiënt is en dat sommigen om een of andere reden onder grote druk staan om zo snel mogelijk ergens te komen. Kost wat het kost).
Het leek erop dat als er geen menselijk contact is, mensen zich niet storen aan hun acties en doen wat ze willen. Nu, zodra ze iemand in de ogen moeten kijken, hebben ze veel meer moeite om dezelfde acties te doen, de roekeloze snelheid hier. Ze worden zich meer bewust van hun acties en willen om een of andere reden niet aan hen gekoppeld worden. Zij zijn de voorbeeldige burgers, nietwaar.
Ik sta mooi aan de kant van de weg als er een auto in aantocht is, we zwaaien naar elkaar als de chauffeur dat wil en er wordt zelfs soms gestopt om een praatje te maken. Het resultaat tot nu toe, iedereen lijkt gelukkig of dat is tenminste wat ze overbrengen. Ik moet toegeven dat er meer leuke sporten zijn voor de buren dan het botsen van een basketbal, mijn excuses daarvoor … nu probeer ik niet te overdrijven en “I love this game”.
Kom gerust mee spelen!
#spelen #speelstraat #oplossing #basketbal
Geef een reactie