Voor iemand die denkt aan het starten van een groentetuin, neem ik aan dat er een tuin is. Deze post gaat niet over het maken van een moestuin in bloempotten of grote containers waar ik geen ervaring mee heb, dit gaat over het direct in de grond planten.
Een groentetuin is vooral bedoeld voor groenten (eventueel wat fruit) en kruiden. Wat me meteen opviel met mijn beperkte ervaring, is dat fruit echt het makkelijkste is. Als je een boom of struik plant, zorg er dan voor dat het onkruid het niet overneemt en je zult vrij snel goede resultaten zien. Zie ook dat de tuin gezond en biologisch gediversifieerd is, wat ervoor zorgt dat ziekte aan fruit minder vaak voorkomt. Gezien de menselijke aantrekkingskracht voor gemakkelijke oplossingen, zou fruit het beste voedsel voor de mens zijn en gemaakt van de natuur?
Voor de meeste groenten en kruiden (en ook voor fruit) is het aan te raden om in normale aarde te beginnen. Dus niet overwoekerd met gras of ander leven. Mijn eerste vierkantje was dus, omspitten maar die grond. Doe dat vooral niet! Het is vermoeiend, hard werken en niet zo goed voor de bodem om al die lagen volledig om te gooien. Er is een veel gezonder en eenvoudigere oplossing.
Eerst moet ik misschien voor iets anders waarschuwen, als je een groentetuin begint zijn er 2 dingen die je moet leren als je er nog niet mee om kunt gaan, anders is het niet compatibel met de eenvoudige gezonde groentetuin.
Geduld (dat heb ik vaak niet in deze moderne samenleving en daarom doe ik allerlei uitvindingen die tegen de natuur ingaan om het toch sneller te laten gaan).
Niet bang voor dieren (oh maar ik ben wel niet bang voor dieren, ik heb zelf een hond en een kat dus geen probleem. De eerste regenworm die ik zie spring ik wel op het dak. Wees dus niet bang voor de dieren, ze zijn hier net als wij om te doen waar ze goed in zijn en hebben zeer zelden negatieve bedoelingen met ons, en als ze dat wel hebben, is er vaak een andere achterliggende reden die we wel of niet weten).
Dan testen we dat geduld meteen in de eerste stap voor een veel gezondere en eenvoudigere oplossing. Het beste is om rond oktober te beginnen met een groentetuin. U pakt dan groot donker karton (idealiter geen tekst of andere chemicaliën erop), typisch van een grote kartonnen doos, snijdt het open en bedekt de grond waar u een moestuin wilt aanleggen. Idealiter wilt u ervoor zorgen dat de zon een groot deel van de dag in uw moestuin aanwezig is. Leg er dan stenen op zodat het karton goed tegen de grond blijft liggen en niet bij de eerste wind wegvliegt. Dat is het, simpel, niet?
Dan is het 6 maanden wachten, om tegen maart van het volgende jaar geabsorbeerd karton te vinden. Als er nog karton over is, kun je het weghalen. Normaal gesproken kom je in contact met een pure aardbodem en waarschijnlijk veel dieren eronder. Dit is ideaal, hoe gezonder de grond, hoe meer dieren. Op een sla vol met pesticiden gaan de dieren niet op, daar is een reden voor. Gezonde grond, net als een gezonde tuin is veel dieren.
Maart is het ideale moment om de rest van het gras op het gazon voor het eerst af te rijden. Gooi het zo snel mogelijk op de grond van de groentetuin om het te bedekken. Een overdekte grond droogt niet uit, houdt veel leven in zich en zorgt ervoor dat er maar weinig onkruid op groeit.
Dan ben ik in principe vanaf april klaar om hier zaden of planten te planten. Met planten is het bijna gegarandeerd succes, met zaden is het wat meer zoeken. In een van de volgende posts zal ik mijn ervaring met het planten van zaden verduidelijken en waarom ik een serre heb gekocht.
Ik had al veel gehoord over vasten (niets eten gedurende een bepaalde periode) en ik denk dat het deel uitmaakt van de meerderheid van de religies die ik ken. De Bijbel presenteert het vasten zelfs als iets dat goed, winstgevend en heilzaam is. De enige religie waar ik het effectief kon zien, was in de Islam met de Ramadan. De andere religies praten er vandaag de dag nog steeds over, maar er is niet veel van te zien in de huidige samenleving.
Ik ben opgegroeid met het leren dat ik moest eten en dit vooral om te overleven. Dus de link werd heel snel gelegd, niet eten is sterven. Omdat ik geluk had dat er altijd eten op tafel stond, ik geen expliciete religie heb, heb ik nooit echt een direct verband gehad met vasten. Tot 2014 vond ik dat ook helemaal niet interessant om te proberen, ik was te verslaafd aan het industriële eten dat ik tot dan toe had gegeten.
Toen ik in 2014 mijn eetgewoonten veranderde, begon ik ook meer te leren over de impact van voeding op het lichaam. Ik leerde en voelde dat een groot deel van mijn energie gaat naar het verteren van voedsel. Dus hoe moeilijker het is voor mijn voedsel om te verteren, hoe vermoeiender ik zal zijn. Ik vond uit wat voor mij een uitstekende balans tussen voedsel en energie was.
Toen ik dat ervaarde, kwam ik er wel achter dat als ik me niet zo goed voelde of me zelfs ziek begon te voelen, dat het gewoon doorgaan enkel met water vrij natuurlijk voelde en helemaal niet zo slecht was. Ik begon ook een maaltijd over te slaan toen ik geen honger had en me niet goed voelde, ik voelde hoe mijn lichaam reageerde en ik voelde hoe het zichzelf kon genezen. De angst, die ik had vanwege wat me vroeger werd verteld om dood te vallen van ondervoeding, was niet echt wat er gebeurde toen ik het daadwerkelijk deed. Natuurlijk had ik al op veel andere gebieden ontdekt dat de meeste dingen die mij eerder door een samenleving werden opgedrongen, niet echt in overeenstemming zijn met mijn eigen ervaringen, zowel positief als negatief.
Het testen met juist een maaltijd, werd al snel een poging van een dag en zelfs pogingen om een paar dagen te vasten op basis van alleen maar water. Het voelde allemaal geweldig, en het enige wat ik besefte dat voor mij niet zo raadzaam was, was om de zeer intensieve korte inspanning te leveren. Meestal een half uurtje intensief hardlopen, een zeer intense, stressvolle dag op het werk… het zouden dagen zijn die ik zou vermijden om te doen tijdens het vasten, na mijn ervaring. Voor alle andere dingen had ik echt geen problemen. Ik kon zelfs aan een tafel gaan zitten en een gesprek voeren met anderen die aan het eten waren. Ik voelde echt de voordelen van het vasten, wat ik zie als het reinigen van mijn lichaam en het geven van wat energie om te herstellen.
Met die kennis kwam ik bij Irène Grosjean (die ik hier al gedeeltelijk beschrijf) voor een paar dagen aan en kwam ik in contact met haar “le jeûne & purge” die gezien kan worden als reinigingsaanbevelingen. Ze zei dat de mens, zoals alle dieren, ook zijn binnenkant moet reinigen en zuiveren als hij dat nodig acht. Omdat ik geen ervaring heb met dit onderwerp, heb ik goed geluisterd naar wat ze erover te zeggen had en het klonk het proberen waard. Na een persoonlijk consultatie met haar kreeg ik een persoonlijk reinigingsprogramma van haar. Het bestond voornamelijk uit 1 zuivering met ‘chlorumagène’ en 1 met ‘huile de ricin’ die ik afwisselend (niet samen) kon doen en waarna ik een paar dagen niets meer mocht eten. Tijdens ons verblijf daar hoorde ik de wildste verhalen over deze purges, van andere deelnemers die het al geprobeerd hadden, over het feit dat ze erg ziek waren, dat ze moesten overgeven terwijl ze het dronken… Op dat moment was er niets dat me bang maakte, ik wilde dit proberen en ervaren wat het me zou brengen.
Ik moet zeggen dat het feit dat ik de ‘chlorumagène’ en de ‘huile de ricin’ uit de apotheek moest halen niet de ideale oplossing voor mij leek, toch heb ik het geprobeerd en ik geloofde erin.
Een paar weken na mijn verblijf bij Irène Grosjean begon ik deze 2 zuiveringen te ervaren en de eerste effecten waren nogal negatief; mondzweren, vermoeidheid, duizeligheid… Nu zei ze vooral dat het om zuiverings verschijnselen ging, dus ik maakte me niet al te veel zorgen. 1 maand later begon ik wat ritme te creëren, ik nam nu grotere doses, nu met sommige purges zou ik volledig KO zijn, met koorts en echt geen energie meer. Na dit enkele maanden te hebben gedaan zou ik op een gegeven moment moeite hebben om de reiniging drankjes in te nemen. Tot een punt waarop het moeilijk werd om naar de fles met ‘huile de ricin’ te kijken of de pompelmoes waarin ik het moest vermengen te ruiken.
Gezien het feit dat na maanden van uitvoeren van deze reinigingen en de stress die het mijn lichaam gaf, is het de eerste keer dat ik me afvraag of het niet beter zou zijn om deze reinigingen te stoppen. De volgende keer dat ik geen speciaal effect voelde, besloot ik dat mijn lichaam te veel leed voor het voordeel dat ik erdoor kreeg. Ik stopte de zuiveringen en concentreerde me op het vasten alleen en het schoonmaken van mijn lichaam met bepaalde voedingsmiddelen.
Terugkijkend denk ik dat het een ervaring was die ik moest hebben, ik heb nergens spijt van en ik zou het weer doen als ik terug in de tijd kon gaan. Ik voelde gewoon dat op een natuurlijke manier mijn stress bestrijdende reactie op de stoffen van de purge me deed beseffen dat het niet meer natuurlijk aanvoelde. Ik zal dan ook de ervaring vanaf dan stoppen met de ‘chlorumagène’ en de ‘huile de ricin’.
Hoewel ik vanaf dat moment niet meer “à la Irène Grosjean” vastte, had ik de voordelen ervan gezien en zou ik er op allerlei manieren mee experimenteren.
Ik testte om 3-4 dagen niet te eten (alleen water en infusies), wat perfect werkt, nu zou het soms heel gemakkelijk zijn om dat te doen, andere keren heel moeilijk en veel discipline vereisen.
Ik heb ook getest om 24 uur lang 1 dag per week niet te eten (alleen water). En ook hier zou ik ontdekken dat het soms heel gemakkelijk is om dat te doen, andere keren heel moeilijk en terug vereisen van veel discipline.
Vandaag vanuit een vasten standpunt en met die ervaringen pas ik het volgende toe;
Als ik me slecht of ziek voel, vast (alleen op basis van drinkwater) ik zeker de periode die ik daarvoor als nodig voel en ga pas weer eten als ik echt honger heb naar wat fruit of groenten (geen hamburger of een zakje friet, dat is nephonger voor mij).
Ik probeer niet te laat in de avond te eten. Het laatste dat ik eet is meestal rond 17u – 18u. Ik probeer ook niet te vroeg in de ochtend te eten. Het eerste wat ik eet is meestal rond 7u – 8u, wat me elke dag een +-12u vasten, lichamelijke of verterings rust geeft.
Als ik kan (Ik ben niet te hard voor mijzelf maar ook niet te zacht, voel wanneer het goed voor mij voelt), probeer ik mijn laatste maaltijd van de dag rond 15u – 16u te hebben en eerst rond 7u – 8u, wat me elke dag een +-16u verterings rust geeft. Hierdoor kan mijn lichaam ten volle profiteren van de rust en slaap om te herstellen en niet 100% met de spijsvertering bezig te zijn op dat moment.
Purges, ik stopte er volledig mee in de vorm van de aanbevelingen van Irène Grosjean. Wat ik wel te weten ben gekomen over mijn reis is dat er enkele uitstekende planten zijn die ook voor een natuurlijke reiniging zorgen. Voor mij bieten, wortelen, venkel, broccoli, spruiten, knoflook, gember, boerenkool, citroen, uien, peterselie… …allemaal natuurlijke reinigingsmiddelen die ik vandaag in mijn dagelijkse voeding opneem. Ik probeer er gewoon een natuurlijke verbinding mee te hebben. Op een gegeven moment wil ik ze echt niet eten en op andere momenten zijn ze alles wat ik wil eten.
Op basis hiervan is mijn vertrouwen in de natuur aanzienlijk toegenomen en het heeft me de liefde, de troost en de grootsheid gegeven die ik er al lang niet meer in had gezien. En het belangrijkste van alles, het geeft me een geweldig gevoel.
Om nu de vraag te beantwoorden waarmee ik begon, “Hoe lang kan ik leven zonder te eten?”.
Uit mijn experimenten zou ik kunnen zeggen, 4 tot 5 dagen gemakkelijk. Voor een ander antwoord, beveel ik de volgende film aan “La marche sans faim”.
Laten we beginnen met waarom heb ik een baan nodig? Waarom moeten we werken? Om geld op tafel te krijgen om te leven, toch. En het leven is vooral onderdak en voedsel, al de rest is luxe.
Ik was zeer verbaasd te horen dat in België ongeveer 20% van de bevolking in armoede leeft en dus zelf niet aan die luxe moet denken (bron : https://www.armoedebestrijding.be/).
Ik heb ook veel recente vacatures gevonden;
Slachthuispersoneel (m/v) – het over snijden van de nek van kippen die het mes missen uit de machine die het normaal gesproken automatisch in het slachthuis doet.
Slachters/hulpverleners slachthuis – het verwijderen van de ingewanden van koeien in het slachthuis.
…
Als we aannemen dat de natuur magisch is, een antwoord heeft op alles, er zit een deksel op elke doos, dan moet iemand hier boven de klusjes doen, toch?
Hoe komt het dat er maar een paar mensen zijn die dit willen doen en ze dit zelf niet willen doen om zich uit de armoede te halen?
Hoe komt het dat degenen die misschien geïnteresseerd zijn, alleen geïnteresseerd zijn als het hen veel geld oplevert?
Waarom hebben we van nature geen mensen die dat werk willen doen?
Misschien omdat dit een baan is die niet voor mensen is?
Misschien is dat de reden waarom we dit werk liever door machines laten doen?
Misschien is het omdat het onmenselijk is om dit te doen, dat we de machine moesten uitvinden en we ons nooit hebben afgevraagd of de actie niet ongepast was?
Ik heb ook werk gevonden voor;
Snoeier/tuinier (m/v)
Snijder van groenten & fruit
Ervaren paddenstoelenplukker (m/v)
…
Wat ik wel opmerkelijk vond, was dat er niet zoveel banen waren als in de eerste categorie, ook veel meer verkoopgerelateerd en dus minder toegankelijk voor iedereen. Nu in deze tweede categorie, geloof ik, zullen veel meer mensen zeggen dat als ze echt een baan willen, ze zich zeker in zo’n baan kunnen vinden.
Het is vreemd dat ik de mogelijkheid voor de ene job open laat en over mijn lijk voor de andere zeg. Waarom is dat? Omdat wat ik in de eerste categorie doe niet menselijk is, het is niet mijn natuurlijk gedrag en het gaat tegen mijn medeleven in. Het is dus normaal dat niemand dat wil doen.
Nu, als ik het eens ben met het bovenstaande, waarom is er dan nog steeds dat soort werk?
Omdat ik aandring op het eten van vlees? Ja, dat is de enige reden.
Als ik zou stoppen met het eten van vlees, zou niemand zo’n vieze karwei hoeven te doen. Werk dat zeker mentale gevolgen zal hebben voor de persoon, die uiteindelijk besluit om zo’n werk te doen tegen hun natuurlijk gevoel in, puur voor het geld.
Ik vind het verbazingwekkend dat we net zo los van de natuur en onze eigen gevoelens kunnen leven als nu. We leven in een omgeving waar het heel moeilijk is om iets positiefs te vinden en het lijkt ons niet veel meer te storen dan dat. Wat moet er gebeuren om te veranderen en weer in een positieve richting te komen?
Het feit dat ik niet weet waar mijn eten vandaan komt voelt natuurlijk heel vreemd, het feit dat ik persoonlijk niet kan kijken naar beelden waar mijn eten vandaan komt is zelfs onvoorstelbaar. Nu is het waar, niemand houdt ervan om naar de beelden van slachthuizen te kijken.
Om mij in beweging te krijgen, moeten hele grote helden zelfs undercover gaan om deze situaties voor ons allemaal te realiseren. Alle liefde en medeleven voor al diegenen die onder zulke omstandigheden moesten werken. In ieder geval heb ik geprobeerd te helpen door te stoppen met het eten van vlees en het starten met eten van veel groenten en fruit. Dus ik hoop dat er snel veel zullen volgen en dat er nieuwe banen in de tweede categorie zullen worden gecreëerd.
En degenen die geld verdienen aan deze industrie hebben zelfs gelobbyd voor ag-gag wetten, die gevaarlijk zijn om de undercover mensen ( ook wel klokkenluiders genoemd) het zwijgen op te leggen over het onthullen van dierenmishandeling op boerderijen of in slachthuizen. Dit betekent dat mensen die onmenselijke praktijken aan de kaak willen stellen dit niet meer kunnen doen en strenger kunnen worden gestraft dan degenen die de onmenselijke praktijken doen. Is dit de wereld waarin we leven? Heeft dit een plaats in een beschaafde en morele samenleving? Kunnen we niet beter doen dan dit?
Ik blijf ervan overtuigd dat de natuur magisch is, overal een antwoord op heeft, er een deksel is op elke doos, maar dan moeten we ook een leven leiden dat in overeenstemming is met deze natuur en dat is waar we op dit moment verre van zijn.
Wie ligt er vandaag wakker voor zijn onderdak en voedsel als hij op “goed betaalde job” klikt. Het is zeer waarschijnlijk dat het meer om de luxe gaat, dat er interesse is in die baan. Als ik mijn standpunt hierover en de consumptie die daaruit voortvloeit niet verander, is de kans groot dat er niet veel zal veranderen. Ik blijf ervan overtuigd dat we dit allemaal samen kunnen veranderen door nu onze bijdrage te leveren!
“we zijn allemaal medelevende mensen en moeten begrijpen dat als we onze manier van leven in al zijn aspecten niet veranderen, betekent dat er geen ideale banen zullen komen”.
35 jaar lang geloofde ik dat als ik wilde afvallen, ik moest sporten. Er werd mij verteld dat het een lineaire curve zou zijn, hoe meer ik sport, hoe meer gewicht ik zal verliezen. Van mijn 16 jaar tot mijn 35 jaar woog ik ongeveer 80 kg, voor 1m85. Ik kon vet voelen rond mijn lichaam, had niet de energie om al het vet om te zetten in spieren en in het algemeen voelde ik me er niet zo goed bij.
Door veel te sporten (bijna elke dag, hardlopen, zwemmen, fitness…) kwam ik tot 78 kg, best of best 77 kg, wat me wat frustratie gaf dat ik niet meer kon verliezen. Ik ben ook gestegen tot 83 kg, het ergste van het ergste zelfs 85 kg. Als ik tijdens deze sportactiviteiten geblesseerd zou raken, zou ik nog meer gefrustreerd zijn omdat ik weer gewicht aankom en opnieuw zal moeten beginnen.
Tot mijn 35e geloofde ik echt dat die 80 kg mijn gewicht was, daar kan ik niets aan doen en dat zal ik altijd blijven wegen, het was als mijn voorgedefinieerde biologische gewicht, het zit in mijn genen. Het enige wat waarschijnlijk niet was veranderd in die bijna 20 jaar was de manier waarop ik at.
Toen ik in 2014 mijn eetgewoonten veranderde, realiseerde ik me na enige tijd dat mijn gewicht ook veranderde, ik zat ineens op 72 kg (eigenlijk weg van een heleboel rotzooi die ik vroeger in mijn lichaam meedroeg) en ging zelfs tot 69 kg in extreme detox. Bij het uitleggen van mijn veranderde levensstijl aan de dokter waren alle gedragingen meer dan normaal. Nu is dit volledig in strijd met mijn geloof in mijn voorgedefinieerde biologische gewicht. Ik moet toegeven dat ik wat tijd nodig had om dat te accepteren en te geloven.
Vandaag weet ik dat ik altijd hetzelfde zal wegen, als ik altijd hetzelfde eet, hoeveel activiteit ik ook zou doen. De activiteiten maakten me fitter, dynamischer, meer spieren… nu heb ik er nooit echt gewicht mee verloren. Vandaag van het voedsel dat me over het algemeen goed doet voelen, geeft me meer energie, op basis van fruit en groenten zo dicht mogelijk bij hun natuurlijke staat, kom ik niet aan. Wat leuk is, is dat ik zoveel kan eten als ik wil, me achteraf niet slecht voel en niet aankom. Bovendien is het emotioneel te veel eten dat ik soms doe, geen probleem met dat eten. Wat te veel is voor mijn lichaam, neemt het niet echt op, ik heb het gevoel dat ik niet echt honger heb, ik begrijp duidelijk de emotionele kant ervan en tegelijkertijd kan ik de oorzaak ervan aanpakken door middel van verschillende technieken die ik door deze nieuwe eetcultuur heb ontdekt.
Omdat mijn gewicht vandaag de dag mijn ideale natuurlijke gewicht (denk ik…geloof ik), heb ik ook veel minder blessures of overbelasting problemen dan voorheen. Ik heb ook veel meer energie om activiteiten te doen, die ik vroeger miste toen ik begon. Vandaag begrijp ik duidelijk dat ik gewicht verlies door wat ik eet en dat ik fit word door te bewegen.
Als ik eet wat ik altijd heb gegeten, weeg ik wat ik altijd heb gewogen. De verandering ligt in mijn handen!
Vakantie is altijd een familie gelegenheid bij ons en we bespreken steeds welke ervaringen we samen willen hebben. Motorhome, mobilhome of camper was er één van en 2019 voelde als het juiste moment daarvoor, kinderen nog net niet te groot. Ik vroeg me vooral af met hoe weinig ik kon leven, hoe autonoom ik ben en welk gevoel van vrijheid ik zou hebben.
Voor het huren van de camper viel ik vooral terug op de ervaring van vrienden, omdat ik er zelf niet veel vanaf weet. Mijn enige vereiste was dat beide bedden (voor 4 personen) altijd klaar zouden staan, en geen extra transformatie nodig zouden hebben voor de overnachting. De Fiat Sunlight A70 bood dit volledig.
Bij het huren van een camper hebben we in ieder geval een camper zo goed als nieuw gekregen, en hebben we een stand van zaken doorgenomen waarvan we dachten, holy sh**, met deze camper zullen we niets kunnen doen of we gaan er voor betalen. Met 4 hierin voor 3 weken, dit gaat niet lukken. Het duurde 2 uur om die stand van zaken en uitleg door te nemen en ook 1 uur om alles in te laden dat al klaar stond.
Het huren van een camper is eigenlijk het duurste verblijf dat we ooit hebben betaald om op vakantie te gaan. Normaal gesproken zitten we tussen de 400€ en 1000€ per week voor een verblijf, hier zitten we tussen de 1000€ en 1500€ per week. Maar het was natuurlijk een “once in a lifetime”, dus leggen het maar naast ons neer.
Dan moesten we toch nog uitzoeken waar we met de camper naar toe zouden gaan? Blijkbaar is het bijna overal in Europa verboden om de camper in de natuur te parkeren en er te overnachten (of in elk geval dat dacht ik toch). Hij moet altijd op speciale parkeerplaatsen of campings staan. Daar ging het gevoel van autonomie en vrijheid al… Nu bleek dat niet het geval te zijn voor Denemarken, Zweden en Noorwegen. Omdat we Zweden en Noorwegen nog niet hebben gezien en onze ervaringen met Kopenhagen positief waren, we veel zon hadden gezien in ons eigen land, besloten we die kant op te gaan. Om onze overnachtingsplaatsen te vinden hebben we gebruik gemaakt van de geweldige gratis applicatie (op Android toch) Park4Night.
Toen we net vertrokken, voelde het geweldig. Het rijden lijkt een beetje op het rijden in een modern busje, erg prettig en in Duitsland, waar geen snelheidslimiet was, kon ik met gemak 140 km/u rijden. Ik begreep toen nog niet waarom al die andere campers (waar wij als gemeenschap wijselijk naar wuifden) veel langzamer reden op de eerste band. Toen het lichtje op het dashboard me vertelde dat ik moest tanken, begreep ik dat het verschil in snelheid met de anderen een prijs heeft. Vanaf dat moment zouden we maximaal 110 km/u rijden of 10 km/u minder dan de toegestane snelheid op straat en een resultaat van +-11L voor 100 km verbruik.
Na anderhalve dag waren we in Kopenhagen, 1121 km, wat, zoals hier te lezen is, één van mijn grote liefde aan een stad op deze aardbol is. Vreemd dat we in de eerste dagen met de camper vooral op zoek waren naar plaatsen in het gezelschap van andere mensen of drukke bezochte plaatsen, een indirecte zoektocht naar een gevoel van veiligheid waarschijnlijk.
Via de E20 over de Sontbrug reden we Zweden in tot aan Göteborg, 307 km. Omdat er niet echt een parkeerplaats in de buurt van het centrum is, zouden we hier een camping nemen. Of dat was het plan, ware het niet dat alle campings in het centrum vol zaten door het mooi weer. We namen de naam van een goede camping aan en zouden die op de terugweg boeken en hier langskomen.
Vanaf hier zijn we in de richting van Stockholm gereden, om ReTuna te bezoeken, 427 km. ReTuna is ’s werelds eerste recycling winkelcentrum. Stockholm zelf zouden we niet doen met de camper.
Vanaf hier zijn we in de richting van Mora gereden om naar de Fjorden te gaan en Noorwegen in te rijden. Op de Zweedse wegen kwamen we vooral veel bossen tegen (leek geen einde aan te komen), grote meren met zwemgelegenheid nu vooral het onbekende van de Noorse Fjorden trokken me aan (positief en negatief) en dus genoten we niet zoveel van onze passage in Zweden.
We begonnen wel de smaak te pakken te krijgen om de motorhome in “the middle of nowhere” en erg rustig te parkeren voor de nacht. Om Noorwegen binnen te komen lezen we veel over controles aan de grens voor eten (is maar een kleine hoeveelheid vers voedsel toegestaan) en vooral controles van onze hond die we bij ons hadden. Nu bleek dit een beetje te veel stress te zijn geweest, we reden gewoon de grens over en toen we bij de douane stopten om onze aangifte te doen, zeiden ze met een glimlach dat we dat niet moesten doen, dat het alleen maar is als er iets mis gaat of als we gecontroleerd worden. Ok, toch nog coole jongens die vikingen, en zo kwamen we aan in Hamar, Noorwegen, 472 km.
Daarna was het richting Geiranger, onze aankomst in de langverwachte Fjorden, 321 km verderop. Dit brengt ons op een totaal van 2668 km, en wat we min of meer halverwege zagen qua km.
In Geiranger hebben we een camping genomen en zijn we 2 nachten gebleven, het is ook een mooie plek om wandelingen te maken op verschillende moeilijkheids niveaus. Super, een camping met een waterval! Om later te beseffen dat die waterval ’s nachts niet stopt en dat we wat geestelijk werk mogen doen om te gaan slapen.
Vanuit Geiranger zijn we richting Sognefjord gegaan. Via route 15 passeerden we nog een Fjord of groot meer Oppstrynsvatnet in Stryn waar we een super spot “Rest Stop” (Rv15 4, 6799 Oppstryn, Noorwegen) tegenkwamen, 57 km waar we de nacht doorbrachten en een duik namen.
Via de E39 langs Loen, Byrkjelo naar Skei, om daar de 5 naar Fjaerland te nemen, richting Sogndalsfjøra om daar de 55 naar Leikanger te nemen en de eerste Ferry (eigenlijk zoals een autobus waar je ter plaatse betaald en op rijdt) naar Vangsnes.
Op Route 13, voor mij persoonlijk de mooiste route die we in de Fjorden hebben gedaan, zouden we de eerste goede afgelegen plek die we tegenkwamen nemen om te overnachten. En we vonden het in de bergen net onder wat op de kaart staat vermeld als Viewpoint (Rv13, 6893, Vik, Noorwegen), 247 km. Perfect om te wandelen.
Via de Hardangerfjord zouden we in Bergen aankomen, 220 km, waar we terug zouden gaan naar een camping om bij te tanken (elektriciteit) en het vuile water te legen. We waren op 3195 km in totaal. De verhuurder van de camper had ons ook verteld dat we ergens halverwege wat olie moeten bijdoen. Hoewel er helemaal geen meldingen was, werden de instructies opgevolgd door mij.
Toen we de volgende dag moesten vertrekken en ik de camper een beetje moest manoeuvreren om het nodige water bij te vullen en het vuile water te legen, kwam de eigenaar van de camping naar mij toe. Was u plaats op nummer 4. Uh ja. Nou, je hebt een groot probleem, maatje. En hij laat me zien dat ik eigenlijk de hele camping van olie had voorzien. Mijn eerste gedachte was, shit, hoe ga ik dit opkuisen. Nu leek de eigenaar het niet zo erg te vinden, dus ik wilde er zo snel mogelijk weg voordat hij van gedachten veranderde. Toen ik de camper eigenaar belde, zei hij om ons geen zorgen te maken. Nu zouden we nog steeds regelmatig oliesporen zien onderweg en niet wetend waar het vandaan zou komen, zou dit mij helaas blijven volgen tot ik hem terugbracht. Als ik het had geweten, had ik er nooit olie in gedaan.
Vanuit Bergen zijn we naar Stavanger gegaan om uiteindelijk in Tau te overnachten, 179 km, zo dicht mogelijk bij Preikestolen waar we heel vroeg in de ochtend zouden gaan wandelen. Dit is één van de meest toeristische plaatsen die we hebben bezocht. Tijdens de wandelingen zaten we echt vast in file op elkaar, mooie bergwandelingen is voor mij iets anders.
Van daaruit zijn we naar Kristiansand gegaan terug op een camping, 225 km. Waarschijnlijk onze 2 mooiste en warmste dagen in Noorwegen, toch regende het nog 3 keer tijdens die 2 dagen.
Daarna zijn we naar Oslo gegaan, 363 km, waar we aan de rand van de stad hebben geparkeerd en de stad volledig te voet hebben ontdekt. Leuke stad, nu niet echt te vergelijken met bijvoorbeeld Kopenhagen.
Vanuit Oslo zijn we naar onze camping gegaan waar we in Göteborg zijn gepasseerd, 307 km. Dit keer onder de regen en het is niet aan te raden om met een camper op gras te rijden in die omstandigheden…
We hadden op de terugweg graag nog een stop gemaakt in Kopenhagen, maar het regende de komende dagen echt heel hard, dus hebben we deze overgeslagen en hebben in Duitsland op de snelweg onder Hamburg, 898 km, een rust plaatje genomen. Om tot de constatering te komen dat we na 2 uur slaap, gewend waren aan die rustige plekken om te slapen en zijn we de volgende 472 km doorgereden tot aan huis.
Conclusie:
Het is echt een zeer uitzonderlijke ervaring, ik raad het zeker aan, nu het is voor mij persoonlijk extreem duur voor wat het is, 5600€ in totaal, waarvan camperverhuur en benzine 4900€ zijn. De prijs hiervan is volkomen normaal en ik begrijp dit volledig, alleen als ik persoonlijk “low-profile” (matras in VW Touran) zou gaan, zou dit een groot deel van de 4910€ wegnemen en dit een heel andere ervaring maken.
Met hoe weinig kan ik leven? Echt niet veel, met de familie was deze camper de juiste maat, als ik alleen of met koppel terug ga, zou een matras in de VW Touran het beste voor mij zijn en wat ik zou aanraden. De camper is vrij groot, zeer groot verbruik, niet echt mobiel, dus de plaatsen in de bergen en dergelijke waren soms een beetje gedurfd of ontoegankelijk.
Hoe autonoom ben ik? Dat was nogal een teleurstelling. We merkten dat we gebruik moesten maken van externe toiletten, en sanitair om meer dan 2-3 dagen te kunnen overbruggen. Dus volledig autonoom met de camper, ik zou zeggen maximaal 2-3 dagen. Daarna moesten we water tanken en vuil water lozen.
Welk gevoel van vrijheid zou ik hebben? Dat was perfect, alleen waren er soms mooiere plekken in de natuur om te overnachten, maar met dit soort campers zouden we helaas het risico nemen om vast te lopen of beschadigd te raken wat we niet hebben gedaan.
Het leuke aan de scandinavische landen is de vrijheid die je daar hebt met de camper overal in de natuur. De andere kant van de medaille is het weer. Hoewel we dachten dat we daar, gezien het goede weer dat we al in België gehad hadden, wel zouden kunnen overkomen. We hebben elke dag een regenbui gehad, en dat maakt het echt vermoeiend. We kunnen niets uitzetten, laten staan en we hebben ’s avonds niet veel buiten kunnen eten omdat het koud wordt. We hebben ook wandelingen gemaakt waar we nat waren tot op de slip omdat het gewoon zo hard en zo lang regent. Onderschat het weer dus niet (bij ons was het in Augustus).
Ondanks het weer kon ik toch elke dag een duik in de Fjorden nemen. Gevoelsmatig was het temperatuurverschil tussen de omgeving en het water waarschijnlijk niet zo groot, wat het erg aangenaam maakte.
De hele tijd bewegen maakt het leuk met nieuwe ontdekkingen, het maakt het ook vermoeiend, zonder enige stabiliteit en de contacten die we onderweg leggen zijn altijd van zeer korte duur. Iets wat we ook ontdekten als niet echt aan ons besteed.
Ik beveel de ervaring aan iedereen aan, nu persoonlijk, als ik een andere motorhome ervaring doe zal het zeer laagdrempelig zijn, zoals gezegd matras in de VW Touran om nog meer vrijheid te hebben. Ik zou ook teruggaan naar de Scandinavische landen om overal in de prachtige natuur te kunnen staan en niet op vaste parkeerplaatsen of campings zoals elders vaak wordt opgelegd. Ook zou ik de reis naar Zweden, Noorwegen niet te lang maken (1, 2 weken maximum), omdat het klimaat na een tijdje wat mentale impact op mij had. “I love the sun”.
Recente reacties