Ik vraag mezelf regelmatig af: is dit echt de manier waarop ik mijn leven zou moeten leiden?
Wat zou ik op dit moment het liefst willen doen?
Waarom doe ik het niet?
Vaak komen er dan een oneindig aantal verhalen naar boven die ik mezelf vertel.
Ik probeer dan ook betekenis te geven aan mijn verhalen door dingen naar voren te brengen die mij de illusie geven dat ik het allemaal begrijp. Wat als ik er niets van begrijp? Angstaanjagend als ik er voor het eerst mee geconfronteerd wordt, is het niet? Wat als er niets te begrijpen valt of dat wat we zouden moeten begrijpen, gewoon niet binnen ons bereik ligt?
Het fundamentele dat ik ontdekte na mijn verandering van voeding, is dat mijn basiswaarden liefde en geweldloosheid zijn. Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat ik dat aanvoelde, mijn leven en het genot ervan plotseling exponentieel aangenamer werd. Eén van mijn basiswaarden was vroeger misschien wel “geld”. Over geld, heb ik geleerd dat het een soort meerwaarde creëert, overheersing van degene die het uitgeeft over degene die het ontvangt. Het is alsof het degene die het uitgeeft, ineens van alles toelaat. Iets wat bijvoorbeeld met een gift of ruil niet gebeurt, er is dan ook een veel sterkere emotionele band. Dus met dat in gedachten, zou het interessant kunnen zijn om iets leefbaar in die richting te ontwikkelen. Ik ben in elk geval blij dat geld niet meer bij mijn basiswaarden behoort.
Met liefde en geweldloosheid, hou ik natuurlijk van veel plezier maken en tijd doorbrengen met familie, vrienden… Ik merk ook dat de snelheid die ik aan mijn leven geef, er veel uithaalt. Sommige situaties wil ik vermijden en snel laten gaan, en momenten met familie, vrienden laten vertragen, lijkt wel een ideale oplossing, nu zo werkt het niet. Vaak blijf ik nog in de illusie dat het wel zal werken… Ik heb gewoon nog niet door of ontdekt dat elk verhaal er één is die ik mezelf vertel. De verhalen zijn dus wat ik als mijn realiteit zal zien.
Ik begon te ontdekken wanneer ik welk soort verhalen aan mezelf vertel. Het zijn er zoveel, onbegrijpelijk en waarschijnlijk de reden waarom ik het verhaal naar boven breng dat ik als mens nooit het doel van het leven zal vinden. Ik vroeg me ook af in hoeverre ik in de manier waarop ik vandaag de dag leef, onze menselijke waarden respecteren?
De waarden die worden beschouwd als fundamentele waarden en die inherent zijn aan de mens. Daartoe behoren: waarheid, eerlijkheid, trouw, liefde, vrede, enz. omdat zij het fundamentele goed van de mens en de samenleving in het algemeen naar voren brengen. Zij zijn onze gevoelens voor de menselijkheid van anderen en brengen naar voren: waardering, geloof in anderen, zorgzaamheid, betrokkenheid, medeleven, samenwerking, hoffelijkheid, toewijding….
Vaak word ik van buitenaf beïnvloed en daaruit creëer ik de verhalen die dan mijn waarheid worden. Na mijn verandering van voeding, begon ik meer en meer inzicht te krijgen in al deze dingen. Waarom? Niet door te zoeken naar het doel van het leven, maar gewoon door te “zijn”.
Vanaf dat moment “ben” ik gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie. Ik geloof dat we allemaal meelevende mensen zijn en dat alles wat we nodig hebben in onze innerlijke schoonheid zit.
Ontdek het, leer ermee te leven, stop met afhankelijk te zijn van de kapitalistische maatschappij, wees tevreden met minder als het moet, en geniet van de nieuwe ervaringen. Dat is helemaal hoe ik mijn leven leef.
Ik kan mensen niet veranderen, ik kan wel van ze houden en ik kan ze mijn liefde tonen.
Het verbaast me vaak te horen dat sommige kunstmatig gecreëerde dingen, de liefde, de natuur of zelfs mijn eigen lichaam te boven gaan. Die reis, die auto, die motor, die nieuwe telefoon… dat is wat ik echt nodig heb om gelukkig te zijn. Het verbaast me vandaag, want vroeger was ik ook zo. Natuurlijk geloof ik vandaag dat we spirituele wezens zijn, die een menselijke ervaring beleven. Dus ik zou kunnen zeggen dat als ik een spiritueel wezen ben, het lichaam niet zo belangrijk is. Dat is gedeeltelijk juist met wat ik tot nu toe heb ontdekt, het hangt er natuurlijk vanaf wat voor menselijke ervaring ik wil beleven.
Hiervoor wordt vaak de vergelijking met de auto genomen. Ik koop mijn droomauto en stop er dan specifieke extreem dure brandstof in, zeer specifieke olie…en waarom is dat? Omdat hij dan het beste werkt, langer meegaat…en zodat hij echt optimaal presteert.
Wat voor brandstof, olie… geef ik aan mijn lichaam?
Datgene waar het het beste op werkt, het langste mee gaat… en optimaal op presteert.
Is dat wat frisdrank, koekjes, suiker, vlees, pasta, brood… doen?
Als dat is wat ik mijn lichaam geef, dan zou ik verwachten dat het de duurste en beste kwaliteit van dat spul is, toch?
Nee, ben ik gek? Ik ben op zoek naar de goedkoopste?
Waarom dan wel?
Omdat ik geld nodig heb om meer dingen te kopen, zoals mijn auto…
Echt?
Dus met mijn lichaam, wil ik niet de beste ervaring hebben zoals met mijn auto. Natuurlijk, in mijn auto, slechte brandstof, slechte olie zetten is ook een ervaring die ik kan hebben, nu vaak wil ik die ervaring niet. Het zou zonde van het geld zijn. Nee Steven, het zal niet goed werken, kan beschadigd raken, het kan zelfs stoppen met werken en ik zal zeker mijn garantie verliezen, dus zie het nut er niet van in.
Hoe denk ik dat mijn lichaam zich zal gedragen als ik het slecht behandel?
Die behandeling lijkt alsof ik een soort invloed heb op de menselijke ervaring die ik hier op aarde heb. Voor mijn auto lijkt die keuze precies eenvoudig; voor mijn lichaam daarentegen lijkt het complexer. Nou, misschien meer dan tijd om te leren, toch?
Ik weet het “echt” niet Steven?
“Echt”, laten we een quiz doen;
Water of frisdrank?
Fruit of geraffineerde suiker?
Groenten/fruit of bewerkt voedsel?
Groenten of vlees?
…
Ik weet alle antwoorden over wat goed voor me is, nu tijdens mijn dagelijkse keuzes negeer ik het omdat ik liever het comfort gevoel heb. Eerlijk gezegd, nu moet ik misschien de gevolgen onder ogen zien van die keuzes…. Ik zou eens moeten nadenken over de rit van mijn mishandelde auto, is dat echt wat ik wil? Vind ik mijn auto fijner om mee te rijden dan mijn menselijke ervaringsrit in mijn lichaam? Waarom is dat?
Ik weet dat ik “liefde moet geven om liefde te ontvangen“, als ik mijn lichaam geen liefde geef, hoef ik ook niet te verwachten dat ik die van het lichaam terug krijg. Een andere vraag die ik mezelf stel is, als ik niet van mezelf houd, hoe kan ik dan van anderen houden? Ik heb dat standpunt veranderd, vandaag sta ik elke dag op en probeer ik in alle opzichten de beste versie van mezelf te zijn.
Om dat te doen, ben ik begonnen om mijn menselijk lichaam de liefde, aandacht, brandstof, olie te geven met mijn veranderde eetgewoonten en te genieten van wat ik omschrijf als de optimale prestatie!
Sinds ik van eetgewoonte ben veranderd, hebben delen en dingen samen doen een andere plaats in mijn leven gekregen. Zo kreeg ik ook interesse in een samenlevingsproject, wat een project is waarbij mensen uit verschillende gezinnen hebben besloten om samen te leven, althans voor bepaalde woonruimtes onder hetzelfde dak. Persoonlijk, natuurlijk is dit een goed idee, daar hoeft geen minuut twijfel over te bestaan, nu is de vraag misschien iets meer, hoe doe ik dat? En wetende dat bepaalde koppels er niet echt in slagen om onder één dak te wonen, is dit dan wel een goed idee?
In veel situaties ben ik nogal een introvert, dus nogal gereserveerd, voorzichtig en zwijgzaam gedrag. Ik ben ook vrij goed in het volledig zelfstandig en zonder andere mensen om me heen afhandelen van dingen. Voor zulke mensen werd gezegd dat COVID-19 gemakkelijk zou zijn. Wel ja en nee. Bij bepaalde zaken ging ik inderdaad veel sneller, nauwkeuriger en efficiënter te werk, nu zonder bevredigende sociale contacten merkte ook ik na verloop van tijd wat dit met mij deed.
Wandelingen, hardlopen, fietstochten…alles was goed om sociale contacten te onderhouden, ook voor mij. Nu was het duidelijk niet meer hetzelfde en met mensen waar we soms nog mee afspraken, begonnen we ook na te denken over wat als we allemaal samen zouden wonen, zou dat dan geen oplossing zijn?
Of het een oplossing is weet ik niet, maar wat duidelijk was, was dat wij er allen voorstander van waren en er zeker de positieve kant van zagen. Het is een begin. We zijn begonnen met initieel brainstormen over budget, wensen, dromen, plaatsen, type huizen…. vaak erg leuke momenten waarbij iedereen zich betrokken voelt.
Daarna hebben we wat gezocht naar meer informatie hierover, wat we vooral hier vonden;
Na een paar informele ontmoetingen en overleg was de volgende stap, het lezen van het boek van Diane Leafe Christian“Vivre Autrement – Ecovillage, communautés et cohabitats” (ik heb de Franse versie gelezen). Daarmee kwam de confrontatie met de werkelijkheid hard aan en kwamen er enkele historische feiten naar boven waar ik helemaal niet aan gedacht zou hebben. Dus zeker een aanrader om te lezen voor iedereen die plannen in die richting heeft.
Hier zijn mijn reflecties na het lezen van het boek.
Het is belangrijk deze 3 punten niet uit de weg te gaan:
Geef een titel of naam aan het project, dit maakt al duidelijk of jullie allemaal op dezelfde golflengte zitten.
Stel een eerste versie op van een gemeenschappelijk charter van waarden (ik kwam bijvoorbeeld met, Communicatie (waar informatie duidelijk is voor iedereen, waar iedereen spreekt en naar iedereen geluisterd wordt, waar geen oordeel is…), Liefde (het begint allemaal met je eigen liefde en gaat verder met onvoorwaardelijke liefde voor alles op aarde) en Delen (alles is mooier als het gedeeld wordt)
Een eerste versie van een handvest over hoe besluiten en beslissingen nemen (ik heb bijvoorbeeld bedacht dat iedereen het eens moet kunnen zijn met de beslissing, anders wordt de beslissing herzien tot iedereen het ermee eens is).
Nu kwamen daar nog andere dingen snel bij:
Locatie in België?
Hoe moeten we rekening houden met energie-efficiëntie in relatie tot wooncomfort?
Hoe kunnen we gasten ontvangen?
Welke plaatsen zijn gemeenschappelijk en welke zijn privé?
Hoe kan iedereen zijn eigen coconnetje houden als hij dat wil?
Hoe wordt er schoongemaakt? Herstellen? …
Hoe gemeenschappelijke ruimte inrichten?
Welke voorwerpen zijn gemeenschappelijk en welke zijn individueel?
Hoe zit het met lawaai maken, direct (feest, gesprek…) en indirect (machine, radio, TV…)?
Hoe verlopen taken en beurtrollen?
…
Het is waarschijnlijk een goed uitgangspunt in een samenlevingsproject om, waar mogelijk, altijd de groep boven elk individu te stellen. Natuurlijk moeten eventuele persoonlijke gevoelens of frustraties worden geuit. Door aan dit project deel te nemen, heeft iedereen een individuele verantwoordelijkheid tegenover de groep. Om verantwoordelijkheid en dialoog aan te moedigen, en zo de gemakkelijke keuze van de wegloper te vermijden, is het waarschijnlijk een goed idee om zich voor een minimumperiode van 5 jaar te engageren met elkaar.
In het boek was het vanaf bladzijde 1 duidelijk, de huidige maatschappij en cultuur verwacht dergelijke initiatieven niet. Alles is voorzien voor 1 huis, 1 gezin. Als ik dan toch besluit om te beginnen, zal de wind meer tegen me waaien dan mee, daar moet ik op voorbereid zijn. Voor veel zaken heb ik ook een notaris nodig, een advocaat… en het is belangrijk dat ik die goed ken, of een heel goede relatie met hen heb om het juiste advies te krijgen. De wederzijdse oprichting en verstandhouding (vergelijkbaar met een bedrijf) is echt de makkelijke stap voor notaris, advocaat en dergelijke, het ingewikkelde is meer over allerlei wetten naar de maatschappij toe (stedebouw, vergunningen…).
Het is ook raadzaam een samenwerkingsverband op te richten zoals een bedrijf en het te laten functioneren als een samenleving. Hoe groter de groep wordt, hoe meer alles in de politieke richting wordt getrokken en het net een gemeente met verkiezingen wordt. Persoonlijk moest ik toegeven dat ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben. Door al deze complicaties zijn samenlevingsprojecten ook veel duurder en gemakkelijk minstens twee keer zo duur.
Uit de voorbeelden in het boek blijkt ook dat mensen die hieraan begonnen zijn, vaak met 10-20 jaar afbetalingen aan de kapitalistische maatschappij blijven zitten, met mijn 40 jaar, huis bijna afbetaald, is dit persoonlijk niet waar ik op zat te wachten. Ik heb even persoonlijk moeten evalueren, wat trekt mij aan in zo’n samenwonings project?
Ik breng graag tijd door met mensen om wie ze zijn en hoe ze met anderen omgaan. In sommige gevallen kan ik gewoon niet genoeg krijgen van de gesprekken, vooral over de innerlijke ontdekkingen. Fascinerend! Het is vaak een open communicatie, zonder taboes en met wederzijds respect, waardoor iedereen in zijn eigen tempo kan groeien. Ik heb dit al dagelijks/wekelijks, ben er erg dankbaar voor en waarom zou ik het niet meer hebben, samen leven en dingen delen?
Wil ik daarvoor de komende 20 jaar vastzitten aan een kapitalistische baan om geld te verdienen en vooral met terugbetalen bezig zijn? Nee, ik hou liever wekelijkse ontmoetingen zoals we er nu al veel hebben. Over een paar jaar is mijn huis afbetaald en als ik wil, kan ik echt van een minimum leven zonder veel te hoeven werken. Of in ieder geval niet te hoeven werken voor geld. Dit idee spreekt me erg aan, meer dan samenwonen. Persoonlijk voel ik me niet erg aangetrokken tot een nieuwe droomplek die vereist dat ik de komende 20 jaar alles op dezelfde manier moet blijven doen om het af te betalen.
Natuurlijk trok het wonen in een gemeenschap mij ook aan, de uitstekende sociale vaardigheden en de kracht van het geheel dat veel sterker is dan de kracht van het individu. Ook het leven door te delen heeft bij mij een mooiere plaats dan de individualistische variant. Als stel hebben we tot nu toe met goede communicatie alles kunnen overwinnen, ik ben er zeker van dat het op grotere schaal ook kan werken. Nu misschien niet met iedereen, en met sommige mensen zijn we waarschijnlijk niet gemaakt om onder één dak te leven.
Zelfs met mensen waar we goed mee kunnen opschieten zullen er obstakels zijn. Het kan moeilijk zijn om tijd alleen te vinden. De meesten hebben +- 40 jaar geleefd met vele eigen gewoonten, het zal niet gemakkelijk zijn en er zullen moeilijke momenten zijn. Open, niet-oordelende communicatie is van het grootste belang voor succes. Misschien is het gemakkelijker om dichtbij elkaar te wonen, of in hetzelfde gebouw en met slechts een paar dingen en plaatsen te delen in het begin. Typisch eetkamer, wasruimte (wasmachine, droger) en tuin (fiets, tuingereedschap, tuinmeubelen).
Natuurlijk is het ook interessant om op een bepaald punt te onderzoeken hoe we kunnen werken in overeenstemming met onze waarde. En kijken of er een manier is om het te laten werken, nu vastzitten aan schulden voelt daar voor mij echt niet goed. Dus ik begon te kijken naar andere benaderingen.
Misschien kan ieder zijn huis verkopen en kunnen we daarmee een groot droomhuis kopen? Daarvoor moeten we wel heel goede connecties hebben met de vastgoedbedrijven in de buurt, en al snel bleek dat zware investeerders die connecties voor ons hadden. Ik ging er echt van uit dat ik behoorde tot degenen die wat geld hebben, nou na deze ontdekkingen moest ik concluderen dat ik arm ben en gewoon niets kan kopen (het beangstigde me vooral voor de jeugd in de toekomst). Huizen tot gemakkelijk 1Mio€ en meer, werden verkocht voordat ze openlijk op de markt kwamen. Als iets langer dan een paar dagen blijft staan en niet verkocht wordt, is er waarschijnlijk iets ernstig mis mee… Deze confrontatie was hard, dat mensen het geld hebben of gemakkelijk 1 miljoen kunnen lenen van de bank, was een nieuwe ontdekking voor mij. De kloof tussen arm en rijk wordt hiermee alleen maar groter vrees ik.
Dit gold voor de regio Brussel, Brabant maar ging verder, want ook voor projecten verder weg kwamen we tot dezelfde conclusie. Een huis kopen, grond kopen of een huis bouwen lijkt ineens heel ver weg voor een groot deel van de bevolking, of is iedereen zo rijk en ben ik naïef?
Een ander idee was om een bijgebouw aan ons huis te bouwen, los van het huis met alles erop en eraan om in te leven. Zodat mensen voor een periode de samenleving op hun eigen manier kunnen komen ervaren. Het project hangt nog steeds in mijn hoofd, maar het vinden van aannemers die zo’n ding willen bouwen is echt moeilijk. Te klein en geen interesse zijn de antwoorden die ik tot nu toe heb gehad voor een 100K€+ project, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen tegen de klanten.
Hoewel het boek heel wat relationele tips geeft om er een succes van te maken, is de implementatie van deze tips achteraf zeker niet iets om te negeren in de regio rond Brussel en in dit COVID-19 tijdperk. Op zulke momenten merk ik hoe volgepropt we hier in België leven en dat de tijden van 1969 helaas niet echt in de positieve richting zijn veranderd. Waar men zeer vrij kon leven en samen een positief project kon uitwerken.
Op dit moment kijk ik terug op een leuke ontdekkingstocht, nu lijkt dat hier in België enorm moeilijk met wat ik ervan ontdekt heb. Persoonlijk denk ik wel dat het iets is wat we meer en meer zullen zien. Jongeren kunnen geen huis van 1Mio€ kopen zonder hulp van buitenaf. Als de ouders die hulp geven, zal het misschien nog enigszins haalbaar zijn, zo niet, dan moet de jeugd aan andere dingen denken. Een antwoord daarop is een klein huis te kopen met een paar vrienden. Waarschijnlijk met minder geschiedenis en nieuw voor allen, toch iets gemakkelijker om te doen. Voor mij zullen samenlevingsprojecten toenemen, nu helaas omdat we de jeugd geen andere keus laten en niet omdat mensen er openlijk voor kiezen.
Reizen is iets wat de meeste mensen wel aantrekt en vooral het gevoel om een tijdje niets te doen. Een tijdje niets doen, is ook wat ik dagelijks zou kunnen doen in meditatie, maar om de één of andere reden heeft het niet dezelfde aantrekkingskracht. In meditatie ga ik mijn zintuigen uitschakelen en mijn innerlijk leven observeren. Bij reizen zorgt de verandering er juist voor dat ik mijn zintuigen aanzet, ik krijg nieuwe prikkels, en het belangrijkste is dat ik mijn interne leven niet hoef te observeren. De belangrijkste reden waarom reizen waarschijnlijk een klein beetje populairder is dan meditatie.
Een heel jaar werk ik op zoveel verschillende gebieden, privé of professioneel, dat het eindelijk eens goed voelt om een tijdje niets te hoeven doen. Het is mij nog steeds een raadsel waarom alle mensen het zo oké vinden om 5 dagen van de 7 te werken en energie te geven aan dingen waar men niet altijd het nut van inziet. Tot zo’n niveau, dat er na de dag niet veel energie meer over is voor iets anders. Op 1 van de 2 resterende dagen van de week, moet dan wat strikt minimaal overleefbaar werk worden gedaan. Eten kopen, wat schoonmaken en misschien wat dingen kopen die ik helemaal niet nodig heb. Dan blijft er nog 1 dag in de week over, vaak gemakkelijk om die op te vullen, en vaak is deze voorbij voor ik het weet. Geen wonder dat mensen uitkijken naar vakantie en reizen.
Vaak gaan we 1, 2, 3 of zelfs meer weken op vakantie. Neem de klassieke 2 weken, dat is 3,85% van onze totale jaarlijkse tijd. Dat is veel minder dan de wekelijkse 14,3% die we vrij hebben. Voor veel mensen is het dus een heel belangrijke tijd, die altijd te kort is. Tijdens die 2 weken vakantie kan ik gewoon 2 weken lang chillen en echt niets doen. Nu vindt de omgeving dat heel vreemd en kan mijn geest het nauwelijks aan om thuis niets te doen. Er zijn altijd wel klusjes te vinden om iets te doen. Dus ben ik op zoek naar bijzondere bestemmingen die mij echt het gevoel geven iets van mijn vrije tijd gemaakt te hebben.
Been there, done that, ik ben op roadtrips geweest:
“Los Angeles – Joshua Tree national park – Salvation Mountain – 1040 km roadtrip”
“Phoenix – Sedona – Grand Canyon – Monument Valley – Zion park – Las Vegas – 1760 km roadtrip”
“UK – 899 km roadtrip”
Daarnaast heb ik ook steden bezocht die tot mijn verbeelding spraken:
“New York”
“Tokyo”
“Portland Oregon”
“San Francisco”
“Washington DC”
“Las Vegas”
“Los Angeles”
Hoewel ik erg dankbaar ben dat ik dit allemaal heb kunnen doen, gaf het me wel een gevoel zoals Jim Carrey beschrijft: “Ik denk dat iedereen rijk en beroemd moet worden en alles doen waar ze ooit van droomden, zodat ze zien dat het niet het antwoord is.”
Natuurlijk zal ik in contact komen met andere continenten, met andere culturen, met andere mensen… en dat alleen al zal zeker verrijkend zijn. Verrijkend voor wat? Een andere kijk op de wereld, het zien van andere benaderingen… maar bovenal, het heeft me veel geleerd over mijn eigen ontdekking. Hoe ga ik hiermee om? Wat doet het met me? Hoe maakt dit mij een beter mens?
Ik kwam ook heel snel tot de conclusie dat het niet meteen de beroemde plaatsen zijn zoals het Vrijheidsbeeld, Grand Canyon, Hollywood … die me veel leren, maar veel meer de mensen met wie ik reis of die ik ontmoet tijdens het reizen. De mensen zijn belangrijker dan de plaatsen. Ik denk dat ik soms zo hard aan het dromen was over de plaatsen dat ik de mensen niet zag toen ik erheen ging, toen ik ter plaatse was en ook niet op de terugreis, wat eigenlijk een heel groot gemis is.
Als ik een reisadvies zou moeten geven, geniet van de voorbereiding, geniet van de weg naar je bestemming, geniet van de bestemming, geniet van de terugweg en zie en hou van elk levend wezen dat je op je pad tegenkomt en maak daar tijd voor, ook al verstoort dat de planning een beetje.
Recente reacties