Toen ik een klein kind was, nog maar een paar jaar oud, herinner ik mij nog goed de beelden op TV van kinderen in Afrika die honger leden en onder de vliegen zaten. Het contrast met wat ik beleefde was enorm en het was ongelooflijk dat juist op een andere plek op aarde het verschil zo groot kon zijn. Het voelde niet goed.
Hoewel ik vandaag weet dat sommigen, waaronder ikzelf, dingen moeten meemaken die niet aangenaam zijn om in te groeien, kan wat ik op TV zag, wat deze kinderen meemaken, daar op geen enkele manier deel van uitmaken. Als kind werd ik gerustgesteld dat er mechanismen bestonden om dat probleem via allerlei organisaties op te lossen.
Nu, tientallen jaren later, zie ik nog steeds dat mensen honger lijden en in dezelfde afschuwelijke omstandigheden leven die ik als kind zag. Als ik dan hoor welke bedragen sommige beroemdheden of atleten betaald worden om te helpen met de kapitalistische overconsumptie, dan word ik daar misselijk van! Waarom staat dat niet in de weg van een bewustzijn op hoger niveau? Hoe te leven met deze kennis? Prachtig gedemonstreerd in Pink’s “Dear Mr. President“.
Waarom kan ik, met mijn overconsumptie, niet delen of ervoor zorgen dat alle mensen op aarde een fatsoenlijk leven leiden met warmte, voedsel en liefde? Natuurlijk zijn er veel mensen op aarde die geweldige dingen doen om te proberen deze situaties uit de wereld te helpen. Nu lijkt het erop dat ik als menselijke soort zo ben losgekoppeld van wat mijn werkelijkheid zou moeten zijn, dat ik de basiswaarde zoals liefde, mededogen, vriendelijkheid…. die ik normaal gesproken zo goed aanvoel, totaal niet meer herken.
Soms voel ik me echt verloren in deze wereld. Sinds ik mijn eetgewoonten heb veranderd denk ik hier meer en meer over na. Waar draait het allemaal om in deze wereld? Het lijkt wel of alles om geld draait, is er dan echt niets anders? Deze reflectie wordt prachtig geïllustreerd in deze video en muziek van Moby.
In het moderne leven zijn dingen individualistischer dan ooit tevoren. Mensen kijken meer op hun telefoon dan naar het echte leven. Alleen op momenten van ernstige ziekte of begrafenissen kunnen we die individuele wereld loslaten en ons ten diepste met elkaar verbinden.
Voor 3 basis zaken zoals eten, voortplanten en slapen, belangrijke activiteiten van dieren, staan de meeste mensen er totaal los van. Dieren vinden hun voedsel, begrijpen wanneer ze moeten slapen en weten hoe ze zich moeten voortplanten. Hoe komt dat dat de mens dit niet meer weet? Omdat mensen dingen wordt opgelegd, aangeleerd, getoond en niet meer intuïtief aangevoeld en of met liefde aangeleerd.
Mij wordt niet geleerd waar en hoe ik mijn voedsel moet maken. In plaats daarvan word ik indirect gedwongen om iets op een bepaalde plaats te kopen.
Voortplanting is in de meeste vormen voor mij verborgen en als ik er eindelijk mee in contact kom, moet ik het zelf uitzoeken.
Voor slaap luister ik niet naar mijn lichaam, ik ga slapen wanneer ik denk dat het cultureel normaal is om te gaan slapen. Ik gebruiken allerlei gifstoffen om vroeger op te staan en later te gaan slapen. Welk resultaat kan ik verwachten?
Ik neem het niemand kwalijk, iedereen doet wat hij denkt dat het beste is voor….
Wel vaak is het antwoord, voor…, voor ONSZELF.
Onszelf is een heel goed begin, nu moet ik vaak tot de conclusie komen dat veel dingen voor anderen worden gedaan. Wat het nog beter maakt en waarom zou ik het daarbij laten?
Mijzelf
Familie
Vrienden
Andere
Mensen
Dieren
Levende wezens
…
Vroeg of laat ontdek ik dat alles met elkaar verbonden is, dat ik één ben met alles, het is dus een goed begin om al het leven op aarde lief te hebben.
#EEN #samen #liefde #Moby
Recente reacties