Ik vermoed dat iedereen die in een relatie zit het kent. Ik wil uit eten gaan, een complimentje krijgen, wat tijd samen doorbrengen, verder werken aan de relatie… en het gebeurt gewoon niet. Ik blijf altijd de hoop behouden, nu het komt niet. Vaak is de eerste stap, om dan de ander de schuld te geven en er heel boos over te worden, in de hoop dat dit dingen zal veranderen. Tijdelijk is dat een mogelijke oplossing, op de langere termijn is het vaak niet de oplossing. Sommige relaties lopen hierdoor op een gegeven moment zelfs stuk, om vervolgens in een andere relatie vaak hetzelfde (of een variant) scenario mee te maken.
Sinds mijn aangepaste manier van eten, als iets niet gaat zoals ik wil is mijn eerste reactie altijd even bij mezelf te rade gaan. Vaak heb ik moeten besluiten dat in die gevallen mijn communicatie niet goed was en onduidelijk over wat ik verwacht. Iedereen kent waarschijnlijk wel de genadeloze valkuil, je moet me aanvoelen en weten wat ik verwacht. We verwachten dan iets wat we vaak zelf niet weten en toch gaan we er vanuit dat onze partner dat wel weet. In de reeks, dingen moeilijk maken, is dit waarschijnlijk nummer één.
Voor mij was het dus duidelijk dat ik mijn behoeften beter moest leren kennen, en wanneer ik ze ontdekte, moest ik ook leren ze zo duidelijk, transparant en vrijblijvend mogelijk aan mijn partner mee te delen. Theoretisch klinkt dit eenvoudig, ik moet zeggen dat het heel wat tijd vergt en ik beschouw het vandaag nog steeds als een werk in uitvoering. Iets waar best vrij open over gecommuniceerd wordt, got it 😉.
Natuurlijk hoor ik dan vaak, ja maar als ik dan zo mooi mijn verwachtingen uitleg, verliest het zijn spontaniteit. Ja zeker, nu dan kom ik waarschijnlijk het dichtst in de buurt van de verwachtingen die ik heb. En dan kunnen we het natuurlijk een beetje over die verwachtingen hebben. Waar komen die vandaan? Heel vaak, zo niet altijd, uit scenario’s die we van iemand anders hebben gehoord, in een boek hebben gelezen, in een film hebben gezien… en het lijkt me zo zalig om dat zelf mee te maken. Zonder enige communicatie is de kans heel klein dat zoiets zich spontaan aandient. Als dat het geval is, prijs jezelf dan gelukkig dat je zo’n geluk hebt, want de kans dat het gebeurt is vrij klein zonder communicatie.
Ik vond toen de kunst om ervoor te zorgen dat ik die verwachtingen en verbeeldingen niet meer had. Het eenvoudigste leek mij hierin om me los te koppelen van de scenario’s die ik van iemand anders hoorde, in een boek las, in een film zag…en ze gewoon te accepteren als leuk voor de ander, als inspiratie…en er verder geen aandacht aan te besteden. Daarnaast was het ook belangrijk om er niet meer naar te zoeken. Want vaak betrap ik me erop dat als ik een romantisch diner wil, ik dat vaak ergens gezien heb, of op zoek ga naar informatie over een romantisch diner en dat het zich dan vastzet in mijn verwachtingspatroon. Dus ik ben gestopt met zoeken en wat zo bij me opkwam, als informatie, heb ik eerder gebruikt als mijn eigen inspiratie.
Als ik in het moment leef, is er heel weinig mis met die benadering en het voelt heel heerlijk. Nu gebeurt er daardoor niet meteen wat ik graag had gewild, ik zit met een neutrale energie en het zeer opgewonden gevoel, dat ik als energiek zag, is helemaal niet aanwezig in de verhouding die ik gewoon ben. Natuurlijk is de ander er om mij precies dat te laten ervaren wat ik moet ervaren. En ook al weet ik dit heel goed, het is toch zo hartverscheurend moeilijk te accepteren. Dus soms zijn er situaties waarin ik buiten mezelf ga, dingen opleg of afdwing, dingen ervaar en één ding is duidelijk, dit is alleen voor mij (nu is dat natuurlijk nooit zo). Dus ik creëer de illusie dat ik de controle heb en alles in eigen handen heb.
Toen ik daar nog in geloofde, de illusie had dat ik alles in eigen hand had en controleerde, zei een vriend eens tegen mij: Weet je dat wel zeker? Natuurlijk antwoordde ik.
Toen begon het, hoe controleer je en heb je controle over;
- Het feit dat je hart klopt?
- Het feit dat je ademt?
- Het feit dat je spijsvertering werkt?
- Het feit dat je huid geneest bij een wonde?
- …
Ik moet zeggen dat ik me na die oefening vrij snel realiseerde dat er maar weinig is, als ik al, iets controleer. Natuurlijk is het beangstigend om tot het besef te komen dat ik niets beheers of onder controle heb. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat de zin van het leven wegvalt. Nu valt de zin van het leven waarschijnlijk ook weg, als ik alles volledig zou ervaren zoals ik dat wil. Dat gaat ook in tegen de evolutie en energie van de natuur.
Dus die verwachtingen van de partner, is eigenlijk iets dat alleen mij aangaat en een verhaal dat ik mezelf vertel. Misschien als ik het mezelf positief vertel, ervaar ik het positief, en als ik het mezelf negatief vertel, ervaar ik het negatief. Want wat we geloven wordt om één of andere reden vaak onze realiteit en waarheid.
Ontdek, dat diep in jou een waarheid ligt die alleen jij kent en die bij jou past.
#ontdek #waarheid #partner
Recente reacties