Toen ik heel jong was, werd mij verteld en geleerd om “Goedendag” te zeggen tegen iedereen en vooral tegen mensen die bekend waren in de familie. In die tijd begreep ik niet echt waarom, nu ik luisterde en gehoorzaamde. Wat ik wel merkte, is dat ik mede daardoor door veel mensen als een lieve en beleefde jongen werd aanzien. Het beeld dat de mensen die van me hielden van me wilden vermoed ik. Missie volbracht voor hen.
Gezien het feit dat ik dit op zo’n jonge leeftijd leerde, werd het een deel van mijn onderbewustzijn en ben ik dit keer op keer blijven doen (nu nog steeds). Ik ben mijn omringende dierbaren zeer dankbaar dat zij mij dit hebben geleerd en het is pas sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd dat ik ook andere bijzondere effecten op mijn leven hierdoor heb gezien.
Als jong kind was het een soort automatisme, een programma in mijn hoofd.
IF (“Voel, zie, observeer een medemens in de buurt”)
THEN : (zeg “Goedendag”)
AND (“ga door met waar ik mee bezig was”)
END
Met sommige mensen schepte het wel een soort band, er werd een glimlach uitgewisseld, een gebaar naar elkaar en soms zelfs een kleine dialoog. Ik deed het gewoon, zorgde ervoor dat ik vooral het programma uitvoerde en stelde me niet te veel vragen.
Vandaag doe ik dat nog steeds op straat, in het bos, in de stad… nu zie ik er, zoals ik hierboven al zei, heel wat speciale effecten van. Een belangrijke is, dat mijn levensweg veel aangenamer is. Waar ik ook ga, hoe ik ook beweeg, in plaats van het te zien als een weg van tijdverspilling (mijn vroegere standpunt daarover) zie ik het als een nieuw avontuur, met elke keer weer leuke ontmoetingen.
Maar Steven, mensen zeggen niet altijd iets terug, of kijken me zelfs helemaal niet aan. Laat dat hun probleem zijn. Ik zeg goedendag, glimlach, kijk mensen in de ogen als dat mogelijk is en mijn weg gaat verder wat hun reactie ook was. Het is wel juist, dat als iemand terug reageert en zelf even met me praat, dan is dat prettiger, dan wanneer iemand me compleet negeert. Laat dat nu net de reden zijn om het te doen. “Wees de verandering die je in de wereld wilt zien” – Mahatma Gandhi.
Na mijn ervaringen in tantra waarin het contact met andere mensen voor mij een nieuwe dimensie kreeg, ben ik dit ook gaan integreren in mijn “Goedendag”. Vandaag gaat het “Goedendag” proces spontaan, vanuit mijn hart. Ik kijk iedereen aan, glimlach dankbaar dat ik iemand mag ontmoeten, als het even kan kijk ik in de ogen, zeg mijn “Goedendag” en sta open voor welke reactie er ook komt en neem de tijd. Ook als er soms geen reactie komt.
“Goedendag” is eigenlijk een teken van liefde naar andere levende wezens met wie we allemaal verbonden zijn. “Goedendag” zegt: “Ik zie je”, “je bestaat”, “je bent mooi zoals je bent” en “mag je hiermee mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou ontvangen”. Een teken dat mij echt laat genieten van elk moment en dat wens ik iedereen toe. Zoals Jessica Graham het zo mooi zegt: “Ik zie je, ik hou van je”.
Ik wil wel zo’n sixpack, ja natuurlijk. Nu al bij al, ben ik tevreden met mijn buik… Een bekend gevoel? De buik had slechter kunnen zijn en dus ben ik er tevreden mee. Of althans dat is wat ik mezelf wijsmaak.
Ik ga mijn buik zeker niet openlijk tonen, hoe meer ik hem verborgen kan houden hoe beter en als hij dan toch te zien is, houd ik hem in een positie die ik aanvaardbaar vind. Een behoorlijk energieverslindende bezigheid, nu weet ik vrij zeker dat ik daarin niet de enige ben. En het universum dat dan naar me toekomt besteedt er weer wonderbaarlijke aandacht aan, zoals te zien is op de foto links hiervan.
Toen ik nog maar een paar maanden oud was, had ik iets aan mijn darmen dat geopereerd moest worden. De dokters hebben prachtig werk verricht, ik ben ze er eeuwig dankbaar voor en mijn lichaam heeft zich wonderbaarlijk aangepast. Voor mij een wonder van de natuur in al haar glorie en levendigheid.
Een buik met een verschil links versus rechts, een gemaakte navel en een duidelijk zichtbaar litteken is wat ik mee zou nemen om het te verwerken. Mijn mentaal zou me de hele tijd vertellen dat het goed is zo, maar toch merk ik aan mijn daden dat ik het nog niet helemaal verwerkt heb.
Dat opmerken is iets wat ik pas onlangs ontdekt heb, nu ik meer en meer overga van mentaal denken naar voelen met mijn hart. Waardoor ik duidelijk het verschil kan zien. Het feit dat ik zeg dat het veel erger zou kunnen, is voor mij slechts een tussenweg om te minimaliseren waar ik onder lijd. Met die uitspraak verwerk ik het niet, nu is het natuurlijk nog altijd beter dan er alleen maar negatief over te piekeren.
Vandaag werk ik eraan om blij te zijn met wat ik heb. Want wat ik in het verleden ook heb gemerkt, is dat als ik stop met me ergens zorgen over te maken, ik het heb opgelost (of laten oplossen) en dat ik dan klaar ben om me over iets anders zorgen te maken. En ik kan zeggen, ja enkel die buik, nu als ik kritisch ben en snel naar mezelf kijk, zijn het tanden, neus, voeten … Interessant is ook om erover te mediteren of me voor te stellen, neem dat ik nu die sixpack heb, in wat is mijn leven veranderd of verbeterd daarmee? Vaak is het antwoord, nou, uh, niets of hooguit iets ingebeeld. Ik heb ook gehoord dat sommige mensen bepaalde dingen niet willen veranderen, hoe moeilijk ook, omdat ze anders verliezen wat ze omschrijven als hun hele wezen. Inspirerende en interessante zienswijze.
Ik kwam vrij snel tot de conclusie dat het antwoord en de verwerking bij mijzelf ligt. Zolang ik opmerkingen, commentaar… of wat dan ook krijg over mijn lichaam, mijn gedrag… betekent het dat ik nog moet werken aan de totale acceptatie van mezelf. Wanneer de acceptatie compleet is, zal alles stoppen, zal de verwerking voltooid zijn en is het tijd om verder te groeien op andere gebieden.
Wat mijn buik betreft, ben ik er nog niet, wees gerust. Dit onderwerp is er een echt begin van. Nu is het verwerkingsproces een aangenaam pad om te bewandelen, aangenamer dan al mijn energie te steken in het bedekken en anders doen lijken van de werkelijkheid.
We zijn allemaal mooi zoals we zijn, we hebben het om de één of andere reden nog zo moeilijk om dat te accepteren, dus komen we op ons pad dingen tegen die ons dat leren.
Toen ik een klein kind was, nog maar een paar jaar oud, herinner ik mij nog goed de beelden op TV van kinderen in Afrika die honger leden en onder de vliegen zaten. Het contrast met wat ik beleefde was enorm en het was ongelooflijk dat juist op een andere plek op aarde het verschil zo groot kon zijn. Het voelde niet goed.
Hoewel ik vandaag weet dat sommigen, waaronder ikzelf, dingen moeten meemaken die niet aangenaam zijn om in te groeien, kan wat ik op TV zag, wat deze kinderen meemaken, daar op geen enkele manier deel van uitmaken. Als kind werd ik gerustgesteld dat er mechanismen bestonden om dat probleem via allerlei organisaties op te lossen.
Nu, tientallen jaren later, zie ik nog steeds dat mensen honger lijden en in dezelfde afschuwelijke omstandigheden leven die ik als kind zag. Als ik dan hoor welke bedragen sommige beroemdheden of atleten betaald worden om te helpen met de kapitalistische overconsumptie, dan word ik daar misselijk van! Waarom staat dat niet in de weg van een bewustzijn op hoger niveau? Hoe te leven met deze kennis? Prachtig gedemonstreerd in Pink’s “Dear Mr. President“.
Waarom kan ik, met mijn overconsumptie, niet delen of ervoor zorgen dat alle mensen op aarde een fatsoenlijk leven leiden met warmte, voedsel en liefde? Natuurlijk zijn er veel mensen op aarde die geweldige dingen doen om te proberen deze situaties uit de wereld te helpen. Nu lijkt het erop dat ik als menselijke soort zo ben losgekoppeld van wat mijn werkelijkheid zou moeten zijn, dat ik de basiswaarde zoals liefde, mededogen, vriendelijkheid…. die ik normaal gesproken zo goed aanvoel, totaal niet meer herken.
Soms voel ik me echt verloren in deze wereld. Sinds ik mijn eetgewoonten heb veranderd denk ik hier meer en meer over na. Waar draait het allemaal om in deze wereld? Het lijkt wel of alles om geld draait, is er dan echt niets anders? Deze reflectie wordt prachtig geïllustreerd in deze video en muziek van Moby.
In het moderne leven zijn dingen individualistischer dan ooit tevoren. Mensen kijken meer op hun telefoon dan naar het echte leven. Alleen op momenten van ernstige ziekte of begrafenissen kunnen we die individuele wereld loslaten en ons ten diepste met elkaar verbinden.
Voor 3 basis zaken zoals eten, voortplanten en slapen, belangrijke activiteiten van dieren, staan de meeste mensen er totaal los van. Dieren vinden hun voedsel, begrijpen wanneer ze moeten slapen en weten hoe ze zich moeten voortplanten. Hoe komt dat dat de mens dit niet meer weet? Omdat mensen dingen wordt opgelegd, aangeleerd, getoond en niet meer intuïtief aangevoeld en of met liefde aangeleerd.
Mij wordt niet geleerd waar en hoe ik mijn voedsel moet maken. In plaats daarvan word ik indirect gedwongen om iets op een bepaalde plaats te kopen.
Voortplanting is in de meeste vormen voor mij verborgen en als ik er eindelijk mee in contact kom, moet ik het zelf uitzoeken.
Voor slaap luister ik niet naar mijn lichaam, ik ga slapen wanneer ik denk dat het cultureel normaal is om te gaan slapen. Ik gebruiken allerlei gifstoffen om vroeger op te staan en later te gaan slapen. Welk resultaat kan ik verwachten?
Ik neem het niemand kwalijk, iedereen doet wat hij denkt dat het beste is voor….
Wel vaak is het antwoord, voor…, voor ONSZELF.
Onszelf is een heel goed begin, nu moet ik vaak tot de conclusie komen dat veel dingen voor anderen worden gedaan. Wat het nog beter maakt en waarom zou ik het daarbij laten?
Mijzelf
Familie
Vrienden
Andere
Mensen
Dieren
Levende wezens
…
Vroeg of laat ontdek ik dat alles met elkaar verbonden is, dat ik één ben met alles, het is dus een goed begin om al het leven op aarde lief te hebben.
Persoonlijk denk ik dat elke gewelddadige of schadelijke daad die ik doe, bij me blijft tot ik er innerlijke vrede mee heb gevonden. Een stille, tijdrovende bezigheid en één van de belangrijkste redenen waarom ‘Ahimsa’ zo zinvol voor me is. Met die overtuiging denk ik dat ik heel erg beïnvloed wordt door mijn geweten over dingen waarvan ik denk dat ik ze goed doe, toch? Dat ik mij inbeeld dat ik ze goed doe. Laten we het onbewust noemen.
Het milieu, de planeet en vervuiling zijn daar een goed voorbeeld van. Ik hoor vaak, het is echt een zooitje wat de mensen hier op aarde doen, nou dat ben ik niet, ik;
Heb een elektrische auto
Heb spaarlampen
Gebruik windenergie
Gebruik zonne-energie
Heb een warmtepomp
…
Is dit de oplossing voor de problemen?
Het is zeker een positieve richting …
Kunnen we echt niet beter en is wat ik wil?
Wil ik een landschap vol windmolens, fotovoltaïsche panelen, etc….?
Is het probleem niet dat ik de auto te veel gebruik, in plaats van de verkeerde auto?
Is het probleem niet dat ik te snel wil gaan, in plaats van te proberen dingen te vinden die me sneller doen gaan?
Is niet het eerste probleem dat ik te veel energie gebruik, en dan pas de verkeerde energie?
…
Natuurlijk zal dit in het begin voor de rijken waarschijnlijk gemakkelijker zijn om over deze vragen na te denken dan voor de armen. Nu is een weg een weg, als er een file is, is dat voor iedereen.
Wat als ik iets in 10 minuten met de fiets zou kunnen doen, of in 20 minuten lopen en in 2 uur met de auto, wat zou ik dan kiezen?
Wat als water, fruit en groenten 5% belasting hebben en alle andere voedingsmiddelen 400% belasting, wat zou ik dan kiezen?
Wat als elektriciteit nog duurder is dan nu, en dat hoe meer ik gebruik voor niet levensnoodzakelijke energie hoe meer ik ervoor betaal, wat zou ik dan doen?
…
Ik geloof sterk dat ik iets aan de oorzaak moet doen, want de meeste dingen waar ik deel van uitmaak, wil ik anders niet veranderen. Met alles wat ik tot nu toe heb gezien, geloof ik wel dat ontmoediging aan de oorzaak, waarschijnlijk het enige is dat mij echt zal doen veranderen, als ik natuurlijk de verandering wil…
Wel in 2011 introduceerde Denemarken ’s werelds eerste belasting op verzadigd vet. Een goede stap van ontmoediging zou ik denken. Wel “Na slechts 15 maanden werd de vetbelasting echter afgeschaft,” als gevolg van massale druk van de belangen van landbouw- en voedselbedrijven. Kapitalisme boven gezondheid.
Net zoals de aanpak voor alcohol-, tabaks- en, meer recent, voedselgerelateerde bedrijfsbelangen verleggen ze de focus van gezondheid naar de beperking van de keuzes van mensen. De mensen moeten toch die ongezonde producten kunnen kiezen, en hebben dan “persoonlijke verantwoordelijkheid”, niet?
Maar laten we, omwille van het argument, deze spillover-effecten, de zogenaamde externe effecten, vergeten. Als iemand de gevaren begrijpt, zou hij dan niet moeten kunnen doen wat hij wil? Welnu, “ten eerste wordt aangenomen dat individuen toegang hebben tot accurate en evenwichtige informatie die relevant is voor hun beslissingen…maar opzettelijke bemoeienis van de industrie heeft vaak situaties gecreëerd waarin consumenten alleen toegang hebben tot onvolledige en onnauwkeurige informatie…Tientallen jaren lang hebben tabaksfabrikanten met succes wetenschappelijk bewijs van de gevaren van roken onderdrukt of ondermijnd en de bezorgdheid over de volksgezondheid, waartoe deze informatie aanleiding gaf, gebagatelliseerd.”
“De doelbewuste strategie van de tabaksindustrie om wetenschappelijk bewijs in twijfel te trekken, ondermijnt het vermogen van rokers om te begrijpen welke schade roken veroorzaakt en ondermijnt als zodanig het hele concept dat roken een weloverwogen keuze is. “Tabaksfabrikanten hebben rokers waarheidsgetrouwe informatie onthouden…maar rokers wel verantwoordelijk gehouden voor het oplopen van ziekten die ertoe zullen leiden dat de helft van hen voortijdig zal sterven. In dit soort situaties is overheidsingrijpen van vitaal belang om consumenten te beschermen tegen roofzuchtige industrieën….”
Is de voedingsindustrie anders? “Het publiek wordt gebombardeerd met informatie en het is moeilijk te zeggen wat waar is, wat niet waar is en wat alleen maar overdreven is. Voedingsmiddelen worden verkocht zonder duidelijkheid over de voedingswaarde of schadelijke effecten.” Weet je nog hoe de voedingsindustrie een miljard dollar uitgaf om ervoor te zorgen dat het gemakkelijk te begrijpen stoplicht-etiketteringssysteem op voedsel, nooit het daglicht zag en werd vervangen door onleesbare etikettering? Dat is tien keer meer geld dan de farmaceutische industrie uitgeeft aan lobbyen in de Verenigde Staten. Het is in het belang van de voedingsindustrie om het publiek te verwarren over voeding.
Alles wat ik hier lees verbaasde me helemaal niet, dat had ik ook allemaal natuurlijk ontdekt met mijn veranderde eetpatroon. Wat kan ik hier nu als individu tegen doen?
“Misschien vind je het wel prima om je over te leveren aan de algoritmen en die van alles voor jou en de rest van de wereld te laten beslissen, als ze dat zo goed kunnen. Als dat zo is, maak je dan niet druk en ga er gewoon lekker voor zitten, want dan hoef je niets te doen. De algoritmen zorgen voor alles. Maar als je nog een beetje de controle wilt houden over je eigen bestaan en de toekomst van het leven op aarde, dan zul je harder je best moeten doen dan het algoritmen, Amazon en de regering, en moet je zorgen dat je jezelf leert kennen voordat zij dat doen.“
Ik herinner me nog heel goed dat enkele seconden na de geboorte van mijn eerste kind, de verpleegster mijn zoon in mijn handen gaf. Het was magisch, mooi, onbeschrijflijk en een groot en onvergetelijk moment in mijn leven. Enige tijd later, toen we het ziekenhuis verlieten, realiseerde ik me dat, hoewel we vrij goede informatie hadden gekregen, er niet echt een handleiding was gegeven over hoe je kinderen best kunt opvoeden.
Hoewel ik veel over het onderwerp heb geleerd, vraag ik me echt af of er op een gegeven moment niet een nieuwe handleiding of manier moet komen? Ter vervanging van wat vandaag de dag cultureel bekend en geaccepteerd is, en dat ik als ouder gewoon als een aap overneem door niet beter te weten.
Als ik bijvoorbeeld, kijk naar melk of voedsel in het algemeen. Kinderen hebben inderdaad voeding nodig, melk, nu van hun moeder, toch? Waarom geven we hen de melk die normaal voor een kalf bestemd is? Waarom geven we ze zakjes poeder die oplossen in water? Dat zijn vragen die ik mezelf toen niet durfde te stellen, omdat ik er eigenlijk nergens een antwoord op vond, ik deed het gewoon.
En als de kinderen wat groter zijn gaan ze naar school. Waarom leren kinderen +-20 jaar lang dingen, die ze vervolgens +-20 jaar lang weer afleren? Ik heb gehoord dat de school vooral is opgericht omdat volwassenen moesten werken en niet voor hun kinderen konden zorgen. En als dat zo is, is het dan logisch dat we ze op school opvoeden om zo snel mogelijk in de kapitalistische maatschappij terecht te komen, en niet om echt hun meest authentieke zelf te worden?
Ik ben er sterk van overtuigd dat iedereen hier, om als soort te overleven, een missie heeft die hij of zij van nature als de beste zal uitvoeren. Nu kan bijna niemand van nature ontwikkelen wat hij leuk vindt en waar hij goed in is, in feite omdat hem op school wordt geleerd precies hetzelfde te zijn als de andere kinderen, wat gewoon tegen de natuur ingaat. Waarom doe ik dan toch het bovenstaande, omdat mij dat zo geleerd is en omdat het vroeger zo was.
We hebben van generatie op generatie gekopieerd zonder te beseffen dat we onze eigen soort uitroeien. We leven op een manier die niet duurzaam is voor onze planeet. Als ik alleen al naar de vleesindustrie kijk, is er niet genoeg om alle mensen te voeden en op deze planeet te laten leven, dit zou me toch vragen moeten doen stellen?
Nu is er hoop, en ik zal zelfs enkele positieve dingen zeggen over technologie (waarvan sommigen misschien denken dat ik er een beetje tegen ben, wat echt niet het geval is). Het is goed (het kan altijd van twee kanten bekeken worden, natuurlijk) dat ik tegenwoordig nieuws krijg, niet alleen van één krant die een monopolie heeft en individueel bepaalt hoe ik het nieuws krijg. Het is eerder zo dat ik zelf kan beslissen wie mij het nieuws bezorgt en dat ik zelf kan beslissen of ik het positief of het negatief vind.
Dit zorgt ervoor dat heel wat jonge mensen nu niet meer zo goed luisteren naar wat ouders en leraren hen vertellen. Die vervelende rebelse kinderen, toch? Ze rebelleren? Niet echt, ze zijn gewoon niet meer gehersenspoeld en moeten niet meer geloven wat sommigen hen willen doen geloven. Ze kunnen op natuurlijke wijze creëren wat goed voor hen voelt en welke richting ze uit moeten. Er zijn inderdaad enkele valkuilen waartegen ze zich moeten beschermen, maar op de meeste dingen vinden ze vanzelf het antwoord.
Waarom willen sommige kinderen vegetariër worden nadat ze weten wat er gebeurt met de dieren die ze eten? Zou het niet zo kunnen zijn, dat zij geen vlees meer eten, niet omdat iemand hen dat gezegd heeft en meer omdat zij nu hun eigen natuurlijke instinct volgen?
Ik denk dat we steeds meer vraagtekens zetten bij wat we weten. Waarom weten we het? Waar komt de informatie vandaan? Meer en meer komen we tot de conclusie dat we doen wat we doen omdat iemand ons dat gezegd heeft. Waarom heb ik pas onlangs in mijn leven over voeding, Ahimsa…geleerd?
Aan de andere kant heb ik wel vanaf de eerste dag op aarde geleerd: kom voor jezelf op, vecht zelfs als het moet, want niemand anders zal het voor mij doen. Ik moest enorm ontleren van die individualiteit. Nu is het natuurlijk eng dat we vandaag de dag in een wereld leven die voor mij gemakkelijker is, als ik gewoon doe wat me gezegd wordt, dan als ik doe, wat ik voel, waarvan ik voel dat het het juiste is om te doen.
Ik geloof dat we op de één of andere manier het handboek kwijt zijn geraakt. Nu de toekomstige generaties langzaam van richting veranderen, zal ik mijn best doen om hen zo goed mogelijk te steunen. Ik ben er zeker van dat we op een gegeven moment weer op het rechte pad komen en als we dat niet doen, ben ik er zeker van dat de natuur ons daarbij zal helpen (of dat nu positief of negatief is, is een andere zaak).
Heel vaak als ik ga lopen als het heel warm is, als het regent, als het hard waait, als het sneeuwt en ik kom mensen op mijn weg tegen, dan zeggen ze: ‘moed‘, ‘ik heb medelijden met je‘, ‘hou vol‘, ‘wees sterk‘…. Dit terwijl ik eigenlijk glimlach en heel gelukkig ben. Het doet me beseffen hoe vaak ik in het verleden de buitenwereld de schuld gaf om niets te doen.
Oh, het is koud, het regent, het waait te hard, het zal wel te glad zijn…. dit zijn allemaal makkelijke externe parameters om niets te doen. Ik deed dat de hele tijd voordat ik mijn eetgewoonten veranderde. Toen luisterde ik veel dieper naar wat ik echt wil, en realiseerde me dat dit soort excuses verdwenen.
Ik realiseerde me dat ik helemaal niet naar mijn binnenste luisterde en dat ik echt overweldigd werd door de buitenkant. Binnen in mij zit een liefde voor allerlei leuke dingen en ik luisterde er gewoon niet naar. Ik had het veel te druk met andere dingen, zoals de buitenwereld de schuld geven, in de zetel zitten, tv kijken, junkfood eten en last but not least, 75% van de tijd van de dag, werken om aan geld te komen. Geld waar ik geen echte plannen mee heb, buiten schulden af te lossen of uit te geven aan bezittingen.
Echt Steven, is dat het?
Toen ik mijn eetgewoonten veranderde en veel meer naar binnen keek, ontdekte ik dat veel (zo niet alle afhankelijk van het geloof) antwoorden die ik zoek zich in mij bevinden. Ik kwam er al snel achter hoe afgeleid ik was van wat ik in het echte leven voelde. Ik deed dingen die me een glimp gaven van hoe ik verder moest zonder echt te weten waarom? Ik werd overspoeld met informatie die me alleen maar aanmoedigde om het te blijven doen.
Ik moest concluderen dat achter veel van de dingen waarvan ik dacht dat ze me een goed gevoel geven (afleidingen) dingen zaten die ik me niet had voorgesteld. Toen ik ontdekte van welke ervaringen ik echt kon genieten vanuit mijn hart en het vermogen heb om de uitwendige factoren los te laten, is er eigenlijk niet veel dat die ervaring kan verpesten.
Ik hou ervan om me goed te voelen en daarom zorg ik graag voor mezelf, luister ik naar mijn lichaam (niet naar mijn mentaal) en probeer ik op elk moment de beste beslissing voor mijn lichaam te nemen. Ik hou ervan om me energiek te voelen, dus ik doe veel aan sport, ik hou van basketbal in teamverband en ik hou ervan om als individu bewust te gaan hardlopen. Ik ben graag omringd door levende wezens en dus elke gelegenheid is daar goed voor. Ik ben echt dankbaar dat ik vandaag in staat ben om mijn innerlijke zelf te volgen, van elke seconde van mijn leven te houden en volledig in vrede te zijn met de buitenwereld.
Al van jongs af aan en van wanneer ik bewust was van mezelf, had ik het gevoel dat ik vaak door kleine geheimpjes de dingen in mijn richting kon laten draaien. Werkelijkheid of een illusie? Sommige dingen zou ik niet vertellen, in de hoop er zelf beter van te worden en de anderen maar naar de waarheid laten zoeken. Dat is ook waar ik in mijn verkoops job mee te maken zou krijgen. Nu is één ding voor mij altijd vast blijven staan, ik zal nooit liegen, onder welke omstandigheid dan ook. De kunst is dan om dingen te vertellen die de waarheid zijn, waar kopers het meest mee gediend zijn, zonder te hoeven praten over de dingen die niet zo positief zijn.
Het werkt in het werk, nu na mijn verandering in voeding, ontdekte ik dat er iets speciaals was waarom ik niet kon liegen. Waarom kon ik het niet gewoon doen als het misschien nog beter werkt? Of is het weer een illusie? Nou het werkt misschien wel goed voor de job, misschien niet zo goed voor mijn innerlijke vrijheid en liefde? Misschien zijn er emoties die in mijn onderbewustzijn liggen opgeslagen, waar ik me niet bewust van ben en die door mijn ego worden toegedekt. Iets wat ik ontdekte omdat ik altijd heb geweten dat ik alleen met bedrijven kan overleggen en niet met particulieren. Simpelweg omdat de emotionele band met een medemens als ieder ander, voor mij te confronterend is. Waarschijnlijk volg ik daar een beetje: “doe niet aan anderen, wat ik niet wil dat zij aan mij doen“.
Als ik iets verkeerd doe, me ervan bewust ben en het verzwijg, voel ik me vaak slecht. Vaak is het alleen door er met iemand over gepraat te hebben dat ik er overheen kom. Nu zijn er soms ook dingen die ik onbewust doe door gewoonte en waarbij het nare gevoel niet altijd zo opvalt. Met wat ik tot nu toe heb kunnen ontdekken, blijft dit allemaal in het onderbewuste hangen. Het lokt me in een val op langere termijn.
Hier zijn enkele dingen die ik vandaag weet dat ik onbewust fout heb gedaan;
Ik heb bijgedragen aan de scheiding van kind en moeder (koe) vlak na de bevalling, om elkaar nooit meer te zien, door melk te consumeren.
Ik heb bijgedragen aan de wrede massaslachting, door het eten van vlees, kip…
Ik heb bijgedragen aan de uitroeiing van bijna al het leven in het water, door vis te eten.
Ik heb bijgedragen aan dierproeven om producten te krijgen (crème, medicijnen…) waarvan ik geloofde dat ze me beter maakten, nu verbergen ze alleen de symptomen.
…
Dit is zo duidelijk voor mij vandaag en vraag mij vaak af hoe ik het zo lang heb kunnen negeren? Waarom heb ik dit niet eerder gezien? In de jaren 1400 zei Leonardo Da Vinci nochtans al: “De tijd zal komen dat mensen zoals ik, zullen kijken naar de moord op dieren zoals ze nu kijken naar de moord op mensen.” Misschien zijn we er nog niet zo ver van verwijderd, want we beginnen de negatieve gevolgen ervan op grote schaal te voelen in de vorm van onmenselijke praktijken en ziekten, die steeds dichter bij onszelf komen.
Elke dag ontdek ik nieuwe dingen, hele mooie en ook vreselijke dingen. Hierboven heb ik het vooral over dieren, nu worden ook de mensen en de natuur vandaag nog steeds heel hard uitgebuit voor massaconsumptie. Naar gisteren moeten we begripvol en vergevingsgezind kijken, als ik niet beter wist, zijn het geen geheimen en is het een al dan niet eenvoudig vergevingsproces.
Naar morgen toe heb ik 2 opties.
Het geheimpje in mijn onderbewustzijn steken en gewoon verder leven alsof er niets aan de hand is.
Of op mijn ritme veranderen wat ik niet als geheimpje wil. Op deze manier leef ik mijn bewuste vrije leven sinds ik mijn voeding heb veranderd en ik kan de ontdekking aan iedereen aanraden.
Ik vraag mezelf regelmatig af: is dit echt de manier waarop ik mijn leven zou moeten leiden?
Wat zou ik op dit moment het liefst willen doen?
Waarom doe ik het niet?
Vaak komen er dan een oneindig aantal verhalen naar boven die ik mezelf vertel.
Ik probeer dan ook betekenis te geven aan mijn verhalen door dingen naar voren te brengen die mij de illusie geven dat ik het allemaal begrijp. Wat als ik er niets van begrijp? Angstaanjagend als ik er voor het eerst mee geconfronteerd wordt, is het niet? Wat als er niets te begrijpen valt of dat wat we zouden moeten begrijpen, gewoon niet binnen ons bereik ligt?
Het fundamentele dat ik ontdekte na mijn verandering van voeding, is dat mijn basiswaarden liefde en geweldloosheid zijn. Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat ik dat aanvoelde, mijn leven en het genot ervan plotseling exponentieel aangenamer werd. Eén van mijn basiswaarden was vroeger misschien wel “geld”. Over geld, heb ik geleerd dat het een soort meerwaarde creëert, overheersing van degene die het uitgeeft over degene die het ontvangt. Het is alsof het degene die het uitgeeft, ineens van alles toelaat. Iets wat bijvoorbeeld met een gift of ruil niet gebeurt, er is dan ook een veel sterkere emotionele band. Dus met dat in gedachten, zou het interessant kunnen zijn om iets leefbaar in die richting te ontwikkelen. Ik ben in elk geval blij dat geld niet meer bij mijn basiswaarden behoort.
Met liefde en geweldloosheid, hou ik natuurlijk van veel plezier maken en tijd doorbrengen met familie, vrienden… Ik merk ook dat de snelheid die ik aan mijn leven geef, er veel uithaalt. Sommige situaties wil ik vermijden en snel laten gaan, en momenten met familie, vrienden laten vertragen, lijkt wel een ideale oplossing, nu zo werkt het niet. Vaak blijf ik nog in de illusie dat het wel zal werken… Ik heb gewoon nog niet door of ontdekt dat elk verhaal er één is die ik mezelf vertel. De verhalen zijn dus wat ik als mijn realiteit zal zien.
Ik begon te ontdekken wanneer ik welk soort verhalen aan mezelf vertel. Het zijn er zoveel, onbegrijpelijk en waarschijnlijk de reden waarom ik het verhaal naar boven breng dat ik als mens nooit het doel van het leven zal vinden. Ik vroeg me ook af in hoeverre ik in de manier waarop ik vandaag de dag leef, onze menselijke waarden respecteren?
De waarden die worden beschouwd als fundamentele waarden en die inherent zijn aan de mens. Daartoe behoren: waarheid, eerlijkheid, trouw, liefde, vrede, enz. omdat zij het fundamentele goed van de mens en de samenleving in het algemeen naar voren brengen. Zij zijn onze gevoelens voor de menselijkheid van anderen en brengen naar voren: waardering, geloof in anderen, zorgzaamheid, betrokkenheid, medeleven, samenwerking, hoffelijkheid, toewijding….
Vaak word ik van buitenaf beïnvloed en daaruit creëer ik de verhalen die dan mijn waarheid worden. Na mijn verandering van voeding, begon ik meer en meer inzicht te krijgen in al deze dingen. Waarom? Niet door te zoeken naar het doel van het leven, maar gewoon door te “zijn”.
Vanaf dat moment “ben” ik gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie. Ik geloof dat we allemaal meelevende mensen zijn en dat alles wat we nodig hebben in onze innerlijke schoonheid zit.
Ontdek het, leer ermee te leven, stop met afhankelijk te zijn van de kapitalistische maatschappij, wees tevreden met minder als het moet, en geniet van de nieuwe ervaringen. Dat is helemaal hoe ik mijn leven leef.
Ik kan mensen niet veranderen, ik kan wel van ze houden en ik kan ze mijn liefde tonen.
Het verbaast me vaak te horen dat sommige kunstmatig gecreëerde dingen, de liefde, de natuur of zelfs mijn eigen lichaam te boven gaan. Die reis, die auto, die motor, die nieuwe telefoon… dat is wat ik echt nodig heb om gelukkig te zijn. Het verbaast me vandaag, want vroeger was ik ook zo. Natuurlijk geloof ik vandaag dat we spirituele wezens zijn, die een menselijke ervaring beleven. Dus ik zou kunnen zeggen dat als ik een spiritueel wezen ben, het lichaam niet zo belangrijk is. Dat is gedeeltelijk juist met wat ik tot nu toe heb ontdekt, het hangt er natuurlijk vanaf wat voor menselijke ervaring ik wil beleven.
Hiervoor wordt vaak de vergelijking met de auto genomen. Ik koop mijn droomauto en stop er dan specifieke extreem dure brandstof in, zeer specifieke olie…en waarom is dat? Omdat hij dan het beste werkt, langer meegaat…en zodat hij echt optimaal presteert.
Wat voor brandstof, olie… geef ik aan mijn lichaam?
Datgene waar het het beste op werkt, het langste mee gaat… en optimaal op presteert.
Is dat wat frisdrank, koekjes, suiker, vlees, pasta, brood… doen?
Als dat is wat ik mijn lichaam geef, dan zou ik verwachten dat het de duurste en beste kwaliteit van dat spul is, toch?
Nee, ben ik gek? Ik ben op zoek naar de goedkoopste?
Waarom dan wel?
Omdat ik geld nodig heb om meer dingen te kopen, zoals mijn auto…
Echt?
Dus met mijn lichaam, wil ik niet de beste ervaring hebben zoals met mijn auto. Natuurlijk, in mijn auto, slechte brandstof, slechte olie zetten is ook een ervaring die ik kan hebben, nu vaak wil ik die ervaring niet. Het zou zonde van het geld zijn. Nee Steven, het zal niet goed werken, kan beschadigd raken, het kan zelfs stoppen met werken en ik zal zeker mijn garantie verliezen, dus zie het nut er niet van in.
Hoe denk ik dat mijn lichaam zich zal gedragen als ik het slecht behandel?
Die behandeling lijkt alsof ik een soort invloed heb op de menselijke ervaring die ik hier op aarde heb. Voor mijn auto lijkt die keuze precies eenvoudig; voor mijn lichaam daarentegen lijkt het complexer. Nou, misschien meer dan tijd om te leren, toch?
Ik weet het “echt” niet Steven?
“Echt”, laten we een quiz doen;
Water of frisdrank?
Fruit of geraffineerde suiker?
Groenten/fruit of bewerkt voedsel?
Groenten of vlees?
…
Ik weet alle antwoorden over wat goed voor me is, nu tijdens mijn dagelijkse keuzes negeer ik het omdat ik liever het comfort gevoel heb. Eerlijk gezegd, nu moet ik misschien de gevolgen onder ogen zien van die keuzes…. Ik zou eens moeten nadenken over de rit van mijn mishandelde auto, is dat echt wat ik wil? Vind ik mijn auto fijner om mee te rijden dan mijn menselijke ervaringsrit in mijn lichaam? Waarom is dat?
Ik weet dat ik “liefde moet geven om liefde te ontvangen“, als ik mijn lichaam geen liefde geef, hoef ik ook niet te verwachten dat ik die van het lichaam terug krijg. Een andere vraag die ik mezelf stel is, als ik niet van mezelf houd, hoe kan ik dan van anderen houden? Ik heb dat standpunt veranderd, vandaag sta ik elke dag op en probeer ik in alle opzichten de beste versie van mezelf te zijn.
Om dat te doen, ben ik begonnen om mijn menselijk lichaam de liefde, aandacht, brandstof, olie te geven met mijn veranderde eetgewoonten en te genieten van wat ik omschrijf als de optimale prestatie!
Sinds ik van eetgewoonte ben veranderd, hebben delen en dingen samen doen een andere plaats in mijn leven gekregen. Zo kreeg ik ook interesse in een samenlevingsproject, wat een project is waarbij mensen uit verschillende gezinnen hebben besloten om samen te leven, althans voor bepaalde woonruimtes onder hetzelfde dak. Persoonlijk, natuurlijk is dit een goed idee, daar hoeft geen minuut twijfel over te bestaan, nu is de vraag misschien iets meer, hoe doe ik dat? En wetende dat bepaalde koppels er niet echt in slagen om onder één dak te wonen, is dit dan wel een goed idee?
In veel situaties ben ik nogal een introvert, dus nogal gereserveerd, voorzichtig en zwijgzaam gedrag. Ik ben ook vrij goed in het volledig zelfstandig en zonder andere mensen om me heen afhandelen van dingen. Voor zulke mensen werd gezegd dat COVID-19 gemakkelijk zou zijn. Wel ja en nee. Bij bepaalde zaken ging ik inderdaad veel sneller, nauwkeuriger en efficiënter te werk, nu zonder bevredigende sociale contacten merkte ook ik na verloop van tijd wat dit met mij deed.
Wandelingen, hardlopen, fietstochten…alles was goed om sociale contacten te onderhouden, ook voor mij. Nu was het duidelijk niet meer hetzelfde en met mensen waar we soms nog mee afspraken, begonnen we ook na te denken over wat als we allemaal samen zouden wonen, zou dat dan geen oplossing zijn?
Of het een oplossing is weet ik niet, maar wat duidelijk was, was dat wij er allen voorstander van waren en er zeker de positieve kant van zagen. Het is een begin. We zijn begonnen met initieel brainstormen over budget, wensen, dromen, plaatsen, type huizen…. vaak erg leuke momenten waarbij iedereen zich betrokken voelt.
Daarna hebben we wat gezocht naar meer informatie hierover, wat we vooral hier vonden;
Na een paar informele ontmoetingen en overleg was de volgende stap, het lezen van het boek van Diane Leafe Christian“Vivre Autrement – Ecovillage, communautés et cohabitats” (ik heb de Franse versie gelezen). Daarmee kwam de confrontatie met de werkelijkheid hard aan en kwamen er enkele historische feiten naar boven waar ik helemaal niet aan gedacht zou hebben. Dus zeker een aanrader om te lezen voor iedereen die plannen in die richting heeft.
Hier zijn mijn reflecties na het lezen van het boek.
Het is belangrijk deze 3 punten niet uit de weg te gaan:
Geef een titel of naam aan het project, dit maakt al duidelijk of jullie allemaal op dezelfde golflengte zitten.
Stel een eerste versie op van een gemeenschappelijk charter van waarden (ik kwam bijvoorbeeld met, Communicatie (waar informatie duidelijk is voor iedereen, waar iedereen spreekt en naar iedereen geluisterd wordt, waar geen oordeel is…), Liefde (het begint allemaal met je eigen liefde en gaat verder met onvoorwaardelijke liefde voor alles op aarde) en Delen (alles is mooier als het gedeeld wordt)
Een eerste versie van een handvest over hoe besluiten en beslissingen nemen (ik heb bijvoorbeeld bedacht dat iedereen het eens moet kunnen zijn met de beslissing, anders wordt de beslissing herzien tot iedereen het ermee eens is).
Nu kwamen daar nog andere dingen snel bij:
Locatie in België?
Hoe moeten we rekening houden met energie-efficiëntie in relatie tot wooncomfort?
Hoe kunnen we gasten ontvangen?
Welke plaatsen zijn gemeenschappelijk en welke zijn privé?
Hoe kan iedereen zijn eigen coconnetje houden als hij dat wil?
Hoe wordt er schoongemaakt? Herstellen? …
Hoe gemeenschappelijke ruimte inrichten?
Welke voorwerpen zijn gemeenschappelijk en welke zijn individueel?
Hoe zit het met lawaai maken, direct (feest, gesprek…) en indirect (machine, radio, TV…)?
Hoe verlopen taken en beurtrollen?
…
Het is waarschijnlijk een goed uitgangspunt in een samenlevingsproject om, waar mogelijk, altijd de groep boven elk individu te stellen. Natuurlijk moeten eventuele persoonlijke gevoelens of frustraties worden geuit. Door aan dit project deel te nemen, heeft iedereen een individuele verantwoordelijkheid tegenover de groep. Om verantwoordelijkheid en dialoog aan te moedigen, en zo de gemakkelijke keuze van de wegloper te vermijden, is het waarschijnlijk een goed idee om zich voor een minimumperiode van 5 jaar te engageren met elkaar.
In het boek was het vanaf bladzijde 1 duidelijk, de huidige maatschappij en cultuur verwacht dergelijke initiatieven niet. Alles is voorzien voor 1 huis, 1 gezin. Als ik dan toch besluit om te beginnen, zal de wind meer tegen me waaien dan mee, daar moet ik op voorbereid zijn. Voor veel zaken heb ik ook een notaris nodig, een advocaat… en het is belangrijk dat ik die goed ken, of een heel goede relatie met hen heb om het juiste advies te krijgen. De wederzijdse oprichting en verstandhouding (vergelijkbaar met een bedrijf) is echt de makkelijke stap voor notaris, advocaat en dergelijke, het ingewikkelde is meer over allerlei wetten naar de maatschappij toe (stedebouw, vergunningen…).
Het is ook raadzaam een samenwerkingsverband op te richten zoals een bedrijf en het te laten functioneren als een samenleving. Hoe groter de groep wordt, hoe meer alles in de politieke richting wordt getrokken en het net een gemeente met verkiezingen wordt. Persoonlijk moest ik toegeven dat ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben. Door al deze complicaties zijn samenlevingsprojecten ook veel duurder en gemakkelijk minstens twee keer zo duur.
Uit de voorbeelden in het boek blijkt ook dat mensen die hieraan begonnen zijn, vaak met 10-20 jaar afbetalingen aan de kapitalistische maatschappij blijven zitten, met mijn 40 jaar, huis bijna afbetaald, is dit persoonlijk niet waar ik op zat te wachten. Ik heb even persoonlijk moeten evalueren, wat trekt mij aan in zo’n samenwonings project?
Ik breng graag tijd door met mensen om wie ze zijn en hoe ze met anderen omgaan. In sommige gevallen kan ik gewoon niet genoeg krijgen van de gesprekken, vooral over de innerlijke ontdekkingen. Fascinerend! Het is vaak een open communicatie, zonder taboes en met wederzijds respect, waardoor iedereen in zijn eigen tempo kan groeien. Ik heb dit al dagelijks/wekelijks, ben er erg dankbaar voor en waarom zou ik het niet meer hebben, samen leven en dingen delen?
Wil ik daarvoor de komende 20 jaar vastzitten aan een kapitalistische baan om geld te verdienen en vooral met terugbetalen bezig zijn? Nee, ik hou liever wekelijkse ontmoetingen zoals we er nu al veel hebben. Over een paar jaar is mijn huis afbetaald en als ik wil, kan ik echt van een minimum leven zonder veel te hoeven werken. Of in ieder geval niet te hoeven werken voor geld. Dit idee spreekt me erg aan, meer dan samenwonen. Persoonlijk voel ik me niet erg aangetrokken tot een nieuwe droomplek die vereist dat ik de komende 20 jaar alles op dezelfde manier moet blijven doen om het af te betalen.
Natuurlijk trok het wonen in een gemeenschap mij ook aan, de uitstekende sociale vaardigheden en de kracht van het geheel dat veel sterker is dan de kracht van het individu. Ook het leven door te delen heeft bij mij een mooiere plaats dan de individualistische variant. Als stel hebben we tot nu toe met goede communicatie alles kunnen overwinnen, ik ben er zeker van dat het op grotere schaal ook kan werken. Nu misschien niet met iedereen, en met sommige mensen zijn we waarschijnlijk niet gemaakt om onder één dak te leven.
Zelfs met mensen waar we goed mee kunnen opschieten zullen er obstakels zijn. Het kan moeilijk zijn om tijd alleen te vinden. De meesten hebben +- 40 jaar geleefd met vele eigen gewoonten, het zal niet gemakkelijk zijn en er zullen moeilijke momenten zijn. Open, niet-oordelende communicatie is van het grootste belang voor succes. Misschien is het gemakkelijker om dichtbij elkaar te wonen, of in hetzelfde gebouw en met slechts een paar dingen en plaatsen te delen in het begin. Typisch eetkamer, wasruimte (wasmachine, droger) en tuin (fiets, tuingereedschap, tuinmeubelen).
Natuurlijk is het ook interessant om op een bepaald punt te onderzoeken hoe we kunnen werken in overeenstemming met onze waarde. En kijken of er een manier is om het te laten werken, nu vastzitten aan schulden voelt daar voor mij echt niet goed. Dus ik begon te kijken naar andere benaderingen.
Misschien kan ieder zijn huis verkopen en kunnen we daarmee een groot droomhuis kopen? Daarvoor moeten we wel heel goede connecties hebben met de vastgoedbedrijven in de buurt, en al snel bleek dat zware investeerders die connecties voor ons hadden. Ik ging er echt van uit dat ik behoorde tot degenen die wat geld hebben, nou na deze ontdekkingen moest ik concluderen dat ik arm ben en gewoon niets kan kopen (het beangstigde me vooral voor de jeugd in de toekomst). Huizen tot gemakkelijk 1Mio€ en meer, werden verkocht voordat ze openlijk op de markt kwamen. Als iets langer dan een paar dagen blijft staan en niet verkocht wordt, is er waarschijnlijk iets ernstig mis mee… Deze confrontatie was hard, dat mensen het geld hebben of gemakkelijk 1 miljoen kunnen lenen van de bank, was een nieuwe ontdekking voor mij. De kloof tussen arm en rijk wordt hiermee alleen maar groter vrees ik.
Dit gold voor de regio Brussel, Brabant maar ging verder, want ook voor projecten verder weg kwamen we tot dezelfde conclusie. Een huis kopen, grond kopen of een huis bouwen lijkt ineens heel ver weg voor een groot deel van de bevolking, of is iedereen zo rijk en ben ik naïef?
Een ander idee was om een bijgebouw aan ons huis te bouwen, los van het huis met alles erop en eraan om in te leven. Zodat mensen voor een periode de samenleving op hun eigen manier kunnen komen ervaren. Het project hangt nog steeds in mijn hoofd, maar het vinden van aannemers die zo’n ding willen bouwen is echt moeilijk. Te klein en geen interesse zijn de antwoorden die ik tot nu toe heb gehad voor een 100K€+ project, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen tegen de klanten.
Hoewel het boek heel wat relationele tips geeft om er een succes van te maken, is de implementatie van deze tips achteraf zeker niet iets om te negeren in de regio rond Brussel en in dit COVID-19 tijdperk. Op zulke momenten merk ik hoe volgepropt we hier in België leven en dat de tijden van 1969 helaas niet echt in de positieve richting zijn veranderd. Waar men zeer vrij kon leven en samen een positief project kon uitwerken.
Op dit moment kijk ik terug op een leuke ontdekkingstocht, nu lijkt dat hier in België enorm moeilijk met wat ik ervan ontdekt heb. Persoonlijk denk ik wel dat het iets is wat we meer en meer zullen zien. Jongeren kunnen geen huis van 1Mio€ kopen zonder hulp van buitenaf. Als de ouders die hulp geven, zal het misschien nog enigszins haalbaar zijn, zo niet, dan moet de jeugd aan andere dingen denken. Een antwoord daarop is een klein huis te kopen met een paar vrienden. Waarschijnlijk met minder geschiedenis en nieuw voor allen, toch iets gemakkelijker om te doen. Voor mij zullen samenlevingsprojecten toenemen, nu helaas omdat we de jeugd geen andere keus laten en niet omdat mensen er openlijk voor kiezen.
Recente reacties