In 2013 toen ik een nieuwe lieve vriend ontmoette, kwam tijdens een gesprek ter sprake dat hij in zijn jonge jaren een 10 daagse vipassana stilte retraite in Zwitserland had gedaan. Ik luisterde aandachtig, vond het hartstochtelijk, nu was het op dat moment iets waarvan ik zei dat het totaal niets voor mij was. Ik genoot veel te veel van het gezelschap om mij heen, in contact zijn met allerlei mensen en zo helemaal alleen zijn, sprak mij niet aan. Ik keek op tegen degenen die dit wel konden bereiken. Een stille inspiratie?
De vriend probeerde me te overtuigen met, ‘dat is echt iets voor jou’, ‘dit moet je een keer doen’… nu maakte niets indruk op me. We hebben het er nog regelmatig over, maar nooit concreet en ik geef toe dat ik er totaal geen interesse in had. In een gesprek met hem, waar we het laatst over 10 dagen vipassana stille retraite hadden, sloot hij af met: ‘Ik denk dat je het ooit zult doen’ en waarschijnlijk is daar de eerste kiem gelegd.
Daarna hebben we het er niet meer over gehad, ik volgde vooral mijn pad dat goed voelde om mezelf te ontdekken. Yoga, gebed, mindfulness en ja, meditatie waren daar een belangrijk onderdeel van. In meditatie begon ik meestal heel simpel, volgde ook geleide meditaties die me interesseren via YouTube, deed actieve meditaties, volgde wat cursussen rond kriya yoga en natuurlijk hoorde ik regelmatig om me heen over vipassana spreken.
Meditaties van 2u tot 3u waren niet ongewoon en deden me regelmatig erg goed. Ik begon ook meer en meer te ontdekken hoe vaak ik ver van mijn waarheid verwijderd ben, doordat mijn geest allerlei hypotheses of verhalen naar boven brengt. De waarheid die ik zag werd eigenlijk volledig beïnvloed door mijn eigen overtuigingen of dingen die mensen mij hebben weten te laten geloven. Ik kon de waarheid niet echt zien zoals ze was.
Ik volgde veel over de vipassana techniek en begon die toe te passen als mijn belangrijkste meditatietechniek gedurende enkele uren per week. Ik werd rustiger, zag mijn waarheid duidelijker, en voelde ook vooral heel goed aan wanneer er iets niet klopte aan mijn waarheid. Ik nam aan dat dit is waar men over sprak als het volgen van je hart. Natuurlijk voelde ik dat ik niet echt diep ging, en waarschijnlijk ook nooit echt uit mezelf zou gaan.
De innerlijke roep kwam, dat ik klaar was voor een 10 daagse vipassana stilteretraite. Ik ben er zeker van dat het me een betere versie van mezelf zal maken en een ervaring die ik wil beleven naar de ontdekking van mijn waarheid. Ik ging naar de DHAMMA website en schreef me in, in de eerste klas die in het schema paste. Het leek niet zo gemakkelijk, de reservatie is zoals voor zeer populaire concerten op een bepaalde tijd en met ‘refresh’. Ik was er niet bij.
Normaal gesproken als er zoveel vraag naar is, haak ik af en ga ervan uit dat wat op mijn pad moet komen, ook op mijn pad zal komen. Nu is het in dit geval niet iets commercieels en ergens diep van binnen voel ik een zware aantrekkingskracht naar deze innerlijke ontdekking. Dus schrijf ik me steeds weer in voor de 10-daagse vipassana stilte retraites die in mijn agenda zouden passen. Elke keer kreeg ik vrij snel te horen dat ik er niet bij zou zijn. Soms is de hoop een beetje hoger dat het deze keer wel zou lukken en ik erbij zou zijn… om dan te ontdekken dat het valse hoop was. Diep van binnen voel ik gewoon dat dit deel uitmaakt van het proces, dat wat moet gebeuren, ook gebeurt.
Mijn wil om dit te doen is volledig aanwezig, nu is het nog niet daarom dat ik het kan of zal doen. Ook al is er een kleine hoop dat ik dit ooit in mijn leven zal kunnen meemaken, ik heb er het volste vertrouwen in, ben geduldig, sta open voor wat de toekomst brengt en weet dat wat moet gebeuren ook zal gebeuren. Mijn ervaring, wat die ook mogen zijn, zal hier te lezen zijn.
Veel liefde.
#vipassana #stilteretraite #10dagenvipassana #meditatie
Recente reacties