Een mandala is een geometrische configuratie van symbolen. Voor mijzelf ken ik het vooral van de prachtige vormen, tekeningen en de tatoeages die er uit voortkomen of erop gebaseerd zijn. Ik had ook kleurboeken gezien waarin het kleuren van mandala’s werd aangeprezen als een rustgevende bezigheid. Verder dan dat ging mijn kennis van mandala’s niet.
Totdat ik vrij recent een reportage zag over het boeddhisme. Naast het feit dat ik zag dat voedsel die boeddha’s eten, afhangt van de liefde die erin gestoken is om het te maken. Als er geen liefde in is gestopt, eten ze het niet. Was er een boeddhist die een prachtige, mooie, fijne mandala aan het maken was. Hij lijkt er weken en weken aan te werken en dan aan het eind van de reportage, veegt hij deze mandala gemaakt van zand gewoon weg. Ik was in shock, hoe kan iemand zoveel werk, geduld en precisie in iets steken en het dan zomaar wegvegen. Zonder, zoals in deze moderne tijden, er op zijn minst een foto van te maken.
De mandala wordt blijkbaar in verschillende spirituele tradities gebruikt als een begeleidingsinstrument. De leer erachter is te leven met het feit dat alles tijdelijk, vluchtig en vergankelijk is. Dus dit gaat echt in de richting van het volledig loskoppelen van het materiële. Ik kon me vinden in de gedachte en begon ook te zien hoe ik het in mijn leven kon toepassen.
De tijdelijkheid van boeddha speelt nog steeds in mijn hoofd, en ik heb zelfs overwogen om ergens zo’n kleurzand kit te zoeken of te kopen. Natuurlijk zou ik hetzelfde effect ook met een puzzel kunnen doen. Of misschien op de piano verkennen en loslaten op wat ik maak. Het is een hele verschuiving en een verandering die niet gemakkelijk te nemen is om te leven met het feit dat alles tijdelijk is. Dit in plaats van de illusie te hebben dat alles voor altijd is en zal zijn.
Een mooie ironische illustratie hiervan, zijn waarschijnlijk de mandala tatoeages die ik heb en de spirituele tradities die de Boeddha eraan geeft. 2 dingen die niet veel met elkaar te maken hebben en toch was de tatoeage tot nu toe mijn enige definitie ervan. Met de leer van het tijdelijke, vluchtige en vergankelijke, krijgt de mandala maar ook alle andere schoonheid in de wereld voor mij een andere betekenis.
Geniet van het heden, geniet van de schoonheid zoals ze is en geniet van de nieuwe schoonheid die er morgen zal zijn. Alles is tijdelijk, zowel plezier als pijn. Hoewel ik over liefde nog niet helemaal weet. Waarschijnlijk is deze ook tijdelijk op een bepaalde maat, aangezien hij met elke seconde groter wordt.
Ik hou van fietsen, probeer zoveel mogelijk dingen met de fiets te doen, en heb voor een dagtrip mijn fiets al eens meegenomen op vakantie. Buiten deze activiteiten, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om de vakantie met de fiets te doen. Tot COVID-19 en de regeringen in andere landen besloten het digitale corona-certificaat (DCC of in het Frans ook wel “pass sanitaire” genoemd), PCR-tests en al die dingen in te voeren. Ik begrijp de maatregelen betreffende de PCR-tests om het virus niet door te geven. Ik begrijp ze eerlijk gezegd niet zo goed met de vaccinatie, waarmee men het ook kan doorgeven en geen PCR-tests hoeft te doen. Als nu iedereen die eraan zou kunnen sterven, gevaccineerd is (want blijkbaar werkt de vaccinatie ook voor de variant), kan iemand mij dan uitleggen wat het probleem op dat punt is? Dit bracht me er dus toe om een deel van mijn vakantie in eigen land door te brengen en bracht me op het idee om met de fiets door België te trekken (ook een beetje geïnspireerd door vrienden die dit eerder dit jaar hadden gedaan).
Voor wie is dit?
Naar mijn mening voor iedereen die wel van fietsen houdt. Het enige wat misschien aangepast zou moeten worden zijn de kilometers die ik dagelijks fiets. 20-30 km is denk ik voor iedereen toegankelijk, 40-50 km is voor de meer gemiddelde fietser en alles boven de 60 km zou ik aanraden voor sportieve mensen. Dit alles natuurlijk, met een gewone traditionele fiets en niet met een elektrische fiets. Een deel van mijn familie zag dit avontuur ook zitten en zij besloten om dit met een gehuurde elektrische fiets te doen. Dus op basis van hoe ik me voel voor zo’n tocht, kan ik mijn kilometrage aanpassen en er misschien ook voor kiezen om het met een elektrische fiets te doen. Ik moet toegeven, dat ik persoonlijk, zoals op deze website te lezen valt, meer geïnteresseerd ben in de staat van mijn eigen accu en dus mijn eenvoudige mountainbike heb meegenomen.
Wat had ik nodig?
Een fiets, hoewel ik er natuurlijk ook altijd één kon huren, zoals mijn familie deed met de elektrische fiets. Waar heb ik op gelet en wat heb ik veranderd aan mijn fiets? Ik veranderde mijn zadel en zadelpen. Het zadel dat ik nam was een comfortabel zadel met gel kussentjes erin, in plaats van het sportzadel dat er normaal op zit. Het sportzadel is erg hard en blijkbaar heb ik gehoord dat dit komt omdat de fabrikant ervan uitgaan dat ik op een mountainbike toch meestal rechtop sta.
Ook heb ik de zadelpen veranderd omdat die, die erop zat te kort voor mij was. Ik vind het ideaal dat als ik op het zadel ga zitten mijn langste been net niet gestrekt is.
Naast het zadel, de zadelpen heb ik ook een bagagerek achterop gezet. Een bagagerek omdat ik niet graag met een rugzak rondrijd. Ik ging voor mijn aankopen naar Decathlon, nu ben ik daar niet echt een fan van, want soms heb ik er mijn vraagtekens bij, hoe ze op een ethische en fair trade manier tot zulke lage prijzen kunnen komen. Ik ken zelf geen enkel ethisch en fair trade fietsmerk en aan de andere kant, maakt Decathlon het natuurlijk wel voor iedereen toegankelijk en allesbehalve duur.
MTB/fietshandschoen (Active Handschoenen Heren – Fietshandschoen met korte vingers – 32€) omdat ik op mijn mountainbike een voorwaartse positie op het stuur heb. Als de fiets een meer rechtop zittende positie heeft, dan is dit waarschijnlijk niet echt nodig.
Fietstas voor op de bagagedrager, liefst zo ver mogelijk naar achteren bevestigd zodat het geen invloed heeft op het trappen (Karakorum Pro – Fietstas – drie compartimenten voor fietsreizigers – 190€) met zijn 65L inhoud is dit de top van de top in ethische en eerlijke handel. Er zijn ook goedkopere waterdichte alternatieven, terug bij Decathlon, zoals te zien op mijn gele MTB.
Fietstas voor kleine opslag en smartphone (Carbo Guide Bag II – Top bar bag voor snelle verzorging – 27€).
Fietsbroek met kussen in (Farley Stretch Bermuda Shorts Men – 90€).
Dit is alles wat ik gekocht heb en nodig vond voor de reis,
Fiets = 336€
Fiets MTB (Rock rider 520 27,5″) – 250€
Zadel (Comfort gel flow) – 40€
Zadelpen (Aluminium) – 20€
Bagagedrager (Elops Onesecondclip) – 26€
Vaude uitrusting = 339€ (vooral vanwege de fietstas, dus er zijn goedkopere versies verkrijgbaar als de prijs een probleem is)
Dus voor een totale waarde van 675€. Nu heb ik de fiets natuurlijk voor altijd, al het materiaal kan gebruikt worden voor volgende trips en andere gelegenheden.
Toen ik dit allemaal had, was het tijd om een route uit te stippelen. Ik wilde zo weinig mogelijk afhankelijk zijn van externe energie. Een dynamo-smartphone-oplader kon ik niet echt vinden dus ging ik voor het boek “Routiq – Fietsatlas België, Het meest complete overzicht van alle fietsknooppunten en het hele fietsnetwerk in Wallonië en Vlaanderen” aan 29,95€. Nog niet wetende dat de familie mee zou komen, zou ik mijn verblijven zoeken via https://welcometomygarden.org/ een non-profit netwerk van burgers die hun tuinen gratis ter beschikking stellen van trage reizigers.
Toen het boek arriveerde, ontdekte ik dat er veel fietsroutes in Vlaanderen waren en minder in Wallonië. Ik wist inmiddels ook dat mijn familie mee zou komen en er werd besloten om de eerste fietservaring in gastverblijf of hotel door te brengen. Aangezien ik vooral Wallonië gepland had, wist dat ik waarschijnlijk ’s avonds elektriciteit zou hebben gezien de geplande overnachtingen, moest ik een andere oplossing zoeken voor de routes. Ik ging voor de App Komoot die mij door vrienden was aangeraden.
Komoot is een zeer mooie oplossing (ik nam de eenmalige 30€ versie van de app), nu kwamen we op onze reis wel enkele wegen tegen die privé waren, of meer wandel- dan fietswegen. Nu dat geeft wat avontuur aan de reis. Het grootste probleem van Komoot ontdekte ik op de eerste dag. Na 50 km met GPS aan, 4G actief en scherm aan, was mijn batterij die bij vertrek 100% aangaf, leeg. De oplossing die ik vond is de “plan” trip, waar ik mijn route kan ingeven en downloaden op de telefoon. Hiervoor hoeft de 4G niet open te staan. Ik heb ook het scherm uitgezet als het een bepaald aantal kilometers rechtdoor was. Hierdoor kon ik gemakkelijk dagen tot 80 km komoot gebruiken en foto’s maken, zonder problemen met de batterij.
We deden deze keer een tocht van 6 dagen en ongeveer 350 km tot 400 km. De benen voelden elke dag perfect aan, het is enkel het zitvlak aan het begin van de dag dat een beetje pijn doet, maar dat gaat snel over.
Wat hebben we meegenomen voor deze 6 dagen?
– Identiteitskaart, andere nodige documenten (verblijfplaats details…), fietsatlas België, masker, betaalkaarten, geld en een balpen.
– Aardappelmesje, vork, mes, klein koffielepeltje en grote tupperware voor fruit/groenten voor onderweg.
– Noten, gedroogd fruit (goji, abrikoos, rozijnen…), essene brood.
– 1L water drinkbak
– Bandenreparatieset, werkhandschoenen, pomp, 2 reservebanden, kettingolie en hangslot, duck tape en 2 spanbanden (buiten kettingolie en hangslot was gelukkig niets nodig).
– Toilettas met aloë vera (voor de zon want ik gebruik geen zonnecrème), pincet, nagelknipper, vliegen/muggenpotje, tandenborstel en -borstels, tandpasta, zeep, tekentang en een rol toiletpapier.
– Mobiele telefoon oplader en koptelefoon.
– Handzeep voor de was (netepur) (niet nodig gehad).
– 6 T-shirts, 1 voor vertrek inbegrepen.
– Fietsbroek Vaude.
– 6 onderbroeken, 1 voor vertrek inbegrepen.
– Zonnepet (ik ging voor de pet i.p.v. helm, ieder zijn keuze).
– Boeuf voor in de nek tegen de zon.
– Fietshandschoenen Vaude.
– Barefoot sandalen Xero Shoes.
– 3 zakdoeken.
– Fleece pull voor kou (niet nodig gehad).
– Zwembroek.
– Korte broek (eigenlijk als het droog en schoon blijft kan ik de korte broek van Vaude van mijn fietsbroek gebruiken en heb ik geen extra korte broek nodig).
– Regenjas.
– Grote handdoek en washandje.
Dit alles ging perfect in de 2 tassen van 15L op mijn fiets, mocht ik voor https://welcometomygarden.org/ gegaan zijn dan had ik dit ook nodig gehad voor het slapen, boven op mijn bagagedrager: muts (voor de kou), slaapzak, termo matje, slaapmatje en tent (gaat perfect in Vaude tas).
Het was een prachtig avontuur en een heel bijzondere ervaring die ik iedereen aanraad. Je kunt zelf afstanden kiezen, zelf verblijf kiezen, zelf type fiets kiezen… zoveel variabelen maken het echt voor iedereen toegankelijk. Nu zou ik persoonlijk aanraden om bepaalde variabelen misschien buiten je comfortzone te nemen, dat maakt het des te meer een avontuur om nooit te vergeten.
Ben ik iets vergeten, zijn er nog vragen, heb je nog tips… laat het me zeker weten.
Bij veel dingen in het leven, als ik iemand iets zie doen, of het nu sport is, artistiek, organisatorisch…, is mijn reactie vrij snel, ‘ik kan dat niet’. De gedachte ‘ik kan het niet‘ is mijn beperkende gedachte, zodat ik het inderdaad niet zal kunnen. Een eerste stap hiervoor is waarschijnlijk om de ‘ik kan het niet‘ gedachten te accepteren zoals ze is, nu niet om het ermee eens te zijn. Met het er niet mee eens zijn, bedoel ik dat ik accepteer dat vandaag mijn gedachte ‘ik kan het niet‘ is, nu heb ik er vertrouwen in dat het in de toekomst anders zal zijn. Als ik mijn ego hiervoor wil gebruiken, kan ik tegen mezelf zeggen: ‘watch my back‘.
Vaak zie ik het extreme resultaat van iemands jaren of werk en zeg: ‘dat kan ik niet’. Wat ik eigenlijk zeg is, ik kan dit wel, nu ben ik niet bereid om het jarenlange werk te doen dat iemand erin heeft gestoken. Daarom wordt vaak gezegd dat je met kleine stapjes en doorzettingsvermogen grote dingen kunt bereiken in het leven. Voor mij was het hetzelfde met meditatie. Natuurlijk zag ik de monnik in kleermakerszit en mijn gedachte was meteen, ‘dat kan ik niet‘. Nu zorgde mijn nieuwsgierigheid ervoor dat ik toch de kleine stapjes ben gaan zetten.
Hoe ben ik begonnen en welke stappen heb ik gezet?
Een goed begin is waarschijnlijk gewoon proberen om ergens gewoon rechtop te zitten (met een rechte ruggengraat, dat kan in een kleermakerszit zijn, op een stoel…) voor een bepaalde tijd, zonder afleiding. Gewoon in dat moment zijn. Dus geen muziek, geen TV, geen boek, geen telefoon, geen animatie om naar te kijken… In het begin kan het helpen om die bepaalde tijd door te brengen op een plaats waar er geen afleiding is voor alle zintuigen.
Als dat stilzitten voor een periode zonder afleiding goed begint te werken, is een goede volgende stap waarschijnlijk om, terwijl ik stil zit, aandacht te besteden aan de ademhaling. Ademhaling gebeurt idealiter in de buik. Bij het inademen zet de buik uit; bij het uitademen gaat de buik in. Ademhalen gebeurt ook idealiter door de daarvoor bestemde neus. Observeer de in- en uitademing gedurende de gegeven tijd zonder erover te oordelen. Alles is goed, soms gaat het goed, soms gaat het wat moeizamer, alles is goed en perfect zoals het moet zijn.
Wanneer dat stilzitten met aandacht voor de ademhaling goed begint te werken, zal ik waarschijnlijk een ander fenomeen waarnemen. Het verschijnsel dat mijn gedachten niet tot stilstand of rust kunnen komen. Eindeloze gedachten en onderwerpen komen in mij op als ik probeer tot rust te komen. Dit is een natuurlijk verschijnsel en waarschijnlijk een mooie indicator dat meditatie precies is wat goed voor mij is. Het idee is dan om me absoluut niet tegen deze gedachten te verzetten. ‘Stomme gedachten laat me alsjeblieft met rust’ is niet de juiste oplossing hiervoor. In plaats daarvan bestaat het erin de gedachten te aanvaarden, ze te observeren, ze dan gewoon los te laten en te blijven stilzitten.
Een voorbeeld van het loslaten van gedachten:
‘Tijdens het stilzitten komt de gedachte op dat ik straks iets op tv moet kijken en leg mezelf op dat ik dit echt niet mag missen‘.
Het is interessant om dan naar de gedachte te kijken. Om mezelf af te vragen waarom dit nu opkomt? Moet ik straks echt tv kijken? Waarom zou ik het niet mogen missen? Waarom leg ik mezelf deze stress op? … normaal gesproken moet dit mij naar een punt brengen dat ik het echt kan loslaten. Als dit echt niet werkt, dan kan het helpen om een papier en potlood naast me te hebben, de gedachte op te schrijven, en het los te laten om verder te gaan. Als ik dingen opschrijf, zal een goede indicator van de impact van meditatie op mijn leven de lijst zijn die ik opschrijf en die idealiter steeds korter wordt.
Na verloop van tijd (wees geduldig) zal de lijst van gedachten die ik nog moet opschrijven korter worden, zal ik steeds minder vatbaar zijn voor afleidingen van buitenaf, en dan zal het ook een goed moment zijn om de concentratie op de ademhaling te vergroten. Dit kan bijvoorbeeld door bij elke inademing en uitademing te tellen van 1 naar 10 en dan weer terug van 10 naar 1. Dus inademen ‘1’, uitademen ‘2’, inademen ‘3’, uitademen ‘4’… uitademen ’10’, inademen ’10’, uitademen ‘9’…. Voor de meditatie periode is het ook raadzaam om een timer te zetten met idealiter een zacht alarmgeluid, zodat men niet hoeft na te denken over wanneer men stopt.
Eenmaal in dit stadium, kan men experimenteren, andere manieren van mediteren ontdekken en uitproberen. Het is natuurlijk ook mogelijk om geleide meditaties te doen via YouTube en dergelijke. Hoewel deze kunnen helpen voor zowel het begin, als voor bepaalde effecten (denk aan Kundalini meditatie), vond ik zelf dat de praktijk volledig op mezelf, de beste resultaten had. Nu blijven andere praktijken altijd leuk om te verkennen.
Als je andere manieren hebt om te beginnen, laat het me dan zeker weten!
Mij wordt vaak verteld dat mijn toekomst afhangt van de mensen met wie ik mijn tijd doorbreng. Als ik mijn tijd vooral doorbreng met negatief gestemde mensen, dan moet ik niet verbaasd zijn als mijn leven een negatieve wending neemt. Dus het advies dat ik vaak krijg is, weet je, laat de negatievelingen voor wat ze zijn en breng tijd door met de positievelingen. Tot zover kunnen de meeste mensen volgen, nu hoe doe je dat?
Er werd vaak verwezen naar, ga niet meer naar dat soort negatieve evenementen, maak nieuwe vrienden… dat zijn allemaal externe factoren. Dat is wat ik ontdekte met mijn veranderde manier van eten, als de grootste fout die ik als mens keer op keer maak. De schuld geven aan iets externs. Het zijn de anderen, het is die gebeurtenis…de lijst is eindeloos. Dit is natuurlijk het eenvoudigste, als ik de schuld extern leg, hoef ik niets te doen en dat is natuurlijk wat de mensheid verkiest. Laat het duidelijk zijn, ook ik zoek altijd naar de mooiste weg, het is niet altijd de gemakkelijkste.
Nu terug on topic, de meesten kennen het waarschijnlijk wel, ik heb iets nieuws ontdekt, vind het geweldig, wil het iedereen laten weten en dan verklaren de meesten mij voor gek. Wat voor mij zo leuk en positief voelde, wordt ineens niet weerspiegeld door de mensen om mij heen. De makkelijke weg is dan natuurlijk om gelijkgestemden op te zoeken, en dat is waarschijnlijk wat iedereen in een eerste stap doet. Totdat er dan iets anders ontstaat, waarbij juist die gelijkgestemden niet precies dezelfde mening hebben en ik weer op zoek moet naar positieve energie.
Ik kan me voorstellen dat sommigen dit zien als de manier van leven, nu heb ik daar na mijn verandering in mijn manier van eten een andere kijk op. Alles hangt eigenlijk volledig van mijn standpunt en zienswijze af. Ik zie mijn situatie als zo anders dan de anderen en ik creëer eigenlijk het verschil dat er niet is.
We zijn allemaal levende wezens die van het leven houden en de verschillen die we zien zijn er door onze zienswijze. Hoe graag ik ook de ander de schuld geef, de ander heeft hier niet veel mee te maken. Dus als ik zeg dat ik omringd ben door negatieve mensen, betekent dat eigenlijk dat ik het positieve van de mensen om mij heen niet kan zien. Mijn visie wordt beïnvloed door vooroordelen, en vooral door de manier waarop ik me voel.
Op het moment dat ik dit ontdekte, zag ik de liefde en het positieve in elk levend wezen op aarde. De negatieve kant heb ik er eigenlijk helemaal zelf aan gegeven. Natuurlijk zijn er mensen met wie ik liever meer tijd doorbreng dan met anderen, maar mijn standpunt dat iedereen positief ingesteld is en er is om mij iets te leren, blijft hetzelfde. Dus ja, zelfs wat ik misschien als negatieve ingestelde mensen beschouw, zijn er op precies het juiste moment om mij iets te leren.
Laat ik als persoonlijk voorbeeld nemen, mensen die elk nieuws volg, elke dag tot in detail en wiens dat hun favoriete onderwerp is om over te praten. Dat valt niet echt te rijmen met mezelf die helemaal geen tv kijkt, geen radio luistert en zelden op sociale media of nieuwspagina’s zit. Ik leef volgens het principe dat het nieuws dat ik moet weten tot mij komt. Persoonlijk heb ik ook gemerkt dat het nieuws vol zit met negatief dramatisch nieuws, omdat dit de meeste mensen aanspreekt. Dus als ik met zo iemand in contact kom, zou ik met al dat negatieve dramatische nieuws kunnen zeggen dat dit een negatief ingesteld persoon is. Dat is weer mijn standpunt hierover en heeft niets met de persoon zelf te maken. Een goede benadering op dat moment is bijvoorbeeld om te vragen wat en waarom hij/zij al dat nieuws graag wil weten? Wat het met hem/haar doet? … Door dit soort gesprekken en contacten, ben ik er in ieder geval achter gekomen dat we alleen maar omringd zijn door oneindig veel positief ingestelde mensen.
Wees positief, zie de liefde in alles en alles wat je tegenkomt zal positief en liefdevol zijn. Wat je bent, trek je aan. Wees één met het positieve en de liefde.
Met alle richtingen die ik uitga en waarop ik verandering heb gezien na mijn veranderingen in mijn eetgewoonte, wordt mij vaak gevraagd, wat ik nu juist ben? Ben ik veganist, zéro afval man, Wim Hoffer… allemaal labels waar ik zeker een link mee heb. Nu wat betekenen deze labels? Wat is een veganist, heel snel zal ik verschillende definities van diepte vinden tussen verschillende mensen die zichzelf als veganist beschouwen. Hetzelfde geldt voor zero waste, Wim Hoffer… en dus moest ik aannemen dat ik niet direct een link voel met al die labels. Als mensen me dan vragen wat ik ben, of wat ik doe, dan antwoord ik, dat ik “probeer zo goed mogelijk één te leven met de natuur”.
Wat is dat, één leven met de natuur?
Nou ik denk dat dit een zeer persoonlijke definitie is die voor iedereen anders is. Sommigen zijn tevreden als ze een plant in hun huis hebben en anderen zijn tevreden in andere richtingen. Voor mij persoonlijk is het een evolutionair proces dat in een stroomversnelling kwam op de dag dat ik besloot mijn eetpatroon aan te passen.
Hier is mijn persoonlijk standpunt van vandaag (want het is een evolutionair proces) over wat “één leven met de natuur” is?
Wat drinken betreft, dit is voornamelijk water, zelfgemaakt geperst sap en soms drankjes zoals kefir of kombucha.
Mijn aankopen voor zowat al mijn voedsel dat niet uit mijn tuin komt, komen van vrac-winkels, waar alles dus zonder verpakking is en ik zelf herbruikbare verpakkingen gebruik. Als dit niet mogelijk is, dan probeer ik dat het in glas verpakt is. Door dit toe te passen ben ik ook tot de conclusie gekomen dat vooral het bewerkte voedsel een enorme hoeveelheid plastic afval met zich meebrengt dat op allerlei manieren in de lucht of in de natuur terechtkomt.
Naast voedsel, kopen we ook onze zeep, huishoudproducten, tandpasta… van natuurlijke bronnen, in diezelfde winkels en dus ook zonder verpakking.
Ik breng het grootste deel van mijn tijd in huis en in de tuin, die ik in een oase heb veranderd, op blote voeten. Als ik toch schoenen moet aantrekken, zijn het buiten schoenen voor hardlopen en basketbal, vivobarefoot schoenen.
Als water heb ik eigenlijk alleen maar koud kraantjeswater (ook al zou ik het graag van een bron halen) nodig voor alles, zelfs de koude douche.
Ik kijk geen TV, luister niet naar de radio, zit zelden op social media en probeer zo veel mogelijk tijd in de natuur door te brengen en vooral te leven in de snelheid van de natuur.
Natuurlijk doe ik mijn best om geen enkel levend wezen in de natuur te doden, ja inclusief vliegen, spinnen, muggen… Voor mij zijn ze allemaal net als ik hier om te doen wat ze het beste en uniekst kunnen. Daarom probeer ik mij ook zoveel mogelijk te voet of met de fiets te verplaatsen.
Naast het observeren van alle levende wezens in de natuur, heb ik ook 2 huisdieren, hond en kat, met wie ik een andere band schep, veel tijd doorbreng en met wie andere natuurlijke fenomenen zeer duidelijk worden.
Dit zal zo’n beetje mijn definitie zijn van ‘Leven één met de natuur’ en met het levende gevoel dat ik heb gekregen sinds ik in die richting ben gaan leven, beveel ik het iedereen aan. Nu is het me volkomen duidelijk dat dit voor iedereen een andere betekenis heeft. Welke andere dingen zou ik kunnen doen om mijn verbinding met de natuur te versterken? Ik hoor ze graag!
Vaak als ik hoor praten over dominant of onderdanig, krijgt het een seksistisch randje in de moderne samenleving. Denk aan een uitspraak als: “Die vrouw draagt de broek?“
1: Waarom zou een vrouw geen broek mogen dragen (net zoals een man een rok zou mogen dragen)?
2: Waarom zou iemand die een broek draagt (die in de moderne samenleving vaker als man wordt beschouwd) dominant moeten zijn?
3: Bestaat er zoiets als dominant en onderdanig?
Ik ontdekte dat hoewel de moderne maatschappij dit beeld geeft, het verre van mijn waarheid is.
Als iemand het met mij over dominant of onderdanig heeft, denk ik ook onmiddellijk aan een relatie tussen levende wezens. Zo was ik onlangs verbaasd te vernemen dat er tussen honden, maar ook katten en misschien andere dieren, blijkbaar geen dominanten of onderdanigen bestaan. Het is gewoon de meest logische verklaring of opvatting die mensen eraan kunnen geven. Het leek mij dus steeds meer een illusie en een soort narratief dat wij als mensen er graag aan geven.
Ik hoor ook regelmatig dat het narratief dominant onderdanig er één is van energie die uit balans is. Ervaringen uit de kindertijd, op het werk, in relaties… kunnen me doen verlangen naar het tegenovergestelde of die rol op me willen nemen. Alsof er een soort energie is die doorgaat of geneutraliseerd moet worden. Eén ding is duidelijk, het is aanwezig in vele aspecten van het leven en trekt vrij snel de aandacht van mensen. Denk maar aan het succes van “50 Shades of Grey” en de succesvolle en populaire activiteiten van kink in San Francisco.
Persoonlijk heb ik situaties waarin het me niet stoort om de dominante te zijn, net zoals er andere situaties zijn waarin het me niet stoort om de onderdanige te zijn. Misschien is het ook een soort innerlijke vergeving om bepaalde soms zeer traumatische ervaringen te verwerken. Als ik gestraft ben, ben ik vergeven en kan ik verder op mijn levenspad? In dit verband kan ik het ook terugbrengen tot energie die blijft stromen.
In sommige situaties waarin ik mijzelf als onderdanig aantrof, realiseerde ik mij ook dat ik mijzelf in deze rol bevond, voornamelijk omdat ik bepaalde druk van buitenaf niet aan kon. Denk maar aan een voorbeeld zoals, wees een perfecte vader voor je kinderen. Ok, dat wil ik zeker en waar is de handleiding van perfect? Die is er niet, shit dat wordt een zware opdracht met nogal wat druk. Laat de andere partner de perfecte ouder zijn, ik zal wat onderdanig volgen. Herkenbaar? Jammer dat er niet algemeen vanuit wordt gegaan dat iedere ouder op een bepaald moment de beste versie van zichzelf probeert te zijn.
Als we niet uitgaan van het beste en de liefde in ieder van ons, is de kans groter dat we onszelf in een rol plaatsen die niet de onze is. Natuurlijk zijn er situaties waarin één persoon zich perfect voelt in de dominante rol en de ander in de onderdanige rol. Als dat zo is, leef dan gewoon de energie en laat je niet beïnvloeden door de moderne maatschappij.
Het is dus heel belangrijk om me altijd af te vragen of er ergens een probleem is met de dominante of onderdanige rol van het levende wezen. Denk maar aan organisaties als GAIA, die niet voor niets als slogan hebben “stem voor de stemlozen”. Natuurlijk is het niet OK dat wij mensen alle wilde dieren op aarde uitroeien, hun resources in beslag nemen en ze louter voor ons plezier (culinair, visueel…) beschouwen. Daarom is het een must om ons hart te laten werken en ons hiertegen te verzetten. Het is onaanvaardbaar om te zeggen dat dieren om deze reden naar de aarde zijn gekomen, ook zij hebben een hart en hebben meer met ons gemeen dan we denken.
Door mijn hart te volgen vind ik vaak de juiste weg (zie maar in het geval van GAIA voor de dieren), nu brengt het me soms ook in situaties waarin ik mensen wil helpen, die niet echt om mijn hulp vragen. Ik persoonlijk kan die situatie meestal niet meer aan en schiet dan ook te hulp, om het zo maar te zeggen. Het is dus belangrijk om het verschil te kunnen onderscheiden tussen iemand die om mijn hulp vraagt, en iemand aan wie ik hulp wil geven omdat ik dat onaanvaardbaar vind. Laat het duidelijk zijn dat iedereen die ook maar om enige vorm van hulp vraagt, mijn hart verdient.
Persoonlijk merk ik ook op dat wanneer ik in de dominante rol zit, ik me daar heel vaak niet van bewust ben. In de onderdanige rol daarentegen is het bewustzijn vaak veel groter, en dan voel ik meestal wel heel duidelijk aan wanneer ik iets aan de situatie wil veranderen en wanneer het me op die manier heel goed uitkomt.
In de relatie tussen mensen, hebben we ook vaak de situatie als:
Wat zullen we doen of waar heb je zin in?
Ik weet het niet, jij doet en jij kiest?
Dat is een cadeau dat ik kan aanzien als, ik ben de dominante, neem nu ook de grote druk. Vaak zijn het ontdekkingen of ervaringen waarvan de dominant denkt dat zijn samen ervan zullen genieten. Nu is het de onderdanige die helemaal bepaalt wat plezierig is en zo wordt het eigenlijk een druk die onhaalbaar is zonder de onderdanige. Dus vaak wil ik die dominante rol niet.
Met wat ik tot nu toe heb ontdekt is dat het verhaal van dominant en onderdanig er één is dat enkel bestaat bij mensen. Dieren zijn hier waarschijnlijk een groot voorbeeld van, alleen zien en begrijpen mensen het nog niet. Het is een verhaal dat door mensen is gecreëerd, en we hebben er compleet verkeerde relaties mee opgebouwd. Hierover is ook veel te lezen in het ‘sacred‘ vrouwelijke en mannelijke. Waarin het vooruit zetten van een neutrale liefdevolle energie de sleutel is. Door zo bezig te zijn met druk van buitenaf hebben we deze energie volledig verstoord. We kijken door invloeden van buitenaf vooral naar alles wat met de mannelijke ‘sacred‘ kant te maken heeft en boeken zo vooruitgang in onze toekomst. Het is belangrijk dat we de invloeden van buitenaf beheersen, en volledig naar onze innerlijke invloeden kunnen kijken. Op die plaats zijn het ‘sacred‘ vrouwelijke en het mannelijke volmaakt zoals ze moeten zijn en de wereld met al haar levende wezens geniet ervan ver van het dominant of onderdanig…
Voor veel dingen ben ik er bijna zeker van dat ze voor mij (laat ik ze fictief “B” noemen) “B” zijn. Als voor “B” op een bepaald moment, nieuwe informatie beschikbaar komt en blijkt dat ze “C” zijn, dan kan ik mij daar in sommige gevallen gemakkelijk aan aanpassen. In andere gevallen zit mijn waarheid over “B” zo diep in mij geworteld dat het heel moeilijk is om mij voor die aanpassing open te stellen. Veel heeft te maken met de emotionele waarde die ik aan die gedachten of waarheid geef.
In alle beide gevallen is mijn verwerking ervan hetzelfde. Mijn eerste reactie is geschokt door deze ontdekking. Dan probeer ik het onmiddellijk te ontkennen. Als dat niet lukt, komt er een zekere boosheid naar boven, ga ik het van alle kanten evalueren tot ik er misschien wel een tijdje depressief over ben. Dat is mijn diepste punt, en van daaruit kan ik het rustig accepteren en werken aan een nieuwe waarheid.
Zoals ik al eerder zei, voor sommige dingen gaan die stappen langzaam, het is even wennen, en voor andere dingen race ik door de verschillende stappen heen. Wat ik heb gemerkt is dat sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd, ik gemakkelijker, duidelijker en veel opener door de verschillende stappen heen kan gaan. Dit komt dus volgens mijn geloof door mijn veranderd eetpatroon. Met de ontdekking van Bruce Lipton, heb ik ook veel geleerd over hoe mijn gedachten mijn waarheid beïnvloeden.
Mijn dada sinds 2014, zoals hier te lezen is op deze website is voeding. In de video zegt Gregory dat alles afhangt van de energie en het geloof dat ik ergens aan geef, ook voor voeding. Natuurlijk was dit er een die voor mij moeilijker te accepteren was. Ik zeg dus nog niet dat het momenteel mijn waarheid is, nu sta ik meer dan open voor Gregory’s standpunt.
Het is echt een zeer interessante richting voor mij waar geloof zeker en vast een sterke invloed heeft. Heeft mijn voeding een positieve invloed op mij en stelt het mij open voor alle ervaringen waarover ik hier op deze website schrijf, omdat ik erin geloof? Dan zou je kunnen zeggen dat ik dezelfde ervaring zou kunnen hebben met een andere voeding. Ik zou kunnen zeggen dat ik dezelfde ervaring zou kunnen hebben door gewoon snoepzakjes te eten. Misschien is de reden dat ik de ervaring met de snoepzakjes in onze maatschappij niet kan hebben, dat ik er niet in geloof, en dat mijn geloof te afhankelijk is of beïnvloed wordt door wat er in mijn omgeving gebeurt?
Als ons geloof in alles zo’n grote invloed heeft op wat we daarna ervaren, kan ik er het best voor zorgen dat er niet te veel negatief geloof (traditioneel via de media, nu media bezorgt ook wel waar om gevraagd wordt…) in mij doorsijpelt. Als ik mezelf toesta om vooral overspoeld te worden met wat ik als positieve overtuigingen ervaar, kunnen er alleen maar positieve dingen gebeuren. De wet van aantrekking “voor hen die erin geloven”. We leven wat we zeggen, denken en geloven, alles is energie!
Ik vind het fascinerend om te ontdekken hoeveel er afhangt van mijn geloof. En ook hoe eenvoudig en gemakkelijk mijn overtuigingen kunnen worden beïnvloed (denk maar aan reclame). Ik merk ook dat voor de dingen waarvoor ik open stond om mijn overtuigingen bij te stellen, de dingen ook in die richting zijn veranderd. Het lijkt dus niet te zijn hoe hard ik iets wil of voor werk dat me daar brengt, maar eerder hoe hard ik er in geloof.
Op school had ik een hekel aan opdrachten als, “schrijf een verhaal”. Inmiddels heeft mijn leven een mooie, in mijn ogen positieve, wending genomen en ben ik in voor dit soort nieuwe ontdekkingen. Natuurlijk zie ik mezelf niet als schrijver, daar is mijn taalbeheersing niet goed genoeg voor. Maar het is iets dat natuurlijk aanvoelt en waar ik geen moeite voor hoef te doen.
Sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd, heb ik ontdekt hoe belangrijk delen in het leven is. In deze context kan dat gaan van het delen van ervaringen, tot het opschrijven ervan en ze voor iedereen toegankelijk maken op mijn website.
Maar heel weinig meer in mijn geval, nu voor sommige ervaringen ben ik ‘nog’ niet bereid om ze openlijk te delen. Het zelf vertellen aan mensen met wie ik een intieme relatie heb, werkt soms nog niet helemaal. Voor zulke gevallen helpt het om het voor jezelf op te schrijven, het kan echt helend en rustgevend werken.
Vaak wordt een verhaal geschreven op basis van een gevoel. Als er geen gevoel is, kan het ook een ontdekking zijn om een verhaal te schrijven op basis van een context (yep zoals op school vroeger, type maar ‘creatief schrijven’ in google om er te vinden). Dat is wat ik hier in mijn verhaal heb gedaan. De context was, ‘2 totaal tegengestelde karakters die met elkaar omgaan’.
Ik dacht er niet over na, las gewoon de opdracht, liet gevoel en intuïtie de vrije loop en schreef het op. Het is dus heel interessant om de natuurlijke impulsen in mezelf te ontdekken. Deze hebben vaak een zeer grote kracht en een prachtige innerlijke ontdekking.
En dan bij deze: “ontwaken”.
Jack Page is een 46-jarige man met een zeer atletisch postuur, een gebruinde teint, kort haar dat altijd perfect in model zit en bijna altijd gekleed in een maatpak. Na een moeilijke jeugd stortte Jack zich op de zakenwereld, waar hij het grootste deel van zijn tijd doorbrengt. De afgelopen 15 jaar was hij eigenaar en oprichter van een bedrijf dat actief is op het gebied van hernieuwbare energie. Met 250 werknemers is het bedrijf een succes. Jack is een perfectionist en geen detail op het werk ontgaat hem om efficiënter te zijn. Zelfs als alles op rolletjes loopt, wil Jack het altijd beter doen.
Eén ding speelt hem momenteel parten: de huidige locatie in het industriepark van Colmar, Frankrijk, waar het allemaal begon, dat allesbehalve inspirerend is. Vooral voor potentiële nieuwe klanten laat het industriegebouw naar zijn normen de wensen over.
Daarom besloot hij zijn bedrijf te verplaatsen naar de rand van de stad, in de buurt van het natuur- en bergpark “De Drie Kastelen van Eguisheim”. Voorlopig staan er nog twee kleine huizen op het terrein, het ene is van een echtpaar van in de negentig en het andere van een alleenstaande 46-jarige vrouw. Jack is ervan overtuigd dat het onteigenen van deze mensen, een fluitje van een cent zal zijn. Vooral gezien het geld dat hij hen zal geven, de hulp die hij hen hiermee zal geven, ze kunnen gewoon niet weigeren. “Hun leven zal er beter door worden,” zei hij. Op de startbijeenkomst voor het “verhuisproject” besluit Jack de beste onderhandelaar te gebruiken, zodat de onteigening snel zal voorbij zijn en hij met de verhuizing kan doorgaan.
Na 2 weken, tijdens de wekelijkse synchronisatie vergadering, krijgt Jack te horen dat de onteigening van het oude echtpaar reeds is voltooid. Hij slaakt een kreet van geluk, feliciteert het team en zegt dat ze zo door moeten gaan. Een paar weken later, als alles zijn normale gangetje gaat, vraagt Jack wat er met de tweede onteigening aan de hand is. De onderhandelaar zegt dat Jack zich geen zorgen hoeft te maken, dat het een beetje moeilijker is, maar dat het nu ook snel afgehandeld zal worden.
3 maanden na de kick off van het project, als alles mooi gevorderd is en klaar voor de concrete start van het project, heeft Jack een slecht gevoel over het vreemde verloop van de 2e onteigening. Dus tussen 2 zakelijke besprekingen in de buurt, besluit hij even langs te gaan bij het huis dat hij nog nooit heeft gezien. In zijn achterhoofd denkt hij al, ik zal er waarschijnlijk zelf weer moeten voor zorgen.
Terwijl hij door het gebied rijdt in zijn Porsche Cayenne, is het uitzicht en het gevoel dat hij krijgt van de natuur overweldigend, Jack ziet zijn project al helemaal gerealiseerd en het succes dat het hem zal brengen. Bij het eerste huisje waar Jack langs rijdt, ziet hij inderdaad dat het oude echtpaar er niet meer woont en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. Als hij 500 meter verderop via een bergweg bij het tweede huisje aankomt, lijkt het ook verlaten. Even vraagt hij zich af of hij het goede nieuws nog niet gehoord heeft? Hij parkeert zijn auto en stapt op het huisje af. Hoewel het huisje niet veel leven toont, is de tuin eromheen prachtig en in volle bloei. Jack besluit aan te kloppen en kennis te maken. Tot zijn verbazing doet er niemand open als hij aanklopt. Als hij bij de deurklink komt, merkt hij dat de deur open is. Als hij roept of er iemand is, krijgt hij geen antwoord. Wel kan hij duidelijk zien en ruiken dat er nog iemand woont, het ruikt er nog naar een maaltijd die nog niet zo lang geleden is bereid.
Omdat Jack nog wat tijd heeft voor zijn volgende vergadering, besluit hij in het natuurreservaat rond te lopen, hij had er tot nu toe immers alleen maar plannen en foto’s van gezien. De natuur is puur en mooi. Er zijn mooie bergriviertjes en als hij een grotere rivier volgt, ziet hij dat die hem naar een grote waterval in de verte brengt. Met wat hij kan zien lijkt het alsof daar mensen zijn. Als hij wat dichterbij komt ziet hij inderdaad dat er 2 vrouwen geheel naakt plezier aan het maken zijn onder de waterval. Op het moment dat hij niet weet wat hij nu moet doen, hoort hij 2 honden naar hem blaffen. Hij schrikt en besluit naar zijn auto te rennen. Gelukkig roept een van de vrouwen de honden terug naar hen. Jack springt in zijn auto en haast zich naar zijn volgende afspraak.
De 2 vrouwen vonden het heel eigenaardig om een man in een maatpak midden in de natuur hen zo te zien besluipen. Ze schoten allebei in de lach. Gelukkig heb ik mijn 2 stoere mannen bij me, verwijzend naar de 2 honden, zegt een van de 2 vrouwen. Haar naam is Élie.
Élie is een vrouw van 46 jaar, slank, lang voor een vrouw, bleke huid, grote donkere ogen en kort blond haar. Ze brengt het grootste deel van haar tijd, als ze niet in het water van de natuur rondhangt, door in haar yogakleding, bestaande uit een yogabroek en een hoodie. Ze had een perfecte jeugd, was altijd de slimste van de klas, haalde met gemak de beste cijfers, iedereen vond haar super leuk en ze kon elke jongen krijgen die ze maar wilde. Later deed ze wat modellenwerk, werkte voor een reclamebureau, maar nooit echt iets waar ze haar draai in kon vinden. Professioneel, voelt ze het gewoon niet. Ze had een vroeg huwelijk en 3 kinderen. Haar man was een workaholic en toen de kinderen rond hun 15e minder van haar tijd nodig hadden, was de leegte groot. Het duurde niet lang voordat de wegen van haar en haar man, andere richtingen uitgingen. De kinderen zijn nu, 24 voor de oudste dochter en 23 voor de tweelingzonen. Alle 3 hebben ze hun eigen leven opgebouwd. Élie begon een nieuw leven na de scheiding, nu 9 jaar geleden. Niet langer een leven van zoeken en begrijpen, maar een leven van zijn. Ze besteedt haar tijd vooral aan vrijwilligerswerk voor de armen en minderbedeelden. Ook is zij sociaal zeer actief in een meditatiegroep en brengt zij graag tijd door in de natuur met haar 6 goede vrienden. Zij woont sinds 9 jaar in een klein huis aan de rand van de stad Colmar, vlakbij de bergen en het natuurpark van ‘De Drie Kastelen van Eguisheim’.
Tijdens zijn vergadering heeft Jack zijn hoofd er niet bij, de scène met de twee naakte vrouwen en de honden geeft hem een vreemd gevoel. Hij wil niet zo gezien worden, maar toch gebeurt het. Hij besluit om na zijn ontmoeting terug te rijden naar het huisje. Deze keer is er leven in het huisje, zodra hij het contact van de auto uitzet, hoort hij dezelfde 2 honden naar hem blaffen. Een vrouw komt uit de deur en roept naar de honden, ze stoppen onmiddellijk met blaffen en gaan op het erf liggen. Kan ik u helpen, vraagt de vrouw? Jack stapt uit en stapt op de vrouw af. De vrouw vraagt, terwijl ze Jack in kostuum ziet, of hij de man is die hier vanmiddag ook was. Jack realiseert zich, als hij dichterbij komt, dat dit de mooie vrouw is die hij daarnet nog poedelnaakt zag en die nu hier voor hem staat in een yoga broek en een hoodie.
Jack bood meteen zijn excuses aan en zei dat hij eigenlijk alleen maar even de natuur wilde opsnuiven en dat hij per ongeluk bij hen terecht was gekomen. Élie had er helemaal geen probleem mee en zei dat zij en haar vriendin, samen met de 2 honden het eigenlijk maar raar vonden om daar een man in kostuum te zien. Jack legde uit dat het zijn dagelijkse werkoutfit was. Ze keken elkaar diep in de ogen en hoewel men kon voelen dat er een soort aantrekkingskracht was, was er een zwaar gevoel van ongemak. Élie verbrak de stilte met de vraag, wat doe je dan als werk? Jack wist niet goed wat hij moest zeggen, als hij de activiteit zou zeggen zou Élie het meteen aan de onderhandelaar linken en het ongemak was duidelijk in zijn ogen te zien. Élie merkte dit op en vervolgde meteen met, sorry, mijn vraag was misschien wat te opdringerig. Jack zei dat het geen probleem was, nu gaf geen antwoord, zei dat het een prettige bijeenkomst was, verontschuldigde zich nogmaals voor het incident en zei dat hij moest gaan.
Op de volgende wekelijkse afstemmingsvergadering heeft Jack er genoeg van en vraagt de onderhandelaar om een kopie van het dossier over de onteigening van dat 2e huisje. Hij zegt ook dat hij het persoonlijk zal afhandelen en dat de onderhandelaar maar moet wachten op verdere orders van hem. Die avond na zijn werkdag neemt Jack de kopie van het dossier door en denkt al kort na over zijn strategie om dit aan te pakken. Wetende dat hij de vrouw, eerder deze week, zelf had ontmoet en hij dus volledig weet waar hij het over heeft.
Bij het doornemen van het dossier ziet hij inderdaad dat er al vele malen contact met de vrouw is opgenomen, dat er verschillende aangetekende brieven zijn verstuurd en dat er zeer concrete geldbedragen zijn voorgesteld. Maar geen enkele reactie. Bij het zien van de naam, Élie Rose, krijgt Jack een eigenaardig gevoel. En hij begint het beter te begrijpen als hij Saint-Maurice-sur-Moselle in het dossier ziet staan. Dit is ook het dorp waar Jack vandaan komt. Natuurlijk, Jack herinnert zich Élie Rose uit het eerste jaar van het lager onderwijs. Zij was het meisje waar iedereen verliefd op was. Jack herinnert zich nog heel goed dat hij Élie had gevraagd om een koppel te vormen. Élie had hem uitgelachen en het verzoek afgewezen. Droom verder, had ze gezegd. Jacks eerste aanzoek had hem erg gekwetst en hem zeker onzekerder gemaakt tegenover vrouwen. Naast de ervaring van het aanzoek, bracht het Jack ook terug naar die zeer moeilijke periode op school, waar hij vooral was uitgelachen vanwege zijn uiterlijk. Het werd Jack allemaal een beetje te veel en hij besloot de zaak maar even te laten rusten. Of in ieder geval voor vanavond.
De volgende dag heeft Jack het moeilijk om alle informatie te verwerken, zijn eerste grote liefde, zijn eerste grote teleurstelling, stond een paar dagen geleden naakt in zijn zicht en dit is de vrouw die hij uit haar huis moet zien te krijgen voor zijn doel. Jack is in de war. Ook al is het 40 jaar geleden, de wonde zit nog steeds diep bij Jack. Het uitgelachen worden, de afwijzingen, het veranderen van school… een periode waar hij liever niet te lang bij stilstaat. Na het eerste studiejaar moest Jack van school veranderen omdat hij het pesten niet aankon en heeft Élie daarna nooit meer gezien. Het heeft wel 20 jaar geduurd voordat Jack weer een vrouw durfde iets te vragen zoals een liefdesaanzoek. Dit gebeurde toen hij behoorlijk succesvol werd in zaken, zijn zelfvertrouwen begon te groeien en hij waagde zich er weer eens aan. Deze keer echter met succes. Nu is het Jack nooit gelukt om een lange relatie aan te gaan, om de één of andere reden ging zijn werk altijd voor.
Dagen gaan voorbij, en Jack, de normaal zo directe en gefocuste zakenman heeft het moeilijk. Nog nooit hadden zijn gevoelens zo de overhand genomen op een beslissing. Dit gevoel raakt een wond die Jack al lang niet meer gevoeld had. Verward volgt hij zijn hart, dat hem zegt terug te gaan naar het huisje. Jack besluit de volgende dag in de late namiddag terug te gaan naar het huisje. Terwijl hij aan komt rijden, hoort Jack gelukkig de 2 honden weer blaffen. Voor Jack het teken dat hij Élie niet naakt in het bos hoeft te gaan zoeken en dat ze weer thuis is.
Élie komt de deur uit en roept identiek als de vorige keer naar de honden, die meteen ophouden met blaffen en in de tuin gaan liggen. Élie staat daar weer in een yoga broek en een hoodie. Ze zegt niets. Ze kijkt blij en nieuwsgierig toe. Hallo terug, zegt Jack. Élie zegt alleen een kleine “hallo”, niet helemaal wetend wat te denken of te zeggen, wetend hoe hun laatste ontmoeting eindigde.
Ik had me de vorige keer nog niet voorgesteld, ik ben Jack.
Aangenaam zegt Élie, ik ben Élie.
Ik weet het zegt Jack, Élie Rose is het niet?
Élie kijkt op en zegt, nou mysterie man, ga je nu nog wat meer vertellen dan de vorige keer of houden we het hier bij?
Jack vraagt, ken je me nog?
Ja, je bent hier een paar dagen geleden langs geweest, natuurlijk ben ik dat niet vergeten.
Nee, ken je me echt niet meer?
Waarom of waar zou ik je van kennen?
Ik ben Jack Page.
Sorry, maar ik weet niet vanwaar ik een Jack Lage zou moeten kennen, zegt Élie.
Jack antwoord, we zaten samen op school in Saint-Maurice-sur-Moselle.
Ooh zegt Élie, ja daar heb ik inderdaad op school gezeten, maar ik kan me echt geen Jack Lage herinneren.
Een beetje beteuterd corrigeert Jack, het is Jack Page.
Jack had zich een leuke ontmoeting voorgesteld waarbij ze allebei die jeugdherinneringen naar boven zouden halen, zich die eerste liefde zouden herinneren en misschien herbeleven. Nu hij de enige is die zich iets lijkt te herinneren, zal dat scenario zich niet voltrekken.
Jack weet niet wat hij moet zeggen, laat zijn emoties de overhand nemen en komt meteen ter zake. Nou ik ben de CEO van het bedrijf voor duurzame energie en u weet waarschijnlijk wel waarom ik hier ben?
Élie glimlacht, het heeft even geduurd en nu ben je inderdaad duidelijk. Met deze info begrijp ik waarom ik u hier zag. Wat verwacht u van mij en wat brengt u hier, vraagt Élie?
Het geld zal je leven zoveel beter maken Élie, we geven je op dit moment al 5x meer dan ons eerste aanbod, waarom blijf je weigeren?
Waarom denk je dat jouw geld mijn leven zoveel beter zal maken?
Met zoveel geld kun je gewoon alles kopen waar je van droomt.
Je kunt de dingen waar ik van droom niet kopen.
Dan zul je die dingen zeker aantrekken met het geld dat ik je bied.
Ik geloof niet echt in geld, het heeft meer dingen kapot gemaakt in mijn leven dan dat het dingen heeft opgelost.
Wat kan ik je aanbieden om je te doen besluiten mijn aanbod aan te nemen?
Jack, ik heb een plek op aarde gevonden, waar ik één ben met de natuur, die ik deel met andere mensen, met andere levende wezens, ik heb het paradijs op aarde gevonden, natuurlijk is er geen geld om me hier weg te krijgen. Ik leef gewoon nu, en mijn hart zegt me dat ik het geld niet moet aannemen. Dat is een teken dat ik intuïtief volg. Ik kan u alleen maar toe wensen dat je ook je hart kunnen volgen en doen wat het je mededeelt.
Jack is weer in de war, lacht een beetje en zegt terug dat hij maar moet gaan.
Élie lacht terug.
De volgende dagen zijn een hel voor Jack. Nog nooit heeft hij met zoveel gemengde emoties tegelijk te maken gehad. Hij probeert er zoveel mogelijk aan te werken om hem hier overheen te krijgen, maar merkt dat zijn hoofd er niet naar staat en hij lijkt er niet overheen te kunnen komen.
Een week later besluit hij Élie opnieuw op te zoeken. Deze keer niet met een verborgen agenda.
Als Jack aankomt hoort hij de 2 honden blaffen en Élie komt de deur uit en roept terug naar de honden, ze stoppen meteen met blaffen en gaan weer in de tuin liggen. Élie staat er ook weer in een yoga broek en een hoodie zoals de vorige keren.
Nieuwsgierig en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze terug naar Jack.
Jack valt meteen met de deur in huis, kunnen we even praten?
Élie antwoordt met een brede mooie glimlach, natuurlijk, dat kan en dat kan hier altijd. Wil je daar in de tuin gaan zitten, ze wijst naar een mooie gezellige picknickplaats op de grond, bedekt met een dik spiritueel kleed met allerlei symbolen.
Jack stemt toe en beiden nemen plaats op het doek. Élie is duidelijk gewend om gemakkelijk een zithouding op de grond te vinden. Voor Jack is het wat moeilijker, dus hij gebruikt het muurtje rond de tuin om te zitten en tegenaan te leunen.
Er heerst een rust rond hen. Ze kijken elkaar diep in de ogen. Élie straalt met haar grote ogen een open verwelkomende niet-oordelende blik uit.
Jack begint, Élie, nooit ben ik in mijn leven zo in de war geweest als hoe ik me nu voel. Ik ben een succesvol zakenman, weet perfect waar ik heen wil en om de een of andere reden lukt het hier helemaal niet. Niets is meer duidelijk. Moet mijn bedrijf hier wel zijn? Na ons laatste gesprek vraag ik me ook af of al dat geld wel zo belangrijk is als ik denk dat het is? Nooit in mijn leven heb ik mezelf die vraag gesteld.
Waarom heb je die vraag nooit gesteld Jack, zegt Élie liefdevol.
Omdat ik dacht dat het mijn succes vertegenwoordigde, mijn leven… misschien verschool ik me er een beetje achter en daar ben ik vandaag allemaal niet zo zeker van.
Je hart weet de antwoorden Jack, zegt Élie.
Jack gaat verder, Élie toen ik je voor het eerst zag, en niet die naaktscène in het bos, nee op 1 september, 40 jaar geleden was je zo’n natuurlijke schoonheid dat dit het enige echte is wat ik me kon herinneren van dat eerste en enige schooljaar op die school. Je maakte het schooljaar vol pesterijen draaglijker voor mij, door me meestal een sprankje hoop te geven. Hoop die helaas gebroken werd tegen het einde van het schooljaar toen je zei dat liefde tussen ons 2 niet zal gebeuren.
Het spijt me Jack, als ik toen had geweten dat dit zo’n impact had, had ik waarschijnlijk anders gesproken, nu ik wist het niet. Ik heb toen gedaan wat ik dacht dat het beste was en dat doe ik nu nog steeds. Ik probeer nog steeds mijn hart te volgen. Betekent dit dat ik soms geen dingen heb waar ik spijt van heb, zeker wel. Ik merk wel dat hoe meer en beter ik mijn hart kan volgen, hoe minder ik zulke momenten van spijt heb. Daarom nodig ik je ook uit om je hart te volgen.
Ze kijken elkaar recht in de ogen, er staan tranen in Jacks ogen. Élie is volledig aanwezig, gaat naast Jack zitten en neemt hem in haar armen. Jacks tranen rollen over zijn gezicht.
Hij voelt zich vrij, voor het eerst kan hij hierover spreken, voor het eerst kan hij uitdrukken wat hij voelt, wat hij meemaakt en voor het eerst ziet hij ook in dat er veel verhalen zijn die hij zichzelf doet geloven. Alleen hij kent zijn waarheid en alles wat daarbij hoort, net zoals alle anderen hun waarheid kennen.
Na de omhelzing kijkt Jack Élie weer in de ogen, en ze hebben allebei een stille glimlach op hun gezicht. Er is een energie van inzicht, een verstandhouding, diep respect en ook een zekere wederzijdse aantrekkingskracht. Misschien was dit allemaal voorbestemd?
Mag ik je kussen vraagt Jack, Élie sluit haar ogen, hun handen vinden elkaar, spelen wat hand spelletjes en uiteindelijk vinden ook hun lippen elkaars contact. Een liefdevolle hartstochtelijke zoen volgt.
Jack weet nog niet wat het allemaal betekent, nu weet hij zeker dat dit waarschijnlijk een van de meest gelukzalige momenten van zijn leven is. Ik zou hier vaker willen komen, vraagt hij?
Jack, het hele park en het huisje verderop is jouw eigendom, en je bent natuurlijk ook welkom in mijn huisje.
Ik ben niet blij met wat ik gedaan heb Élie, zegt Jack. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je mijn ogen zo hebt geopend. Ik heb niets gedaan Élie, ik was alleen maar aanwezig, vaak is dat het beste wat we kunnen doen.
Jack geeft Élie een hele dikke knuffel en stapt terug naar zijn auto. Halverwege draait hij zich even om, kijkt Élie recht in de ogen, en zegt: Ik hou van je. Élie glimlacht en antwoordt met: Ik zie je en ik hou van je!
De volgende dag zet Jack op kantoor een crisisvergadering op met de mensen van het “verhuisproject”.
Zijn eerste woorden tijdens de vergadering zijn: “Is het leven niet mooi?
Hij zegt verder dat het “verhuisproject” een nieuwe naam krijgt, een nieuw karakter, met dezelfde leden en structuur. Voortaan draagt het project de naam “goed gevoel voor iedereen op het werk”. Daarmee is het doel ook meteen duidelijk zegt Jack, laat het geld van de 2e onteigening daarvoor gebruikt worden en als er meer nodig is hoor ik het graag. Jullie hebben carte blanche.
Ik zou graag willen dat u nog twee dingen regelt om het project af te sluiten. Voor het berg- en natuurreservaat “De Drie Kastelen van Eguisheim”, wil ik dat je het schenkt aan de vereniging die zich inzet voor natuurbehoud en het voor iedereen toegankelijk maakt.
Voor het huisje van de oude mensen wil ik dat u naar de eigenaresse van het andere huisje gaat en haar vraagt wie van haar goede vrienden ze daar wil laten wonen. Zodra dat duidelijk is, zet je het huisje gewoon op naam van die persoon.
Jack voelde zich vrij, verlost van ernstige verwondingen die hij meedroeg en hij is nog nooit zo gelukkig geweest in zijn leven. Op zijn werk voelde het alsof alles vanzelf in een plooi viel en hij zich minder tot minder hoefde in te spannen. Hij was erg dankbaar voor het leven.
Een paar weken later komt een collega zijn kantoor binnen, zegende dat er een probleem is voor het 2e huis. Jack kijkt bezorgd, hij had zo zijn hart gevolgd zoals Élie had gezegd, wat kon er in hemelsnaam toch misgaan? Wat is het dan, vraagt Jack? Nou we hebben de naam van de vriend die de vrouw graag in het huisje zou willen hebben. Nou wat is dan het probleem, zegt Jack, regel de papieren daar maar voor.
In het verleden had ik er vaak moeite mee om met sommige mensen in dezelfde ruimte te zijn. Vaak bekeek ik de situatie als een slachtofferrol. Ik ben hier om een of andere reden, ik kan het niet veranderen en laat de tijd gewoon zo snel mogelijk voorbijgaan. Wat zijn de belangrijkste redenen die ik hiervoor gaf en die meestal extern zijn?
Vaak zijn die:
Ik ben hier om iemand anders een plezier te doen.
Of misschien, ben ik hier omdat ik wil dat sommige mensen (denk vooral aan familie, vrienden, collega’s…) mij op een bepaalde manier zien. Als ik hier niet zou zijn, zouden ze me misschien anders zien en dat wil ik niet. Of ik ben er nog niet klaar voor om daarmee te leven.
Als ik er dan ben, geef ik er ook vaak negatieve energie aan, wat de ander voelt en waardoor de afstand tot contact nog groter wordt (als ik er al voor open sta of überhaupt contact wil).
Al het bovenstaande is natuurlijk het ideale recept om het niet leuk te vinden met bepaalde mensen in dezelfde ruimte. De enige uitzondering daarop, is waarschijnlijk als ik bij toeval ontdek dat we dezelfde interesse hebben voor bepaalde dingen, denk aan sport, hobby’s, werk…. Dan verandert de situatie vaak van minder leuk, naar, nou dat was nog best leuk.
Met alles wat ik hierboven geschreven heb, zie ik dat de reden vaak is, dat ik niet naar mezelf luister en veel te veel bezig ben met hoe anderen mij zullen zien. Als ik niet de moed heb om te zeggen wat ik niet leuk vind, is dat vaak omdat ik niet klaar ben voor de reactie van de ander of hoe die mij zal zien vanwege mijn mening. Soms is de reden dat ik het niet leuk vind, ook het feit dat de situatie ongemakkelijk voelt. Misschien is dat ongemakkelijk gevoel wel de andere persoon die gewoon wil dat ik op deze manier iets nieuws ontdek.
Naar het stadium van nieuwe ontdekking ga ik vaak niet, vaak zeg ik gewoon “ja” en ga mee, of zeg “nee” en probeer een alibi te vinden dat niet bespreekbaar is. Een alibi dat natuurlijk enorm veel energie kost. Als ik “ja” zeg en gewoon mee ga, kost dat ook vaak veel energie, vaak omdat ik dan in mijn hoofd bezig ben met, wat had ik graag dit of dit willen doen.
Dus als ik besloten heb om niet voor mezelf op te komen en gewoon te volgen, dan is het ook vrij zinloos om er verder nog negatieve energie aan te geven. Dat is volledig verloren energie. Een eerste stap in zo’n situatie is dus om alles volledig los te laten. Het te zien als een neutrale ervaring en we zullen zien wat de situatie brengt. Ik ben volledig aanwezig.
Vaak vanwege hoe anderen mij zullen zien durf ik de eerste stap al niet te zetten. Nu is dit juist de stap die nodig is om de situatie te veranderen. Ik moet op zoek naar mijn eigen aanpak hiervoor om te doen wat over het algemeen “het ijs breken” wordt genoemd. Iedereen kan hier zijn eigen aanpak voor hebben, bij mij is het bijna altijd vragen stellen, nieuwsgierig zijn en interesse tonen.
Meer mensen doen dit in zo’n situatie en wanneer men een gemeenschappelijk punt vindt, is alles gemakkelijker. Wanneer men geen gemeenschappelijk punt vindt, bijvoorbeeld ik ben volledig geïnteresseerd in alleen maar basketbal en de andere persoon haat vooral alles wat met basketbal te maken heeft, dan wordt het wat moeilijker. In het ergste geval zorgen mijn vooroordelen ervoor dat ik het gesprek helemaal afsluit, mokkend over hoe kan iemand nou niet van basketbal houden….
Sinds ik in 2014 stapsgewijs veranderingen aanbracht in mijn voedingspatroon, merkte ik steeds vaker dat mijn gedachtepatroon niet veel meer overeenkomt met het mainstream en cultureel overgeërfde gedachtepatroon dat ik vroeger had. Hierdoor kwam ik vaak in situaties en ruimtes terecht, waar de verschillen zo ver uit elkaar liggen, dat het voor mij, zeker in het begin, heel moeilijk was om een leuk gesprek te voeren. Als ik er nu op terugkijk, had dit waarschijnlijk veel meer te maken met mijn oordeel en reactie over de andere persoon, dan visa versa. Zoals Wayne Dyer zei: “Als je oordeelt over een ander, zegt dat niets over hem of haar, maar wel over hoe jij oordeelt.“
Dus wat is er veranderd en hoe ga ik daar vandaag de dag mee om?
Natuurlijk als ik sinds 2014 (zoals hier op deze website onder vele onderwerpen te lezen is) mijn liefde voor alle levende wezens op deze aardbol exponentieel heb zien toenemen, wordt het moeilijker, tot moeilijker, om in een ruimte terecht te komen met iemand waar ik geen liefde voor heb. Liefde voor iemand hebben, betekent niet dat ik het met alles over die persoon eens ben (verre van zelf). Het stelt me in staat hen te accepteren zoals ze zijn, hen te zien als gelijkwaardig aan alle andere levende wezens, hun standpunt te begrijpen (terug, dus, het er niet mee eens te zijn) en interesse in hen te tonen (om dingen in mezelf te ontdekken).
Ik merk dat wanneer ik echte belangstelling en aanwezigheid toon, en de vragen durf te stellen die me echt interesseren, elke ontmoeting een godsgeschenk is. Ik moest tot de conclusie komen dat ik in het verleden vaak deze vragen niet durfde te stellen. Ik ging uit van mijn vooroordelen en stelde daarom niet de vragen die ik zo graag had willen stellen. Ik durfde mijn nieuwsgierigheid niet te volgen. In mijn voorbeeld dat ik hierboven gaf “de ander heeft vooral een hekel aan alles wat basketbal is” is het heel interessant om door vragen te ontdekken waarom dat zo is (zonder er mijn eigen verzinsel aan te geven).
Wees aanwezig, stel vragen en ontdek dingen die elke seconde, een seconde maken die meer dan de moeite waard was!
Voordat ik in 2014 stapsgewijs veranderingen aanbracht in mijn voeding, was ik helemaal niet bezig met energie. Ik denk dat mijn enige kennis ervan gekoppeld was aan zonne-“energie” voor batterijen en “energie”-repen om te eten. De “energie”-drankjes begonnen ook opgang te maken, nu daar was ik niet zo vertrouwd mee. Ik had ook gehoord over magnetisme, dat vooral populair was bij de mensen om mij heen, wiens yin-energie op dat moment iets meer ontwikkeld was dan de mijne. Op dit punt hield mijn ervaring met “energie” op.
Na 2014 was mijn grootste ontdekking hoeveel energie mijn spijsverteringsstelsel in beslag neemt. Toen ik op een andere manier ging eten, met voedsel dat vlugger en beter verteerd wordt, ontdekte ik dat dit enorm veel energie vrijmaakte voor andere dingen. Een totaal nieuwe ontdekking voor mij en een zoektocht tussen voedingsmiddelen die goed zijn, licht verteerbaar en toch veel energie geven begon. Zo ontdekte ik vaak dat de voedingsmiddelen met een zeer hoge comfortwaarde (snoep, brood, suiker…), ook die waren die de meeste energie kostten om te verteren. Ik had dus het gevoel dat suiker me een opkikker gaf, maar die was van zeer korte duur en ging zelf gepaard met energieverlies door de spijsvertering.
Toen ik een balans (spijsvertering vs energie) had gevonden in voedsel dat goed voor mij werkte, merkte ik nog steeds dat er soms verschillen in energie waren, die geen verband hielden met het voedsel dat ik voor mij had gevonden. Als ik het voedsel at, ging dat soms gepaard met meer energie, nu soms ook niet. Er zat dus meer verborgen achter mijn energie. Toen ik ging experimenteren met vasten, merkte ik al snel het verschijnsel dat mijn lichaam vooral bezig is met verteren, en wanneer dit gestopt werd (tijdens het vasten), er veel energie vrijkwam voor andere dingen.
Wat ik na verloop van tijd ook voelde, is dat ik in de zomer meer energie heb in vergelijking met de winter. Meer zon, meer warmte, meer leven en dus meer energie, geheel onafhankelijk van het soort voedsel dat ik zou eten. Het is ook wat ik zou ontdekken met mijn vroeger welbekende zonne-“energie” via de zonnepanelen. De panelen zijn niet alleen blij met de zon, de zon van de zomer is veel populairder dan de zon van de winter voor de energieproductie. Geen wonder dat een enorm aantal dieren ook een winterslaap houden.
Ook al is het waarschijnlijker dat er in de winter een energiedip is dan in de zomer, toch kon ik vaststellen dat er naast het verteringsproces ook verschillen optreden in de zomer met hetzelfde voedsel. Dit bracht mij tot mijn laatste ontdekking: waaraan geef ik eigenlijk mijn energie, wetende dat alles een kwestie van energie is. Hier kwam ik tot enkele merkwaardige denkpatronen die ik vroeger had.
Waaraan besteed ik mijn energie?
Verteren – In mijn ontdekkingstocht moet ik concluderen dat verteren hierin een belangrijke factor is. In mijn vroegere denken zou ik zeggen dat eten energie geeft en mijn ervaring leert mij iets heel anders.
Bewegen – Als ik beweeg of sport, is het ook duidelijk dat dit energie kost die gekoppeld is aan en evenredig is met de intensiteit van de activiteit.
Denken – ja, zelfs als ik niets eet en stilzit, dus niet verteer of beweeg, kan er een enorme hoeveelheid energie door de hersenen worden verbruikt.
Bij “denken”, denk ik vooral aan “nadenken” over iets. Dat kan voor mijn werk zijn, voor een activiteit… maar het omvat ook alles waar ik bijna onbewust mijn aandacht aan geef. Op de lagere school leerde ik dat lachen veel minder energie van me vraagt, dan mokken. Nu zie ik mokken vooral als boos zijn, nu vallen daar ook situaties onder die ik niet leuk vind en waar ik al mijn energie aan geef. Dit zoals bijvoorbeeld, op de stoep voor mijn deur heeft een hond zich ontlast en ik ben er net ingestapt. Op een parking zie ik de enige vrije parkeerplaats voor mij, waar ik naartoe rij en die een ander net voor mij inneemt. Ik rij 20 km naar een winkel achter iets wat ik echt denk nodig te hebben, alleen om te ontdekken dat de winkel gesloten is. Voor wie meer voorbeelden wil, luister dan maar eens naar “Ironic” van Alanis Morissette.
Aan al deze, en nog veel meer ondenkbare zaken, geef ik een enorme hoeveelheid van mijn dagelijkse energie. Dus ook al ben ik in de zomer, en eet ik licht verteerbaar voedsel, mijn energie kan enorm laag zijn door energie te geven aan dingen die het niet verdienen, maar waarvan ik niet beter weet.
Bij mij heeft vooral meditatie geholpen om hier een nieuwe kijk op te krijgen. Nu kunnen ook dingen als het bijhouden van een dagboek helpen bij het verwerken van zulke dingen. Het is dus heel interessant om nader in te gaan op de vraag waarom dit mij activeert en waarom ik er zoveel aandacht aan besteedt. Laat ik nu mijn aangehaald voorbeeld nemen: “Op het voetpad voor de deur heeft een hond zich ontlast en ik ben er net ingestapt”.
Dit gebeurt bij iemand anders, mijn eerste reactie, toch wel een beetje grappig denk ik, en dit niet echt om iemand uit te lachen, het is gewoon in het algemeen een grappige situatie.
Bij mezelf? Nou hier zijn de reacties die veel energie kosten;
Waarom ik.
Waarom nu.
Wie heeft hier zijn behoefte gedaan.
Soms zelfs met vooroordelen, weer die man/vrouw, weer die hond….
Een heel wraak plan bedenken.
…
En waarschijnlijk nog een heleboel dingen die ik vergeet. Waarom kunnen we het niet gewoon grappig vinden zoals we dat bij de ander vinden? Nu is het dan tijd voor de vraag, “en wat verandert al deze energie aan het heden?” Laat dit plotseling de poep op de schoen verdwijnen? Betekent dit dat het nooit meer zal gebeuren in de toekomst? … Ik moest tot de conclusie komen dat ik een enorme hoeveelheid energie stak in dingen die ik niet kan veranderen en die eigenlijk helemaal niets veranderen. Maar vroeger was ik daar zo op gefocust dat ik de illusie had dat het alles zou oplossen, nu is dat helemaal niet zo. Zelfkritisch zijn, negatieve uitspraken verwerken (deze geen energie laten opslokken) en er geleidelijk minder aandacht aan besteden (ook wel negatieve energie genoemd), heeft mij enorm geholpen. Tony Robbins zei: “Het leven gebeurt niet tegen u, het gebeurt voor u”. Zie liefde in alles.
Natuurlijk zullen er nog wel meer dingen zijn die mijn energie beïnvloeden en die hoor ik ook graag van jullie. Met licht verteerbaar voedsel, in lijn met mijn activiteiten en ervoor zorgen dat ik vooral positieve energie vrijmaak heb ik nieuwe mogelijkheden van mijn lichaam ontdekt die ik voorheen voor onmogelijk had gehouden. De enige keer dat mijn energie een beetje daalt is als mijn lichaam in een noodzakelijke herstelmodus is. Die ik dan accepteer en geen energie aan geef. De natuur geeft ons alles en ik wens u toe dit ten volle te ontdekken.
Recente reacties