Ik vraag mezelf regelmatig af: is dit echt de manier waarop ik mijn leven zou moeten leiden?
Wat zou ik op dit moment het liefst willen doen?
Waarom doe ik het niet?
Vaak komen er dan een oneindig aantal verhalen naar boven die ik mezelf vertel.
Ik probeer dan ook betekenis te geven aan mijn verhalen door dingen naar voren te brengen die mij de illusie geven dat ik het allemaal begrijp. Wat als ik er niets van begrijp? Angstaanjagend als ik er voor het eerst mee geconfronteerd wordt, is het niet? Wat als er niets te begrijpen valt of dat wat we zouden moeten begrijpen, gewoon niet binnen ons bereik ligt?
Het fundamentele dat ik ontdekte na mijn verandering van voeding, is dat mijn basiswaarden liefde en geweldloosheid zijn. Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat ik dat aanvoelde, mijn leven en het genot ervan plotseling exponentieel aangenamer werd. Eén van mijn basiswaarden was vroeger misschien wel “geld”. Over geld, heb ik geleerd dat het een soort meerwaarde creëert, overheersing van degene die het uitgeeft over degene die het ontvangt. Het is alsof het degene die het uitgeeft, ineens van alles toelaat. Iets wat bijvoorbeeld met een gift of ruil niet gebeurt, er is dan ook een veel sterkere emotionele band. Dus met dat in gedachten, zou het interessant kunnen zijn om iets leefbaar in die richting te ontwikkelen. Ik ben in elk geval blij dat geld niet meer bij mijn basiswaarden behoort.
Met liefde en geweldloosheid, hou ik natuurlijk van veel plezier maken en tijd doorbrengen met familie, vrienden… Ik merk ook dat de snelheid die ik aan mijn leven geef, er veel uithaalt. Sommige situaties wil ik vermijden en snel laten gaan, en momenten met familie, vrienden laten vertragen, lijkt wel een ideale oplossing, nu zo werkt het niet. Vaak blijf ik nog in de illusie dat het wel zal werken… Ik heb gewoon nog niet door of ontdekt dat elk verhaal er één is die ik mezelf vertel. De verhalen zijn dus wat ik als mijn realiteit zal zien.
Ik begon te ontdekken wanneer ik welk soort verhalen aan mezelf vertel. Het zijn er zoveel, onbegrijpelijk en waarschijnlijk de reden waarom ik het verhaal naar boven breng dat ik als mens nooit het doel van het leven zal vinden. Ik vroeg me ook af in hoeverre ik in de manier waarop ik vandaag de dag leef, onze menselijke waarden respecteren?
De waarden die worden beschouwd als fundamentele waarden en die inherent zijn aan de mens. Daartoe behoren: waarheid, eerlijkheid, trouw, liefde, vrede, enz. omdat zij het fundamentele goed van de mens en de samenleving in het algemeen naar voren brengen. Zij zijn onze gevoelens voor de menselijkheid van anderen en brengen naar voren: waardering, geloof in anderen, zorgzaamheid, betrokkenheid, medeleven, samenwerking, hoffelijkheid, toewijding….
Vaak word ik van buitenaf beïnvloed en daaruit creëer ik de verhalen die dan mijn waarheid worden. Na mijn verandering van voeding, begon ik meer en meer inzicht te krijgen in al deze dingen. Waarom? Niet door te zoeken naar het doel van het leven, maar gewoon door te “zijn”.
Vanaf dat moment “ben” ik gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie. Ik geloof dat we allemaal meelevende mensen zijn en dat alles wat we nodig hebben in onze innerlijke schoonheid zit.
Ontdek het, leer ermee te leven, stop met afhankelijk te zijn van de kapitalistische maatschappij, wees tevreden met minder als het moet, en geniet van de nieuwe ervaringen. Dat is helemaal hoe ik mijn leven leef.
Ik kan mensen niet veranderen, ik kan wel van ze houden en ik kan ze mijn liefde tonen.
Het verbaast me vaak te horen dat sommige kunstmatig gecreëerde dingen, de liefde, de natuur of zelfs mijn eigen lichaam te boven gaan. Die reis, die auto, die motor, die nieuwe telefoon… dat is wat ik echt nodig heb om gelukkig te zijn. Het verbaast me vandaag, want vroeger was ik ook zo. Natuurlijk geloof ik vandaag dat we spirituele wezens zijn, die een menselijke ervaring beleven. Dus ik zou kunnen zeggen dat als ik een spiritueel wezen ben, het lichaam niet zo belangrijk is. Dat is gedeeltelijk juist met wat ik tot nu toe heb ontdekt, het hangt er natuurlijk vanaf wat voor menselijke ervaring ik wil beleven.
Hiervoor wordt vaak de vergelijking met de auto genomen. Ik koop mijn droomauto en stop er dan specifieke extreem dure brandstof in, zeer specifieke olie…en waarom is dat? Omdat hij dan het beste werkt, langer meegaat…en zodat hij echt optimaal presteert.
Wat voor brandstof, olie… geef ik aan mijn lichaam?
Datgene waar het het beste op werkt, het langste mee gaat… en optimaal op presteert.
Is dat wat frisdrank, koekjes, suiker, vlees, pasta, brood… doen?
Als dat is wat ik mijn lichaam geef, dan zou ik verwachten dat het de duurste en beste kwaliteit van dat spul is, toch?
Nee, ben ik gek? Ik ben op zoek naar de goedkoopste?
Waarom dan wel?
Omdat ik geld nodig heb om meer dingen te kopen, zoals mijn auto…
Echt?
Dus met mijn lichaam, wil ik niet de beste ervaring hebben zoals met mijn auto. Natuurlijk, in mijn auto, slechte brandstof, slechte olie zetten is ook een ervaring die ik kan hebben, nu vaak wil ik die ervaring niet. Het zou zonde van het geld zijn. Nee Steven, het zal niet goed werken, kan beschadigd raken, het kan zelfs stoppen met werken en ik zal zeker mijn garantie verliezen, dus zie het nut er niet van in.
Hoe denk ik dat mijn lichaam zich zal gedragen als ik het slecht behandel?
Die behandeling lijkt alsof ik een soort invloed heb op de menselijke ervaring die ik hier op aarde heb. Voor mijn auto lijkt die keuze precies eenvoudig; voor mijn lichaam daarentegen lijkt het complexer. Nou, misschien meer dan tijd om te leren, toch?
Ik weet het “echt” niet Steven?
“Echt”, laten we een quiz doen;
Water of frisdrank?
Fruit of geraffineerde suiker?
Groenten/fruit of bewerkt voedsel?
Groenten of vlees?
…
Ik weet alle antwoorden over wat goed voor me is, nu tijdens mijn dagelijkse keuzes negeer ik het omdat ik liever het comfort gevoel heb. Eerlijk gezegd, nu moet ik misschien de gevolgen onder ogen zien van die keuzes…. Ik zou eens moeten nadenken over de rit van mijn mishandelde auto, is dat echt wat ik wil? Vind ik mijn auto fijner om mee te rijden dan mijn menselijke ervaringsrit in mijn lichaam? Waarom is dat?
Ik weet dat ik “liefde moet geven om liefde te ontvangen“, als ik mijn lichaam geen liefde geef, hoef ik ook niet te verwachten dat ik die van het lichaam terug krijg. Een andere vraag die ik mezelf stel is, als ik niet van mezelf houd, hoe kan ik dan van anderen houden? Ik heb dat standpunt veranderd, vandaag sta ik elke dag op en probeer ik in alle opzichten de beste versie van mezelf te zijn.
Om dat te doen, ben ik begonnen om mijn menselijk lichaam de liefde, aandacht, brandstof, olie te geven met mijn veranderde eetgewoonten en te genieten van wat ik omschrijf als de optimale prestatie!
Sinds ik van eetgewoonte ben veranderd, hebben delen en dingen samen doen een andere plaats in mijn leven gekregen. Zo kreeg ik ook interesse in een samenlevingsproject, wat een project is waarbij mensen uit verschillende gezinnen hebben besloten om samen te leven, althans voor bepaalde woonruimtes onder hetzelfde dak. Persoonlijk, natuurlijk is dit een goed idee, daar hoeft geen minuut twijfel over te bestaan, nu is de vraag misschien iets meer, hoe doe ik dat? En wetende dat bepaalde koppels er niet echt in slagen om onder één dak te wonen, is dit dan wel een goed idee?
In veel situaties ben ik nogal een introvert, dus nogal gereserveerd, voorzichtig en zwijgzaam gedrag. Ik ben ook vrij goed in het volledig zelfstandig en zonder andere mensen om me heen afhandelen van dingen. Voor zulke mensen werd gezegd dat COVID-19 gemakkelijk zou zijn. Wel ja en nee. Bij bepaalde zaken ging ik inderdaad veel sneller, nauwkeuriger en efficiënter te werk, nu zonder bevredigende sociale contacten merkte ook ik na verloop van tijd wat dit met mij deed.
Wandelingen, hardlopen, fietstochten…alles was goed om sociale contacten te onderhouden, ook voor mij. Nu was het duidelijk niet meer hetzelfde en met mensen waar we soms nog mee afspraken, begonnen we ook na te denken over wat als we allemaal samen zouden wonen, zou dat dan geen oplossing zijn?
Of het een oplossing is weet ik niet, maar wat duidelijk was, was dat wij er allen voorstander van waren en er zeker de positieve kant van zagen. Het is een begin. We zijn begonnen met initieel brainstormen over budget, wensen, dromen, plaatsen, type huizen…. vaak erg leuke momenten waarbij iedereen zich betrokken voelt.
Daarna hebben we wat gezocht naar meer informatie hierover, wat we vooral hier vonden;
Na een paar informele ontmoetingen en overleg was de volgende stap, het lezen van het boek van Diane Leafe Christian“Vivre Autrement – Ecovillage, communautés et cohabitats” (ik heb de Franse versie gelezen). Daarmee kwam de confrontatie met de werkelijkheid hard aan en kwamen er enkele historische feiten naar boven waar ik helemaal niet aan gedacht zou hebben. Dus zeker een aanrader om te lezen voor iedereen die plannen in die richting heeft.
Hier zijn mijn reflecties na het lezen van het boek.
Het is belangrijk deze 3 punten niet uit de weg te gaan:
Geef een titel of naam aan het project, dit maakt al duidelijk of jullie allemaal op dezelfde golflengte zitten.
Stel een eerste versie op van een gemeenschappelijk charter van waarden (ik kwam bijvoorbeeld met, Communicatie (waar informatie duidelijk is voor iedereen, waar iedereen spreekt en naar iedereen geluisterd wordt, waar geen oordeel is…), Liefde (het begint allemaal met je eigen liefde en gaat verder met onvoorwaardelijke liefde voor alles op aarde) en Delen (alles is mooier als het gedeeld wordt)
Een eerste versie van een handvest over hoe besluiten en beslissingen nemen (ik heb bijvoorbeeld bedacht dat iedereen het eens moet kunnen zijn met de beslissing, anders wordt de beslissing herzien tot iedereen het ermee eens is).
Nu kwamen daar nog andere dingen snel bij:
Locatie in België?
Hoe moeten we rekening houden met energie-efficiëntie in relatie tot wooncomfort?
Hoe kunnen we gasten ontvangen?
Welke plaatsen zijn gemeenschappelijk en welke zijn privé?
Hoe kan iedereen zijn eigen coconnetje houden als hij dat wil?
Hoe wordt er schoongemaakt? Herstellen? …
Hoe gemeenschappelijke ruimte inrichten?
Welke voorwerpen zijn gemeenschappelijk en welke zijn individueel?
Hoe zit het met lawaai maken, direct (feest, gesprek…) en indirect (machine, radio, TV…)?
Hoe verlopen taken en beurtrollen?
…
Het is waarschijnlijk een goed uitgangspunt in een samenlevingsproject om, waar mogelijk, altijd de groep boven elk individu te stellen. Natuurlijk moeten eventuele persoonlijke gevoelens of frustraties worden geuit. Door aan dit project deel te nemen, heeft iedereen een individuele verantwoordelijkheid tegenover de groep. Om verantwoordelijkheid en dialoog aan te moedigen, en zo de gemakkelijke keuze van de wegloper te vermijden, is het waarschijnlijk een goed idee om zich voor een minimumperiode van 5 jaar te engageren met elkaar.
In het boek was het vanaf bladzijde 1 duidelijk, de huidige maatschappij en cultuur verwacht dergelijke initiatieven niet. Alles is voorzien voor 1 huis, 1 gezin. Als ik dan toch besluit om te beginnen, zal de wind meer tegen me waaien dan mee, daar moet ik op voorbereid zijn. Voor veel zaken heb ik ook een notaris nodig, een advocaat… en het is belangrijk dat ik die goed ken, of een heel goede relatie met hen heb om het juiste advies te krijgen. De wederzijdse oprichting en verstandhouding (vergelijkbaar met een bedrijf) is echt de makkelijke stap voor notaris, advocaat en dergelijke, het ingewikkelde is meer over allerlei wetten naar de maatschappij toe (stedebouw, vergunningen…).
Het is ook raadzaam een samenwerkingsverband op te richten zoals een bedrijf en het te laten functioneren als een samenleving. Hoe groter de groep wordt, hoe meer alles in de politieke richting wordt getrokken en het net een gemeente met verkiezingen wordt. Persoonlijk moest ik toegeven dat ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben. Door al deze complicaties zijn samenlevingsprojecten ook veel duurder en gemakkelijk minstens twee keer zo duur.
Uit de voorbeelden in het boek blijkt ook dat mensen die hieraan begonnen zijn, vaak met 10-20 jaar afbetalingen aan de kapitalistische maatschappij blijven zitten, met mijn 40 jaar, huis bijna afbetaald, is dit persoonlijk niet waar ik op zat te wachten. Ik heb even persoonlijk moeten evalueren, wat trekt mij aan in zo’n samenwonings project?
Ik breng graag tijd door met mensen om wie ze zijn en hoe ze met anderen omgaan. In sommige gevallen kan ik gewoon niet genoeg krijgen van de gesprekken, vooral over de innerlijke ontdekkingen. Fascinerend! Het is vaak een open communicatie, zonder taboes en met wederzijds respect, waardoor iedereen in zijn eigen tempo kan groeien. Ik heb dit al dagelijks/wekelijks, ben er erg dankbaar voor en waarom zou ik het niet meer hebben, samen leven en dingen delen?
Wil ik daarvoor de komende 20 jaar vastzitten aan een kapitalistische baan om geld te verdienen en vooral met terugbetalen bezig zijn? Nee, ik hou liever wekelijkse ontmoetingen zoals we er nu al veel hebben. Over een paar jaar is mijn huis afbetaald en als ik wil, kan ik echt van een minimum leven zonder veel te hoeven werken. Of in ieder geval niet te hoeven werken voor geld. Dit idee spreekt me erg aan, meer dan samenwonen. Persoonlijk voel ik me niet erg aangetrokken tot een nieuwe droomplek die vereist dat ik de komende 20 jaar alles op dezelfde manier moet blijven doen om het af te betalen.
Natuurlijk trok het wonen in een gemeenschap mij ook aan, de uitstekende sociale vaardigheden en de kracht van het geheel dat veel sterker is dan de kracht van het individu. Ook het leven door te delen heeft bij mij een mooiere plaats dan de individualistische variant. Als stel hebben we tot nu toe met goede communicatie alles kunnen overwinnen, ik ben er zeker van dat het op grotere schaal ook kan werken. Nu misschien niet met iedereen, en met sommige mensen zijn we waarschijnlijk niet gemaakt om onder één dak te leven.
Zelfs met mensen waar we goed mee kunnen opschieten zullen er obstakels zijn. Het kan moeilijk zijn om tijd alleen te vinden. De meesten hebben +- 40 jaar geleefd met vele eigen gewoonten, het zal niet gemakkelijk zijn en er zullen moeilijke momenten zijn. Open, niet-oordelende communicatie is van het grootste belang voor succes. Misschien is het gemakkelijker om dichtbij elkaar te wonen, of in hetzelfde gebouw en met slechts een paar dingen en plaatsen te delen in het begin. Typisch eetkamer, wasruimte (wasmachine, droger) en tuin (fiets, tuingereedschap, tuinmeubelen).
Natuurlijk is het ook interessant om op een bepaald punt te onderzoeken hoe we kunnen werken in overeenstemming met onze waarde. En kijken of er een manier is om het te laten werken, nu vastzitten aan schulden voelt daar voor mij echt niet goed. Dus ik begon te kijken naar andere benaderingen.
Misschien kan ieder zijn huis verkopen en kunnen we daarmee een groot droomhuis kopen? Daarvoor moeten we wel heel goede connecties hebben met de vastgoedbedrijven in de buurt, en al snel bleek dat zware investeerders die connecties voor ons hadden. Ik ging er echt van uit dat ik behoorde tot degenen die wat geld hebben, nou na deze ontdekkingen moest ik concluderen dat ik arm ben en gewoon niets kan kopen (het beangstigde me vooral voor de jeugd in de toekomst). Huizen tot gemakkelijk 1Mio€ en meer, werden verkocht voordat ze openlijk op de markt kwamen. Als iets langer dan een paar dagen blijft staan en niet verkocht wordt, is er waarschijnlijk iets ernstig mis mee… Deze confrontatie was hard, dat mensen het geld hebben of gemakkelijk 1 miljoen kunnen lenen van de bank, was een nieuwe ontdekking voor mij. De kloof tussen arm en rijk wordt hiermee alleen maar groter vrees ik.
Dit gold voor de regio Brussel, Brabant maar ging verder, want ook voor projecten verder weg kwamen we tot dezelfde conclusie. Een huis kopen, grond kopen of een huis bouwen lijkt ineens heel ver weg voor een groot deel van de bevolking, of is iedereen zo rijk en ben ik naïef?
Een ander idee was om een bijgebouw aan ons huis te bouwen, los van het huis met alles erop en eraan om in te leven. Zodat mensen voor een periode de samenleving op hun eigen manier kunnen komen ervaren. Het project hangt nog steeds in mijn hoofd, maar het vinden van aannemers die zo’n ding willen bouwen is echt moeilijk. Te klein en geen interesse zijn de antwoorden die ik tot nu toe heb gehad voor een 100K€+ project, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen tegen de klanten.
Hoewel het boek heel wat relationele tips geeft om er een succes van te maken, is de implementatie van deze tips achteraf zeker niet iets om te negeren in de regio rond Brussel en in dit COVID-19 tijdperk. Op zulke momenten merk ik hoe volgepropt we hier in België leven en dat de tijden van 1969 helaas niet echt in de positieve richting zijn veranderd. Waar men zeer vrij kon leven en samen een positief project kon uitwerken.
Op dit moment kijk ik terug op een leuke ontdekkingstocht, nu lijkt dat hier in België enorm moeilijk met wat ik ervan ontdekt heb. Persoonlijk denk ik wel dat het iets is wat we meer en meer zullen zien. Jongeren kunnen geen huis van 1Mio€ kopen zonder hulp van buitenaf. Als de ouders die hulp geven, zal het misschien nog enigszins haalbaar zijn, zo niet, dan moet de jeugd aan andere dingen denken. Een antwoord daarop is een klein huis te kopen met een paar vrienden. Waarschijnlijk met minder geschiedenis en nieuw voor allen, toch iets gemakkelijker om te doen. Voor mij zullen samenlevingsprojecten toenemen, nu helaas omdat we de jeugd geen andere keus laten en niet omdat mensen er openlijk voor kiezen.
Reizen is iets wat de meeste mensen wel aantrekt en vooral het gevoel om een tijdje niets te doen. Een tijdje niets doen, is ook wat ik dagelijks zou kunnen doen in meditatie, maar om de één of andere reden heeft het niet dezelfde aantrekkingskracht. In meditatie ga ik mijn zintuigen uitschakelen en mijn innerlijk leven observeren. Bij reizen zorgt de verandering er juist voor dat ik mijn zintuigen aanzet, ik krijg nieuwe prikkels, en het belangrijkste is dat ik mijn interne leven niet hoef te observeren. De belangrijkste reden waarom reizen waarschijnlijk een klein beetje populairder is dan meditatie.
Een heel jaar werk ik op zoveel verschillende gebieden, privé of professioneel, dat het eindelijk eens goed voelt om een tijdje niets te hoeven doen. Het is mij nog steeds een raadsel waarom alle mensen het zo oké vinden om 5 dagen van de 7 te werken en energie te geven aan dingen waar men niet altijd het nut van inziet. Tot zo’n niveau, dat er na de dag niet veel energie meer over is voor iets anders. Op 1 van de 2 resterende dagen van de week, moet dan wat strikt minimaal overleefbaar werk worden gedaan. Eten kopen, wat schoonmaken en misschien wat dingen kopen die ik helemaal niet nodig heb. Dan blijft er nog 1 dag in de week over, vaak gemakkelijk om die op te vullen, en vaak is deze voorbij voor ik het weet. Geen wonder dat mensen uitkijken naar vakantie en reizen.
Vaak gaan we 1, 2, 3 of zelfs meer weken op vakantie. Neem de klassieke 2 weken, dat is 3,85% van onze totale jaarlijkse tijd. Dat is veel minder dan de wekelijkse 14,3% die we vrij hebben. Voor veel mensen is het dus een heel belangrijke tijd, die altijd te kort is. Tijdens die 2 weken vakantie kan ik gewoon 2 weken lang chillen en echt niets doen. Nu vindt de omgeving dat heel vreemd en kan mijn geest het nauwelijks aan om thuis niets te doen. Er zijn altijd wel klusjes te vinden om iets te doen. Dus ben ik op zoek naar bijzondere bestemmingen die mij echt het gevoel geven iets van mijn vrije tijd gemaakt te hebben.
Been there, done that, ik ben op roadtrips geweest:
“Los Angeles – Joshua Tree national park – Salvation Mountain – 1040 km roadtrip”
“Phoenix – Sedona – Grand Canyon – Monument Valley – Zion park – Las Vegas – 1760 km roadtrip”
“UK – 899 km roadtrip”
Daarnaast heb ik ook steden bezocht die tot mijn verbeelding spraken:
“New York”
“Tokyo”
“Portland Oregon”
“San Francisco”
“Washington DC”
“Las Vegas”
“Los Angeles”
Hoewel ik erg dankbaar ben dat ik dit allemaal heb kunnen doen, gaf het me wel een gevoel zoals Jim Carrey beschrijft: “Ik denk dat iedereen rijk en beroemd moet worden en alles doen waar ze ooit van droomden, zodat ze zien dat het niet het antwoord is.”
Natuurlijk zal ik in contact komen met andere continenten, met andere culturen, met andere mensen… en dat alleen al zal zeker verrijkend zijn. Verrijkend voor wat? Een andere kijk op de wereld, het zien van andere benaderingen… maar bovenal, het heeft me veel geleerd over mijn eigen ontdekking. Hoe ga ik hiermee om? Wat doet het met me? Hoe maakt dit mij een beter mens?
Ik kwam ook heel snel tot de conclusie dat het niet meteen de beroemde plaatsen zijn zoals het Vrijheidsbeeld, Grand Canyon, Hollywood … die me veel leren, maar veel meer de mensen met wie ik reis of die ik ontmoet tijdens het reizen. De mensen zijn belangrijker dan de plaatsen. Ik denk dat ik soms zo hard aan het dromen was over de plaatsen dat ik de mensen niet zag toen ik erheen ging, toen ik ter plaatse was en ook niet op de terugreis, wat eigenlijk een heel groot gemis is.
Als ik een reisadvies zou moeten geven, geniet van de voorbereiding, geniet van de weg naar je bestemming, geniet van de bestemming, geniet van de terugweg en zie en hou van elk levend wezen dat je op je pad tegenkomt en maak daar tijd voor, ook al verstoort dat de planning een beetje.
Vaak als ik iets geniaals ontdek, wil ik het anderen ook meteen laten ontdekken en heel vaak lukt dat niet zoals ik gehoopt had. Ik wil hen overtuigen net zoals ik er nu van overtuigd ben en dat gebeurt bijna nooit, hoe komt dat?
Omdat ik zelf niet veranderd ben door iemand die mij daarvan overtuigd had. Verandering is iets dat ieder voor zichzelf moet uitmaken. Ik kan een ander niet veranderen, verandering gebeurt bij iedereen van binnenuit. Mijn innerlijk kan getriggerd worden door iets van buitenaf, maar niet vaak door iemand die mij iets opdringt. Je moet dit doen! Dat is de manier waarop het moet! Het enige dat werkt! Het zal misschien mijn aandacht trekken, maar het zal me maar weinig doen veranderen.
Wat doet me veranderen?
Mensen die mij niets opdringen, die zichzelf zijn, die een eigen mening hebben en die vooral heel inspirerend zijn over de dingen die mijn aandacht trekken. Ja er is, en er zal zelfs, een groot deel jaloezie bij komen kijken. Wow, dat wil ik ook. Dan analyseer ik wat deze persoon doet om dit te bereiken, de eenvoudige simpele dingen zal ik ook gaan toepassen en dan gaat het zeker lukken.
Vaak keer ik dan ook terug naar deze persoon, hey man die methode, voor mij werkt het niet. Werkt het niet? Weet je zeker dat je alles uit je analyse toepast?
Oh jee, wie kom ik hier tegen…
Natuurlijk willen we alles wat we willen op de eenvoudigste en makkelijkste manier. Vandaar dat vaak reclamecampagnes die dit beloven erg populair zijn, vooral op de korte termijn. Het is gemakkelijk en de resultaten zijn geweldig, dat wil ik ook. Wat mij echt doet veranderen is mijn wil om te veranderen.
Hoe activeer ik die wil bij mezelf of bij anderen?
Bij mezelf is het vooral mijn eigen keuze die ik maak, of het leven voor mij, afhankelijk van in wat voor dingen ik geloof.
Bij anderen is er, naast jezelf zijn en anderen inspireren, nog een andere effectieve techniek die werkt om mensen te triggeren of ergens bewust van te maken. Stel gewoon vragen! Vragen stellen, in plaats van antwoorden geven.
Deze methode wordt de Socratische Methode genoemd. Het is een techniek bedacht door de Griekse filosoof Socrates en wordt gebruikt in therapie en begeleiding. Door vragen te stellen, stellen we de persoon in staat om tot zijn eigen conclusies te komen zonder dat hem verteld wordt hoe hij dit of dat moet doen.
Enkele interessante voorbeelden:
“Wat doe ik om bij te dragen aan een betere wereld voor onze kinderen?”
“Hoeveel kwaliteitsmomenten (zonder afleiding) breng ik door met mijn partner of kinderen?“
“Waarom zijn sommige van de vragen die mij gesteld worden toch zo moeilijk te beantwoorden?”
“Hoeveel tijd breng ik elke dag achter een scherm door?”
“Vanaf wanneer denk ik dat ik spreek van een verslaving?”
“Vind ik het vreemd dat we genoeg voedsel hebben om 56 miljard landdieren te voeden… en toch leven 800 miljoen mensen momenteel in een staat van hongersnood?”
“Denk ik dat ik naar een slachthuis kan gaan en een dier in de ogen kan kijken als ze op het punt staan gedood te worden en ze zeggen dat ze me moeten bedanken voor hun leven?”
…
Aangename vragen, niet?
Deze gaan diep van binnen en vaak zou ik liever niet geconfronteerd worden met het antwoord. Als dat zo is, ben ik nog niet klaar voor verandering. De dag dat ik open sta om de antwoorden onder ogen te zien en kritisch met mezelf te zijn, is de dag dat ik klaar ben om te veranderen.
Zeker, 2020 zoals ik hier beschrijf, heeft het de rijken rijker gemaakt en de armen armer. Moeten ik daar blij mee zijn, helemaal niet. Nu is dit niet echt waar ik het over wil hebben. Gelijkheid heeft voor mij niets te maken met geld of rijkdom, ook al wil de maatschappij dat misschien wel opleggen en is het ook wat sommige mensen het liefst geloven.
Vroeger zag ik dokters, wetenschappers, ministers… als superintelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles konden oplossen. Zij waren superieur aan mij, de reden waarom zij meer macht hadden en waarom mij geleerd werd hen te vertrouwen, naar hen te luisteren en naar hen op te kijken.
Totdat een hyper klein COVID-19 virus langskomt en niemand het antwoord heeft. De komst, snelheid en beheersing van verschillende technologieën zou ons redden van onszelf en al onze kwalen. Het zou ons verleiden tot ons verlangen naar perfectie: perfecte teint, perfecte prestaties, perfect schema, perfecte voeding, alles gemeten op de schaal van optimale opbrengsten. We geloofden het. Het was een obsessie.
Zou die perfectie betekenen dat we het beter wilden doen dan de natuur? Dat we haar wilden veranderen, haar wilden leren hoe zich te gedragen, hoe beter te produceren, haar lessen wilden leren, haar wilden onderwerpen? Om deze “Universele Intelligentie”, dit “Goddelijk Bewustzijn” te overtreffen. Is dat wat we proberen te doen super intelligente mensen? Nou 2020 heeft me mooi laten zien dat deze perfectie niet is wat ik dacht dat het was.
Wetenschappers proberen gebeurtenissen te begrijpen die zich voordoen of die wij waarnemen. Hoewel we daar interessante dingen ontdekken, zie ik dat we nog niet erg ver zijn, in het begrijpen van wat er hier op aarde gebeurt. Graaf maar eens een put in de tuin (natuurlijk op een plaats waar ik niet te veel pesticiden heb gebruikt) en leg uit wat daar in de grond gebeurt. Niemand weet echt wat daar gebeurt en waarom het zou gebeuren. We blijven leven in de illusie dat ons leven beter zal zijn als we het weten. Is dat ook zo? Zolang ik het niet weet zal ik het niet weten…
Nu zeg ik niet dat wetenschappers slecht zijn of geen goede dingen doen, ik zeg alleen dat sommige dingen die we ontdekken ons verder weg brengen van het begrijpen van het leven.
We sturen graag mensen naar de maan, maar slagen er niet in om ervoor te zorgen dat iedereen op aarde genoeg te eten heeft...
We creëren industriële boerderijen, waar dieren worden mishandeld, overgeproduceerd op grote schaal, en we staan niet stil bij de vraag of we dit wel zouden moeten doen.
We creëren ongevraagde behoeften die massa’s energie vergen, heel veel geld kosten en niemand kan zeggen wat ze ons eigenlijk bijbrengen, we doen het gewoon.
Artsen leren enorm ingewikkelde materie, nu als de patiënt niet genoeg of duidelijke symptomen heeft kunnen ze geen pleister uit de kast halen om erop te plakken. Met andere woorden, naar een dokter ga je als je ziek bent, ernstig ziek. Als ik tips wil over hoe ik gezond kan blijven zodat ik niet naar een traditionele dokter hoef, moet ik heel goed zoeken en heel hard mijn best doen. En die zoektocht is vaak erg eenzaam.
Ministers kijken vaak naar andere ministers, naar andere landen… wat doen ze daar en dan worden ze massaal beïnvloed door een industrie. Daarnaast krijgen ze ook advies van de wetenschappers en artsen die ik hierboven al beschreef.
Ik heb mijn bewustzijn dus een tijdje moeten aanpassen aan al die zogenaamde super intelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles in 2020 konden oplossen. Zij bleken niet zo superieur te zijn als mij werd voorgehouden. Ik begon zelf te twijfelen aan de reden van hun macht. Moet ik deze mensen nog wel vertrouwen?
Ik moest besluiten dat het net als ik levende wezens zijn. Levende wezens, zoals er op aarde …hi goede vraag…hoeveel leven is er op aarde? Vaak drukken we dit uit in termen van mensen of dieren, omdat dit het enige is wat we als mens min of meer kunnen begrijpen. Hoeveel leven zou er werkelijk op aarde zijn? Een vraag waar wetenschappers waarschijnlijk naar op zoek zijn, en wat denken we dat het antwoord ons zal brengen? Is het wel belangrijk of is het gewoon een andere afleiding?
Als we niet in staat zijn een gezonde gemeenschap te creëren van mensen die sporten, gezond eten en op een menselijke manier met elkaar omgaan. Mensen die heel weinig last hebben van virussen of andere natuurlijke parasieten. Wat denken we dan dat alles wat we zoeken ons dit gaat brengen?
We zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal levende wezens, we hebben allemaal iets unieks te verwezenlijken hier op aarde, we moeten misschien juist in de goede richting gaan zoeken? Want de volgende generatie schermen is echt niet wat we nodig hebben als levende wezens. Nu gelooft ieder wat ieder gelooft.
Ik ben vooral gaan geloven in de kracht van mezelf als, en tussen, alle gelijkwaardige levende wezen!
Zoals te lezen is in mijn vorige post, kan iedereen wel wat meer “onvoorwaardelijke liefde gebruiken zoals ze zijn”. Voor degenen die het in overvloed (hebben) ontvangen, wees erg dankbaar, je maakt deel uit van een zeer kleine minderheid. Voor alle anderen meer in hetzelfde geval als ik, laten we een bepaalde richting gaan ontdekken.
Het eerste zeer belangrijke punt voor de vooruitgang, is dat ik moet uitgaan van het punt dat niemand iets te verwijten valt. Het is niet de schuld van iemand die je als kind heeft opgevoed of met je in contact is geweest. Als ze hadden geweten wat ik nu weet en met dezelfde overtuiging, zouden ze zeker ook deze weg hebben gevolgd. En zo is het ook voor mij, ik deed het beste wat ik kon met de kennis die ik had. Dit is het uitgangspunt. Als ik dit niet kan accepteren, zal ik er aan moeten gaan werken. Vergeef het mensen als dat nodig is voor jezelf, als dat de persoonlijke evolutie kan helpen, alhoewel, zoals ik al zei, er niemand is dat iets vergeven moet worden.
Dan is het tijd om mijn eigen leven van dichterbij te bekijken. Hiervoor kan een dagelijkse notitieschrift helpen, want het is geen patroon dat ik zomaar zal ontdekken. Jammer, anders zouden er veel minder problemen in de wereld zijn. Ik zoek vooral naar dingen die; of niet goed voelen, of zeer goed voelen en waar geen één enkel aantal mij tevreden kan stellen (zodat ik al een beetje van verslaving kan spreken). Dit kan zijn met eten, drinken, contact, sport, werk… of wat dan ook. Het zal waarschijnlijk voor iedereen anders zijn.
Voor mij heeft het vooral te maken met aanraken. Ik kan er geen genoeg van krijgen, durfde het niet te geven en erom vragen nog minder. Wat natuurlijk een klein probleem is voor iemand die er geen genoeg van kan krijgen.
Mijn ontdekking kwam door gesprekken met vrienden, maar ook door massages en later door tantra retraites. Ja, in veel gevallen is tantra ook aan te raden om te genezen, vooral van zaken als onvoorwaardelijke liefde. Het zou daarom erg naïef zijn om te denken dat iedereen buiten mij er is om een bepaald genezingsproces op gang te brengen.
In mijn relatie kon ik er geen genoeg van krijgen. Ik zag het als, normaal gesproken met de tijd verandert verliefdheid in liefde, nou ja, ik zou voor altijd verliefd kunnen zijn. Lijkt het niet ideaal?
Op de vraag hoe ik dat precies zag? Heb ik de volgende film gemaakt (nou dit is de auteur vrije versie, de originele versie is met de muziek van Sia – Helium).
Over het algemeen is hier niets mis mee, nu als ik hier maar geen genoeg van kan krijgen is er misschien wel iets mis. Ik ben verder gegaan en heb in detail uitgelegd wat ik ervan waardeer, wat vooral neerkomt op het geven van “onvoorwaardelijke liefde aan mij”.
En wat als het een ontsnapping, afleiding is, om wat ik in onvoorwaardelijke liefde mis, te verbergen. Hoe meer ik mijn gedefinieerde intimiteit zou hebben, hoe meer ik in staat zou zijn om met de onvoorwaardelijke liefde die ik mis, om te gaan. Dus besloot ik in plaats van te vluchten, om ermee te blijven zitten en dieper in het gevoel in te gaan. Vaak vermijd ik mijn gevoelens door allerlei afleidingen, de weg naar langdurige genezing is om in het ongemakkelijke gevoel te blijven en het te verwerken. Om het te accepteren en een plaats te geven zodat de weg terug openstaat voor nieuwe gevoelens. Iets wat iedereen waarschijnlijk op zijn eigen manier doet.
Ik realiseerde dat met betrekking tot intimiteit zoals in het filmpje weergegeven, ik makkelijk kan geven en moeilijk ontvangen. Nu ontvangen gaat na vrij veel zelf werk, beter om beter. Andere personen kunnen misschien makkelijker ontvangen en moeilijker geven. Misschien is het wel oncomfortabel, niet goed weten wat te doen, daarom vluchtten en geen interesse tonen.
Ik ontdekte ook dat in hetgeen ik geef, ik voornamelijk spiegel, zijnde de ontdekkingen geven die ik zou willen ontvangen. De ontdekking waar de ander niet achter wacht, misschien zelf niet naar op zoek is en geen interesse in heeft.
Om onvoorwaardelijke liefde te ontvangen, moest ik vooral leren om onvoorwaardelijke liefde te geven aan iedereen om me heen. Mij te weerhouden van alle vooroordelen. Me tegenhouden van alle dingen die de maatschappij me oplegt. En vooral wat ik zie als mijn persoonlijke mislukkingen, niet als doel overdragen aan de mensen om me heen. Volledig in het moment zijn zonder wat dan ook maar te verwachten en te aanvaarden wat is.
Toen ik daarin begon te slagen, begon ik geleidelijk aan meer en meer onvoorwaardelijke liefde in mijn leven te vinden en kon ik in alles meer natuurlijk plezier vinden.
Ik hou van je en hoop dat je in alles liefde kan zien.
Voordat ik mijn eetgewoonten veranderde, dus voor 2014, dacht ik dat de kinderen mij nodig hadden om hen “alles” te geven wat ze wilden. Die coole vakantie, die leuke activiteiten, dat uitzonderlijke speelgoed… en noem maar op. Los daarvan neem ik zelf vaak in me op, in wat de maatschappij een hele lijst maakt van wat ik als papa moet zijn; altijd aanwezig, veel tijd doorbrengen met de kinderen (kwantiteit over kwaliteit), hen alle aandacht geven, alles wat ik voor hen kan doen realiseren, ervoor zorgen dat hun leven zo zorgeloos mogelijk is… Ik kreeg die lijst zonder te vragen, nu was er geen handleiding. Alles wat intuïtief was, kwam ook vaak niet overeen met die lijst.
Wanneer op een dag die relatie met een kind er is, begon bij mij, hoe ga ik zo goed mogelijk aan dit verwachtingspatroon en deze lange lijst voldoen? Intuïtief had ik wel wat ideeën, nu waren die helemaal niet in lijn met het verwachtingspatroon en dus luisterde ik naar wat er tegen me gezegd werd. Als ze huilen hebben ze honger. Als ze net gegeten hebben en huilen, moeten ze misschien een boertje laten. Of de broek is vies en dan moet ik deze vervangen. Het kan ook zijn dat ze gewoon moe zijn, dan moet ik ze te slapen leggen en stil zijn…
Als de kinderen slapen, kan ik doorgaan met de taken die ik in het normale leven doe, volgens dat verwachtingspatroon en een goede vader zijn. Intuïtief zou iedereen waarschijnlijk een beter resultaat voor het kind bereiken, maar van buitenaf zou dat niet overeenkomen met het verwachtingspatroon en ik moet die druk aankunnen. Ik zou het niet kunnen voor 2014 en zou proberen zo goed mogelijk eraan te voldoen. Wat zouden de mensen anders wel niet van mij kunnen denken. Ik zou proberen om aan de hele lijst te voldoen en vooral aan alle andere klussen die ik in huis doe. Wat een man, niet?
Als ik had geweten wat ik nu weet, zou ik wat rebelser zijn geweest en dan zou het hele lijstje en de verwachtingen voor mij de boom in kunnen. Dan zou ik er nog meer zijn geweest voor het kind, zou de hele lijst met huishoudelijke taakjes in parallel en het normale werk kunnen wachten. Dan zou ik intuïtief hebben ontdekt wat de echte behoeften van het kind zijn. Voor degenen die meer willen weten over zo’n aanpak, raad ik het boek “Le concept du continuum – La recherche du bonheur perdu (9782940500468) van Auteur: Jean LIEDLOFF” aan.
Na veel zelfwerk kwam ik tot een meer realistische lijst, waarin staat dat ik als vader moet zorgen voor een dak boven het hoofd van de kinderen, warmte en voedsel. De kinderen hebben er ook net zoveel voor gekozen om bij die ouders geboren te worden als dat de ouders ervoor gekozen hebben om kinderen te krijgen. Het is dus een keuze die wederzijds is gemaakt en niet alleen door de ouders zoals ik vroeger dacht.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat wat het kind echt nodig heeft, “onvoorwaardelijke liefde is zoals het is“. Dan hoor ik meteen elke ouder ooh zeggen, maar dat is zo bij mij. Natuurlijk hou ik vanuit mijn ogen van de kinderen met “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn“, nu, is dat wat de kinderen krijgen? Ik bedoel, zijn we er ook zeker van dat de kinderen zo denken en voelen over onze liefde?
Daar stuitte ik op enkele valkuilen die ik pas na 2014 duidelijk begon te zien. Dit is vooral elke keer dat ik een verwachtingspatroon creëer en daarna misschien openlijk mijn teleurstelling laat zien. Ik wil me bij voorbaat verontschuldigen bij de kinderen, ik wist niet beter voor de lijst hieronder, elke keer als ik dat deed:
Tijdens hun sport kwam ik met tips en trucs om ze in mijn ogen beter te maken, vaak hadden zij hier niet naar gevraagd.
Ik vergeleek ze met andere kinderen in het algemeen, en vooral met hun klasresultaten (die leuke klasgemiddelde cijfers).
Enkel interesse tonen en aandacht besteden aan dingen die mij persoonlijk aanspreken.
Ze waarschuwen voor al mijn angsten, in de hoop dat ze die zouden vermijden.
Proberen hun weg schoon te vegen zodat ze minder weerstand zouden ondervinden op hun weg.
…
Uit al deze dingen zou ik vroeger denken dat ik een goede vader ben, en eigenlijk moest ik tot de conclusie komen dat de kinderen hier niet om vroegen. Het legt een ongewenste druk op hen, het schept een verwachtingspatroon…en vooral als ze er niet aan voldoen zouden ze het gevoel kunnen hebben dat ze gefaald hebben. Wat ze kunnen koppelen aan minder tot geen “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn”.
Ik ben dus persoonlijk gestopt met druk uit te oefenen op die lange lijsten, in het vertrouwen dat zij weten wat het beste voor hen is en ze volledig te steunen. Natuurlijk vertel ik ze regelmatig dat ik van hen hou zoals ze zijn. Dat wat ze ook doen, wat er ook gebeurt, mijn “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn” niet kan veranderen. Er zullen positieve momenten zijn, net zoals er negatieve momenten zullen zijn, nu mijn “onvoorwaardelijke liefde zoals ze is” voor hen er altijd zal zijn om ze door elk moment heen te krijgen. Als ze willen en ik kan helpen, zal ik op elk moment aan hun zijde staan.
Iedereen krijgt onvoorwaardelijke liefde van iedereen, door hun beste authentieke versie van zichzelf te zijn en niet door te zijn wat anderen willen dat ze zijn.
Zoals Jessica Graham zegt: “Ik zie je en ik hou van je”.
Onvoorwaardelijke liefde voor alle kinderen zoals ze zijn, en zijn we niet allemaal kinderen…
Met een betere wereld bedoel ik echt mijn leven en dat van alle andere levende wezens op deze planeet. Dit is een win-win verandering voor iedereen. Niet alleen iets voor degenen die geld verdienen op basis van mijn kunstmatig gestimuleerde uitgaven, en wat vaak het centrum van de aandacht is…
Degenen die al een aantal van de berichten op deze website hebben gelezen, zullen waarschijnlijk zeggen, ik weet het al: verwijder dierlijke producten uit mijn voedingsgewoonten. Hoewel ik denk dat het waarschijnlijk een heel goed antwoord is, wil ik in deze post nog iets anders benadrukken. Iets wat de voeding zelf niet veranderd, het is meer de kijk erop en alles eromheen. Iets dat beter is voor het lichaam, maar ook voor een betere wereld en de planeet van morgen.
Na het aanpassen van mijn voeding begreep ik al snel dat het misschien een goede zaak is om verwerkt voedsel uit mijn gewoontes te verwijderen. Ja, ik zou zelfs kunnen zeggen dat mijn verandering deels ermee begon, zoals ik het hier beschrijf.
Ik hoor vaak dat mensen het met me eens zijn en zeggen dat ze inderdaad nooit verwerkt voedsel eten. Wat ik ontdekte was dat de meeste mensen verwerkt voedsel koppelen aan kant-en-klaar voedsel, dat ik gewoon in de magnetron moet opwarmen. Waar ze deels gelijk mee hebben, nu is dit veel groter dan dat. Degene die ik hier noem als verwerkt voedsel om vanaf te komen, is veel meer dan alleen die kant-en-klare gerechten.
Eigenlijk, als ik iets koop dat geen heel fruit of groente is, is het op de een of andere manier verwerkt voedsel. De bekendste die bij de meeste mensen niet in deze categorie vallen zijn; brood, kaas, boter, pasta, koekjes, sauzen, worst, gummy beertjes…
Ik ben er zot van, zelfs zeer verslaafd aan, dus waarom zou ik ze vermijden of proberen te beperken?
Ze worden meestal gemaakt met ingrediënten die niet goed voor mij zijn (het voedingsniveau van deze producten is zeer laag).
Ze bevatten ingrediënten die me doen verlangen naar meer van het product (natuurlijk willen deze mensen meer van het product aan mij verkopen en hightech laboratoria creëren het om dit te bereiken zonder dat ik het doorheb).
Ze zijn bijna altijd verpakt met plastic en veel afval (als ik naar onze vuilnisbak keek, kon ik duidelijk zien dat daar het meeste afval vandaan kwam).
Verwerkt voedsel is dood, er zit geen leven in, wat het heel makkelijk maakt om het op de lange termijn op te slaan (dus het is veel makkelijker om veel geld te verdienen met zo’n product want er is geen echte kritieke houdbaarheidsdatum op).
…
Zal ik dit dan nooit meer kunnen eten?
Dit is niet wat ik zeg. Als ik het erg lekker vind, maak ik het zelf als mijn eigen ervaring. Maak het zelf, startende van heel fruit of groente. Het geeft veel meer plezier, ik weet wat er in zit, ik kan mijn eigen smaak perfect aanpassen aan mijn persoonlijke voorkeuren, het smaakt niet altijd anders, het smaakt vooral natuurlijker, het is wat gezonder en ik zal er minder van consumeren, omdat het meer inspanning vergt.
Gemakkelijke, moeiteloze toegang is iets waar de industrie veel aandacht aan besteed. En raad eens, het werkt, als ik het bovenstaande niet weet of begrijp.
Waar komt u voeding vandaan?Labo of tuin?
Door me te distantiëren van al het verwerkte voedsel, voorzie ik mijn lichaam van ingrediënten die het kent (van de natuur), maak ik graag mijn eigen voedsel (onderschat dit niet, iedereen is jaloers als iemand zijn eigen gemaakt voedsel meebrengt) en verminder ik de enorme verspilling van plastic in het bijzonder heel slecht voor de planeet (want zonder verpakking kan ik groenten of fruit in bulk kopen).
Welk verwerkt voedsel ga je vanaf nu elimineren en niet meer kopen?
(Als je wanhopig op zoek bent naar een alternatief voor je verwerkt voedsel en het niet vindt, laat het mij dan zeker weten, misschien kan ik wel helpen het te vinden)
In de buurt van Leuven zijn de volgende winkels aan te raden om ingrediënten in bulk te vinden, dus zonder afval met behulp van eigen gerecycleerde dozen en potten.
Want het is duidelijk dat zo’n manier van voedsel kopen erg moeilijk te vinden zal zijn in de traditionele supermarkt waarvan het concept juist het omgekeerde is…
In deze topic leg ik uit hoe ik al meer dan 2 jaar elke dag een koude douche neem. Dit bericht gaat dus niet over waarom koud douche en wat de voordelen ervan zijn, daarover kan je alles lezen op mijn website. Dit is voor als ik overtuigd ben en besloten heb om een koude douche te nemen, me afvragend hoe dit werkt. Soms is het moeilijk voor te stellen zonder ervaring, als je denkt aan een kwartiertje chillen onder een lekkere warme douche, en dus hier, mijn ervaring.
Het begint waarschijnlijk met de vraag, wat is er zo lekker aan een warme douche?
Het warme moedergevoel? Dat zachte, rustgevende warme gevoel op de huid? Die lekkere massagestralen op mijn lichaam? Dat gevoel van volledig schoon en proper te zijn? Het plezier van warmte en ontspanning… Waarschijnlijk een beetje van alles en op de dag dat ik er echt naar verlang, vind ik het niet erg om dat plezier te ervaren. Ik moet echter zeggen dat dit bij mij zelden voorkomt, soms als ik beetje koorts heb of ’s avonds echt heel erg moe ben. Hoewel de warme douche dan een troost is, is het voor mij een pleister, geen totale genezing. Hiermee bedoel ik dat ik me op het moment weliswaar beter voel, maar dat het gevoel vaak ver weg is als ik van onder de douche kom.
Het eerste wat ik waarschijnlijk moest aanpassen waren mijn mentale gedachten. Van, ik ga lui staan onder een warme douche waar ik blijkbaar nooit genoeg van kan krijgen. Naar, ik ga onder dat lekkere water staan, dat koud is, iets wat ik accepteer en toegeef, kwestie van de energie positief te houden, mijn lichaam kan meer hebben dan dit, het gevoel op het einde is zalig en duurt lang na. Een beetje zoals bij het lopen van 10 km, voel ik vaak de positieve mentale en fysieke effecten voor een lange tijd na, uren, soms zelfs dagen.
Als de mentale gedachten in de goede richting staan, is de volgende stap om rustig in en uit te ademen en dan is het tijd om te gaan douchen. Zoals ik al eerder zei, zijn voor mij de ochtend en de middag gemakkelijkere momenten dan de avond. Enkel na het sporten is de avond ook voor mij geen probleem.
De knop staat helemaal op koud, en dan voel ik dat er een verschil is tussen het koude water in de leidingen van het gebouw, dat al opgewarmd is door de omgevingstemperatuur, en wanneer dat eruit is, het koude stadswater, veel koeler. Iets wat ik in ieder geval nooit eerder had opgemerkt. Ikzelf laat dat verwarmde water meestal aan mij voorbijgaan en wacht tot ik alleen het koude stadswater heb dat dan constant blijft.
Ik doe dan, zoals ik in één van Wim Hof’s video’s zag, mijn handen en armen onder het water om mijn lichaam te laten weten dat er koud water op komst is.
Dan adem ik in, en met een heel rustige uitademing stap ik volledig onder het koude water. Ik ontdekte dat als ik uitadem, er geen probleem is onder het koude water. Het is vooral als ik inadem, dat ik voel dat het koud is. Ik maak mijn hele lichaam helemaal nat, van top tot teen. Als ik met mijn handen over mijn lichaam wrijf en beweeg, is het makkelijker om er langer onder te staan dan wanneer ik gewoon stil sta onder het water. Na een sporttraining of zware inspanning kan de lengte langer zijn, nu is het minstens zo’n 50 seconden.
Dan zet ik het water uit, was ik mij en zeep ik mij helemaal in. Dat moment is al een zalig gevoel in het lichaam na die eerste ronde koud water.
Daarna stap ik terug onder het koude water, dit keer meteen, ik let gewoon naar de uitademing, en dan adem ik rustig door. Dan geniet ik ervan hoe lang ik wil, weer minstens 50 seconden, of meer als het goed voelt voor het lichaam.
Dan droog ik me af en ben ik “alive and kicking“.
Op deze manier doe ik het gemakkelijk elke dag zonder veel problemen.
Misschien zijn er andere technieken, manieren, ervaringen om dit op een andere manier te doen en dan hoor ik ze graag.
Recente reacties