Ik heb al heel wat geschreven over COVID-19, en een overzicht ervan is hier te vinden. Vandaag in deze post, ga ik meer praten over waarom we er zo bang voor moeten zijn en het meer dan tijd is om wakker te worden.
Toen de hele heisa rond COVID-19 begon, en als het waar was wat mensen zeiden over zijn verspreidingskracht, wist ik dat het niet “ALS” was dat ik er ooit mee in contact zou komen, de vraag was meer “WANNEER”. Het was me vanaf dag 1 duidelijk dat we vooral de meest kwetsbaren moesten beschermen en moesten pleiten voor een gezondere levensstijl voor iedereen. Meer natuurlijke voeding, meer beweging en meer verrijkende sociale contacten. Desnoods gebeurt die gezondere levensstijl maar als dwangmiddel via de kapitalistische weg, via belastingen.
Nu Steven, dat is een beetje een probleem, aangezien die gezondere levensstijl juist de andere kant op gaat dan onze op geld gebaseerde samenleving. Het is juist junkfood en industriële voedsel, dat het makkelijkst kunstmatig te maken is, waar men de meeste winst op kan maken. Dus zeggen dat iedereen gezonder moet gaan leven, zeggen we misschien toch niet, omdat de economie daardoor een klap zou kunnen krijgen. Mensen zouden ook de macht in zichzelf kunnen voelen, waarvan we niet willen dat ze die ontdekken.
Dus kiezen we een andere richting, die van iedereen onbeperkt die industriële rotzooi te laten eten en de meer kwetsbaren te vaccineren . Nu alle kwetsbaren gevaccineerd zijn, hebben we het in Vlaanderen al over 81% (bron: https://covid-vaccinatie.be/nl), niet alleen van de kwetsbaren, maar van de hele bevolking. Als men met 81% nog steeds niet terug kan naar een leven zonder beperkingen (mondmasker, testen …), tja dan zijn de kwetsbaren blijkbaar toch niet zo goed beschermd? Of werkt het vaccin niet? … nee, nee Steven, het is bewezen dat het werkt. Ok, als het werkt dan is er iets anders aan de hand, toch? Zijn er meer kwetsbaren dan we dachten?
Misschien moeten we dan terugkijken naar de gezondere levensstijl, waar we nog niets aan gedaan hebben en waar waarschijnlijk niet veel mensen in de bevolking aan voldoen. Natuurlijk kan daar een oorzaak liggen. Immers, wie werkt er vandaag de dag aan om ervoor te zorgen dat hun immuniteit omhoog gaat? Vrijwel niemand. Weet je Steven, een spuitje is toch veel makkelijker.
Ik begon me een beetje zorgen te maken toen ik mensen vroeg waarom ze zich lieten vaccineren. Hier zijn de antwoorden in chronologische volgorde:
Omdat ik dit leven eigenlijk niet leuk vind en zo snel mogelijk terug wil naar hoe het vroeger was (ze noemen dit ook vaak solidariteit en om de kwetsbaren te beschermen, je weet dat het voor de ander is).
Toen ik meer vragen stelde, moest ik helaas ontdekken dat zoveel mensen twijfelen aan hun gezondheid en bang zijn om ziek te worden.
1 & 2 werden vooral door oudere mensen beantwoord, als ik naar onder de 45 jaar groep ging, dan kwam ik al snel uit bij ik wil iets kunnen doen, restaurant, bioscoop, sport, reizen …
Dus om samen te vatten, niemand weet echt wat het is, ze vinden het niet leuk zoals het nu is, en ze hopen dit te veranderen met een prik in hun arm.
Als ik dan om me heen zie dat:
Mensen woedend worden om snel hun booster prik te ontvangen omdat ze anders niet makkelijk op vakantie kunnen.
Mensen zich laten testen om elkaar te kunnen zien, om dan toch 1,5 m afstand te houden en vooral geen lichamelijk contact te hebben.
Kinderen zichzelf moeten bedwingen en een bol energie verbruiken om zich aan al die regels te kunnen houden van geen contact, knuffels…
…
Ik ontdekte ook bij mezelf, dat ik plots bang was om COVID-19 te hebben en zelfs overwoog om 14 dagen voor een evenement zo goed als niets te doen waar ik in contact zou komen met anderen, met als enige reden, bang dat ik niet mee zou mogen doen aan de Vipassana 10 daagse retraite, omdat ik positief zou zijn.
De constatering dat iedereen bezig is met oplossingen voor hun leven, die eigenlijk niets te maken hebben met het COVID-19 virus op zich, is iets waarvan ik denk dat we ons echt zorgen moeten gaan maken. We blijven maar geloven dat wij als mensen slimmer zijn dan de natuur en wel die geheime prik zullen vinden voor iets waarvan we zelf nog niet echt begrijpen wat het is (als COVID-19 al natuurlijk is…). Natuurlijk hoop ik hier ook op om de kwetsbaren te kunnen beschermen, moeten we nu alle bijwerkingen loslaten op de hele bevolking in het proces? Ik vrees, en zie nu al, dat de neveneffecten op een hele bevolking ernstiger zijn dan alles wat het virus zelf ooit had kunnen veroorzaken. We leven individualistischer dan ooit tevoren. We denken alleen aan onszelf en vergeten eigenlijk dat alles waar we zo van genieten, gemaakt is door mensen die met liefde samenwerken.
Er is maar één antwoord voor zover ik kan zien, gezonder leven met veel liefde voor alles wat leeft. We zijn allemaal levende wezens met maar één doel, “LEVEN”, het liefst samen, gezond en gelukkig. Laat dit onze prioriteit zijn voor alle levende wezens. Laten we hier vandaag mee beginnen. Laten we keuzes maken met ons hart, gebaseerd op liefde, niet weifelend vanwege een mogelijke verandering in de financiële wereld en nog minder weifelend vanwege mogelijke stemveranderingen van de kiezers. Onze keuzes financieel maken of gebaseerd op kies stemmen is de grootste fout die we kunnen maken en zal toekomstige generaties voor lange tijd kwalijk worden genomen. Laat het duidelijk zijn, “GELD” kan “LIEFDE” niet vervangen, het is een illusie die wij als mensen altijd maken en op de lange termijn altijd fout hebben. In ons hart weten we allemaal het antwoord, het is wanneer we alleen met ons hoofd denken dat het toch zo vaak mis gaat. Moge iedereen zijn hart volgen tot het uiterste.
Ik ben opgegroeid in een huis waar de radio dagelijks aan stond en waar ’s avonds TV werd gekeken. Als kind herinner ik me vooral dat ik op woensdag, zaterdagavond en zondagmorgen graag naar leuke programma’s keek. Toen ik opgroeide, was het vooral het soort programma’s en het uur waarop het werd uitgezonden dat mijn belangstelling voor TV sterk deed afnemen. Toen ik 21 jaar geleden het ouderlijk huis verliet, leek het dus niet meer dan normaal dat ik niet voor kabeltelevisie zou betalen. Ik keek niet langer TV of het nieuws, en het scherm werd voornamelijk gebruikt voor films die we gingen huren bij de plaatselijke videotheek. Ik zeg voornamelijk, want ik had geen DVD lezer, nee daar had ik een PS2 voor gekocht en zo werd het scherm ook nog een beetje voor iets anders gebruikt. Elk MotoGP spel op de PS2 heb ik uitgespeeld, vandaag de dag zou ik zeggen dat het een “kan niet vervelen” probleem is, toen was het puur plezier en ik heb er geen seconde spijt van.
Ondanks dat ik het nieuws niet zag, luisterde ik nog steeds naar het nieuws op de radio, vooral in de auto. Ongeveer 10 jaar geleden ontdekte ik dat het niet kijken naar het nieuws een positieve invloed op me had en dat de radio me niet veel bijbracht, behalve dan het ontdekken van nieuwe muziek. Ik besloot vanaf dat moment niet meer naar de radio te luisteren. Ik ontdekte nog steeds nieuwe muziek via vrienden, dus er was niet veel dat ik miste aan de radio. Ik heb me een jaar lang via e-mail geabonneerd op een heleboel nieuwssites om op de hoogte te blijven, maar ik ontdekte al snel dat dit niet erg nuttig was. Dus na die korte ervaring heb ik me uitgeschreven voor al die nieuwsbrieven.
Het enige lastige is dat wanneer ik andere mensen ontmoet die graag over actuele zaken praten, het wat moeilijker is om met hen te praten. Ik zeg spreken, wat erop neerkomt dat ik dan veel aandachtiger luister, nieuwsgieriger ben en vragen stel bij degene met wie ik spreek, aangezien ik er niets vanaf weet. Ja, er is enige verbazing dat ik het niet weet, maar dit slaat al snel om in passie bij de persoon om te vertellen wat hij of zij heeft gehoord.
Na TV en radio kwam natuurlijk het Internet. Een hele nieuwe bron van informatie en nieuws werd aan mij blootgesteld. Het was voor mij een zeer moeilijke aanpassing om, om te gaan met zoveel informatie die aan mijn voeten lag. Het had soms zelfs een zeer verslavend effect, aangezien er eindeloos veel informatie beschikbaar is (of in ieder geval niet wat er in een mensenleven tot je kan worden genomen) en ik er dus maar niet genoeg van kon krijgen. Ik ben hier ook op vooruit gegaan, heb mezelf beter leren kennen en kan vandaag veel gezonder omgaan met alle beschikbare informatie.
In dit alles kwam Facebook, iets waar veel mensen het over hadden rond het jaar 2007. Natuurlijk ging ik er zelf ook eens een kijkje nemen en vooral ontdekken dat ik er veel personen op kon vinden met wie ik in het verleden contact heb gehad (klasgenoten, vrienden, buren…). Leuk, dan zien we ze allemaal terug en kunnen we met ze in contact komen, dat was mijn eerste gedachte. Als dit na een tijdje niet echt het geval was, dacht ik dat het te maken had met de informatie in mijn profiel, ik vulde veel persoonlijke informatie en interesses in, in de hoop weer gelijkgestemden tegen te komen. Weer moest ik ontdekken dat dit niet werkte. Het was eerder andersom, als ik iemand in het echt ontmoette, zorgde Facebook er juist voor dat ik wat meer indirect contact hield.
Al zo’n 15 jaar probeer ik erachter te komen wat Facebook zou toevoegen aan mijn leven, en ik moet concluderen dat het, net als TV en radio, informatie naar me toe stuurt die mijn leven niet echt beter maakt. De laatste paar jaar had ik, afgezien van het bekijken van de top post die facebook me voorschotelt en het plaatsen van de nieuwe berichten van mijn blog, al niet veel activiteit op Facebook. Dus ik merkte dat ik er door andere mensen over hoorde, en dus eigenlijk niets miste.
Ik heb in de loop van de tijd ook gemerkt dat facebook de informatie begint te filteren en zelf gaat bepalen wat de aandacht van de gebruiker zal krijgen. Dat geldt voor mijn blogberichten, nu geldt dat ook voor de informatie die ik te zien krijg. Heel veel kon ik zelf ontdekken, vooral door mezelf beter te leren kennen. Weten waar ik gevoelig voor ben, weten waar ik me door laat afleiden en weten wat bepaalde dingen met me doen. Mijn waarheid.
Daarom is voor mij de tijd gekomen om mijn activiteit op Facebook stop te zetten, mij er niet langer door te laten afleiden en mijn tijd volledig te wijden aan echte ontmoetingen, waaraan ik altijd de voorkeur heb gegeven. Ik sluit mijn account niet, zodat bepaalde informatie nog steeds beschikbaar zal zijn voor mensen die er naar op zoek zijn, net zoals ik ook op zoek ben geweest. Ik verwijder wel de App, zal er geen activiteit meer op hebben en zal alleen af en toe nog eens op messenger kijken, want ja, dat is net een telefoon, ideaal om af te spreken en het enige wat ik er leuk aan vind.
Bedankt voor de vele jaren te helpen aan mijzelf te leren ontdekken Facebook, ik heb er alle vertrouwen in dat zij die mij zoeken mij zullen vinden en wat mijn blog betreft, het is mogelijk om die te volgen via e-mail voor diegenen die geïnteresseerd zijn. En voor degenen die nooit een Facebook-account hebben gehad en die ik echt bewonder, dank je wel dat je zo’n mooie inspiratie bent geweest om dit te doen.
Ik ontdekte dat op mijn ontdekkingspad tot nu toe, het krijgen van medeleven en bevestiging een grote rol spelen. Naast de mensen die ik heb ontmoet en de films die ik heb gezien, hebben de boeken hier ook een belangrijke bijdrage aan geleverd. Ik las in de taal dat ik het boek ontdekte (dit kan Nederlands, Frans of Engels zijn), nu kunnen het vaak vertaalde versies zijn of kunnen deze ervan bestaan.
Ze staan in de volgorde waarin ik ze gelezen heb, de laatste bovenaan en de oudste onderaan. Ze gaan over allerlei onderwerpen en ik heb het gevoel dat ze allemaal hebben bijgedragen aan het vinden van mezelf, de manier waarop ik me vandaag de dag voel en de ontdekkingsweg waar het me heeft opgezet. Voor mij is er geen weg terug, daar hou ik te veel van mezelf voor!
Ik hoop dat sommige boeken je kunnen helpen om te vinden wat jij zoekt!
Factfulness – Hans Rosling (978-1-473-63749-8)
De meeste mensen deugen – Rutger Bregman (978-90-8294218-7)
Een kalme geest – Shoukei Matsumoto (978-94-013-0466-5)
The Art of Living (Vipassana Meditation as Taught by S.N. Goenka) – William Hart (978-0-06063724-8)
The Quiet Mind – John E. Coleman (978-1-92870606-9)
Op school had ik een hekel aan opdrachten als, “schrijf een verhaal”. Inmiddels heeft mijn leven een mooie, in mijn ogen positieve, wending genomen en ben ik in voor dit soort nieuwe ontdekkingen. Natuurlijk zie ik mezelf niet als schrijver, daar is mijn taalbeheersing niet goed genoeg voor. Maar het is iets dat natuurlijk aanvoelt en waar ik geen moeite voor hoef te doen.
Sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd, heb ik ontdekt hoe belangrijk delen in het leven is. In deze context kan dat gaan van het delen van ervaringen, tot het opschrijven ervan en ze voor iedereen toegankelijk maken op mijn website.
Maar heel weinig meer in mijn geval, nu voor sommige ervaringen ben ik ‘nog’ niet bereid om ze openlijk te delen. Het zelf vertellen aan mensen met wie ik een intieme relatie heb, werkt soms nog niet helemaal. Voor zulke gevallen helpt het om het voor jezelf op te schrijven, het kan echt helend en rustgevend werken.
Vaak wordt een verhaal geschreven op basis van een gevoel. Als er geen gevoel is, kan het ook een ontdekking zijn om een verhaal te schrijven op basis van een context (yep zoals op school vroeger, type maar ‘creatief schrijven’ in google om er te vinden). Dat is wat ik hier in mijn verhaal heb gedaan. De context was, ‘2 totaal tegengestelde karakters die met elkaar omgaan’.
Ik dacht er niet over na, las gewoon de opdracht, liet gevoel en intuïtie de vrije loop en schreef het op. Het is dus heel interessant om de natuurlijke impulsen in mezelf te ontdekken. Deze hebben vaak een zeer grote kracht en een prachtige innerlijke ontdekking.
En dan bij deze: “ontwaken”.
Jack Page is een 46-jarige man met een zeer atletisch postuur, een gebruinde teint, kort haar dat altijd perfect in model zit en bijna altijd gekleed in een maatpak. Na een moeilijke jeugd stortte Jack zich op de zakenwereld, waar hij het grootste deel van zijn tijd doorbrengt. De afgelopen 15 jaar was hij eigenaar en oprichter van een bedrijf dat actief is op het gebied van hernieuwbare energie. Met 250 werknemers is het bedrijf een succes. Jack is een perfectionist en geen detail op het werk ontgaat hem om efficiënter te zijn. Zelfs als alles op rolletjes loopt, wil Jack het altijd beter doen.
Eén ding speelt hem momenteel parten: de huidige locatie in het industriepark van Colmar, Frankrijk, waar het allemaal begon, dat allesbehalve inspirerend is. Vooral voor potentiële nieuwe klanten laat het industriegebouw naar zijn normen de wensen over.
Daarom besloot hij zijn bedrijf te verplaatsen naar de rand van de stad, in de buurt van het natuur- en bergpark “De Drie Kastelen van Eguisheim”. Voorlopig staan er nog twee kleine huizen op het terrein, het ene is van een echtpaar van in de negentig en het andere van een alleenstaande 46-jarige vrouw. Jack is ervan overtuigd dat het onteigenen van deze mensen, een fluitje van een cent zal zijn. Vooral gezien het geld dat hij hen zal geven, de hulp die hij hen hiermee zal geven, ze kunnen gewoon niet weigeren. “Hun leven zal er beter door worden,” zei hij. Op de startbijeenkomst voor het “verhuisproject” besluit Jack de beste onderhandelaar te gebruiken, zodat de onteigening snel zal voorbij zijn en hij met de verhuizing kan doorgaan.
Na 2 weken, tijdens de wekelijkse synchronisatie vergadering, krijgt Jack te horen dat de onteigening van het oude echtpaar reeds is voltooid. Hij slaakt een kreet van geluk, feliciteert het team en zegt dat ze zo door moeten gaan. Een paar weken later, als alles zijn normale gangetje gaat, vraagt Jack wat er met de tweede onteigening aan de hand is. De onderhandelaar zegt dat Jack zich geen zorgen hoeft te maken, dat het een beetje moeilijker is, maar dat het nu ook snel afgehandeld zal worden.
3 maanden na de kick off van het project, als alles mooi gevorderd is en klaar voor de concrete start van het project, heeft Jack een slecht gevoel over het vreemde verloop van de 2e onteigening. Dus tussen 2 zakelijke besprekingen in de buurt, besluit hij even langs te gaan bij het huis dat hij nog nooit heeft gezien. In zijn achterhoofd denkt hij al, ik zal er waarschijnlijk zelf weer moeten voor zorgen.
Terwijl hij door het gebied rijdt in zijn Porsche Cayenne, is het uitzicht en het gevoel dat hij krijgt van de natuur overweldigend, Jack ziet zijn project al helemaal gerealiseerd en het succes dat het hem zal brengen. Bij het eerste huisje waar Jack langs rijdt, ziet hij inderdaad dat het oude echtpaar er niet meer woont en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. Als hij 500 meter verderop via een bergweg bij het tweede huisje aankomt, lijkt het ook verlaten. Even vraagt hij zich af of hij het goede nieuws nog niet gehoord heeft? Hij parkeert zijn auto en stapt op het huisje af. Hoewel het huisje niet veel leven toont, is de tuin eromheen prachtig en in volle bloei. Jack besluit aan te kloppen en kennis te maken. Tot zijn verbazing doet er niemand open als hij aanklopt. Als hij bij de deurklink komt, merkt hij dat de deur open is. Als hij roept of er iemand is, krijgt hij geen antwoord. Wel kan hij duidelijk zien en ruiken dat er nog iemand woont, het ruikt er nog naar een maaltijd die nog niet zo lang geleden is bereid.
Omdat Jack nog wat tijd heeft voor zijn volgende vergadering, besluit hij in het natuurreservaat rond te lopen, hij had er tot nu toe immers alleen maar plannen en foto’s van gezien. De natuur is puur en mooi. Er zijn mooie bergriviertjes en als hij een grotere rivier volgt, ziet hij dat die hem naar een grote waterval in de verte brengt. Met wat hij kan zien lijkt het alsof daar mensen zijn. Als hij wat dichterbij komt ziet hij inderdaad dat er 2 vrouwen geheel naakt plezier aan het maken zijn onder de waterval. Op het moment dat hij niet weet wat hij nu moet doen, hoort hij 2 honden naar hem blaffen. Hij schrikt en besluit naar zijn auto te rennen. Gelukkig roept een van de vrouwen de honden terug naar hen. Jack springt in zijn auto en haast zich naar zijn volgende afspraak.
De 2 vrouwen vonden het heel eigenaardig om een man in een maatpak midden in de natuur hen zo te zien besluipen. Ze schoten allebei in de lach. Gelukkig heb ik mijn 2 stoere mannen bij me, verwijzend naar de 2 honden, zegt een van de 2 vrouwen. Haar naam is Élie.
Élie is een vrouw van 46 jaar, slank, lang voor een vrouw, bleke huid, grote donkere ogen en kort blond haar. Ze brengt het grootste deel van haar tijd, als ze niet in het water van de natuur rondhangt, door in haar yogakleding, bestaande uit een yogabroek en een hoodie. Ze had een perfecte jeugd, was altijd de slimste van de klas, haalde met gemak de beste cijfers, iedereen vond haar super leuk en ze kon elke jongen krijgen die ze maar wilde. Later deed ze wat modellenwerk, werkte voor een reclamebureau, maar nooit echt iets waar ze haar draai in kon vinden. Professioneel, voelt ze het gewoon niet. Ze had een vroeg huwelijk en 3 kinderen. Haar man was een workaholic en toen de kinderen rond hun 15e minder van haar tijd nodig hadden, was de leegte groot. Het duurde niet lang voordat de wegen van haar en haar man, andere richtingen uitgingen. De kinderen zijn nu, 24 voor de oudste dochter en 23 voor de tweelingzonen. Alle 3 hebben ze hun eigen leven opgebouwd. Élie begon een nieuw leven na de scheiding, nu 9 jaar geleden. Niet langer een leven van zoeken en begrijpen, maar een leven van zijn. Ze besteedt haar tijd vooral aan vrijwilligerswerk voor de armen en minderbedeelden. Ook is zij sociaal zeer actief in een meditatiegroep en brengt zij graag tijd door in de natuur met haar 6 goede vrienden. Zij woont sinds 9 jaar in een klein huis aan de rand van de stad Colmar, vlakbij de bergen en het natuurpark van ‘De Drie Kastelen van Eguisheim’.
Tijdens zijn vergadering heeft Jack zijn hoofd er niet bij, de scène met de twee naakte vrouwen en de honden geeft hem een vreemd gevoel. Hij wil niet zo gezien worden, maar toch gebeurt het. Hij besluit om na zijn ontmoeting terug te rijden naar het huisje. Deze keer is er leven in het huisje, zodra hij het contact van de auto uitzet, hoort hij dezelfde 2 honden naar hem blaffen. Een vrouw komt uit de deur en roept naar de honden, ze stoppen onmiddellijk met blaffen en gaan op het erf liggen. Kan ik u helpen, vraagt de vrouw? Jack stapt uit en stapt op de vrouw af. De vrouw vraagt, terwijl ze Jack in kostuum ziet, of hij de man is die hier vanmiddag ook was. Jack realiseert zich, als hij dichterbij komt, dat dit de mooie vrouw is die hij daarnet nog poedelnaakt zag en die nu hier voor hem staat in een yoga broek en een hoodie.
Jack bood meteen zijn excuses aan en zei dat hij eigenlijk alleen maar even de natuur wilde opsnuiven en dat hij per ongeluk bij hen terecht was gekomen. Élie had er helemaal geen probleem mee en zei dat zij en haar vriendin, samen met de 2 honden het eigenlijk maar raar vonden om daar een man in kostuum te zien. Jack legde uit dat het zijn dagelijkse werkoutfit was. Ze keken elkaar diep in de ogen en hoewel men kon voelen dat er een soort aantrekkingskracht was, was er een zwaar gevoel van ongemak. Élie verbrak de stilte met de vraag, wat doe je dan als werk? Jack wist niet goed wat hij moest zeggen, als hij de activiteit zou zeggen zou Élie het meteen aan de onderhandelaar linken en het ongemak was duidelijk in zijn ogen te zien. Élie merkte dit op en vervolgde meteen met, sorry, mijn vraag was misschien wat te opdringerig. Jack zei dat het geen probleem was, nu gaf geen antwoord, zei dat het een prettige bijeenkomst was, verontschuldigde zich nogmaals voor het incident en zei dat hij moest gaan.
Op de volgende wekelijkse afstemmingsvergadering heeft Jack er genoeg van en vraagt de onderhandelaar om een kopie van het dossier over de onteigening van dat 2e huisje. Hij zegt ook dat hij het persoonlijk zal afhandelen en dat de onderhandelaar maar moet wachten op verdere orders van hem. Die avond na zijn werkdag neemt Jack de kopie van het dossier door en denkt al kort na over zijn strategie om dit aan te pakken. Wetende dat hij de vrouw, eerder deze week, zelf had ontmoet en hij dus volledig weet waar hij het over heeft.
Bij het doornemen van het dossier ziet hij inderdaad dat er al vele malen contact met de vrouw is opgenomen, dat er verschillende aangetekende brieven zijn verstuurd en dat er zeer concrete geldbedragen zijn voorgesteld. Maar geen enkele reactie. Bij het zien van de naam, Élie Rose, krijgt Jack een eigenaardig gevoel. En hij begint het beter te begrijpen als hij Saint-Maurice-sur-Moselle in het dossier ziet staan. Dit is ook het dorp waar Jack vandaan komt. Natuurlijk, Jack herinnert zich Élie Rose uit het eerste jaar van het lager onderwijs. Zij was het meisje waar iedereen verliefd op was. Jack herinnert zich nog heel goed dat hij Élie had gevraagd om een koppel te vormen. Élie had hem uitgelachen en het verzoek afgewezen. Droom verder, had ze gezegd. Jacks eerste aanzoek had hem erg gekwetst en hem zeker onzekerder gemaakt tegenover vrouwen. Naast de ervaring van het aanzoek, bracht het Jack ook terug naar die zeer moeilijke periode op school, waar hij vooral was uitgelachen vanwege zijn uiterlijk. Het werd Jack allemaal een beetje te veel en hij besloot de zaak maar even te laten rusten. Of in ieder geval voor vanavond.
De volgende dag heeft Jack het moeilijk om alle informatie te verwerken, zijn eerste grote liefde, zijn eerste grote teleurstelling, stond een paar dagen geleden naakt in zijn zicht en dit is de vrouw die hij uit haar huis moet zien te krijgen voor zijn doel. Jack is in de war. Ook al is het 40 jaar geleden, de wonde zit nog steeds diep bij Jack. Het uitgelachen worden, de afwijzingen, het veranderen van school… een periode waar hij liever niet te lang bij stilstaat. Na het eerste studiejaar moest Jack van school veranderen omdat hij het pesten niet aankon en heeft Élie daarna nooit meer gezien. Het heeft wel 20 jaar geduurd voordat Jack weer een vrouw durfde iets te vragen zoals een liefdesaanzoek. Dit gebeurde toen hij behoorlijk succesvol werd in zaken, zijn zelfvertrouwen begon te groeien en hij waagde zich er weer eens aan. Deze keer echter met succes. Nu is het Jack nooit gelukt om een lange relatie aan te gaan, om de één of andere reden ging zijn werk altijd voor.
Dagen gaan voorbij, en Jack, de normaal zo directe en gefocuste zakenman heeft het moeilijk. Nog nooit hadden zijn gevoelens zo de overhand genomen op een beslissing. Dit gevoel raakt een wond die Jack al lang niet meer gevoeld had. Verward volgt hij zijn hart, dat hem zegt terug te gaan naar het huisje. Jack besluit de volgende dag in de late namiddag terug te gaan naar het huisje. Terwijl hij aan komt rijden, hoort Jack gelukkig de 2 honden weer blaffen. Voor Jack het teken dat hij Élie niet naakt in het bos hoeft te gaan zoeken en dat ze weer thuis is.
Élie komt de deur uit en roept identiek als de vorige keer naar de honden, die meteen ophouden met blaffen en in de tuin gaan liggen. Élie staat daar weer in een yoga broek en een hoodie. Ze zegt niets. Ze kijkt blij en nieuwsgierig toe. Hallo terug, zegt Jack. Élie zegt alleen een kleine “hallo”, niet helemaal wetend wat te denken of te zeggen, wetend hoe hun laatste ontmoeting eindigde.
Ik had me de vorige keer nog niet voorgesteld, ik ben Jack.
Aangenaam zegt Élie, ik ben Élie.
Ik weet het zegt Jack, Élie Rose is het niet?
Élie kijkt op en zegt, nou mysterie man, ga je nu nog wat meer vertellen dan de vorige keer of houden we het hier bij?
Jack vraagt, ken je me nog?
Ja, je bent hier een paar dagen geleden langs geweest, natuurlijk ben ik dat niet vergeten.
Nee, ken je me echt niet meer?
Waarom of waar zou ik je van kennen?
Ik ben Jack Page.
Sorry, maar ik weet niet vanwaar ik een Jack Lage zou moeten kennen, zegt Élie.
Jack antwoord, we zaten samen op school in Saint-Maurice-sur-Moselle.
Ooh zegt Élie, ja daar heb ik inderdaad op school gezeten, maar ik kan me echt geen Jack Lage herinneren.
Een beetje beteuterd corrigeert Jack, het is Jack Page.
Jack had zich een leuke ontmoeting voorgesteld waarbij ze allebei die jeugdherinneringen naar boven zouden halen, zich die eerste liefde zouden herinneren en misschien herbeleven. Nu hij de enige is die zich iets lijkt te herinneren, zal dat scenario zich niet voltrekken.
Jack weet niet wat hij moet zeggen, laat zijn emoties de overhand nemen en komt meteen ter zake. Nou ik ben de CEO van het bedrijf voor duurzame energie en u weet waarschijnlijk wel waarom ik hier ben?
Élie glimlacht, het heeft even geduurd en nu ben je inderdaad duidelijk. Met deze info begrijp ik waarom ik u hier zag. Wat verwacht u van mij en wat brengt u hier, vraagt Élie?
Het geld zal je leven zoveel beter maken Élie, we geven je op dit moment al 5x meer dan ons eerste aanbod, waarom blijf je weigeren?
Waarom denk je dat jouw geld mijn leven zoveel beter zal maken?
Met zoveel geld kun je gewoon alles kopen waar je van droomt.
Je kunt de dingen waar ik van droom niet kopen.
Dan zul je die dingen zeker aantrekken met het geld dat ik je bied.
Ik geloof niet echt in geld, het heeft meer dingen kapot gemaakt in mijn leven dan dat het dingen heeft opgelost.
Wat kan ik je aanbieden om je te doen besluiten mijn aanbod aan te nemen?
Jack, ik heb een plek op aarde gevonden, waar ik één ben met de natuur, die ik deel met andere mensen, met andere levende wezens, ik heb het paradijs op aarde gevonden, natuurlijk is er geen geld om me hier weg te krijgen. Ik leef gewoon nu, en mijn hart zegt me dat ik het geld niet moet aannemen. Dat is een teken dat ik intuïtief volg. Ik kan u alleen maar toe wensen dat je ook je hart kunnen volgen en doen wat het je mededeelt.
Jack is weer in de war, lacht een beetje en zegt terug dat hij maar moet gaan.
Élie lacht terug.
De volgende dagen zijn een hel voor Jack. Nog nooit heeft hij met zoveel gemengde emoties tegelijk te maken gehad. Hij probeert er zoveel mogelijk aan te werken om hem hier overheen te krijgen, maar merkt dat zijn hoofd er niet naar staat en hij lijkt er niet overheen te kunnen komen.
Een week later besluit hij Élie opnieuw op te zoeken. Deze keer niet met een verborgen agenda.
Als Jack aankomt hoort hij de 2 honden blaffen en Élie komt de deur uit en roept terug naar de honden, ze stoppen meteen met blaffen en gaan weer in de tuin liggen. Élie staat er ook weer in een yoga broek en een hoodie zoals de vorige keren.
Nieuwsgierig en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze terug naar Jack.
Jack valt meteen met de deur in huis, kunnen we even praten?
Élie antwoordt met een brede mooie glimlach, natuurlijk, dat kan en dat kan hier altijd. Wil je daar in de tuin gaan zitten, ze wijst naar een mooie gezellige picknickplaats op de grond, bedekt met een dik spiritueel kleed met allerlei symbolen.
Jack stemt toe en beiden nemen plaats op het doek. Élie is duidelijk gewend om gemakkelijk een zithouding op de grond te vinden. Voor Jack is het wat moeilijker, dus hij gebruikt het muurtje rond de tuin om te zitten en tegenaan te leunen.
Er heerst een rust rond hen. Ze kijken elkaar diep in de ogen. Élie straalt met haar grote ogen een open verwelkomende niet-oordelende blik uit.
Jack begint, Élie, nooit ben ik in mijn leven zo in de war geweest als hoe ik me nu voel. Ik ben een succesvol zakenman, weet perfect waar ik heen wil en om de een of andere reden lukt het hier helemaal niet. Niets is meer duidelijk. Moet mijn bedrijf hier wel zijn? Na ons laatste gesprek vraag ik me ook af of al dat geld wel zo belangrijk is als ik denk dat het is? Nooit in mijn leven heb ik mezelf die vraag gesteld.
Waarom heb je die vraag nooit gesteld Jack, zegt Élie liefdevol.
Omdat ik dacht dat het mijn succes vertegenwoordigde, mijn leven… misschien verschool ik me er een beetje achter en daar ben ik vandaag allemaal niet zo zeker van.
Je hart weet de antwoorden Jack, zegt Élie.
Jack gaat verder, Élie toen ik je voor het eerst zag, en niet die naaktscène in het bos, nee op 1 september, 40 jaar geleden was je zo’n natuurlijke schoonheid dat dit het enige echte is wat ik me kon herinneren van dat eerste en enige schooljaar op die school. Je maakte het schooljaar vol pesterijen draaglijker voor mij, door me meestal een sprankje hoop te geven. Hoop die helaas gebroken werd tegen het einde van het schooljaar toen je zei dat liefde tussen ons 2 niet zal gebeuren.
Het spijt me Jack, als ik toen had geweten dat dit zo’n impact had, had ik waarschijnlijk anders gesproken, nu ik wist het niet. Ik heb toen gedaan wat ik dacht dat het beste was en dat doe ik nu nog steeds. Ik probeer nog steeds mijn hart te volgen. Betekent dit dat ik soms geen dingen heb waar ik spijt van heb, zeker wel. Ik merk wel dat hoe meer en beter ik mijn hart kan volgen, hoe minder ik zulke momenten van spijt heb. Daarom nodig ik je ook uit om je hart te volgen.
Ze kijken elkaar recht in de ogen, er staan tranen in Jacks ogen. Élie is volledig aanwezig, gaat naast Jack zitten en neemt hem in haar armen. Jacks tranen rollen over zijn gezicht.
Hij voelt zich vrij, voor het eerst kan hij hierover spreken, voor het eerst kan hij uitdrukken wat hij voelt, wat hij meemaakt en voor het eerst ziet hij ook in dat er veel verhalen zijn die hij zichzelf doet geloven. Alleen hij kent zijn waarheid en alles wat daarbij hoort, net zoals alle anderen hun waarheid kennen.
Na de omhelzing kijkt Jack Élie weer in de ogen, en ze hebben allebei een stille glimlach op hun gezicht. Er is een energie van inzicht, een verstandhouding, diep respect en ook een zekere wederzijdse aantrekkingskracht. Misschien was dit allemaal voorbestemd?
Mag ik je kussen vraagt Jack, Élie sluit haar ogen, hun handen vinden elkaar, spelen wat hand spelletjes en uiteindelijk vinden ook hun lippen elkaars contact. Een liefdevolle hartstochtelijke zoen volgt.
Jack weet nog niet wat het allemaal betekent, nu weet hij zeker dat dit waarschijnlijk een van de meest gelukzalige momenten van zijn leven is. Ik zou hier vaker willen komen, vraagt hij?
Jack, het hele park en het huisje verderop is jouw eigendom, en je bent natuurlijk ook welkom in mijn huisje.
Ik ben niet blij met wat ik gedaan heb Élie, zegt Jack. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je mijn ogen zo hebt geopend. Ik heb niets gedaan Élie, ik was alleen maar aanwezig, vaak is dat het beste wat we kunnen doen.
Jack geeft Élie een hele dikke knuffel en stapt terug naar zijn auto. Halverwege draait hij zich even om, kijkt Élie recht in de ogen, en zegt: Ik hou van je. Élie glimlacht en antwoordt met: Ik zie je en ik hou van je!
De volgende dag zet Jack op kantoor een crisisvergadering op met de mensen van het “verhuisproject”.
Zijn eerste woorden tijdens de vergadering zijn: “Is het leven niet mooi?
Hij zegt verder dat het “verhuisproject” een nieuwe naam krijgt, een nieuw karakter, met dezelfde leden en structuur. Voortaan draagt het project de naam “goed gevoel voor iedereen op het werk”. Daarmee is het doel ook meteen duidelijk zegt Jack, laat het geld van de 2e onteigening daarvoor gebruikt worden en als er meer nodig is hoor ik het graag. Jullie hebben carte blanche.
Ik zou graag willen dat u nog twee dingen regelt om het project af te sluiten. Voor het berg- en natuurreservaat “De Drie Kastelen van Eguisheim”, wil ik dat je het schenkt aan de vereniging die zich inzet voor natuurbehoud en het voor iedereen toegankelijk maakt.
Voor het huisje van de oude mensen wil ik dat u naar de eigenaresse van het andere huisje gaat en haar vraagt wie van haar goede vrienden ze daar wil laten wonen. Zodra dat duidelijk is, zet je het huisje gewoon op naam van die persoon.
Jack voelde zich vrij, verlost van ernstige verwondingen die hij meedroeg en hij is nog nooit zo gelukkig geweest in zijn leven. Op zijn werk voelde het alsof alles vanzelf in een plooi viel en hij zich minder tot minder hoefde in te spannen. Hij was erg dankbaar voor het leven.
Een paar weken later komt een collega zijn kantoor binnen, zegende dat er een probleem is voor het 2e huis. Jack kijkt bezorgd, hij had zo zijn hart gevolgd zoals Élie had gezegd, wat kon er in hemelsnaam toch misgaan? Wat is het dan, vraagt Jack? Nou we hebben de naam van de vriend die de vrouw graag in het huisje zou willen hebben. Nou wat is dan het probleem, zegt Jack, regel de papieren daar maar voor.
Reizen is iets wat de meeste mensen wel aantrekt en vooral het gevoel om een tijdje niets te doen. Een tijdje niets doen, is ook wat ik dagelijks zou kunnen doen in meditatie, maar om de één of andere reden heeft het niet dezelfde aantrekkingskracht. In meditatie ga ik mijn zintuigen uitschakelen en mijn innerlijk leven observeren. Bij reizen zorgt de verandering er juist voor dat ik mijn zintuigen aanzet, ik krijg nieuwe prikkels, en het belangrijkste is dat ik mijn interne leven niet hoef te observeren. De belangrijkste reden waarom reizen waarschijnlijk een klein beetje populairder is dan meditatie.
Een heel jaar werk ik op zoveel verschillende gebieden, privé of professioneel, dat het eindelijk eens goed voelt om een tijdje niets te hoeven doen. Het is mij nog steeds een raadsel waarom alle mensen het zo oké vinden om 5 dagen van de 7 te werken en energie te geven aan dingen waar men niet altijd het nut van inziet. Tot zo’n niveau, dat er na de dag niet veel energie meer over is voor iets anders. Op 1 van de 2 resterende dagen van de week, moet dan wat strikt minimaal overleefbaar werk worden gedaan. Eten kopen, wat schoonmaken en misschien wat dingen kopen die ik helemaal niet nodig heb. Dan blijft er nog 1 dag in de week over, vaak gemakkelijk om die op te vullen, en vaak is deze voorbij voor ik het weet. Geen wonder dat mensen uitkijken naar vakantie en reizen.
Vaak gaan we 1, 2, 3 of zelfs meer weken op vakantie. Neem de klassieke 2 weken, dat is 3,85% van onze totale jaarlijkse tijd. Dat is veel minder dan de wekelijkse 14,3% die we vrij hebben. Voor veel mensen is het dus een heel belangrijke tijd, die altijd te kort is. Tijdens die 2 weken vakantie kan ik gewoon 2 weken lang chillen en echt niets doen. Nu vindt de omgeving dat heel vreemd en kan mijn geest het nauwelijks aan om thuis niets te doen. Er zijn altijd wel klusjes te vinden om iets te doen. Dus ben ik op zoek naar bijzondere bestemmingen die mij echt het gevoel geven iets van mijn vrije tijd gemaakt te hebben.
Been there, done that, ik ben op roadtrips geweest:
“Los Angeles – Joshua Tree national park – Salvation Mountain – 1040 km roadtrip”
“Phoenix – Sedona – Grand Canyon – Monument Valley – Zion park – Las Vegas – 1760 km roadtrip”
“UK – 899 km roadtrip”
Daarnaast heb ik ook steden bezocht die tot mijn verbeelding spraken:
“New York”
“Tokyo”
“Portland Oregon”
“San Francisco”
“Washington DC”
“Las Vegas”
“Los Angeles”
Hoewel ik erg dankbaar ben dat ik dit allemaal heb kunnen doen, gaf het me wel een gevoel zoals Jim Carrey beschrijft: “Ik denk dat iedereen rijk en beroemd moet worden en alles doen waar ze ooit van droomden, zodat ze zien dat het niet het antwoord is.”
Natuurlijk zal ik in contact komen met andere continenten, met andere culturen, met andere mensen… en dat alleen al zal zeker verrijkend zijn. Verrijkend voor wat? Een andere kijk op de wereld, het zien van andere benaderingen… maar bovenal, het heeft me veel geleerd over mijn eigen ontdekking. Hoe ga ik hiermee om? Wat doet het met me? Hoe maakt dit mij een beter mens?
Ik kwam ook heel snel tot de conclusie dat het niet meteen de beroemde plaatsen zijn zoals het Vrijheidsbeeld, Grand Canyon, Hollywood … die me veel leren, maar veel meer de mensen met wie ik reis of die ik ontmoet tijdens het reizen. De mensen zijn belangrijker dan de plaatsen. Ik denk dat ik soms zo hard aan het dromen was over de plaatsen dat ik de mensen niet zag toen ik erheen ging, toen ik ter plaatse was en ook niet op de terugreis, wat eigenlijk een heel groot gemis is.
Als ik een reisadvies zou moeten geven, geniet van de voorbereiding, geniet van de weg naar je bestemming, geniet van de bestemming, geniet van de terugweg en zie en hou van elk levend wezen dat je op je pad tegenkomt en maak daar tijd voor, ook al verstoort dat de planning een beetje.
Zeker, 2020 zoals ik hier beschrijf, heeft het de rijken rijker gemaakt en de armen armer. Moeten ik daar blij mee zijn, helemaal niet. Nu is dit niet echt waar ik het over wil hebben. Gelijkheid heeft voor mij niets te maken met geld of rijkdom, ook al wil de maatschappij dat misschien wel opleggen en is het ook wat sommige mensen het liefst geloven.
Vroeger zag ik dokters, wetenschappers, ministers… als superintelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles konden oplossen. Zij waren superieur aan mij, de reden waarom zij meer macht hadden en waarom mij geleerd werd hen te vertrouwen, naar hen te luisteren en naar hen op te kijken.
Totdat een hyper klein COVID-19 virus langskomt en niemand het antwoord heeft. De komst, snelheid en beheersing van verschillende technologieën zou ons redden van onszelf en al onze kwalen. Het zou ons verleiden tot ons verlangen naar perfectie: perfecte teint, perfecte prestaties, perfect schema, perfecte voeding, alles gemeten op de schaal van optimale opbrengsten. We geloofden het. Het was een obsessie.
Zou die perfectie betekenen dat we het beter wilden doen dan de natuur? Dat we haar wilden veranderen, haar wilden leren hoe zich te gedragen, hoe beter te produceren, haar lessen wilden leren, haar wilden onderwerpen? Om deze “Universele Intelligentie”, dit “Goddelijk Bewustzijn” te overtreffen. Is dat wat we proberen te doen super intelligente mensen? Nou 2020 heeft me mooi laten zien dat deze perfectie niet is wat ik dacht dat het was.
Wetenschappers proberen gebeurtenissen te begrijpen die zich voordoen of die wij waarnemen. Hoewel we daar interessante dingen ontdekken, zie ik dat we nog niet erg ver zijn, in het begrijpen van wat er hier op aarde gebeurt. Graaf maar eens een put in de tuin (natuurlijk op een plaats waar ik niet te veel pesticiden heb gebruikt) en leg uit wat daar in de grond gebeurt. Niemand weet echt wat daar gebeurt en waarom het zou gebeuren. We blijven leven in de illusie dat ons leven beter zal zijn als we het weten. Is dat ook zo? Zolang ik het niet weet zal ik het niet weten…
Nu zeg ik niet dat wetenschappers slecht zijn of geen goede dingen doen, ik zeg alleen dat sommige dingen die we ontdekken ons verder weg brengen van het begrijpen van het leven.
We sturen graag mensen naar de maan, maar slagen er niet in om ervoor te zorgen dat iedereen op aarde genoeg te eten heeft...
We creëren industriële boerderijen, waar dieren worden mishandeld, overgeproduceerd op grote schaal, en we staan niet stil bij de vraag of we dit wel zouden moeten doen.
We creëren ongevraagde behoeften die massa’s energie vergen, heel veel geld kosten en niemand kan zeggen wat ze ons eigenlijk bijbrengen, we doen het gewoon.
Artsen leren enorm ingewikkelde materie, nu als de patiënt niet genoeg of duidelijke symptomen heeft kunnen ze geen pleister uit de kast halen om erop te plakken. Met andere woorden, naar een dokter ga je als je ziek bent, ernstig ziek. Als ik tips wil over hoe ik gezond kan blijven zodat ik niet naar een traditionele dokter hoef, moet ik heel goed zoeken en heel hard mijn best doen. En die zoektocht is vaak erg eenzaam.
Ministers kijken vaak naar andere ministers, naar andere landen… wat doen ze daar en dan worden ze massaal beïnvloed door een industrie. Daarnaast krijgen ze ook advies van de wetenschappers en artsen die ik hierboven al beschreef.
Ik heb mijn bewustzijn dus een tijdje moeten aanpassen aan al die zogenaamde super intelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles in 2020 konden oplossen. Zij bleken niet zo superieur te zijn als mij werd voorgehouden. Ik begon zelf te twijfelen aan de reden van hun macht. Moet ik deze mensen nog wel vertrouwen?
Ik moest besluiten dat het net als ik levende wezens zijn. Levende wezens, zoals er op aarde …hi goede vraag…hoeveel leven is er op aarde? Vaak drukken we dit uit in termen van mensen of dieren, omdat dit het enige is wat we als mens min of meer kunnen begrijpen. Hoeveel leven zou er werkelijk op aarde zijn? Een vraag waar wetenschappers waarschijnlijk naar op zoek zijn, en wat denken we dat het antwoord ons zal brengen? Is het wel belangrijk of is het gewoon een andere afleiding?
Als we niet in staat zijn een gezonde gemeenschap te creëren van mensen die sporten, gezond eten en op een menselijke manier met elkaar omgaan. Mensen die heel weinig last hebben van virussen of andere natuurlijke parasieten. Wat denken we dan dat alles wat we zoeken ons dit gaat brengen?
We zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal levende wezens, we hebben allemaal iets unieks te verwezenlijken hier op aarde, we moeten misschien juist in de goede richting gaan zoeken? Want de volgende generatie schermen is echt niet wat we nodig hebben als levende wezens. Nu gelooft ieder wat ieder gelooft.
Ik ben vooral gaan geloven in de kracht van mezelf als, en tussen, alle gelijkwaardige levende wezen!
Ik heb veel gelezen en gehoord over in het “NU” leven, of gewoon “ZIJN“. Waarschijnlijk het meest interessante boek voor mij, was dat van Eckhart Tolle – “De kracht van het NU” (9789020210392). Het spreekt vaak over de voordelen ervan en waarom het zo goed is, ik kon er niet altijd in vinden hoe ik dat concreet doe in mijn moderne leven.
Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat het waarschijnlijk geen kant-en-klaar antwoord is, anders zou iedereen er zonder problemen in leven. Of misschien is het dat wel en ben ik er gewoon niet klaar voor, om de stappen in die richting te zetten.
Ik ontdekte dat waarschijnlijk mijn eerste grote richting naar het “NU” was om afstand te nemen van allerlei afleidingen. Afleidingen zoals ik het hier al over heb; schermen, eten, alcohol, drugs, werken en anderen de schuld geven. Als ik deze zeer beperk, elimineer, of er gewoon bewuster mee omging, bracht het me zeker in een richting om meer naar het “NU” te gaan.
Daarna was het vooral rustig aan doen, zoals ik hier beschrijf. Tijd nemen voor dingen, genieten van de weg en niet alleen van de bestemming. Het kost me veel moeite om te beseffen dat bijvoorbeeld het bespreken, plannen, organiseren… van een reis deel uitmaakt van het plezier van de reis.
Als alles rustiger verloopt, is het ook veel gemakkelijker om Mindfulness erbij te betrekken.
Al deze kleine stapjes, één voor één, maken dat ik me steeds dichter bij het “NU” voel. Ik ben niet langer verbaasd dat indianenstammen een taal hebben waarin niet wordt verwezen naar het verleden of de toekomst. We hebben het in onze taal, en denken dat het ons rijker maakt, doet het dat ook? Is het niet allemaal een illusie?
Iets wat ik onlangs ook heb ontdekt, en wat al heel hard aanwezig is in meditatie en tantra praktijk, is het beoefenen van bewust ademen om in het ‘NU‘ te zijn en te blijven. Vaak doen we een bepaalde handeling of aanraking, en als we dit doen zijn we zo hard in het verleden (fantasie of herinnering) of de toekomst (fantasie of doel) dat het ons onze adem laat inhouden. Heb je al ontdekt dat als je naar een orgasme gaat, je je adem inhoudt? Om in deze momenten meer het ‘NU‘ te accepteren, in plaats van naar een bepaald doel toe te werken, kan de ademhaling wonderen doen. Haal gewoon diep adem door de neus tot diep in de buik om u meer in het ‘NU‘ te voelen (buik gaat uit, bij het inademen en gaat naar binnen, bij het uitademen).
Nog niet zo lang geleden besteedde ik veel aandacht aan materiaal. Als iemand me 10 jaar geleden had gevraagd, Steven, wat is belangrijk in het leven? De kans was groot dat mijn antwoorden: geld, werk, thuis, familie waren… en dan dat helse cliché, een goede gezondheid waar ik zelf niet veel aan kan doen. Gezondheid is iets waar ik op moet hopen en wat veel mensen mij zullen moeten toewensen, anders zou het wel eens mis kunnen gaan.
Ik weet nu beter en vind het raar, dat niemand me dit nooit heeft uitgelegd of geleerd. Misschien wilde ik niet luisteren, of misschien was het gewoon niet het juiste moment. Toen ik dit allemaal leerde, wilde ik de boodschap verspreiden, het uitleggen aan andere mensen en kwam al snel tot de conclusie dat er niet zo veel mensen op zoek zijn naar deze dingen. Ze blijven liever binnen hun comfortzone, klagen en veranderen niets. Ik begrijp het volkomen, ik ben zo geweest.
Ik probeerde dingen te veranderen om me gewoon beter te voelen in het algemeen en dat zou een positieve invloed hebben op mijn gezondheid. Ik begon de manier waarop ik at te veranderen en bleef proberen om ervoor te zorgen dat het het hoogste voedingsniveau voor mijn lichaam had. Het is een geweldige ontdekking, het voelt goed en ik ontdek elke dag meer in deze richting. Toch realiseerde ik me dat naast voedsel, water ook een zeer belangrijke factor is in mijn leven en de manier waarop ik me voel. Eten kan ik het langst missen, dan komt er water en als er iets is waar ik echt niet zo lang (een paar minuten) zonder kan, is het lucht. Lucht die waarschijnlijk de meest essentiële behoefte aan gezondheid en leven is.
Ik ontdekte al snel dat ik magie in het leven kon brengen door alleen maar te ademen!
Toegegeven, ik ben me pas heel recentelijk bewust geworden van mijn ademhaling. Toen ik begin jaren twintig begon te werken, realiseerde ik me wel dat als de stress in allerlei levenssituaties behoorlijk zwaar zou zijn, ik diep door mijn neus, in mijn buik en weer uit zou ademen. Dit zou de situatie leefbaarder maken en me minder stress geven. Ik adem gewoon anders, dat is alles.
Ik had ook ontdekt dat als ik liep, als ik mijn adem specifiek aanpaste, ik mijn hartslag kon verlagen, ook al liep ik soms sneller. Dus, alleen al door de manier waarop ik ademde te veranderen, naar een ander tempo, dat van rustige ervaring, niet in de maat van mijn loop stappen, zelfs als ik sneller liep, meer moeite deed, toen ik bewust ademde daalde mijn hartslag.
Hoewel ik nooit verder in deze richting heb gekeken, begreep ik dat het iets bijzonders was. Toen ik de manier waarop ik at veranderde, begon ik te verkennen met yoga, meditatie… allerlei oefeningen waarin deze ademhaling een belangrijke plaats inneemt. Pas heel recentelijk, door naar de Wim Hof workshop van Dirk Janssen (alias Boempatatman) in Leuven te gaan en enkele concrete ervaringen met de ademhaling op te doen, ben ik het meer en meer gaan gebruiken en het een belangrijke plaats in mijn leven gaan geven. Ik ervaar mijn eigen ervaringen en zie hoe die nuttig kunnen zijn in mijn leven.
In het verlengde van alles heb ik het boek ‘Just Breathe’ van Dan Brulé gelezen, waardoor ik me realiseer dat inademen = leven en energie ademen is, en dat uitademen = loslaten en kalmeren is. Het boek nodigt me echt uit om deze basisparameters te verkennen, en dat is in feite wat ik van daaruit ben gaan doen. Het is echt verbazingwekkend en geestverruimend!
Vandaag pas ik de hele dag intuïtief bewust ademhalen toe. Daarom zorg ik voor veel frisse lucht in ons huis (in de slaapkamer is het raam dag en nacht, winter en zomer, open), probeer ik zoveel mogelijk van mijn activiteiten buiten door te brengen en grijp ik elke gelegenheid aan om tijd door te brengen in het bos of de bergen (waar ik vanuit ga dat de lucht nog puur is).
Ik beoefen regelmatig de Wim Hof ademhalingsmethode, bewust ademhalen tijdens vele verschillende soorten yoga: pranayama yoga, kriya yoga…, tijdens meditatie, wandelen, sportactiviteiten en ook in meditatie voor het slapen gaan.
Ademhaling heeft een zeer belangrijke plaats gekregen in mijn leven en ik ben er erg dankbaar voor.
Wat zijn uw ademhalingsoefeningen en -ervaringen, ik wil er graag over horen?
Zoals ik hier heb uitgelegd zijn ernstige ziekten, kanker … dingen die ik moeilijk kan geloven dat de natuur ze voor ons heeft gecreëerd. Toch heb ik het gevoel dat het meer en meer aanwezig is, en dat het steeds dichter bij mij en mijn geliefden komt. Wie in deze wereld heeft niet iemand met een ernstige ziekte, kanker… in zijn entourage?
Van alle mensen met wie ik in contact ben gekomen sinds mijn eetgewoonten zijn veranderd, trok Ty Bollinger op een gegeven moment mijn aandacht met zijn documentaire “The Truth About Cancer“. Is het de waarheid? Ik weet het niet, alles wat ik weet is dat de antwoorden die ik tot nu toe heb gelezen, voor mij niet aanvaardbaar zijn; ‘deze ziekte is vrij uniek, we weten het niet, we werken eraan…’. Ik vind het persoonlijk moeilijk om zo’n antwoord te accepteren. Dus alle andere informatie is meer dan welkom voor mij en ik zal er mijn eigen waarheid van maken, wat iedereen doet, is het niet?
Dus ben ik begonnen met het luisteren naar hun 9 daagse gratis video’s vol met artsen, onderzoekers, experts en overlevenden die je precies laten zien hoe zij kanker kunnen voorkomen en behandelen. Gedurende de hele documentaire kon ik, naast het feit dat ze uitstekende communicatiemiddelen hebben (het zal moeilijk zijn om een aflevering te missen als ik mijn e-mails controleer), niet echt een echte advertentie vinden en dat is voor mij altijd een goed teken van open communicatie.
Wat het eten betreft, zat er natuurlijk veel in dat ik heb ontdekt sinds mijn eetgewoonten zijn veranderd. Nu heeft het me duidelijk laten zien dat het niet één ding is, het is niet als gezond voedsel en alles zal geweldig zijn. Het zal helpen en het is een goede stap in de goede richting, nu is het echt een combinatie van zo ongeveer alles wat zo leuk is in de moderne levensstijl.
Geen schone lucht gefilterd door bomen, geen schoon water, vervuiling, elektromagnetische golven, stress, alles wat altijd sneller gaat…zijn allemaal factoren die er direct of indirect aan bijdragen volgens zijn documentaire en onderzoek.
Het grootste is natuurlijk het geld. Wanneer mensen een ongelooflijke hoeveelheid geld gaan verdienen op basis van de ziektes van anderen, wordt het echt moeilijk om die anderen het gratis natuurlijke alternatief aan te bieden. Hier zullen ze proberen de waarheid zo lang mogelijk te verbergen, en dat is echt wat ik voelde tijdens mijn ontdekking (je kan het de mensen ook niet kwalijk nemen want ze beseffen zelf niet dat het dat is wat ze doen)…
Op het extreme niveau, naast lucht, voedsel, gewoontes… gaat dit zelfs naar de kleren die we dragen, die te strak om ons lichaam zitten. Ze namen bijvoorbeeld de uitleg van de beha die zo strak om het lichaam zit, dat het niet echt goed is voor de bloedsomloop van het hele leven in het lichaam en op de een of andere manier zou kunnen bijdragen aan borstkanker.
Een ander ding dat me deed schrikken was de mentale kant. Wanneer een patiënt sterk gelooft dat hij of zij een bepaalde ziekte heeft, neemt de kans op het daadwerkelijk ontwikkelen van de ziekte toe. Dus als een dokter me dat daadwerkelijk verteld, heeft dat invloed op de toekomstige ontwikkeling van de ziekte in mijn lichaam.
Zoals Henry Ford zei: “Als je denkt dat je het kunt of denkt dat je het niet kunt, dan heb je gelijk”.
Is dit allemaal de waarheid?
Nogmaals, ik weet het niet, zoals ik al eerder zei, ik denk dat iedereen zijn eigen waarheid heeft of creëert. Ik kan alleen maar hopen dat het positief is, Henry Ford’s uitspraak in gedachten gehouden.
Wat ik wel weet is dat ik het erg waardeer dat Ty en zijn team dit alles beschikbaar stellen aan zoveel mensen over de hele wereld. Zodat ze allemaal hun eigen waarheid kunnen creëren en op zijn minst de andere kant van het verhaal hebben. Een andere kant die volgens mij zeer verborgen is vanwege de extreme lobby op hoog niveau over het grote geld spijtig genoeg. Wat geen geld oplevert verliest vlug de aandacht van de industrie.
“De menselijke natuur zorgt voor voldoende wantrouwen ten opzichte van alles wat buitenaards is, zodat er geen kunstmatige toevoer nodig is”. – Calvin Coolidge
In wat ik mijn vorige leven zou kunnen noemen, was ik onbewust geobsedeerd door materiaal en bezittingen. Het waren mijn kleren, mijn speelgoed, mijn eten, mijn motor, mijn auto, mijn huis… en het was niet altijd gemakkelijk om te delen, als dat al mogelijk was.
Ik was er zo aan gehecht dat ik er alles aan zou doen om ze zo lang mogelijk in mijn bezit te houden. Ik zou dingen op speciale plaatsen zetten, zodat ik er zeker van was dat niet veel mensen ze zouden vinden. Ik kocht sloten die, zelfs met gespecialiseerd gereedschap, zeer lang duurde om geopend te kunnen worden. Ik zou een maniak van alarmsystemen zijn en geen enkele verzekering zou goed genoeg zijn om ervoor te zorgen dat ik niets zou verliezen.
Het zou me veel geld kosten om de apparatuur en bezittingen te kopen, nog meer om ze te verzekeren, en de angst om ze op een bepaald moment te verliezen zou moeilijk zijn om mee te leven. Waarom zou het moeilijk zijn om mee te leven? Waarom kan ik het niet gewoon laten gaan en het accepteren? Vrijheid? Onthechting van materiaal en bezittingen?
Als ik er vandaag op terugkijk, lijkt het allemaal te maken te hebben met mijn energieniveau. Vroeger gooide ik dood, kunstmatig en energieloos voedsel in mezelf. Hoe kan ik verwachten positieve dingen te voelen met zulk afval in mijn lichaam? Ik voelde helemaal niets, het was alsof de wereld steeds tegen me was. Ik was, wat ik had, en ik moest dat allemaal beschermen, anders zou ik niets meer zijn (dacht ik onbewust). Het feit dat ik op een dag zou sterven en dat er op een dag geen enkele link tussen mij en de bezittingen zou zijn, ontging me volledig.
Toen ik mijn eetgewoonten begon te veranderen zoals ik hier beschrijf, voelde het echt alsof ik nieuwe energie in mijn lichaam gooide. Het voelde alsof mijn lichaam synchroon liep en een verbinding met de natuur vond. In mijn ogen zou het een normaal fenomeen kunnen zijn als ik groenten en fruit eet die de natuur ons geeft…. Ik begon te genieten van een nieuw soort vrijheid die ik nog nooit eerder had ervaren. Ik was wie ik was en daar heb ik niets anders voor nodig.
Mijn kleren zijn gewoon dingen die ik gebruik om mezelf te bedekken (zoals cultureel bepaald waar ik op aarde woon). Ik hield alleen die waar ik me echt goed in voelde, wist dat het fair-trade handel was en het liefst met berichten erop die ik steun. Niets, heeft meer te maken met merken die ik zo hard denk echt nodig te hebben, anders ben ik een mislukking zoals ik vroeger dacht. Als ik ze allemaal zou verliezen, zou het een goed moment zijn voor een schoonmaakbeurt. De enige uitzonderingen voor mij persoonlijk zijn mijn sportkleding, Burton (hoewel ze wat ethische en fairtrade artikelen hebben) voor snowboard en Nike voor mijn basketbalschoenen. De rest koop ik alleen wat ik nodig heb, idealiter lokaal, ethisch, fairtrade en van natuurlijke materialen.
Mijn speelgoed, is gewoon speelgoed. Het is de manier waarop ik over ze denk die ze maakt wat ze zijn. Als ik de denk- en emotionele kant wegneem, zijn ze gewoon vervangbaar speelgoed.
Mijn motor(s), was zeker een deel van het speelgoed, nu gezien de grootte en de waarde ervan, heb ik het altijd als iets bijzonders beschouwd. Ik heb genoten en geniet nog steeds van het rijden op de motor. Het gevoel is zo bijzonder en het is één van die dingen die boven de normale natuurlijke gevoelen staan. Het is kunstmatig en de prijs die ik moet betalen voor de sensatie maakt het vandaag de dag minder aantrekkelijk voor mij.
Ik heb vandaag ook sensaties vanuit een natuurlijk oogpunt, die veel sterker zijn dan rijden met de motor. Het enige wat er onvervangbaar aan is, zijn de super momenten die we samen met onze vrienden hebben doorgebracht met de motor. Nu vandaag realiseer ik me beter dan ooit tevoren dat de motor daarvoor geen must is, nu vroeger hielp het.
Mijn auto, is gewoon een object om me wat sneller van het ene naar het andere punt te verplaatsen. Is het nodig dat mijn leven zo snel gaat? Soms wel, soms niet, meestal weet ik het gewoon niet.
Mijn huis is de plek waar de familie is en waar ik probeer een verdere band met de natuur op te bouwen. Ik vind het geweldig daar met de familie, nu ben ik er zeker van dat we een huis kunnen creëren op een andere locatie, net als vele anderen mensen en wat vrij standaard is bij de dieren.
Mijn eten is erg kostbaar voor mij en ik ben zeer dankbaar voor de energie die het me geeft. Ik hou van eten, ik hou net zoveel van eten als mijn lichaam me zegt dat het nodig heeft. Iets wat volledig is veranderd is dat het ook een plezier is om het te delen of zelfs te maken voor iemand anders. Dit was iets heel moeilijks, het delen van dingen waar ik naar verlangde (verslaafd) en waarvoor ik niet de energie had om ze zelf te maken.
Alles is tijdelijk in het leven, het is bewegende energie, niets is van mij en in alles vinden we de schoonheid van de natuur die ons alles geeft wat we nodig hebben.
Als mens zijn we erin geslaagd om negatieve energieën uit de natuur te creëren en we zijn gespecialiseerd in het maken van ons verlangen naar deze negatieve energieën.
Het veranderen van mijn inname van energie via andere voedingsmiddelen (groenten en fruit) heeft me dat doen beseffen en langzaam en zeker van mijn slechte energie ontdaan.
Vanaf dat moment ben ik ook door het leven gegaan met een visie op delen, in plaats van een visie op het hebben en zeker ook het loslaten ervan.
Leo Babauta schreef erover als: “Stel je je huis voor, vol rommel, vol met bezittingen… en stel je nu de meeste van die bezittingen voor die wegdrijven. Je blijft achter met een veel minder rommelige ruimte, een woonkamer met slechts een paar mooie spullen die je liefhebt en gebruikt. Het is leuk, om de rust van een ruimte te hebben die niet bezaaid is met een veelheid aan bezittingen. Dit is het beeld dat je in je hoofd moet hebben als je overweegt om bezittingen los te laten… omdat het moeilijk kan zijn om dingen los te laten.”
Hij gaat verder: “Loslaten gaat over het realiseren dat we ergens aan gehecht zijn, meestal door angst of verlangen. We denken dat als we iets loslaten, we iets belangrijks verliezen. Maar in werkelijkheid winnen we ook iets door los te laten – door het opgeven van waardevolle bezittingen winnen we ruimte, gemoedsrust, tijd, geld (het kost veel om veel te bezitten).”
Laten we eens kijken hoe we de redenen die we aan bezittingen vasthouden kunnen loslaten:
Sentimenteel: De waarheid is, dat noch onze liefde voor de persoon, noch hun liefde voor ons, noch onze herinneringen, in het bezit zijn. De liefde is in ons, en zo ook de herinneringen. Het loslaten van het bezit betekent niet dat we de liefde of de herinneringen verliezen. Misschien helpt een digitale foto ons te herinneren – neem wat kiekjes, upload ze naar Picasa of Flickr of iCloud of zoiets, en je hebt altijd de herinneringen. Concentreer je dan op het geven van liefde aan je dierbaren.
Beveiliging: In werkelijkheid maken bezittingen ons niet veiliger – ze geven alleen de illusie van veiligheid. Als je meer dingen om je heen hebt, is het niet waarschijnlijker dat je moeilijke financiële tijden zult overleven. In feite maakt het kopen ervan de kans groter dat je moeilijke tijden zult doorstaan, omdat je jezelf in de schulden steekt. Ook zult u het bijna zeker niet nodig hebben op een dag. Ik heb me van duizenden dingen ontdaan en ik heb er nog nooit spijt van gehad. Als je het echt nodig hebt op een dag (je zult het niet nodig hebben), kun je het altijd lenen, of het in het ergste geval weer kopen.
Uitstel: In plaats van na te denken over de hele berg rommel die je moet wegwerken (en eerlijk gezegd kun je op dit moment niet alle rommel wegwerken), concentreer je op wat je in de komende 5 minuten kunt doen. Dat is klein genoeg dat het niet overweldigend is – neem gewoon een stap. En dan nog een.
Angst voor verspilling: Het is niet verkwistend om iets aan iemand anders te geven – het is verkwistend om het niet aan iemand anders te geven als je het niet gebruikt. En de verspilling komt niet van het weggooien van iets – de verspilling kwam in het verleden, toen je het in de eerste plaats kocht.
Als je overweegt om iets los te laten, vraag jezelf dan af: “Als ik dit niet had, hoeveel zou ik dan betalen om het te krijgen?” Meestal is het antwoord niets. En je kunt iets loslaten dat voor jou niets waard is, om de veel waardevollere rust te krijgen van een opgeruimde ruimte.
Recente reacties