Bijna 6 maanden stilte op deze website, ik was vooral bezig met innerlijke zelfontdekking en ik had het niet echt nodig om te delen, omdat de ontdekkingen meestal erg persoonlijk waren.
Zoals ik reeds gezegd heb op deze blog, ik ben geen dokter, geen wetenschapper, geen intellectueel… en ik ga zeker niet zeggen dat wat hier geschreven staat, de ultieme waarheid is en de manier waarop het moet gebeuren. Ik ben gewoon een eenvoudig levend wezen dat zelf dingen heeft ontdekt die ik de eerste 35 jaar van mijn leven niet voor mogelijk hield.
Omdat het zo veel van mijn problemen heeft opgelost, vaak heel eenvoudig is, vind ik het meer dan normaal dat ik mijn positieve ervaring via deze blog deel en voor iedereen toegankelijk maak. Ik ben helemaal geen schrijver, nu voelde het zo goed om te doen dat ik de blog ben begonnen en misschien kan het ook andere mensen helpen op hun reis, net zoals de info me geholpen heeft. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat iedereen op zijn of haar eigen reis is en de informatie meeneemt die hem of haar op dat moment zal helpen.
Ik probeer zelf mijn waarheid te vinden door gewoon logisch na te denken en het zelf uit te proberen. Dit begint vaak met informatie van inspirerende mensen om me heen, of bekende citaten waarin ik zelf vind dat er misschien meer waarheid in zit dan ik denk. “Geloof niets, waar je het ook leest of wie het ook gezegd heeft, het maakt niet uit of ik het gezegd heb, tenzij het akkoord gaat met je eigen reden en je eigen gezond verstand,” zei de Boeddha.
Mijn motto in het leven is, “Wees elke dag gewoon de beste versie van mezelf en wees de verandering die ik wil zien in alle aspecten van de wereld” (citaat, Mahatma Gandhi).
Om dit elke dag te laten gebeuren, moet ik natuurlijk dingen in mijn leven veranderen: “Als ik niets verander, verandert er niets…“.
Ik heb wel gemerkt dat de blog en de informatie niet zo goed vindbaar is voor derden. Dus het hing altijd in mijn hoofd, is de blog en informatie duidelijk genoeg, toegankelijk genoeg … en mijn antwoord was altijd, nee. In mijn zoektocht om het makkelijker, duidelijker en toegankelijker te maken, kwam het bij me op, laten we er een boek van maken.
Dus hier ben ik heel blij om de eerste versie hiervan te delen, om over de hele wereld te verspreiden voor degenen die het nodig hebben. Natuurlijk sta ik ook meer dan open voor alle feedback en opmerkingen die jullie over dit onderwerp hebben.
Ik voel me vandaag beter dan ooit, op alle aspecten van mijn leven.
Veel leesplezier en ik hoop dat het u en uw naasten kan helpen om u nog beter te voelen.
Behoor ik tot de laatste generatie die nog min of meer vrij en zonder gelddruk kan leven, als we zo doorgaan vrees ik er een beetje voor…
Eerst wil ik kort ingaan op de relatie, kind, ouder. Wanneer ouders kinderen krijgen, is dat een keuze waarbij de ouders 50% inbreng hebben. Het kind heeft ook 50% inbreng in de keuze om bij die ouders te komen. Het is dus niet zoals ik eerst dacht, dat de kinderen volledig de verantwoordelijkheid en creatie van de ouders zijn. Toen ik eenmaal begreep (na heel wat gesprekken en therapieën) dat zowel de ouders 50% hebben, als het kind 50%, wordt de relatie gemakkelijker, en is het voldoende om als ouder alles te doen zodat het kind een dak boven zijn hoofd heeft, warmte en eten. Onder deze omstandigheden is het dan de bedoeling dat het kind zich ontwikkelt tot de beste versie van zichzelf. Blijf ik in het denkpatroon dat het alleen de verantwoordelijkheid van de ouders is, dan begin ik vrij snel een kopie van mezelf te maken, want dat is het enige dat ik echt ken en waarvan ik het resultaat zie.
Als kind had ik een dak boven mijn hoofd, warmte en eten. In die omstandigheden ging ik zorgeloos naar school. Op mijn 16e deed ik vakantiebaantjes, ik kreeg ook elke week wat geld van mijn ouders en met dat geld kon ik mijn eigen ervaringen opdoen en keuzes maken. Ik kon op reis gaan, ik kon sparen, ik kon feesten… het was allemaal extra. In het slechtste geval viel ik terug op de basis, dak boven mijn hoofd, warmte en eten. Voor sommigen hoorde ik wel uitzonderingen, waar ze bijvoorbeeld vanaf een bepaalde leeftijd huur moesten betalen om thuis te blijven, of hun eigen kleren moesten kopen… Nu was dat niet echt als een druk, de ouders bedoelden dit vaak als een levensles om zelfstandiger met geld en de waarde ervan om te gaan.
Dus zolang ik thuis woonde, was er geen druk om te gaan werken om te overleven, de druk was alleen om andere ervaringen op te kunnen doen. Ervaringen die natuurlijk heel leuk zijn, nu kan ik ook zonder ze leven, ze zijn een extraatje in mijn levensontwikkeling. Soms brachten ze ook de creativiteit in mij naar boven om dezelfde ervaringen te kunnen hebben met minder of zonder geld. Dus zijn we gaan werken, niet voor dezelfde levenservaring, maar om meer verschillende, meer onafhankelijke dingen te hebben of te kunnen ervaren. Dus op 20-jarige leeftijd had ik alle keuzes gratis in handen, ik had geen verplichtingen.
Toen mijn kinderen van de 6e klas naar de 1e klas van de middelbare school gingen, kwam de vraag om een mobiele telefoon. Op zich had ik niets tegen de telefoon, ik had wel een beetje moeite met het feit dat we een abonnement voor ze zouden moeten kopen waar ze waarschijnlijk de rest van hun leven aan vast zouden zitten. Om de één of andere reden wilde ik die keuze niet voor hen maken. Gelukkig was er op dat moment een oplaadbare simkaart zonder abonnement, dat leek me de beste oplossing. Nu kwamen ze al snel terug dat ze niet genoeg 4G beltegoed hadden, en al snel werd die oplaadbare simkaart een abonnement. Ik voelde me er helemaal niet goed bij, ik wilde die richting niet op voor mijn kinderen. Op een gegeven moment wilde ik ze niet meer buitensluiten van de omgeving waarin ze leven en besloot ik dat ze hun ervaring ermee zouden beleven, dus gaf eraan toe.
Dat jaarlijkse mobiele abonnement werd al snel applicaties voor hun smartphone, nieuwe smartphone omdat de oude met alle apps niet snel genoeg meer is of snel leeg raakt, een abonnement om online PlayStation te spelen, Spotify-abonnement, Netflix-abonnement … En als dit neutrale abonnementen waren zou ik er waarschijnlijk geen probleem mee hebben, nu ik weet dat al deze aanbieders miljarden uitgeven om abonnees verslaafd te maken aan hun voorstel en ze er zo lang mogelijk aan te binden. Ik word er misselijk van om dit toe te staan bij mijn kinderen. Nu ben ik blijkbaar de enige die zich hier zorgen over maakt, en dus doorbreek ik mijn resistentie en geef ik toe.
Zoals ik al eerder zei, wil ik mijn kinderen niet uitsluiten van de omgeving waarin zij leven, dus heb ik besloten hen hun ervaring ermee te laten beleven en ervan uit te gaan dat therapie- of afkickcentra hen in de toekomst over deze verslaving heen kunnen helpen en hen in staat zullen stellen zonder gelddruk voor dergelijke dingen te leven als zij dat wensen. Hetzelfde geldt ook als bijvoorbeeld kinderen in hun jeugd verslaafd zijn geraakt aan bepaalde medicijnen of doktersbezoeken, ik hoop ook dat zij daar op dezelfde manier overheen kunnen komen.
En dan komt de volgende stap, zeg zonder CST (Covid Safe Ticket) kan ik als jeugd niet veel, ik denk dat ik me dan toch maar moet laten vaccineren?
Nou kinderen, helaas bestaat er vandaag de dag geen vaccin om zo’n CST te verkrijgen. Ja, maar hoe hebben die in Vlaanderen die al 81% hebben (bron: https://covid-vaccinatie.be/nl) dat dan gedaan? Wel, zij hebben in de testfase een experimentele vloeistof bij zich laten inspuiten. Momenteel ziet de testfase er niet al te dramatisch uit, nu zal aan het einde van de testfase alles worden geëvalueerd en ook een eerste schets worden gemaakt van de neveneffecten op korte termijn (op lange termijn zullen we het pas weten als we het hebben doorgemaakt). Dit verklaart waarom de bijsluiter van deze vloeistof zo lang is, geschreven is in taal die maar weinig mensen begrijpen, en zo goed als alle verantwoordelijkheid afwijst voor degenen die het maken.
Kom op, het is maar een spuitje en het is nog gratis ook.
Gewoon een injectiespuit, zoals ik al zei, een experimentele vloeistof in de testfase, waarvan de gevolgen op korte en lange termijn nog niet bekend zijn. Dit dan inspuiten bij jonge mensen, die vrijwel geen last van COVID-19 hebben, de meesten voelen het maximum als een gewone griep, ben ik de enige die het meer dan logisch vindt om bezorgd te zijn over de onbekende gevolgen op korte en lange termijn van een dergelijke actie? Dit vooral gezien voor die jonge mensen die injectie gezondheid wijs niets verandert, integendeel.
Wat als het effectief hun DNA beschadigt terwijl ze zich nog moeten voortplanten?
Wat als het hun immuunsysteem beschadigt en hen dwingt om volgende injecties te nemen als ze willen dat hun immuunsysteem normaal werkt? Zonder volgende injecties zal hun immuunsysteem nooit herstellen.
Wat als ze op de langere termijn ontdekken dat deze vloeistof enorme onomkeerbare beperkingen op hun lichaam heeft gelegd?
…
Blijkbaar ben ik de enige die zich hier zorgen over maakt en onze huidige aanpak onaanvaardbaar en amateuristisch vindt.
En dan komt gratis, ja vandaag is het gratis (het voelt zelfs als een reclame staaltje in de winkel, zo van probeer dit eens uit), nu is het niet echt gratis, regeringen hebben enorme aantallen gekocht met het belastinggeld van de mensen. Nu de regering dit heeft gedaan, moeten ze kunnen aantonen waarom ze zoveel budget hebben uitgegeven en waarom ze zoveel doses hebben gekocht, zo niet dan zal het zeker tegen hen gebruikt worden bij de volgende verkiezingen. Het begon ook met 1 spuit, toen 2 spuiten, toen een booster… je weet wel, allemaal normale protocollen die ze ons laten geloven, waar houdt dit nu op? Vroeger zaten we vaak meer dan decennia op 1 spuit, nu de laatste 2 jaar zijn we van de decennia verbazingwekkend snel overgegaan naar 12 maanden, naar 6 maanden, naar 3 maanden… als het nieuwe normaal.
Als een hele bevolking elke 3 maanden of zelfs sneller een spuit (of zelfs meerdere) moet nemen, wie gaat dat dan allemaal betalen, de regering (zelfs al is dit zo, dit is en blijft de normale burger die betaald)? Vergeet dat maar, op een gegeven moment zal dit als een verplichting op ieder individu worden afgewenteld. De farmaceutische industrie ziet het graag gebeuren en heeft vele miljoenen over om dit project te sponsoren. Om kinderen die in de beste gezondheid verkeren te laten geloven (vooral hun ouders) dat ze zonder die spuit niets waard zijn en een gevaar voor de samenleving.
Vandaag vind ik het moeilijk om aan kinderen uit te leggen dat zij, om te kunnen leven, in de toekomst zullen moeten betalen voor een spuitje dat niets voor hen zal veranderen. Ik heb al zo vaak gehoord dat we voor onze kinderen een zo goed mogelijke toekomst moeten creëren. Ben ik de enige die daar nog een beetje bezorgd over is? Ben ik de enige die zich daar zorgen over maakt? Ben ik de enige die denkt dat het veel beter kan?
Stop deze waanzin, zet politieke en financiële belangen nu eens opzij, we hebben het over de toekomst van onze kinderen, van onze planeet. We kunnen niet zo egoïstisch zijn en zeggen dat dit onze zaken niet zijn. Laat kinderen weer vrij, zodat ze zich volledig kunnen ontwikkelen tot de beste versie van zichzelf, want deze fucked up plek gaat hen en hun liefde echt harder nodig hebben dan wat dan ook.
Hou vol lieve kinderen, blijf vooral wie je bent en doe wat voor jou goed voelt. Ik denk dat het hoogtepunt van onwetendheid en het ontwaken van de mensheid nabij is. Het is altijd jammer dat het zo lang duurt, maar soms hebben we veel tijd nodig om iets te begrijpen (de snelheid van de natuur). Dat keuzes onder invloed van geld ons niet naar de wereld brengen waar we van dromen, is helaas nog niet voor morgen.
Ik herinner me nog heel goed dat enkele seconden na de geboorte van mijn eerste kind, de verpleegster mijn zoon in mijn handen gaf. Het was magisch, mooi, onbeschrijflijk en een groot en onvergetelijk moment in mijn leven. Enige tijd later, toen we het ziekenhuis verlieten, realiseerde ik me dat, hoewel we vrij goede informatie hadden gekregen, er niet echt een handleiding was gegeven over hoe je kinderen best kunt opvoeden.
Hoewel ik veel over het onderwerp heb geleerd, vraag ik me echt af of er op een gegeven moment niet een nieuwe handleiding of manier moet komen? Ter vervanging van wat vandaag de dag cultureel bekend en geaccepteerd is, en dat ik als ouder gewoon als een aap overneem door niet beter te weten.
Als ik bijvoorbeeld, kijk naar melk of voedsel in het algemeen. Kinderen hebben inderdaad voeding nodig, melk, nu van hun moeder, toch? Waarom geven we hen de melk die normaal voor een kalf bestemd is? Waarom geven we ze zakjes poeder die oplossen in water? Dat zijn vragen die ik mezelf toen niet durfde te stellen, omdat ik er eigenlijk nergens een antwoord op vond, ik deed het gewoon.
En als de kinderen wat groter zijn gaan ze naar school. Waarom leren kinderen +-20 jaar lang dingen, die ze vervolgens +-20 jaar lang weer afleren? Ik heb gehoord dat de school vooral is opgericht omdat volwassenen moesten werken en niet voor hun kinderen konden zorgen. En als dat zo is, is het dan logisch dat we ze op school opvoeden om zo snel mogelijk in de kapitalistische maatschappij terecht te komen, en niet om echt hun meest authentieke zelf te worden?
Ik ben er sterk van overtuigd dat iedereen hier, om als soort te overleven, een missie heeft die hij of zij van nature als de beste zal uitvoeren. Nu kan bijna niemand van nature ontwikkelen wat hij leuk vindt en waar hij goed in is, in feite omdat hem op school wordt geleerd precies hetzelfde te zijn als de andere kinderen, wat gewoon tegen de natuur ingaat. Waarom doe ik dan toch het bovenstaande, omdat mij dat zo geleerd is en omdat het vroeger zo was.
We hebben van generatie op generatie gekopieerd zonder te beseffen dat we onze eigen soort uitroeien. We leven op een manier die niet duurzaam is voor onze planeet. Als ik alleen al naar de vleesindustrie kijk, is er niet genoeg om alle mensen te voeden en op deze planeet te laten leven, dit zou me toch vragen moeten doen stellen?
Nu is er hoop, en ik zal zelfs enkele positieve dingen zeggen over technologie (waarvan sommigen misschien denken dat ik er een beetje tegen ben, wat echt niet het geval is). Het is goed (het kan altijd van twee kanten bekeken worden, natuurlijk) dat ik tegenwoordig nieuws krijg, niet alleen van één krant die een monopolie heeft en individueel bepaalt hoe ik het nieuws krijg. Het is eerder zo dat ik zelf kan beslissen wie mij het nieuws bezorgt en dat ik zelf kan beslissen of ik het positief of het negatief vind.
Dit zorgt ervoor dat heel wat jonge mensen nu niet meer zo goed luisteren naar wat ouders en leraren hen vertellen. Die vervelende rebelse kinderen, toch? Ze rebelleren? Niet echt, ze zijn gewoon niet meer gehersenspoeld en moeten niet meer geloven wat sommigen hen willen doen geloven. Ze kunnen op natuurlijke wijze creëren wat goed voor hen voelt en welke richting ze uit moeten. Er zijn inderdaad enkele valkuilen waartegen ze zich moeten beschermen, maar op de meeste dingen vinden ze vanzelf het antwoord.
Waarom willen sommige kinderen vegetariër worden nadat ze weten wat er gebeurt met de dieren die ze eten? Zou het niet zo kunnen zijn, dat zij geen vlees meer eten, niet omdat iemand hen dat gezegd heeft en meer omdat zij nu hun eigen natuurlijke instinct volgen?
Ik denk dat we steeds meer vraagtekens zetten bij wat we weten. Waarom weten we het? Waar komt de informatie vandaan? Meer en meer komen we tot de conclusie dat we doen wat we doen omdat iemand ons dat gezegd heeft. Waarom heb ik pas onlangs in mijn leven over voeding, Ahimsa…geleerd?
Aan de andere kant heb ik wel vanaf de eerste dag op aarde geleerd: kom voor jezelf op, vecht zelfs als het moet, want niemand anders zal het voor mij doen. Ik moest enorm ontleren van die individualiteit. Nu is het natuurlijk eng dat we vandaag de dag in een wereld leven die voor mij gemakkelijker is, als ik gewoon doe wat me gezegd wordt, dan als ik doe, wat ik voel, waarvan ik voel dat het het juiste is om te doen.
Ik geloof dat we op de één of andere manier het handboek kwijt zijn geraakt. Nu de toekomstige generaties langzaam van richting veranderen, zal ik mijn best doen om hen zo goed mogelijk te steunen. Ik ben er zeker van dat we op een gegeven moment weer op het rechte pad komen en als we dat niet doen, ben ik er zeker van dat de natuur ons daarbij zal helpen (of dat nu positief of negatief is, is een andere zaak).
Sinds ik van eetgewoonte ben veranderd, hebben delen en dingen samen doen een andere plaats in mijn leven gekregen. Zo kreeg ik ook interesse in een samenlevingsproject, wat een project is waarbij mensen uit verschillende gezinnen hebben besloten om samen te leven, althans voor bepaalde woonruimtes onder hetzelfde dak. Persoonlijk, natuurlijk is dit een goed idee, daar hoeft geen minuut twijfel over te bestaan, nu is de vraag misschien iets meer, hoe doe ik dat? En wetende dat bepaalde koppels er niet echt in slagen om onder één dak te wonen, is dit dan wel een goed idee?
In veel situaties ben ik nogal een introvert, dus nogal gereserveerd, voorzichtig en zwijgzaam gedrag. Ik ben ook vrij goed in het volledig zelfstandig en zonder andere mensen om me heen afhandelen van dingen. Voor zulke mensen werd gezegd dat COVID-19 gemakkelijk zou zijn. Wel ja en nee. Bij bepaalde zaken ging ik inderdaad veel sneller, nauwkeuriger en efficiënter te werk, nu zonder bevredigende sociale contacten merkte ook ik na verloop van tijd wat dit met mij deed.
Wandelingen, hardlopen, fietstochten…alles was goed om sociale contacten te onderhouden, ook voor mij. Nu was het duidelijk niet meer hetzelfde en met mensen waar we soms nog mee afspraken, begonnen we ook na te denken over wat als we allemaal samen zouden wonen, zou dat dan geen oplossing zijn?
Of het een oplossing is weet ik niet, maar wat duidelijk was, was dat wij er allen voorstander van waren en er zeker de positieve kant van zagen. Het is een begin. We zijn begonnen met initieel brainstormen over budget, wensen, dromen, plaatsen, type huizen…. vaak erg leuke momenten waarbij iedereen zich betrokken voelt.
Daarna hebben we wat gezocht naar meer informatie hierover, wat we vooral hier vonden;
Na een paar informele ontmoetingen en overleg was de volgende stap, het lezen van het boek van Diane Leafe Christian“Vivre Autrement – Ecovillage, communautés et cohabitats” (ik heb de Franse versie gelezen). Daarmee kwam de confrontatie met de werkelijkheid hard aan en kwamen er enkele historische feiten naar boven waar ik helemaal niet aan gedacht zou hebben. Dus zeker een aanrader om te lezen voor iedereen die plannen in die richting heeft.
Hier zijn mijn reflecties na het lezen van het boek.
Het is belangrijk deze 3 punten niet uit de weg te gaan:
Geef een titel of naam aan het project, dit maakt al duidelijk of jullie allemaal op dezelfde golflengte zitten.
Stel een eerste versie op van een gemeenschappelijk charter van waarden (ik kwam bijvoorbeeld met, Communicatie (waar informatie duidelijk is voor iedereen, waar iedereen spreekt en naar iedereen geluisterd wordt, waar geen oordeel is…), Liefde (het begint allemaal met je eigen liefde en gaat verder met onvoorwaardelijke liefde voor alles op aarde) en Delen (alles is mooier als het gedeeld wordt)
Een eerste versie van een handvest over hoe besluiten en beslissingen nemen (ik heb bijvoorbeeld bedacht dat iedereen het eens moet kunnen zijn met de beslissing, anders wordt de beslissing herzien tot iedereen het ermee eens is).
Nu kwamen daar nog andere dingen snel bij:
Locatie in België?
Hoe moeten we rekening houden met energie-efficiëntie in relatie tot wooncomfort?
Hoe kunnen we gasten ontvangen?
Welke plaatsen zijn gemeenschappelijk en welke zijn privé?
Hoe kan iedereen zijn eigen coconnetje houden als hij dat wil?
Hoe wordt er schoongemaakt? Herstellen? …
Hoe gemeenschappelijke ruimte inrichten?
Welke voorwerpen zijn gemeenschappelijk en welke zijn individueel?
Hoe zit het met lawaai maken, direct (feest, gesprek…) en indirect (machine, radio, TV…)?
Hoe verlopen taken en beurtrollen?
…
Het is waarschijnlijk een goed uitgangspunt in een samenlevingsproject om, waar mogelijk, altijd de groep boven elk individu te stellen. Natuurlijk moeten eventuele persoonlijke gevoelens of frustraties worden geuit. Door aan dit project deel te nemen, heeft iedereen een individuele verantwoordelijkheid tegenover de groep. Om verantwoordelijkheid en dialoog aan te moedigen, en zo de gemakkelijke keuze van de wegloper te vermijden, is het waarschijnlijk een goed idee om zich voor een minimumperiode van 5 jaar te engageren met elkaar.
In het boek was het vanaf bladzijde 1 duidelijk, de huidige maatschappij en cultuur verwacht dergelijke initiatieven niet. Alles is voorzien voor 1 huis, 1 gezin. Als ik dan toch besluit om te beginnen, zal de wind meer tegen me waaien dan mee, daar moet ik op voorbereid zijn. Voor veel zaken heb ik ook een notaris nodig, een advocaat… en het is belangrijk dat ik die goed ken, of een heel goede relatie met hen heb om het juiste advies te krijgen. De wederzijdse oprichting en verstandhouding (vergelijkbaar met een bedrijf) is echt de makkelijke stap voor notaris, advocaat en dergelijke, het ingewikkelde is meer over allerlei wetten naar de maatschappij toe (stedebouw, vergunningen…).
Het is ook raadzaam een samenwerkingsverband op te richten zoals een bedrijf en het te laten functioneren als een samenleving. Hoe groter de groep wordt, hoe meer alles in de politieke richting wordt getrokken en het net een gemeente met verkiezingen wordt. Persoonlijk moest ik toegeven dat ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben. Door al deze complicaties zijn samenlevingsprojecten ook veel duurder en gemakkelijk minstens twee keer zo duur.
Uit de voorbeelden in het boek blijkt ook dat mensen die hieraan begonnen zijn, vaak met 10-20 jaar afbetalingen aan de kapitalistische maatschappij blijven zitten, met mijn 40 jaar, huis bijna afbetaald, is dit persoonlijk niet waar ik op zat te wachten. Ik heb even persoonlijk moeten evalueren, wat trekt mij aan in zo’n samenwonings project?
Ik breng graag tijd door met mensen om wie ze zijn en hoe ze met anderen omgaan. In sommige gevallen kan ik gewoon niet genoeg krijgen van de gesprekken, vooral over de innerlijke ontdekkingen. Fascinerend! Het is vaak een open communicatie, zonder taboes en met wederzijds respect, waardoor iedereen in zijn eigen tempo kan groeien. Ik heb dit al dagelijks/wekelijks, ben er erg dankbaar voor en waarom zou ik het niet meer hebben, samen leven en dingen delen?
Wil ik daarvoor de komende 20 jaar vastzitten aan een kapitalistische baan om geld te verdienen en vooral met terugbetalen bezig zijn? Nee, ik hou liever wekelijkse ontmoetingen zoals we er nu al veel hebben. Over een paar jaar is mijn huis afbetaald en als ik wil, kan ik echt van een minimum leven zonder veel te hoeven werken. Of in ieder geval niet te hoeven werken voor geld. Dit idee spreekt me erg aan, meer dan samenwonen. Persoonlijk voel ik me niet erg aangetrokken tot een nieuwe droomplek die vereist dat ik de komende 20 jaar alles op dezelfde manier moet blijven doen om het af te betalen.
Natuurlijk trok het wonen in een gemeenschap mij ook aan, de uitstekende sociale vaardigheden en de kracht van het geheel dat veel sterker is dan de kracht van het individu. Ook het leven door te delen heeft bij mij een mooiere plaats dan de individualistische variant. Als stel hebben we tot nu toe met goede communicatie alles kunnen overwinnen, ik ben er zeker van dat het op grotere schaal ook kan werken. Nu misschien niet met iedereen, en met sommige mensen zijn we waarschijnlijk niet gemaakt om onder één dak te leven.
Zelfs met mensen waar we goed mee kunnen opschieten zullen er obstakels zijn. Het kan moeilijk zijn om tijd alleen te vinden. De meesten hebben +- 40 jaar geleefd met vele eigen gewoonten, het zal niet gemakkelijk zijn en er zullen moeilijke momenten zijn. Open, niet-oordelende communicatie is van het grootste belang voor succes. Misschien is het gemakkelijker om dichtbij elkaar te wonen, of in hetzelfde gebouw en met slechts een paar dingen en plaatsen te delen in het begin. Typisch eetkamer, wasruimte (wasmachine, droger) en tuin (fiets, tuingereedschap, tuinmeubelen).
Natuurlijk is het ook interessant om op een bepaald punt te onderzoeken hoe we kunnen werken in overeenstemming met onze waarde. En kijken of er een manier is om het te laten werken, nu vastzitten aan schulden voelt daar voor mij echt niet goed. Dus ik begon te kijken naar andere benaderingen.
Misschien kan ieder zijn huis verkopen en kunnen we daarmee een groot droomhuis kopen? Daarvoor moeten we wel heel goede connecties hebben met de vastgoedbedrijven in de buurt, en al snel bleek dat zware investeerders die connecties voor ons hadden. Ik ging er echt van uit dat ik behoorde tot degenen die wat geld hebben, nou na deze ontdekkingen moest ik concluderen dat ik arm ben en gewoon niets kan kopen (het beangstigde me vooral voor de jeugd in de toekomst). Huizen tot gemakkelijk 1Mio€ en meer, werden verkocht voordat ze openlijk op de markt kwamen. Als iets langer dan een paar dagen blijft staan en niet verkocht wordt, is er waarschijnlijk iets ernstig mis mee… Deze confrontatie was hard, dat mensen het geld hebben of gemakkelijk 1 miljoen kunnen lenen van de bank, was een nieuwe ontdekking voor mij. De kloof tussen arm en rijk wordt hiermee alleen maar groter vrees ik.
Dit gold voor de regio Brussel, Brabant maar ging verder, want ook voor projecten verder weg kwamen we tot dezelfde conclusie. Een huis kopen, grond kopen of een huis bouwen lijkt ineens heel ver weg voor een groot deel van de bevolking, of is iedereen zo rijk en ben ik naïef?
Een ander idee was om een bijgebouw aan ons huis te bouwen, los van het huis met alles erop en eraan om in te leven. Zodat mensen voor een periode de samenleving op hun eigen manier kunnen komen ervaren. Het project hangt nog steeds in mijn hoofd, maar het vinden van aannemers die zo’n ding willen bouwen is echt moeilijk. Te klein en geen interesse zijn de antwoorden die ik tot nu toe heb gehad voor een 100K€+ project, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen tegen de klanten.
Hoewel het boek heel wat relationele tips geeft om er een succes van te maken, is de implementatie van deze tips achteraf zeker niet iets om te negeren in de regio rond Brussel en in dit COVID-19 tijdperk. Op zulke momenten merk ik hoe volgepropt we hier in België leven en dat de tijden van 1969 helaas niet echt in de positieve richting zijn veranderd. Waar men zeer vrij kon leven en samen een positief project kon uitwerken.
Op dit moment kijk ik terug op een leuke ontdekkingstocht, nu lijkt dat hier in België enorm moeilijk met wat ik ervan ontdekt heb. Persoonlijk denk ik wel dat het iets is wat we meer en meer zullen zien. Jongeren kunnen geen huis van 1Mio€ kopen zonder hulp van buitenaf. Als de ouders die hulp geven, zal het misschien nog enigszins haalbaar zijn, zo niet, dan moet de jeugd aan andere dingen denken. Een antwoord daarop is een klein huis te kopen met een paar vrienden. Waarschijnlijk met minder geschiedenis en nieuw voor allen, toch iets gemakkelijker om te doen. Voor mij zullen samenlevingsprojecten toenemen, nu helaas omdat we de jeugd geen andere keus laten en niet omdat mensen er openlijk voor kiezen.
Voordat ik mijn eetgewoonten veranderde, dus voor 2014, dacht ik dat de kinderen mij nodig hadden om hen “alles” te geven wat ze wilden. Die coole vakantie, die leuke activiteiten, dat uitzonderlijke speelgoed… en noem maar op. Los daarvan neem ik zelf vaak in me op, in wat de maatschappij een hele lijst maakt van wat ik als papa moet zijn; altijd aanwezig, veel tijd doorbrengen met de kinderen (kwantiteit over kwaliteit), hen alle aandacht geven, alles wat ik voor hen kan doen realiseren, ervoor zorgen dat hun leven zo zorgeloos mogelijk is… Ik kreeg die lijst zonder te vragen, nu was er geen handleiding. Alles wat intuïtief was, kwam ook vaak niet overeen met die lijst.
Wanneer op een dag die relatie met een kind er is, begon bij mij, hoe ga ik zo goed mogelijk aan dit verwachtingspatroon en deze lange lijst voldoen? Intuïtief had ik wel wat ideeën, nu waren die helemaal niet in lijn met het verwachtingspatroon en dus luisterde ik naar wat er tegen me gezegd werd. Als ze huilen hebben ze honger. Als ze net gegeten hebben en huilen, moeten ze misschien een boertje laten. Of de broek is vies en dan moet ik deze vervangen. Het kan ook zijn dat ze gewoon moe zijn, dan moet ik ze te slapen leggen en stil zijn…
Als de kinderen slapen, kan ik doorgaan met de taken die ik in het normale leven doe, volgens dat verwachtingspatroon en een goede vader zijn. Intuïtief zou iedereen waarschijnlijk een beter resultaat voor het kind bereiken, maar van buitenaf zou dat niet overeenkomen met het verwachtingspatroon en ik moet die druk aankunnen. Ik zou het niet kunnen voor 2014 en zou proberen zo goed mogelijk eraan te voldoen. Wat zouden de mensen anders wel niet van mij kunnen denken. Ik zou proberen om aan de hele lijst te voldoen en vooral aan alle andere klussen die ik in huis doe. Wat een man, niet?
Als ik had geweten wat ik nu weet, zou ik wat rebelser zijn geweest en dan zou het hele lijstje en de verwachtingen voor mij de boom in kunnen. Dan zou ik er nog meer zijn geweest voor het kind, zou de hele lijst met huishoudelijke taakjes in parallel en het normale werk kunnen wachten. Dan zou ik intuïtief hebben ontdekt wat de echte behoeften van het kind zijn. Voor degenen die meer willen weten over zo’n aanpak, raad ik het boek “Le concept du continuum – La recherche du bonheur perdu (9782940500468) van Auteur: Jean LIEDLOFF” aan.
Na veel zelfwerk kwam ik tot een meer realistische lijst, waarin staat dat ik als vader moet zorgen voor een dak boven het hoofd van de kinderen, warmte en voedsel. De kinderen hebben er ook net zoveel voor gekozen om bij die ouders geboren te worden als dat de ouders ervoor gekozen hebben om kinderen te krijgen. Het is dus een keuze die wederzijds is gemaakt en niet alleen door de ouders zoals ik vroeger dacht.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat wat het kind echt nodig heeft, “onvoorwaardelijke liefde is zoals het is“. Dan hoor ik meteen elke ouder ooh zeggen, maar dat is zo bij mij. Natuurlijk hou ik vanuit mijn ogen van de kinderen met “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn“, nu, is dat wat de kinderen krijgen? Ik bedoel, zijn we er ook zeker van dat de kinderen zo denken en voelen over onze liefde?
Daar stuitte ik op enkele valkuilen die ik pas na 2014 duidelijk begon te zien. Dit is vooral elke keer dat ik een verwachtingspatroon creëer en daarna misschien openlijk mijn teleurstelling laat zien. Ik wil me bij voorbaat verontschuldigen bij de kinderen, ik wist niet beter voor de lijst hieronder, elke keer als ik dat deed:
Tijdens hun sport kwam ik met tips en trucs om ze in mijn ogen beter te maken, vaak hadden zij hier niet naar gevraagd.
Ik vergeleek ze met andere kinderen in het algemeen, en vooral met hun klasresultaten (die leuke klasgemiddelde cijfers).
Enkel interesse tonen en aandacht besteden aan dingen die mij persoonlijk aanspreken.
Ze waarschuwen voor al mijn angsten, in de hoop dat ze die zouden vermijden.
Proberen hun weg schoon te vegen zodat ze minder weerstand zouden ondervinden op hun weg.
…
Uit al deze dingen zou ik vroeger denken dat ik een goede vader ben, en eigenlijk moest ik tot de conclusie komen dat de kinderen hier niet om vroegen. Het legt een ongewenste druk op hen, het schept een verwachtingspatroon…en vooral als ze er niet aan voldoen zouden ze het gevoel kunnen hebben dat ze gefaald hebben. Wat ze kunnen koppelen aan minder tot geen “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn”.
Ik ben dus persoonlijk gestopt met druk uit te oefenen op die lange lijsten, in het vertrouwen dat zij weten wat het beste voor hen is en ze volledig te steunen. Natuurlijk vertel ik ze regelmatig dat ik van hen hou zoals ze zijn. Dat wat ze ook doen, wat er ook gebeurt, mijn “onvoorwaardelijke liefde zoals ze zijn” niet kan veranderen. Er zullen positieve momenten zijn, net zoals er negatieve momenten zullen zijn, nu mijn “onvoorwaardelijke liefde zoals ze is” voor hen er altijd zal zijn om ze door elk moment heen te krijgen. Als ze willen en ik kan helpen, zal ik op elk moment aan hun zijde staan.
Iedereen krijgt onvoorwaardelijke liefde van iedereen, door hun beste authentieke versie van zichzelf te zijn en niet door te zijn wat anderen willen dat ze zijn.
Zoals Jessica Graham zegt: “Ik zie je en ik hou van je”.
Onvoorwaardelijke liefde voor alle kinderen zoals ze zijn, en zijn we niet allemaal kinderen…
Ik las dat kinderen het meest van hun onderbewustzijn opdoen in de eerste 6-7 jaar van hun leven door te observeren van de buitenwereld, vooral de ouders in de eerste plaats. Laat de periode bij mij zelf nu net erbuiten zijn geweest dat ik mijn moment van verandering door voeding kreeg. Desalniettemin, door open communicatie, onze standpunt uit te leggen en hun mening te respecteren, creëren onze kinderen ook hun eigen standpunten.
Hier is een spreekbeurt over ‘VEGAN’, gegeven en gemaakt door een 10 jarige in het 4de leerjaar.
Mocht je meer info, word, powerpoint… willen om zelf te kunnen gebruiken, gelieve contact met mij (Steven Deschuyteneer) op te nemen via deze website.
Hier is de spreekbeurt volledig;
___________________________________________
Inleiding:
Dag beste meester en klasgenootjes, vandaag ga ik jullie wat meer vertellen over vegan. Ik heb dit onderwerp gekozen omdat ik het ben en ik het leuk vond om met jullie te delen.
Ik ga het hebben over:
Wat is vegan?
Waar komt voedsel vandaan?
Waar komen sommige dingen vandaan?
Hoe kan je zien of iets vegan is of niet?
Waarom ben ik vegan geworden?
Waarom vegan worden?
Wat is vegan?
Mensen die plantaardig eten noemen we veganisten. Veganisme is een levensstijl, waarbij mensen zoveel mogelijk veganistisch eten, maar ook geen producten, dat van een dier afkomstig is of dat op dieren getest zijn, gebruiken.
Zij eten geen dieren, dus geen vlees, geen vis, maar ook geen melkproducten, eieren en andere producten van dierlijke oorsprong of met dierlijk ingrediënten.
Veganisten gebruiken geen dierlijke producten om zich te kleden. Dat wil zeggen geen leer, geen wol, geen bont, geen veren, … Ze verkiezen ook om liever niet naar de dierentuin te gaan, net zoals het bezoeken van een circus. Ze houden meer van dieren te bezoeken en te steunen, zoals bijvoorbeeld in een asiel.
Ze gebruiken ook liever geen producten die zijn getest op dieren zoals shampoo, tandpasta, zeep, enz.
Om samen te vatten, veganisten, willen niet betrokken zijn bij dierenleed.
Waar komt voedsel vandaan?
Wist je dat:
Biefstuk, van de koe komt?
Dat worst, van het varken komt?
Dat er in een cake, melk van de koe zit en eieren van de kip?
Dat fishstick, van een vis komt?
En chicken nuggets, van een kip?
Wat is er mis mee?
Wel kippen, varkens, vissen, koeien en andere dieren die voor voedsel worden grootgebracht, waarderen hun leven evenveel als jij en ik de onze waarderen.
Dieren zijn niet van ons, niet om te eten en zeker niet om vreselijk te lijden voordat ze in nette, opgeruimde pakketten in de supermarkt, fastfood restaurants of je favoriete restaurant terechtkomen.
De meeste dieren die voor voedsel worden gebruikt, leven in overvolle, smerige omstandigheden en lijden aan pijnlijke procedures zoals branden, onthoorning, het laten afsnijden van hun staart of hun snavel, en afzagen van hun tanden – en dit alles zonder pijnstillers.
Bijvoorbeeld, De meeste kippen die worden gebruikt voor eieren te leggen, zijn beperkt tot kleine kooien die bekend staan als batterijkooien. Deze kooien zijn vaak alleen de lengte en de breedte van een stuk papier, en verschillende vogels zijn op elkaar gepropt! Dat zou hetzelfde zijn als je, je hele leven in een ruimte zou moeten leven dat kleiner is dan een badhanddoek en die ruimte met je hele gezin moet delen.
Wist je ook dat snoepjes, van het varken komen?
Gelatine is gebruikt voor snoepjes te maken en wordt van varkenshuid gemaakt.
Vegan snoep bestaat.
Ik vind persoonlijk dat de twee dezelfde smaak hebben. (Proeven vegan snoep)
Waar komen sommige dingen vandaan?
Wist je dat:
Leer, van de vacht van de koe komt?
Wol, van de vacht van het schaap komt?
Bont, van de vacht van een vos, een nerts of een konijn…komt?
De schapen moeten we toch scheren, wat is er mis mee?
Als ze alleen zouden worden achtergelaten en niet genetisch gemanipuleerd, zouden schapen net genoeg wol krijgen om zichzelf te beschermen tegen extreme temperaturen. Het vlies zorgt voor een effectieve isolatie tegen zowel kou als hitte.
Om vliegen weg te houden, snijden werknemers op wol kwekerijen vaak een deel van de huid af op de achterkant van schapen zonder pijnmedicatie te gebruiken. Dit wordt ‘mulesing’ genoemd. Schapen die voor hun wol worden gebruikt, hebben vaak gaten in hun oren en hun staarten worden afgesneden beide zonder pijnstillers.
Hoe kan je zien of iets vegan is of niet?
Eerst moet je kijken of er geen vegan logo op de verpakking staat.
Is het niet zo, kijk dan als er geen dierlijke ingrediënten in zitten zoals melk, eieren, vlees, botervet…
Waarom ben ik vegan?
Omdat ik het heel erg vind voor die dieren, die geslacht en mishandeld worden en ook omdat mijn mama en papa het zijn.
Het Voordeel aan vegan?
Dat er geen dieren geslacht moeten worden of mishandeld voor onze voeding en ons comfort.
Het nadeel aan vegan zijn?
Als je bijvoorbeeld bij iemand gaat eten is het niet altijd gemakkelijk om vegan eten te hebben, omdat de meeste mensen vegan nog niet kennen en dan is het moeilijk.
Welk eten van vroeger mis ik?
Ik mis geen eten van vroeger, want mijn mama en ik kunnen bijvoorbeeld pannenkoeken, taarten, gebakjes identiek maken met juist een andere smaak, maar zeker niet minder lekker.
Wat eet ik in een dag?
Wat eet ik ’s morgens: ’s morgens begin ik met een glas water, daarna een smoothie en dan een zelfgemaakt chocolade amandelmelk.
Wat eet ik bij de lunch?
Als lunch eet ik wraps.
Wat eet ik bij het avond eten?
Ik eet bijvoorbeeld pasta, pizza, lasagne, couscous, frietjes, kroketten, quinoa… zo goed als hetzelfde dan vroeger, maar dan met andere ingrediënten.
Waarom vegan worden?
Voor de dieren: Omdat dieren ook voelende wezens zijn en niet als voedsel moeten worden gebruikt. Kiezen voor veganisme vermindert onmiddellijk het aantal dieren dat in slachthuizen wordt gedood.
Voor de planeet: Als je verandert van je eetgewoonten en je wordt veganist, dan weeg je minder op de planeet. Dat betekent dat elke maaltijd zonder dierlijke producten uw voetafdruk vermindert op het milieu.
Voor de mensen: Een groot deel van de landbouw, meer dan wat mensen nodig zouden hebben om te eten, wordt gebruikt om de dieren te voederen. Mochten we deze landbouw gebruiken om de mensen direct te voederen, zouden mensen geen honger meer hebben op deze planeet.
Voor onze gezondheid: Een evenwichtig veganistisch dieet, is goed voor je gezondheid en is geschikt voor alle leeftijden. Veel topsporters zijn veganistisch en overtuigd van de voordelen van hun dieet.
Vakantie is altijd een familie gelegenheid bij ons en we bespreken steeds welke ervaringen we samen willen hebben. Motorhome, mobilhome of camper was er één van en 2019 voelde als het juiste moment daarvoor, kinderen nog net niet te groot. Ik vroeg me vooral af met hoe weinig ik kon leven, hoe autonoom ik ben en welk gevoel van vrijheid ik zou hebben.
Voor het huren van de camper viel ik vooral terug op de ervaring van vrienden, omdat ik er zelf niet veel vanaf weet. Mijn enige vereiste was dat beide bedden (voor 4 personen) altijd klaar zouden staan, en geen extra transformatie nodig zouden hebben voor de overnachting. De Fiat Sunlight A70 bood dit volledig.
Bij het huren van een camper hebben we in ieder geval een camper zo goed als nieuw gekregen, en hebben we een stand van zaken doorgenomen waarvan we dachten, holy sh**, met deze camper zullen we niets kunnen doen of we gaan er voor betalen. Met 4 hierin voor 3 weken, dit gaat niet lukken. Het duurde 2 uur om die stand van zaken en uitleg door te nemen en ook 1 uur om alles in te laden dat al klaar stond.
Het huren van een camper is eigenlijk het duurste verblijf dat we ooit hebben betaald om op vakantie te gaan. Normaal gesproken zitten we tussen de 400€ en 1000€ per week voor een verblijf, hier zitten we tussen de 1000€ en 1500€ per week. Maar het was natuurlijk een “once in a lifetime”, dus leggen het maar naast ons neer.
Dan moesten we toch nog uitzoeken waar we met de camper naar toe zouden gaan? Blijkbaar is het bijna overal in Europa verboden om de camper in de natuur te parkeren en er te overnachten (of in elk geval dat dacht ik toch). Hij moet altijd op speciale parkeerplaatsen of campings staan. Daar ging het gevoel van autonomie en vrijheid al… Nu bleek dat niet het geval te zijn voor Denemarken, Zweden en Noorwegen. Omdat we Zweden en Noorwegen nog niet hebben gezien en onze ervaringen met Kopenhagen positief waren, we veel zon hadden gezien in ons eigen land, besloten we die kant op te gaan. Om onze overnachtingsplaatsen te vinden hebben we gebruik gemaakt van de geweldige gratis applicatie (op Android toch) Park4Night.
Toen we net vertrokken, voelde het geweldig. Het rijden lijkt een beetje op het rijden in een modern busje, erg prettig en in Duitsland, waar geen snelheidslimiet was, kon ik met gemak 140 km/u rijden. Ik begreep toen nog niet waarom al die andere campers (waar wij als gemeenschap wijselijk naar wuifden) veel langzamer reden op de eerste band. Toen het lichtje op het dashboard me vertelde dat ik moest tanken, begreep ik dat het verschil in snelheid met de anderen een prijs heeft. Vanaf dat moment zouden we maximaal 110 km/u rijden of 10 km/u minder dan de toegestane snelheid op straat en een resultaat van +-11L voor 100 km verbruik.
Na anderhalve dag waren we in Kopenhagen, 1121 km, wat, zoals hier te lezen is, één van mijn grote liefde aan een stad op deze aardbol is. Vreemd dat we in de eerste dagen met de camper vooral op zoek waren naar plaatsen in het gezelschap van andere mensen of drukke bezochte plaatsen, een indirecte zoektocht naar een gevoel van veiligheid waarschijnlijk.
Via de E20 over de Sontbrug reden we Zweden in tot aan Göteborg, 307 km. Omdat er niet echt een parkeerplaats in de buurt van het centrum is, zouden we hier een camping nemen. Of dat was het plan, ware het niet dat alle campings in het centrum vol zaten door het mooi weer. We namen de naam van een goede camping aan en zouden die op de terugweg boeken en hier langskomen.
Vanaf hier zijn we in de richting van Stockholm gereden, om ReTuna te bezoeken, 427 km. ReTuna is ’s werelds eerste recycling winkelcentrum. Stockholm zelf zouden we niet doen met de camper.
Vanaf hier zijn we in de richting van Mora gereden om naar de Fjorden te gaan en Noorwegen in te rijden. Op de Zweedse wegen kwamen we vooral veel bossen tegen (leek geen einde aan te komen), grote meren met zwemgelegenheid nu vooral het onbekende van de Noorse Fjorden trokken me aan (positief en negatief) en dus genoten we niet zoveel van onze passage in Zweden.
We begonnen wel de smaak te pakken te krijgen om de motorhome in “the middle of nowhere” en erg rustig te parkeren voor de nacht. Om Noorwegen binnen te komen lezen we veel over controles aan de grens voor eten (is maar een kleine hoeveelheid vers voedsel toegestaan) en vooral controles van onze hond die we bij ons hadden. Nu bleek dit een beetje te veel stress te zijn geweest, we reden gewoon de grens over en toen we bij de douane stopten om onze aangifte te doen, zeiden ze met een glimlach dat we dat niet moesten doen, dat het alleen maar is als er iets mis gaat of als we gecontroleerd worden. Ok, toch nog coole jongens die vikingen, en zo kwamen we aan in Hamar, Noorwegen, 472 km.
Daarna was het richting Geiranger, onze aankomst in de langverwachte Fjorden, 321 km verderop. Dit brengt ons op een totaal van 2668 km, en wat we min of meer halverwege zagen qua km.
In Geiranger hebben we een camping genomen en zijn we 2 nachten gebleven, het is ook een mooie plek om wandelingen te maken op verschillende moeilijkheids niveaus. Super, een camping met een waterval! Om later te beseffen dat die waterval ’s nachts niet stopt en dat we wat geestelijk werk mogen doen om te gaan slapen.
Vanuit Geiranger zijn we richting Sognefjord gegaan. Via route 15 passeerden we nog een Fjord of groot meer Oppstrynsvatnet in Stryn waar we een super spot “Rest Stop” (Rv15 4, 6799 Oppstryn, Noorwegen) tegenkwamen, 57 km waar we de nacht doorbrachten en een duik namen.
Via de E39 langs Loen, Byrkjelo naar Skei, om daar de 5 naar Fjaerland te nemen, richting Sogndalsfjøra om daar de 55 naar Leikanger te nemen en de eerste Ferry (eigenlijk zoals een autobus waar je ter plaatse betaald en op rijdt) naar Vangsnes.
Op Route 13, voor mij persoonlijk de mooiste route die we in de Fjorden hebben gedaan, zouden we de eerste goede afgelegen plek die we tegenkwamen nemen om te overnachten. En we vonden het in de bergen net onder wat op de kaart staat vermeld als Viewpoint (Rv13, 6893, Vik, Noorwegen), 247 km. Perfect om te wandelen.
Via de Hardangerfjord zouden we in Bergen aankomen, 220 km, waar we terug zouden gaan naar een camping om bij te tanken (elektriciteit) en het vuile water te legen. We waren op 3195 km in totaal. De verhuurder van de camper had ons ook verteld dat we ergens halverwege wat olie moeten bijdoen. Hoewel er helemaal geen meldingen was, werden de instructies opgevolgd door mij.
Toen we de volgende dag moesten vertrekken en ik de camper een beetje moest manoeuvreren om het nodige water bij te vullen en het vuile water te legen, kwam de eigenaar van de camping naar mij toe. Was u plaats op nummer 4. Uh ja. Nou, je hebt een groot probleem, maatje. En hij laat me zien dat ik eigenlijk de hele camping van olie had voorzien. Mijn eerste gedachte was, shit, hoe ga ik dit opkuisen. Nu leek de eigenaar het niet zo erg te vinden, dus ik wilde er zo snel mogelijk weg voordat hij van gedachten veranderde. Toen ik de camper eigenaar belde, zei hij om ons geen zorgen te maken. Nu zouden we nog steeds regelmatig oliesporen zien onderweg en niet wetend waar het vandaan zou komen, zou dit mij helaas blijven volgen tot ik hem terugbracht. Als ik het had geweten, had ik er nooit olie in gedaan.
Vanuit Bergen zijn we naar Stavanger gegaan om uiteindelijk in Tau te overnachten, 179 km, zo dicht mogelijk bij Preikestolen waar we heel vroeg in de ochtend zouden gaan wandelen. Dit is één van de meest toeristische plaatsen die we hebben bezocht. Tijdens de wandelingen zaten we echt vast in file op elkaar, mooie bergwandelingen is voor mij iets anders.
Van daaruit zijn we naar Kristiansand gegaan terug op een camping, 225 km. Waarschijnlijk onze 2 mooiste en warmste dagen in Noorwegen, toch regende het nog 3 keer tijdens die 2 dagen.
Daarna zijn we naar Oslo gegaan, 363 km, waar we aan de rand van de stad hebben geparkeerd en de stad volledig te voet hebben ontdekt. Leuke stad, nu niet echt te vergelijken met bijvoorbeeld Kopenhagen.
Vanuit Oslo zijn we naar onze camping gegaan waar we in Göteborg zijn gepasseerd, 307 km. Dit keer onder de regen en het is niet aan te raden om met een camper op gras te rijden in die omstandigheden…
We hadden op de terugweg graag nog een stop gemaakt in Kopenhagen, maar het regende de komende dagen echt heel hard, dus hebben we deze overgeslagen en hebben in Duitsland op de snelweg onder Hamburg, 898 km, een rust plaatje genomen. Om tot de constatering te komen dat we na 2 uur slaap, gewend waren aan die rustige plekken om te slapen en zijn we de volgende 472 km doorgereden tot aan huis.
Conclusie:
Het is echt een zeer uitzonderlijke ervaring, ik raad het zeker aan, nu het is voor mij persoonlijk extreem duur voor wat het is, 5600€ in totaal, waarvan camperverhuur en benzine 4900€ zijn. De prijs hiervan is volkomen normaal en ik begrijp dit volledig, alleen als ik persoonlijk “low-profile” (matras in VW Touran) zou gaan, zou dit een groot deel van de 4910€ wegnemen en dit een heel andere ervaring maken.
Met hoe weinig kan ik leven? Echt niet veel, met de familie was deze camper de juiste maat, als ik alleen of met koppel terug ga, zou een matras in de VW Touran het beste voor mij zijn en wat ik zou aanraden. De camper is vrij groot, zeer groot verbruik, niet echt mobiel, dus de plaatsen in de bergen en dergelijke waren soms een beetje gedurfd of ontoegankelijk.
Hoe autonoom ben ik? Dat was nogal een teleurstelling. We merkten dat we gebruik moesten maken van externe toiletten, en sanitair om meer dan 2-3 dagen te kunnen overbruggen. Dus volledig autonoom met de camper, ik zou zeggen maximaal 2-3 dagen. Daarna moesten we water tanken en vuil water lozen.
Welk gevoel van vrijheid zou ik hebben? Dat was perfect, alleen waren er soms mooiere plekken in de natuur om te overnachten, maar met dit soort campers zouden we helaas het risico nemen om vast te lopen of beschadigd te raken wat we niet hebben gedaan.
Het leuke aan de scandinavische landen is de vrijheid die je daar hebt met de camper overal in de natuur. De andere kant van de medaille is het weer. Hoewel we dachten dat we daar, gezien het goede weer dat we al in België gehad hadden, wel zouden kunnen overkomen. We hebben elke dag een regenbui gehad, en dat maakt het echt vermoeiend. We kunnen niets uitzetten, laten staan en we hebben ’s avonds niet veel buiten kunnen eten omdat het koud wordt. We hebben ook wandelingen gemaakt waar we nat waren tot op de slip omdat het gewoon zo hard en zo lang regent. Onderschat het weer dus niet (bij ons was het in Augustus).
Ondanks het weer kon ik toch elke dag een duik in de Fjorden nemen. Gevoelsmatig was het temperatuurverschil tussen de omgeving en het water waarschijnlijk niet zo groot, wat het erg aangenaam maakte.
De hele tijd bewegen maakt het leuk met nieuwe ontdekkingen, het maakt het ook vermoeiend, zonder enige stabiliteit en de contacten die we onderweg leggen zijn altijd van zeer korte duur. Iets wat we ook ontdekten als niet echt aan ons besteed.
Ik beveel de ervaring aan iedereen aan, nu persoonlijk, als ik een andere motorhome ervaring doe zal het zeer laagdrempelig zijn, zoals gezegd matras in de VW Touran om nog meer vrijheid te hebben. Ik zou ook teruggaan naar de Scandinavische landen om overal in de prachtige natuur te kunnen staan en niet op vaste parkeerplaatsen of campings zoals elders vaak wordt opgelegd. Ook zou ik de reis naar Zweden, Noorwegen niet te lang maken (1, 2 weken maximum), omdat het klimaat na een tijdje wat mentale impact op mij had. “I love the sun”.
Ik denk dat we het allemaal wel kennen, uitgenodigd voor een BBQ of een feestje bij iemand en bij aankomst zie ik wat vroeger een mooie tuin voor me was. Een perfect groen gras, geen onkruid, alles super schoon, een zwembad, een klein sportveld, een groot terras…“Wow” ! En daar begint het probleem.
Waarom “Wow”? Gewoon omdat mijn visie op schoonheid volledig vervormd was. Alles wat de natuur produceert is mooi er is geen make-up, verf of chemische producten nodig, de natuur en het leven is schoonheid. Het “IS” gewoon.
Toen ik van Leuven naar Beauvechain verhuisde, liet ik me er ook volledig aan vangen. Ik wilde en zou een tuin hebben. Dit was het land toen ik aankwam, helaas vrij sterk beïnvloed door de industriële landbouw die er tot dan toe plaatsvond.
Wat dit na een tijdje gaf.
En waar ik dit van gemaakt heb.
Waarom heb ik dit gedaan, deels voor de “Wow” natuurlijk.
Wat is die “Wow” dan? Waarschijnlijk een teken van, je hebt het allemaal uitgedokterd, je bent succesvol, je bent geslaagd in het leven. Tot 6 jaar geleden zou ik, “natuurlijk” gezegd hebben. Vandaag kijk ik er een beetje anders tegenaan, en ik zou zeggen, echt?
Ik ben tot de conclusie gekomen dat om een tuin als deze te hebben, ik;
Veel geld heb uitgegeven aan gazon graantjes.
Veel werk om het in goed uitzicht te houden.
Veel geld uitgegeven aan onderhoudsproducten en kunstmest.
Veel geld uitgegeven aan pesticiden om onkruid te vermijden of verwijderen.
Alles wat in mijn bodem leeft (en waarschijnlijk ook indirect wat erop loopt) gedood met de pesticiden.
Elke week moet ik het gras afrijden (of nog meer geld uitgeven om zo’n automatische grasmaaier te kopen).
…
Dat alles voor die “Wow”? Nee, natuurlijk niet, het is ook voor de kinderen om er in te spelen en regelmatig een BBQ te kunnen houden voor de vrienden. Ik vond dat wij er veel deden, 3 à 4 op een jaar met vrij veel mensen. Kunnen de kinderen niet spelen en de BBQ gedaan worden zonder dat perfect groen gras, geen onkruid, alles super schoon, een zwembad, een klein sportveld, een groot terras…? Meer dan waarschijnlijk. Ik weet nog dat we als kinderen ergens vastzitten met volwassenen voor een bepaalde periode. Het kostte ons niet veel moeite om een spel te bedenken om ons te vermaken. Dus spelen en BBQ kon gebeuren zonder die “Wow”, die “Wow” is puur voor mijn eigen ego.
Nu is er naast die “Wow” nog een ander negatief fenomeen, dat na het Dutroux-tijdperk vrij sterk is toegenomen. Als ouder wil ik dat mijn kinderen alles hebben waar ze mee willen spelen in mijn tuin. Zwembad, voetbaldoel, basketbalring, speeltuin, glijbaan… geweldig hé, ze hebben alles in de tuin en kunnen veilig spelen. Maar wees voorzichtig met spelen, want die bomen en bloemen zijn van een uitzonderlijke soort en kosten veel geld. 100% mee eens en dat hoort bij de realiteit. Het minste wat ik op dat moment moet doen is alle kinderen uit de buurt in mijn tuin welkom heten. Maar dat doe ik vaak niet, ik ga selectief te werk. En juist daarom is het geen goed idee dat elk individu zijn tuin zo inricht. Kinderen leren niet met elkaar praten, omgaan met conflicten, omgaan met onenigheden, omgaan met delen…
Dit is echt de taak van de gemeenschappelijke buitenspeelplaatsen, om kinderen samen te brengen en ze elkaar, hun sterke en hun zwakke punten te laten ontdekken. Met ieder in zijn tuin, met zijn ervaringen, met zijn bezittingen…creëer ik gewoon een wereld waarin kinderen alleen aan hen denken en heel zelden of helemaal niet aan de anderen. Is dit de individualistische wereld die we voor onze kinderen willen en is dit de wereld waarin we denken dat ze gelukkig zullen zijn?
Dus ik moet hard werken, om veel geld te verdienen, om vergif te kunnen kopen met dat geld dat alles doodt en mijn tuin er goed laat uitzien? Een tuin waar alles om te spelen aanwezig is, maar die zelden openstaat om met anderen te delen? Een tuin waar ik mijn kinderen leer, dat geluk veel geld oplevert zodat je veel bezittingen kunt hebben? Op een wereld die we delen met alle levende wezens, maar waar ik mijn deel volledig en alleen voor mijzelf wil hebben? Vroeger was het heel normaal voor mij, vandaag vind ik het alle gekheid op een stokje!
Mijn tuin is lang gras en bamboes geweest voor wat privacy (omdat harde panelen met de wind wel eens durven weg vliegen in Beauvechain).
Ondertussen is mijn tuin een beetje veranderd, en als je wilt weten hoe ik stap voor stap ben geëvolueerd naar een tuin vol met leven, blijf dan deze blog zeker volgen.
Aujourd’hui, 21 avril 2030, je me rends à Beauvechain en tant que journaliste, pour comprendre comment cette commune, autrefois connue principalement pour sa base militaire, est aujourd’hui connue comme l’une des plus grandes zones bleues (lieux ou régions où les gens vivent le plus longtemps et sont en meilleure santé) du monde.
Après de nombreuses conversations avec les habitants, il m’est apparu clairement que tout a changé ici depuis la période de confinement en 2020, suite à l’épidémie de coronavirus.
Un résident dit ;
Avant cette période de confinement, il était agréable de vivre à Beauvechain, avouez-le, c’est un endroit magnifique. Par contre, c’était très souvent chacun pour soi, juste parce que nous ne connaissions pas les autres et que nous ne prenions pas le temps de changer ça. Pendant cette période de confinement, nous étions obligés de rester près de notre propriété et je me souviens bien, il faisait beau.
Nous sommes entrés en contact avec nos concitoyens (bien sûr, nous avons gardé les 1.5 mètres de distance sociale qui nous étaient alors imposés), avec des gens que nous n’avions jamais vus et des gens que nous ne savions pas qu’ils vivaient là. Chaque jour, nous avons eu l’impression de connaître plus de gens, il y a eu un certain échange d’énergie et nous avons commencé à nous soucier de plus en plus des uns des autres. Même si la vie d’avant était amusante, elle était vraiment géniale pendant ce confinement.
Plus tard, lorsque la situation a menacé de revenir à ce qu’elle était, il semble que les habitants de Beauvechain aient très bien compris ce qu’Albert Einstein a dit un jour : “Les problèmes ne peuvent pas être résolus par le même niveau de pensée qui les a créés. Aucun problème ne peut être résolu à partir du même niveau de conscience que celui qui l’a créé. Le monde n’évoluera pas au-delà de son état de crise actuel en utilisant le même niveau de pensée qu’il a créé“.
Bien sûr, on avait goûté à cette vie meilleure et on savait qu’il y avait d’autres solutions. Des gens de tout Beauvechain se sont réunis pour développer les meilleures et les plus agréables choses qu’ils ont découvertes ici dans leur commune. Bien sûr, tout n’a pas changé immédiatement et ils ont procédé très progressivement.
Pendant le confinement, la tranquillité dans la rue était remarquable et on pouvait à nouveau laisser les enfants jouer dehors sans trop de danger.
À Beauvechain, il y a de temps en temps des avions de chasse dans les airs, maintenant il y en a qui croit que leur vie doit aller tellement vite, qu’il essaie d’atteindre la vitesse des avions de chasse avec leur voiture dans les rues. Les gens ne se connaissent pas, conduisent sans compassion et d’une manière individualiste. C’est l’une des premières préoccupations dans le changement que les gens ont apporté. Ils ont pris des mesures vraiment drastiques qui étaient certainement considérées comme très extrêmes au début et dont nous récoltons les fruits aujourd’hui.
En fait, la mise en place est très simple, les personnes, les enfants et les animaux dans les rues passent en premier (toute l’infrastructure est prévue pour la libre circulation et la marche). Il y a ensuite l’attention portée au vélo, qui peut vraiment être considérée comme un moyen de transport principal. La voiture vient en dernier. J’admets que conduire n’est vraiment pas amusant dans notre commune. D’ailleurs, la plupart des gens n’ont plus de voiture. Pour les transports en dehors de Beauvechain, un des habitants a créé un car park où l’on peut louer une voiture pour une certaine période et qui fonctionne parfaitement.
Après ce repos et tous ces gens dehors, à pied ou à vélo, le contact entre eux n’a fait que s’intensifier, on se sentait comme une grande famille. Et l’un des points suivants que nous avons abordés est la qualité de l’air. Il y avait déjà beaucoup d’arbres et de plantes à Beauvechain par rapport aux autres communes, maintenant cela n’a fait qu’augmenter, ce sont les filtres de notre air.
Bien sûr, il y avait aussi la pollution de l’air due à l’agriculture industrielle. Les engrais exagérés pour un rendement imaginaire plus élevé qui s’infiltrent dans toutes les eaux et les nombreux pesticides pulvérisés autour faisaient de Beauvechain un endroit idéal pour attraper de graves maladies.
Des plans tels que le programme “kiss the ground” ont été mis en place pour convertir progressivement les agriculteurs aux méthodes naturelles. De nombreux habitants de Beauvechain ont pu travailler dans ces fermes en utilisant cette méthode, une grande partie de ce qui est produit dans ces fermes est également destiné à la consommation locale et l’agriculteur est devenu dans la ville ce que le médecin était auparavant. Les héros qui fournit à chacun de la nourriture au juste prix. Et non plus l’homme qui est exploité pour répondre à toute la demande industrielle pour produire du sucre et de la nourriture pour les animaux dont on mange ensuite la viande (blague à part, maintenant à l’époque on ne savait pas mieux).
Grâce à ce calme et à ce changement dans l’agriculture, nous avons presque atteint une biodiversité naturelle à 100 %. Notre qualité de l’air est comme nulle part ailleurs dans le monde et, en fait, notre commune ressemble un peu à ce qui est montré dans le film : “The biggest little farm“. En conséquence, la qualité de notre eau a également augmenté très rapidement. Ici, les gens et les enfants peuvent facilement jouer dans l’eau et chaque rivière est potable.
De nos jours, il est vraiment difficile d’imaginer que la vie ici ait jamais été différente. Cela n’a certainement pas toujours été facile et nous avons dû traverser ensemble des périodes difficiles. Maintenant que je vois où nous en sommes, je suis vraiment heureux d’avoir été (après mon arrivée ici en 2004) l’un de ces nombreux résidents qui y ont cru et qui ont personnellement tout fait pour que cela se réalise.
La vie ici semble parfois s’arrêter, ou du moins se dérouler beaucoup plus lentement. Aujourd’hui, la vie ici donne tellement en retour que nous avons tous le sentiment que c’est la direction que nous voulons prendre. C’est le monde que nous voulons léguer à nos enfants.
Merci pour cette interview Steven et Joyeuses Pâques. Je regrette qu’il y ait une liste d’attente infiniment longue pour venir vivre dans cette commune aujourd’hui…
Nous essayons en effet de préserver la biodiversité qui nous a amenés ici, maintenant il n’y a rien qui vous empêche de faire de même dans votre commune, n’est-ce pas ? Le monde sera de toute façon meilleur. Nos nombreux résidents seront heureux de vous dire ce qui a marché et ce qui n’a pas marché. Dans notre commune, nous n’avons pas de biens, nous partageons avec les autres, nous vivons en harmonie avec la nature, tout est lié.
Mon site web est principalement écrit en Néerlandais, ma langue maternelle, maintenant clique sur le bouton droit de votre souris, traduction, choisis le français et voilà.
Après avoir passé toute ma jeunesse à Sint-Pieters-Leeuw, ma première résidence a été Leuven en 2000, pour après en 2004 arriver à Beauvechain. Le grand changement était surtout de s’habituer au calme comparer à la ville… il ne m’a pas fallu longtemps pour m’y adapter.
En venant de Leuven, pour visiter régulièrement les avancées de la construction de la maison à Beauvechain en 2003, je traversais le magnifique bois de Meerdael. Chaque fois, en passant par là, je me déconnectais réellement de la ville et ça m’offrais une ouverture vers la nature. Quelque chose que je ne connaissais pas encore très bien à ce moment-là. Sur ce chemin, un de mes premiers contacts avec les personnes de la commune de Beauvechain, a été;
Les Pensées d’Héloïse, un magnifique magasin de fleurs et accessoires à Hamme-Mille. Héloïse m’inspire toujours avec son chaleureux accueil dans sa boutique. La passion et l’amour qu’elle met dans son activité devraient être pour beaucoup, moi inclus, un bel exemple. Elle est une des premières, avec qui j’ai appris à donner, sans attendre rien en retour et à donner des cadeaux juste pour le plaisir de pouvoir donner, sans que cela ne doive être utile, pratique…ou peu importe les raisons. C’est une des premières boutiques dans ma vie où je payais avec plaisir.
Après ça, en étant ‘jeune’ bien sûr, le côté fête prenait le dessus sur le côté inspiration. Des super BBQ et des chouettes événements comme ‘la fête de la bière’ ont été des moments inoubliables à Beauvechain.
Bien sûr, comme un peu traditionnellement établie dans nos cultures, marié et maison, résultent assez vite avec l’arrivée des enfants. Les enfants m’ont permis au travers de l’école et de leurs activités d’être en contact avec des super-personnes de Beauvechain et ses alentours.
Le plus grand contact a été via le SC Beauvechain où j’ai même eu le privilège de passer une année en tant qu’entraineur auprès des enfants de +-8 ans. Ils m’ont fait prendre conscience de beaucoup sur moi-même. J’ai passé en leur compagnie des moments inoubliables !
Après cette jeunesse faites de multiples fêtes, de super rencontres, une petite famille et 35 ans au compteur, il était temps de m’occuper un peu plus de moi. J’ai assez vite compris, comme je le décris sur site web ici, que la nourriture pouvait être une clé pour un avenir bien meilleur pour moi. Une nourriture de qualité, à base de matière première avec le moins de produits chimiques possibles.
Assez vite, j’ai découvert la super initiative du magasin mon panier bio avec des fruits et légumes locaux et bio.
Une initiative similaire à plus petite échelle a été suivie, plus tard, par Le potager d’Élise, qui se trouvait encore plus près de la maison.
Demain, devient une réalité:
Comme vous pouvez le lire sur mon site web ici, toute cette nouvelle énergie au travers de ces aliments m’ont fait découvrir des choses incroyables sur moi-même.
Ma plus jolie trouvaille que je décris dans plusieurs articles est le yoga. Je l’ai vraiment découvert au travers du centre de yoga Santosha. Je savais dès le début que ça allait prendre une place importante dans ma vie.
Bien sûr, il y a aussi la course à pied. Je prends un réel plaisir à pratiquer avec une super initiative à Beauvechain, accessible à tout le monde et de n’importe quel niveau, Run4Fun.
Et dans cette grande commune de Beauvechain, au travers de toutes ces magnifiques initiatives et ces personnes très inspirantes, çà a certainement inspiré ma femme aussi. Elle fait sa part comme le colibri (https://www.colibris-lemouvement.org) avec la société L’envol du Colibri en proposant de la mode pour hommes & femmes éco responsable, bio, éthique et équitable.
N’y a-t-il vraiment rien de négatif à Beauvechain?
Pour moi personnellement, la quantité de pesticide et de produits chimiques dans l’air est quelque chose dont je rêverais vraiment de diminuer voir de l’éliminer. Ce n’est peut-être plus vraiment pour moi, ce sera surtout pour les générations futures à Beauvechain et certainement partout dans le monde. Je suis bien sûr pour la réorientation et le recadrage des utilisateurs à grande échelle de ces produits afin qu’ils connaissent les alternatives. C’est ensemble qu’on construit un meilleur demain, même si ça commence chacun dans sa bulle.
Merci Beauvechain et toutes les belles personnes qui ont croisé mon chemin ! C’est peut-être bien vous qui m’avez fait faire ce changement qui a changé ma vie. Merci ! J’ai hâte de découvrir chaque moment présent à Beauvechain et de découvrir des nouvelles choses que j’ignorais avant!
Mon site web est principalement écrit en Néerlandais, ma langue maternelle, maintenant clique sur le bouton droit de votre souris, traduction, choisis le français et voilà.
Recente reacties