Mij wordt vaak verteld dat mijn toekomst afhangt van de mensen met wie ik mijn tijd doorbreng. Als ik mijn tijd vooral doorbreng met negatief gestemde mensen, dan moet ik niet verbaasd zijn als mijn leven een negatieve wending neemt. Dus het advies dat ik vaak krijg is, weet je, laat de negatievelingen voor wat ze zijn en breng tijd door met de positievelingen. Tot zover kunnen de meeste mensen volgen, nu hoe doe je dat?
Er werd vaak verwezen naar, ga niet meer naar dat soort negatieve evenementen, maak nieuwe vrienden… dat zijn allemaal externe factoren. Dat is wat ik ontdekte met mijn veranderde manier van eten, als de grootste fout die ik als mens keer op keer maak. De schuld geven aan iets externs. Het zijn de anderen, het is die gebeurtenis…de lijst is eindeloos. Dit is natuurlijk het eenvoudigste, als ik de schuld extern leg, hoef ik niets te doen en dat is natuurlijk wat de mensheid verkiest. Laat het duidelijk zijn, ook ik zoek altijd naar de mooiste weg, het is niet altijd de gemakkelijkste.
Nu terug on topic, de meesten kennen het waarschijnlijk wel, ik heb iets nieuws ontdekt, vind het geweldig, wil het iedereen laten weten en dan verklaren de meesten mij voor gek. Wat voor mij zo leuk en positief voelde, wordt ineens niet weerspiegeld door de mensen om mij heen. De makkelijke weg is dan natuurlijk om gelijkgestemden op te zoeken, en dat is waarschijnlijk wat iedereen in een eerste stap doet. Totdat er dan iets anders ontstaat, waarbij juist die gelijkgestemden niet precies dezelfde mening hebben en ik weer op zoek moet naar positieve energie.
Ik kan me voorstellen dat sommigen dit zien als de manier van leven, nu heb ik daar na mijn verandering in mijn manier van eten een andere kijk op. Alles hangt eigenlijk volledig van mijn standpunt en zienswijze af. Ik zie mijn situatie als zo anders dan de anderen en ik creëer eigenlijk het verschil dat er niet is.
We zijn allemaal levende wezens die van het leven houden en de verschillen die we zien zijn er door onze zienswijze. Hoe graag ik ook de ander de schuld geef, de ander heeft hier niet veel mee te maken. Dus als ik zeg dat ik omringd ben door negatieve mensen, betekent dat eigenlijk dat ik het positieve van de mensen om mij heen niet kan zien. Mijn visie wordt beïnvloed door vooroordelen, en vooral door de manier waarop ik me voel.
Op het moment dat ik dit ontdekte, zag ik de liefde en het positieve in elk levend wezen op aarde. De negatieve kant heb ik er eigenlijk helemaal zelf aan gegeven. Natuurlijk zijn er mensen met wie ik liever meer tijd doorbreng dan met anderen, maar mijn standpunt dat iedereen positief ingesteld is en er is om mij iets te leren, blijft hetzelfde. Dus ja, zelfs wat ik misschien als negatieve ingestelde mensen beschouw, zijn er op precies het juiste moment om mij iets te leren.
Laat ik als persoonlijk voorbeeld nemen, mensen die elk nieuws volg, elke dag tot in detail en wiens dat hun favoriete onderwerp is om over te praten. Dat valt niet echt te rijmen met mezelf die helemaal geen tv kijkt, geen radio luistert en zelden op sociale media of nieuwspagina’s zit. Ik leef volgens het principe dat het nieuws dat ik moet weten tot mij komt. Persoonlijk heb ik ook gemerkt dat het nieuws vol zit met negatief dramatisch nieuws, omdat dit de meeste mensen aanspreekt. Dus als ik met zo iemand in contact kom, zou ik met al dat negatieve dramatische nieuws kunnen zeggen dat dit een negatief ingesteld persoon is. Dat is weer mijn standpunt hierover en heeft niets met de persoon zelf te maken. Een goede benadering op dat moment is bijvoorbeeld om te vragen wat en waarom hij/zij al dat nieuws graag wil weten? Wat het met hem/haar doet? … Door dit soort gesprekken en contacten, ben ik er in ieder geval achter gekomen dat we alleen maar omringd zijn door oneindig veel positief ingestelde mensen.
Wees positief, zie de liefde in alles en alles wat je tegenkomt zal positief en liefdevol zijn. Wat je bent, trek je aan. Wees één met het positieve en de liefde.
Op school had ik een hekel aan opdrachten als, “schrijf een verhaal”. Inmiddels heeft mijn leven een mooie, in mijn ogen positieve, wending genomen en ben ik in voor dit soort nieuwe ontdekkingen. Natuurlijk zie ik mezelf niet als schrijver, daar is mijn taalbeheersing niet goed genoeg voor. Maar het is iets dat natuurlijk aanvoelt en waar ik geen moeite voor hoef te doen.
Sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd, heb ik ontdekt hoe belangrijk delen in het leven is. In deze context kan dat gaan van het delen van ervaringen, tot het opschrijven ervan en ze voor iedereen toegankelijk maken op mijn website.
Maar heel weinig meer in mijn geval, nu voor sommige ervaringen ben ik ‘nog’ niet bereid om ze openlijk te delen. Het zelf vertellen aan mensen met wie ik een intieme relatie heb, werkt soms nog niet helemaal. Voor zulke gevallen helpt het om het voor jezelf op te schrijven, het kan echt helend en rustgevend werken.
Vaak wordt een verhaal geschreven op basis van een gevoel. Als er geen gevoel is, kan het ook een ontdekking zijn om een verhaal te schrijven op basis van een context (yep zoals op school vroeger, type maar ‘creatief schrijven’ in google om er te vinden). Dat is wat ik hier in mijn verhaal heb gedaan. De context was, ‘2 totaal tegengestelde karakters die met elkaar omgaan’.
Ik dacht er niet over na, las gewoon de opdracht, liet gevoel en intuïtie de vrije loop en schreef het op. Het is dus heel interessant om de natuurlijke impulsen in mezelf te ontdekken. Deze hebben vaak een zeer grote kracht en een prachtige innerlijke ontdekking.
En dan bij deze: “ontwaken”.
Jack Page is een 46-jarige man met een zeer atletisch postuur, een gebruinde teint, kort haar dat altijd perfect in model zit en bijna altijd gekleed in een maatpak. Na een moeilijke jeugd stortte Jack zich op de zakenwereld, waar hij het grootste deel van zijn tijd doorbrengt. De afgelopen 15 jaar was hij eigenaar en oprichter van een bedrijf dat actief is op het gebied van hernieuwbare energie. Met 250 werknemers is het bedrijf een succes. Jack is een perfectionist en geen detail op het werk ontgaat hem om efficiënter te zijn. Zelfs als alles op rolletjes loopt, wil Jack het altijd beter doen.
Eén ding speelt hem momenteel parten: de huidige locatie in het industriepark van Colmar, Frankrijk, waar het allemaal begon, dat allesbehalve inspirerend is. Vooral voor potentiële nieuwe klanten laat het industriegebouw naar zijn normen de wensen over.
Daarom besloot hij zijn bedrijf te verplaatsen naar de rand van de stad, in de buurt van het natuur- en bergpark “De Drie Kastelen van Eguisheim”. Voorlopig staan er nog twee kleine huizen op het terrein, het ene is van een echtpaar van in de negentig en het andere van een alleenstaande 46-jarige vrouw. Jack is ervan overtuigd dat het onteigenen van deze mensen, een fluitje van een cent zal zijn. Vooral gezien het geld dat hij hen zal geven, de hulp die hij hen hiermee zal geven, ze kunnen gewoon niet weigeren. “Hun leven zal er beter door worden,” zei hij. Op de startbijeenkomst voor het “verhuisproject” besluit Jack de beste onderhandelaar te gebruiken, zodat de onteigening snel zal voorbij zijn en hij met de verhuizing kan doorgaan.
Na 2 weken, tijdens de wekelijkse synchronisatie vergadering, krijgt Jack te horen dat de onteigening van het oude echtpaar reeds is voltooid. Hij slaakt een kreet van geluk, feliciteert het team en zegt dat ze zo door moeten gaan. Een paar weken later, als alles zijn normale gangetje gaat, vraagt Jack wat er met de tweede onteigening aan de hand is. De onderhandelaar zegt dat Jack zich geen zorgen hoeft te maken, dat het een beetje moeilijker is, maar dat het nu ook snel afgehandeld zal worden.
3 maanden na de kick off van het project, als alles mooi gevorderd is en klaar voor de concrete start van het project, heeft Jack een slecht gevoel over het vreemde verloop van de 2e onteigening. Dus tussen 2 zakelijke besprekingen in de buurt, besluit hij even langs te gaan bij het huis dat hij nog nooit heeft gezien. In zijn achterhoofd denkt hij al, ik zal er waarschijnlijk zelf weer moeten voor zorgen.
Terwijl hij door het gebied rijdt in zijn Porsche Cayenne, is het uitzicht en het gevoel dat hij krijgt van de natuur overweldigend, Jack ziet zijn project al helemaal gerealiseerd en het succes dat het hem zal brengen. Bij het eerste huisje waar Jack langs rijdt, ziet hij inderdaad dat het oude echtpaar er niet meer woont en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. Als hij 500 meter verderop via een bergweg bij het tweede huisje aankomt, lijkt het ook verlaten. Even vraagt hij zich af of hij het goede nieuws nog niet gehoord heeft? Hij parkeert zijn auto en stapt op het huisje af. Hoewel het huisje niet veel leven toont, is de tuin eromheen prachtig en in volle bloei. Jack besluit aan te kloppen en kennis te maken. Tot zijn verbazing doet er niemand open als hij aanklopt. Als hij bij de deurklink komt, merkt hij dat de deur open is. Als hij roept of er iemand is, krijgt hij geen antwoord. Wel kan hij duidelijk zien en ruiken dat er nog iemand woont, het ruikt er nog naar een maaltijd die nog niet zo lang geleden is bereid.
Omdat Jack nog wat tijd heeft voor zijn volgende vergadering, besluit hij in het natuurreservaat rond te lopen, hij had er tot nu toe immers alleen maar plannen en foto’s van gezien. De natuur is puur en mooi. Er zijn mooie bergriviertjes en als hij een grotere rivier volgt, ziet hij dat die hem naar een grote waterval in de verte brengt. Met wat hij kan zien lijkt het alsof daar mensen zijn. Als hij wat dichterbij komt ziet hij inderdaad dat er 2 vrouwen geheel naakt plezier aan het maken zijn onder de waterval. Op het moment dat hij niet weet wat hij nu moet doen, hoort hij 2 honden naar hem blaffen. Hij schrikt en besluit naar zijn auto te rennen. Gelukkig roept een van de vrouwen de honden terug naar hen. Jack springt in zijn auto en haast zich naar zijn volgende afspraak.
De 2 vrouwen vonden het heel eigenaardig om een man in een maatpak midden in de natuur hen zo te zien besluipen. Ze schoten allebei in de lach. Gelukkig heb ik mijn 2 stoere mannen bij me, verwijzend naar de 2 honden, zegt een van de 2 vrouwen. Haar naam is Élie.
Élie is een vrouw van 46 jaar, slank, lang voor een vrouw, bleke huid, grote donkere ogen en kort blond haar. Ze brengt het grootste deel van haar tijd, als ze niet in het water van de natuur rondhangt, door in haar yogakleding, bestaande uit een yogabroek en een hoodie. Ze had een perfecte jeugd, was altijd de slimste van de klas, haalde met gemak de beste cijfers, iedereen vond haar super leuk en ze kon elke jongen krijgen die ze maar wilde. Later deed ze wat modellenwerk, werkte voor een reclamebureau, maar nooit echt iets waar ze haar draai in kon vinden. Professioneel, voelt ze het gewoon niet. Ze had een vroeg huwelijk en 3 kinderen. Haar man was een workaholic en toen de kinderen rond hun 15e minder van haar tijd nodig hadden, was de leegte groot. Het duurde niet lang voordat de wegen van haar en haar man, andere richtingen uitgingen. De kinderen zijn nu, 24 voor de oudste dochter en 23 voor de tweelingzonen. Alle 3 hebben ze hun eigen leven opgebouwd. Élie begon een nieuw leven na de scheiding, nu 9 jaar geleden. Niet langer een leven van zoeken en begrijpen, maar een leven van zijn. Ze besteedt haar tijd vooral aan vrijwilligerswerk voor de armen en minderbedeelden. Ook is zij sociaal zeer actief in een meditatiegroep en brengt zij graag tijd door in de natuur met haar 6 goede vrienden. Zij woont sinds 9 jaar in een klein huis aan de rand van de stad Colmar, vlakbij de bergen en het natuurpark van ‘De Drie Kastelen van Eguisheim’.
Tijdens zijn vergadering heeft Jack zijn hoofd er niet bij, de scène met de twee naakte vrouwen en de honden geeft hem een vreemd gevoel. Hij wil niet zo gezien worden, maar toch gebeurt het. Hij besluit om na zijn ontmoeting terug te rijden naar het huisje. Deze keer is er leven in het huisje, zodra hij het contact van de auto uitzet, hoort hij dezelfde 2 honden naar hem blaffen. Een vrouw komt uit de deur en roept naar de honden, ze stoppen onmiddellijk met blaffen en gaan op het erf liggen. Kan ik u helpen, vraagt de vrouw? Jack stapt uit en stapt op de vrouw af. De vrouw vraagt, terwijl ze Jack in kostuum ziet, of hij de man is die hier vanmiddag ook was. Jack realiseert zich, als hij dichterbij komt, dat dit de mooie vrouw is die hij daarnet nog poedelnaakt zag en die nu hier voor hem staat in een yoga broek en een hoodie.
Jack bood meteen zijn excuses aan en zei dat hij eigenlijk alleen maar even de natuur wilde opsnuiven en dat hij per ongeluk bij hen terecht was gekomen. Élie had er helemaal geen probleem mee en zei dat zij en haar vriendin, samen met de 2 honden het eigenlijk maar raar vonden om daar een man in kostuum te zien. Jack legde uit dat het zijn dagelijkse werkoutfit was. Ze keken elkaar diep in de ogen en hoewel men kon voelen dat er een soort aantrekkingskracht was, was er een zwaar gevoel van ongemak. Élie verbrak de stilte met de vraag, wat doe je dan als werk? Jack wist niet goed wat hij moest zeggen, als hij de activiteit zou zeggen zou Élie het meteen aan de onderhandelaar linken en het ongemak was duidelijk in zijn ogen te zien. Élie merkte dit op en vervolgde meteen met, sorry, mijn vraag was misschien wat te opdringerig. Jack zei dat het geen probleem was, nu gaf geen antwoord, zei dat het een prettige bijeenkomst was, verontschuldigde zich nogmaals voor het incident en zei dat hij moest gaan.
Op de volgende wekelijkse afstemmingsvergadering heeft Jack er genoeg van en vraagt de onderhandelaar om een kopie van het dossier over de onteigening van dat 2e huisje. Hij zegt ook dat hij het persoonlijk zal afhandelen en dat de onderhandelaar maar moet wachten op verdere orders van hem. Die avond na zijn werkdag neemt Jack de kopie van het dossier door en denkt al kort na over zijn strategie om dit aan te pakken. Wetende dat hij de vrouw, eerder deze week, zelf had ontmoet en hij dus volledig weet waar hij het over heeft.
Bij het doornemen van het dossier ziet hij inderdaad dat er al vele malen contact met de vrouw is opgenomen, dat er verschillende aangetekende brieven zijn verstuurd en dat er zeer concrete geldbedragen zijn voorgesteld. Maar geen enkele reactie. Bij het zien van de naam, Élie Rose, krijgt Jack een eigenaardig gevoel. En hij begint het beter te begrijpen als hij Saint-Maurice-sur-Moselle in het dossier ziet staan. Dit is ook het dorp waar Jack vandaan komt. Natuurlijk, Jack herinnert zich Élie Rose uit het eerste jaar van het lager onderwijs. Zij was het meisje waar iedereen verliefd op was. Jack herinnert zich nog heel goed dat hij Élie had gevraagd om een koppel te vormen. Élie had hem uitgelachen en het verzoek afgewezen. Droom verder, had ze gezegd. Jacks eerste aanzoek had hem erg gekwetst en hem zeker onzekerder gemaakt tegenover vrouwen. Naast de ervaring van het aanzoek, bracht het Jack ook terug naar die zeer moeilijke periode op school, waar hij vooral was uitgelachen vanwege zijn uiterlijk. Het werd Jack allemaal een beetje te veel en hij besloot de zaak maar even te laten rusten. Of in ieder geval voor vanavond.
De volgende dag heeft Jack het moeilijk om alle informatie te verwerken, zijn eerste grote liefde, zijn eerste grote teleurstelling, stond een paar dagen geleden naakt in zijn zicht en dit is de vrouw die hij uit haar huis moet zien te krijgen voor zijn doel. Jack is in de war. Ook al is het 40 jaar geleden, de wonde zit nog steeds diep bij Jack. Het uitgelachen worden, de afwijzingen, het veranderen van school… een periode waar hij liever niet te lang bij stilstaat. Na het eerste studiejaar moest Jack van school veranderen omdat hij het pesten niet aankon en heeft Élie daarna nooit meer gezien. Het heeft wel 20 jaar geduurd voordat Jack weer een vrouw durfde iets te vragen zoals een liefdesaanzoek. Dit gebeurde toen hij behoorlijk succesvol werd in zaken, zijn zelfvertrouwen begon te groeien en hij waagde zich er weer eens aan. Deze keer echter met succes. Nu is het Jack nooit gelukt om een lange relatie aan te gaan, om de één of andere reden ging zijn werk altijd voor.
Dagen gaan voorbij, en Jack, de normaal zo directe en gefocuste zakenman heeft het moeilijk. Nog nooit hadden zijn gevoelens zo de overhand genomen op een beslissing. Dit gevoel raakt een wond die Jack al lang niet meer gevoeld had. Verward volgt hij zijn hart, dat hem zegt terug te gaan naar het huisje. Jack besluit de volgende dag in de late namiddag terug te gaan naar het huisje. Terwijl hij aan komt rijden, hoort Jack gelukkig de 2 honden weer blaffen. Voor Jack het teken dat hij Élie niet naakt in het bos hoeft te gaan zoeken en dat ze weer thuis is.
Élie komt de deur uit en roept identiek als de vorige keer naar de honden, die meteen ophouden met blaffen en in de tuin gaan liggen. Élie staat daar weer in een yoga broek en een hoodie. Ze zegt niets. Ze kijkt blij en nieuwsgierig toe. Hallo terug, zegt Jack. Élie zegt alleen een kleine “hallo”, niet helemaal wetend wat te denken of te zeggen, wetend hoe hun laatste ontmoeting eindigde.
Ik had me de vorige keer nog niet voorgesteld, ik ben Jack.
Aangenaam zegt Élie, ik ben Élie.
Ik weet het zegt Jack, Élie Rose is het niet?
Élie kijkt op en zegt, nou mysterie man, ga je nu nog wat meer vertellen dan de vorige keer of houden we het hier bij?
Jack vraagt, ken je me nog?
Ja, je bent hier een paar dagen geleden langs geweest, natuurlijk ben ik dat niet vergeten.
Nee, ken je me echt niet meer?
Waarom of waar zou ik je van kennen?
Ik ben Jack Page.
Sorry, maar ik weet niet vanwaar ik een Jack Lage zou moeten kennen, zegt Élie.
Jack antwoord, we zaten samen op school in Saint-Maurice-sur-Moselle.
Ooh zegt Élie, ja daar heb ik inderdaad op school gezeten, maar ik kan me echt geen Jack Lage herinneren.
Een beetje beteuterd corrigeert Jack, het is Jack Page.
Jack had zich een leuke ontmoeting voorgesteld waarbij ze allebei die jeugdherinneringen naar boven zouden halen, zich die eerste liefde zouden herinneren en misschien herbeleven. Nu hij de enige is die zich iets lijkt te herinneren, zal dat scenario zich niet voltrekken.
Jack weet niet wat hij moet zeggen, laat zijn emoties de overhand nemen en komt meteen ter zake. Nou ik ben de CEO van het bedrijf voor duurzame energie en u weet waarschijnlijk wel waarom ik hier ben?
Élie glimlacht, het heeft even geduurd en nu ben je inderdaad duidelijk. Met deze info begrijp ik waarom ik u hier zag. Wat verwacht u van mij en wat brengt u hier, vraagt Élie?
Het geld zal je leven zoveel beter maken Élie, we geven je op dit moment al 5x meer dan ons eerste aanbod, waarom blijf je weigeren?
Waarom denk je dat jouw geld mijn leven zoveel beter zal maken?
Met zoveel geld kun je gewoon alles kopen waar je van droomt.
Je kunt de dingen waar ik van droom niet kopen.
Dan zul je die dingen zeker aantrekken met het geld dat ik je bied.
Ik geloof niet echt in geld, het heeft meer dingen kapot gemaakt in mijn leven dan dat het dingen heeft opgelost.
Wat kan ik je aanbieden om je te doen besluiten mijn aanbod aan te nemen?
Jack, ik heb een plek op aarde gevonden, waar ik één ben met de natuur, die ik deel met andere mensen, met andere levende wezens, ik heb het paradijs op aarde gevonden, natuurlijk is er geen geld om me hier weg te krijgen. Ik leef gewoon nu, en mijn hart zegt me dat ik het geld niet moet aannemen. Dat is een teken dat ik intuïtief volg. Ik kan u alleen maar toe wensen dat je ook je hart kunnen volgen en doen wat het je mededeelt.
Jack is weer in de war, lacht een beetje en zegt terug dat hij maar moet gaan.
Élie lacht terug.
De volgende dagen zijn een hel voor Jack. Nog nooit heeft hij met zoveel gemengde emoties tegelijk te maken gehad. Hij probeert er zoveel mogelijk aan te werken om hem hier overheen te krijgen, maar merkt dat zijn hoofd er niet naar staat en hij lijkt er niet overheen te kunnen komen.
Een week later besluit hij Élie opnieuw op te zoeken. Deze keer niet met een verborgen agenda.
Als Jack aankomt hoort hij de 2 honden blaffen en Élie komt de deur uit en roept terug naar de honden, ze stoppen meteen met blaffen en gaan weer in de tuin liggen. Élie staat er ook weer in een yoga broek en een hoodie zoals de vorige keren.
Nieuwsgierig en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze terug naar Jack.
Jack valt meteen met de deur in huis, kunnen we even praten?
Élie antwoordt met een brede mooie glimlach, natuurlijk, dat kan en dat kan hier altijd. Wil je daar in de tuin gaan zitten, ze wijst naar een mooie gezellige picknickplaats op de grond, bedekt met een dik spiritueel kleed met allerlei symbolen.
Jack stemt toe en beiden nemen plaats op het doek. Élie is duidelijk gewend om gemakkelijk een zithouding op de grond te vinden. Voor Jack is het wat moeilijker, dus hij gebruikt het muurtje rond de tuin om te zitten en tegenaan te leunen.
Er heerst een rust rond hen. Ze kijken elkaar diep in de ogen. Élie straalt met haar grote ogen een open verwelkomende niet-oordelende blik uit.
Jack begint, Élie, nooit ben ik in mijn leven zo in de war geweest als hoe ik me nu voel. Ik ben een succesvol zakenman, weet perfect waar ik heen wil en om de een of andere reden lukt het hier helemaal niet. Niets is meer duidelijk. Moet mijn bedrijf hier wel zijn? Na ons laatste gesprek vraag ik me ook af of al dat geld wel zo belangrijk is als ik denk dat het is? Nooit in mijn leven heb ik mezelf die vraag gesteld.
Waarom heb je die vraag nooit gesteld Jack, zegt Élie liefdevol.
Omdat ik dacht dat het mijn succes vertegenwoordigde, mijn leven… misschien verschool ik me er een beetje achter en daar ben ik vandaag allemaal niet zo zeker van.
Je hart weet de antwoorden Jack, zegt Élie.
Jack gaat verder, Élie toen ik je voor het eerst zag, en niet die naaktscène in het bos, nee op 1 september, 40 jaar geleden was je zo’n natuurlijke schoonheid dat dit het enige echte is wat ik me kon herinneren van dat eerste en enige schooljaar op die school. Je maakte het schooljaar vol pesterijen draaglijker voor mij, door me meestal een sprankje hoop te geven. Hoop die helaas gebroken werd tegen het einde van het schooljaar toen je zei dat liefde tussen ons 2 niet zal gebeuren.
Het spijt me Jack, als ik toen had geweten dat dit zo’n impact had, had ik waarschijnlijk anders gesproken, nu ik wist het niet. Ik heb toen gedaan wat ik dacht dat het beste was en dat doe ik nu nog steeds. Ik probeer nog steeds mijn hart te volgen. Betekent dit dat ik soms geen dingen heb waar ik spijt van heb, zeker wel. Ik merk wel dat hoe meer en beter ik mijn hart kan volgen, hoe minder ik zulke momenten van spijt heb. Daarom nodig ik je ook uit om je hart te volgen.
Ze kijken elkaar recht in de ogen, er staan tranen in Jacks ogen. Élie is volledig aanwezig, gaat naast Jack zitten en neemt hem in haar armen. Jacks tranen rollen over zijn gezicht.
Hij voelt zich vrij, voor het eerst kan hij hierover spreken, voor het eerst kan hij uitdrukken wat hij voelt, wat hij meemaakt en voor het eerst ziet hij ook in dat er veel verhalen zijn die hij zichzelf doet geloven. Alleen hij kent zijn waarheid en alles wat daarbij hoort, net zoals alle anderen hun waarheid kennen.
Na de omhelzing kijkt Jack Élie weer in de ogen, en ze hebben allebei een stille glimlach op hun gezicht. Er is een energie van inzicht, een verstandhouding, diep respect en ook een zekere wederzijdse aantrekkingskracht. Misschien was dit allemaal voorbestemd?
Mag ik je kussen vraagt Jack, Élie sluit haar ogen, hun handen vinden elkaar, spelen wat hand spelletjes en uiteindelijk vinden ook hun lippen elkaars contact. Een liefdevolle hartstochtelijke zoen volgt.
Jack weet nog niet wat het allemaal betekent, nu weet hij zeker dat dit waarschijnlijk een van de meest gelukzalige momenten van zijn leven is. Ik zou hier vaker willen komen, vraagt hij?
Jack, het hele park en het huisje verderop is jouw eigendom, en je bent natuurlijk ook welkom in mijn huisje.
Ik ben niet blij met wat ik gedaan heb Élie, zegt Jack. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je mijn ogen zo hebt geopend. Ik heb niets gedaan Élie, ik was alleen maar aanwezig, vaak is dat het beste wat we kunnen doen.
Jack geeft Élie een hele dikke knuffel en stapt terug naar zijn auto. Halverwege draait hij zich even om, kijkt Élie recht in de ogen, en zegt: Ik hou van je. Élie glimlacht en antwoordt met: Ik zie je en ik hou van je!
De volgende dag zet Jack op kantoor een crisisvergadering op met de mensen van het “verhuisproject”.
Zijn eerste woorden tijdens de vergadering zijn: “Is het leven niet mooi?
Hij zegt verder dat het “verhuisproject” een nieuwe naam krijgt, een nieuw karakter, met dezelfde leden en structuur. Voortaan draagt het project de naam “goed gevoel voor iedereen op het werk”. Daarmee is het doel ook meteen duidelijk zegt Jack, laat het geld van de 2e onteigening daarvoor gebruikt worden en als er meer nodig is hoor ik het graag. Jullie hebben carte blanche.
Ik zou graag willen dat u nog twee dingen regelt om het project af te sluiten. Voor het berg- en natuurreservaat “De Drie Kastelen van Eguisheim”, wil ik dat je het schenkt aan de vereniging die zich inzet voor natuurbehoud en het voor iedereen toegankelijk maakt.
Voor het huisje van de oude mensen wil ik dat u naar de eigenaresse van het andere huisje gaat en haar vraagt wie van haar goede vrienden ze daar wil laten wonen. Zodra dat duidelijk is, zet je het huisje gewoon op naam van die persoon.
Jack voelde zich vrij, verlost van ernstige verwondingen die hij meedroeg en hij is nog nooit zo gelukkig geweest in zijn leven. Op zijn werk voelde het alsof alles vanzelf in een plooi viel en hij zich minder tot minder hoefde in te spannen. Hij was erg dankbaar voor het leven.
Een paar weken later komt een collega zijn kantoor binnen, zegende dat er een probleem is voor het 2e huis. Jack kijkt bezorgd, hij had zo zijn hart gevolgd zoals Élie had gezegd, wat kon er in hemelsnaam toch misgaan? Wat is het dan, vraagt Jack? Nou we hebben de naam van de vriend die de vrouw graag in het huisje zou willen hebben. Nou wat is dan het probleem, zegt Jack, regel de papieren daar maar voor.
In het verleden had ik er vaak moeite mee om met sommige mensen in dezelfde ruimte te zijn. Vaak bekeek ik de situatie als een slachtofferrol. Ik ben hier om een of andere reden, ik kan het niet veranderen en laat de tijd gewoon zo snel mogelijk voorbijgaan. Wat zijn de belangrijkste redenen die ik hiervoor gaf en die meestal extern zijn?
Vaak zijn die:
Ik ben hier om iemand anders een plezier te doen.
Of misschien, ben ik hier omdat ik wil dat sommige mensen (denk vooral aan familie, vrienden, collega’s…) mij op een bepaalde manier zien. Als ik hier niet zou zijn, zouden ze me misschien anders zien en dat wil ik niet. Of ik ben er nog niet klaar voor om daarmee te leven.
Als ik er dan ben, geef ik er ook vaak negatieve energie aan, wat de ander voelt en waardoor de afstand tot contact nog groter wordt (als ik er al voor open sta of überhaupt contact wil).
Al het bovenstaande is natuurlijk het ideale recept om het niet leuk te vinden met bepaalde mensen in dezelfde ruimte. De enige uitzondering daarop, is waarschijnlijk als ik bij toeval ontdek dat we dezelfde interesse hebben voor bepaalde dingen, denk aan sport, hobby’s, werk…. Dan verandert de situatie vaak van minder leuk, naar, nou dat was nog best leuk.
Met alles wat ik hierboven geschreven heb, zie ik dat de reden vaak is, dat ik niet naar mezelf luister en veel te veel bezig ben met hoe anderen mij zullen zien. Als ik niet de moed heb om te zeggen wat ik niet leuk vind, is dat vaak omdat ik niet klaar ben voor de reactie van de ander of hoe die mij zal zien vanwege mijn mening. Soms is de reden dat ik het niet leuk vind, ook het feit dat de situatie ongemakkelijk voelt. Misschien is dat ongemakkelijk gevoel wel de andere persoon die gewoon wil dat ik op deze manier iets nieuws ontdek.
Naar het stadium van nieuwe ontdekking ga ik vaak niet, vaak zeg ik gewoon “ja” en ga mee, of zeg “nee” en probeer een alibi te vinden dat niet bespreekbaar is. Een alibi dat natuurlijk enorm veel energie kost. Als ik “ja” zeg en gewoon mee ga, kost dat ook vaak veel energie, vaak omdat ik dan in mijn hoofd bezig ben met, wat had ik graag dit of dit willen doen.
Dus als ik besloten heb om niet voor mezelf op te komen en gewoon te volgen, dan is het ook vrij zinloos om er verder nog negatieve energie aan te geven. Dat is volledig verloren energie. Een eerste stap in zo’n situatie is dus om alles volledig los te laten. Het te zien als een neutrale ervaring en we zullen zien wat de situatie brengt. Ik ben volledig aanwezig.
Vaak vanwege hoe anderen mij zullen zien durf ik de eerste stap al niet te zetten. Nu is dit juist de stap die nodig is om de situatie te veranderen. Ik moet op zoek naar mijn eigen aanpak hiervoor om te doen wat over het algemeen “het ijs breken” wordt genoemd. Iedereen kan hier zijn eigen aanpak voor hebben, bij mij is het bijna altijd vragen stellen, nieuwsgierig zijn en interesse tonen.
Meer mensen doen dit in zo’n situatie en wanneer men een gemeenschappelijk punt vindt, is alles gemakkelijker. Wanneer men geen gemeenschappelijk punt vindt, bijvoorbeeld ik ben volledig geïnteresseerd in alleen maar basketbal en de andere persoon haat vooral alles wat met basketbal te maken heeft, dan wordt het wat moeilijker. In het ergste geval zorgen mijn vooroordelen ervoor dat ik het gesprek helemaal afsluit, mokkend over hoe kan iemand nou niet van basketbal houden….
Sinds ik in 2014 stapsgewijs veranderingen aanbracht in mijn voedingspatroon, merkte ik steeds vaker dat mijn gedachtepatroon niet veel meer overeenkomt met het mainstream en cultureel overgeërfde gedachtepatroon dat ik vroeger had. Hierdoor kwam ik vaak in situaties en ruimtes terecht, waar de verschillen zo ver uit elkaar liggen, dat het voor mij, zeker in het begin, heel moeilijk was om een leuk gesprek te voeren. Als ik er nu op terugkijk, had dit waarschijnlijk veel meer te maken met mijn oordeel en reactie over de andere persoon, dan visa versa. Zoals Wayne Dyer zei: “Als je oordeelt over een ander, zegt dat niets over hem of haar, maar wel over hoe jij oordeelt.“
Dus wat is er veranderd en hoe ga ik daar vandaag de dag mee om?
Natuurlijk als ik sinds 2014 (zoals hier op deze website onder vele onderwerpen te lezen is) mijn liefde voor alle levende wezens op deze aardbol exponentieel heb zien toenemen, wordt het moeilijker, tot moeilijker, om in een ruimte terecht te komen met iemand waar ik geen liefde voor heb. Liefde voor iemand hebben, betekent niet dat ik het met alles over die persoon eens ben (verre van zelf). Het stelt me in staat hen te accepteren zoals ze zijn, hen te zien als gelijkwaardig aan alle andere levende wezens, hun standpunt te begrijpen (terug, dus, het er niet mee eens te zijn) en interesse in hen te tonen (om dingen in mezelf te ontdekken).
Ik merk dat wanneer ik echte belangstelling en aanwezigheid toon, en de vragen durf te stellen die me echt interesseren, elke ontmoeting een godsgeschenk is. Ik moest tot de conclusie komen dat ik in het verleden vaak deze vragen niet durfde te stellen. Ik ging uit van mijn vooroordelen en stelde daarom niet de vragen die ik zo graag had willen stellen. Ik durfde mijn nieuwsgierigheid niet te volgen. In mijn voorbeeld dat ik hierboven gaf “de ander heeft vooral een hekel aan alles wat basketbal is” is het heel interessant om door vragen te ontdekken waarom dat zo is (zonder er mijn eigen verzinsel aan te geven).
Wees aanwezig, stel vragen en ontdek dingen die elke seconde, een seconde maken die meer dan de moeite waard was!
Voordat ik in 2014 stapsgewijs veranderingen aanbracht in mijn voeding, was ik helemaal niet bezig met energie. Ik denk dat mijn enige kennis ervan gekoppeld was aan zonne-“energie” voor batterijen en “energie”-repen om te eten. De “energie”-drankjes begonnen ook opgang te maken, nu daar was ik niet zo vertrouwd mee. Ik had ook gehoord over magnetisme, dat vooral populair was bij de mensen om mij heen, wiens yin-energie op dat moment iets meer ontwikkeld was dan de mijne. Op dit punt hield mijn ervaring met “energie” op.
Na 2014 was mijn grootste ontdekking hoeveel energie mijn spijsverteringsstelsel in beslag neemt. Toen ik op een andere manier ging eten, met voedsel dat vlugger en beter verteerd wordt, ontdekte ik dat dit enorm veel energie vrijmaakte voor andere dingen. Een totaal nieuwe ontdekking voor mij en een zoektocht tussen voedingsmiddelen die goed zijn, licht verteerbaar en toch veel energie geven begon. Zo ontdekte ik vaak dat de voedingsmiddelen met een zeer hoge comfortwaarde (snoep, brood, suiker…), ook die waren die de meeste energie kostten om te verteren. Ik had dus het gevoel dat suiker me een opkikker gaf, maar die was van zeer korte duur en ging zelf gepaard met energieverlies door de spijsvertering.
Toen ik een balans (spijsvertering vs energie) had gevonden in voedsel dat goed voor mij werkte, merkte ik nog steeds dat er soms verschillen in energie waren, die geen verband hielden met het voedsel dat ik voor mij had gevonden. Als ik het voedsel at, ging dat soms gepaard met meer energie, nu soms ook niet. Er zat dus meer verborgen achter mijn energie. Toen ik ging experimenteren met vasten, merkte ik al snel het verschijnsel dat mijn lichaam vooral bezig is met verteren, en wanneer dit gestopt werd (tijdens het vasten), er veel energie vrijkwam voor andere dingen.
Wat ik na verloop van tijd ook voelde, is dat ik in de zomer meer energie heb in vergelijking met de winter. Meer zon, meer warmte, meer leven en dus meer energie, geheel onafhankelijk van het soort voedsel dat ik zou eten. Het is ook wat ik zou ontdekken met mijn vroeger welbekende zonne-“energie” via de zonnepanelen. De panelen zijn niet alleen blij met de zon, de zon van de zomer is veel populairder dan de zon van de winter voor de energieproductie. Geen wonder dat een enorm aantal dieren ook een winterslaap houden.
Ook al is het waarschijnlijker dat er in de winter een energiedip is dan in de zomer, toch kon ik vaststellen dat er naast het verteringsproces ook verschillen optreden in de zomer met hetzelfde voedsel. Dit bracht mij tot mijn laatste ontdekking: waaraan geef ik eigenlijk mijn energie, wetende dat alles een kwestie van energie is. Hier kwam ik tot enkele merkwaardige denkpatronen die ik vroeger had.
Waaraan besteed ik mijn energie?
Verteren – In mijn ontdekkingstocht moet ik concluderen dat verteren hierin een belangrijke factor is. In mijn vroegere denken zou ik zeggen dat eten energie geeft en mijn ervaring leert mij iets heel anders.
Bewegen – Als ik beweeg of sport, is het ook duidelijk dat dit energie kost die gekoppeld is aan en evenredig is met de intensiteit van de activiteit.
Denken – ja, zelfs als ik niets eet en stilzit, dus niet verteer of beweeg, kan er een enorme hoeveelheid energie door de hersenen worden verbruikt.
Bij “denken”, denk ik vooral aan “nadenken” over iets. Dat kan voor mijn werk zijn, voor een activiteit… maar het omvat ook alles waar ik bijna onbewust mijn aandacht aan geef. Op de lagere school leerde ik dat lachen veel minder energie van me vraagt, dan mokken. Nu zie ik mokken vooral als boos zijn, nu vallen daar ook situaties onder die ik niet leuk vind en waar ik al mijn energie aan geef. Dit zoals bijvoorbeeld, op de stoep voor mijn deur heeft een hond zich ontlast en ik ben er net ingestapt. Op een parking zie ik de enige vrije parkeerplaats voor mij, waar ik naartoe rij en die een ander net voor mij inneemt. Ik rij 20 km naar een winkel achter iets wat ik echt denk nodig te hebben, alleen om te ontdekken dat de winkel gesloten is. Voor wie meer voorbeelden wil, luister dan maar eens naar “Ironic” van Alanis Morissette.
Aan al deze, en nog veel meer ondenkbare zaken, geef ik een enorme hoeveelheid van mijn dagelijkse energie. Dus ook al ben ik in de zomer, en eet ik licht verteerbaar voedsel, mijn energie kan enorm laag zijn door energie te geven aan dingen die het niet verdienen, maar waarvan ik niet beter weet.
Bij mij heeft vooral meditatie geholpen om hier een nieuwe kijk op te krijgen. Nu kunnen ook dingen als het bijhouden van een dagboek helpen bij het verwerken van zulke dingen. Het is dus heel interessant om nader in te gaan op de vraag waarom dit mij activeert en waarom ik er zoveel aandacht aan besteedt. Laat ik nu mijn aangehaald voorbeeld nemen: “Op het voetpad voor de deur heeft een hond zich ontlast en ik ben er net ingestapt”.
Dit gebeurt bij iemand anders, mijn eerste reactie, toch wel een beetje grappig denk ik, en dit niet echt om iemand uit te lachen, het is gewoon in het algemeen een grappige situatie.
Bij mezelf? Nou hier zijn de reacties die veel energie kosten;
Waarom ik.
Waarom nu.
Wie heeft hier zijn behoefte gedaan.
Soms zelfs met vooroordelen, weer die man/vrouw, weer die hond….
Een heel wraak plan bedenken.
…
En waarschijnlijk nog een heleboel dingen die ik vergeet. Waarom kunnen we het niet gewoon grappig vinden zoals we dat bij de ander vinden? Nu is het dan tijd voor de vraag, “en wat verandert al deze energie aan het heden?” Laat dit plotseling de poep op de schoen verdwijnen? Betekent dit dat het nooit meer zal gebeuren in de toekomst? … Ik moest tot de conclusie komen dat ik een enorme hoeveelheid energie stak in dingen die ik niet kan veranderen en die eigenlijk helemaal niets veranderen. Maar vroeger was ik daar zo op gefocust dat ik de illusie had dat het alles zou oplossen, nu is dat helemaal niet zo. Zelfkritisch zijn, negatieve uitspraken verwerken (deze geen energie laten opslokken) en er geleidelijk minder aandacht aan besteden (ook wel negatieve energie genoemd), heeft mij enorm geholpen. Tony Robbins zei: “Het leven gebeurt niet tegen u, het gebeurt voor u”. Zie liefde in alles.
Natuurlijk zullen er nog wel meer dingen zijn die mijn energie beïnvloeden en die hoor ik ook graag van jullie. Met licht verteerbaar voedsel, in lijn met mijn activiteiten en ervoor zorgen dat ik vooral positieve energie vrijmaak heb ik nieuwe mogelijkheden van mijn lichaam ontdekt die ik voorheen voor onmogelijk had gehouden. De enige keer dat mijn energie een beetje daalt is als mijn lichaam in een noodzakelijke herstelmodus is. Die ik dan accepteer en geen energie aan geef. De natuur geeft ons alles en ik wens u toe dit ten volle te ontdekken.
Ik wil wel zo’n sixpack, ja natuurlijk. Nu al bij al, ben ik tevreden met mijn buik… Een bekend gevoel? De buik had slechter kunnen zijn en dus ben ik er tevreden mee. Of althans dat is wat ik mezelf wijsmaak.
Ik ga mijn buik zeker niet openlijk tonen, hoe meer ik hem verborgen kan houden hoe beter en als hij dan toch te zien is, houd ik hem in een positie die ik aanvaardbaar vind. Een behoorlijk energieverslindende bezigheid, nu weet ik vrij zeker dat ik daarin niet de enige ben. En het universum dat dan naar me toekomt besteedt er weer wonderbaarlijke aandacht aan, zoals te zien is op de foto links hiervan.
Toen ik nog maar een paar maanden oud was, had ik iets aan mijn darmen dat geopereerd moest worden. De dokters hebben prachtig werk verricht, ik ben ze er eeuwig dankbaar voor en mijn lichaam heeft zich wonderbaarlijk aangepast. Voor mij een wonder van de natuur in al haar glorie en levendigheid.
Een buik met een verschil links versus rechts, een gemaakte navel en een duidelijk zichtbaar litteken is wat ik mee zou nemen om het te verwerken. Mijn mentaal zou me de hele tijd vertellen dat het goed is zo, maar toch merk ik aan mijn daden dat ik het nog niet helemaal verwerkt heb.
Dat opmerken is iets wat ik pas onlangs ontdekt heb, nu ik meer en meer overga van mentaal denken naar voelen met mijn hart. Waardoor ik duidelijk het verschil kan zien. Het feit dat ik zeg dat het veel erger zou kunnen, is voor mij slechts een tussenweg om te minimaliseren waar ik onder lijd. Met die uitspraak verwerk ik het niet, nu is het natuurlijk nog altijd beter dan er alleen maar negatief over te piekeren.
Vandaag werk ik eraan om blij te zijn met wat ik heb. Want wat ik in het verleden ook heb gemerkt, is dat als ik stop met me ergens zorgen over te maken, ik het heb opgelost (of laten oplossen) en dat ik dan klaar ben om me over iets anders zorgen te maken. En ik kan zeggen, ja enkel die buik, nu als ik kritisch ben en snel naar mezelf kijk, zijn het tanden, neus, voeten … Interessant is ook om erover te mediteren of me voor te stellen, neem dat ik nu die sixpack heb, in wat is mijn leven veranderd of verbeterd daarmee? Vaak is het antwoord, nou, uh, niets of hooguit iets ingebeeld. Ik heb ook gehoord dat sommige mensen bepaalde dingen niet willen veranderen, hoe moeilijk ook, omdat ze anders verliezen wat ze omschrijven als hun hele wezen. Inspirerende en interessante zienswijze.
Ik kwam vrij snel tot de conclusie dat het antwoord en de verwerking bij mijzelf ligt. Zolang ik opmerkingen, commentaar… of wat dan ook krijg over mijn lichaam, mijn gedrag… betekent het dat ik nog moet werken aan de totale acceptatie van mezelf. Wanneer de acceptatie compleet is, zal alles stoppen, zal de verwerking voltooid zijn en is het tijd om verder te groeien op andere gebieden.
Wat mijn buik betreft, ben ik er nog niet, wees gerust. Dit onderwerp is er een echt begin van. Nu is het verwerkingsproces een aangenaam pad om te bewandelen, aangenamer dan al mijn energie te steken in het bedekken en anders doen lijken van de werkelijkheid.
We zijn allemaal mooi zoals we zijn, we hebben het om de één of andere reden nog zo moeilijk om dat te accepteren, dus komen we op ons pad dingen tegen die ons dat leren.
Heel vaak als ik ga lopen als het heel warm is, als het regent, als het hard waait, als het sneeuwt en ik kom mensen op mijn weg tegen, dan zeggen ze: ‘moed‘, ‘ik heb medelijden met je‘, ‘hou vol‘, ‘wees sterk‘…. Dit terwijl ik eigenlijk glimlach en heel gelukkig ben. Het doet me beseffen hoe vaak ik in het verleden de buitenwereld de schuld gaf om niets te doen.
Oh, het is koud, het regent, het waait te hard, het zal wel te glad zijn…. dit zijn allemaal makkelijke externe parameters om niets te doen. Ik deed dat de hele tijd voordat ik mijn eetgewoonten veranderde. Toen luisterde ik veel dieper naar wat ik echt wil, en realiseerde me dat dit soort excuses verdwenen.
Ik realiseerde me dat ik helemaal niet naar mijn binnenste luisterde en dat ik echt overweldigd werd door de buitenkant. Binnen in mij zit een liefde voor allerlei leuke dingen en ik luisterde er gewoon niet naar. Ik had het veel te druk met andere dingen, zoals de buitenwereld de schuld geven, in de zetel zitten, tv kijken, junkfood eten en last but not least, 75% van de tijd van de dag, werken om aan geld te komen. Geld waar ik geen echte plannen mee heb, buiten schulden af te lossen of uit te geven aan bezittingen.
Echt Steven, is dat het?
Toen ik mijn eetgewoonten veranderde en veel meer naar binnen keek, ontdekte ik dat veel (zo niet alle afhankelijk van het geloof) antwoorden die ik zoek zich in mij bevinden. Ik kwam er al snel achter hoe afgeleid ik was van wat ik in het echte leven voelde. Ik deed dingen die me een glimp gaven van hoe ik verder moest zonder echt te weten waarom? Ik werd overspoeld met informatie die me alleen maar aanmoedigde om het te blijven doen.
Ik moest concluderen dat achter veel van de dingen waarvan ik dacht dat ze me een goed gevoel geven (afleidingen) dingen zaten die ik me niet had voorgesteld. Toen ik ontdekte van welke ervaringen ik echt kon genieten vanuit mijn hart en het vermogen heb om de uitwendige factoren los te laten, is er eigenlijk niet veel dat die ervaring kan verpesten.
Ik hou ervan om me goed te voelen en daarom zorg ik graag voor mezelf, luister ik naar mijn lichaam (niet naar mijn mentaal) en probeer ik op elk moment de beste beslissing voor mijn lichaam te nemen. Ik hou ervan om me energiek te voelen, dus ik doe veel aan sport, ik hou van basketbal in teamverband en ik hou ervan om als individu bewust te gaan hardlopen. Ik ben graag omringd door levende wezens en dus elke gelegenheid is daar goed voor. Ik ben echt dankbaar dat ik vandaag in staat ben om mijn innerlijke zelf te volgen, van elke seconde van mijn leven te houden en volledig in vrede te zijn met de buitenwereld.
Al van jongs af aan en van wanneer ik bewust was van mezelf, had ik het gevoel dat ik vaak door kleine geheimpjes de dingen in mijn richting kon laten draaien. Werkelijkheid of een illusie? Sommige dingen zou ik niet vertellen, in de hoop er zelf beter van te worden en de anderen maar naar de waarheid laten zoeken. Dat is ook waar ik in mijn verkoops job mee te maken zou krijgen. Nu is één ding voor mij altijd vast blijven staan, ik zal nooit liegen, onder welke omstandigheid dan ook. De kunst is dan om dingen te vertellen die de waarheid zijn, waar kopers het meest mee gediend zijn, zonder te hoeven praten over de dingen die niet zo positief zijn.
Het werkt in het werk, nu na mijn verandering in voeding, ontdekte ik dat er iets speciaals was waarom ik niet kon liegen. Waarom kon ik het niet gewoon doen als het misschien nog beter werkt? Of is het weer een illusie? Nou het werkt misschien wel goed voor de job, misschien niet zo goed voor mijn innerlijke vrijheid en liefde? Misschien zijn er emoties die in mijn onderbewustzijn liggen opgeslagen, waar ik me niet bewust van ben en die door mijn ego worden toegedekt. Iets wat ik ontdekte omdat ik altijd heb geweten dat ik alleen met bedrijven kan overleggen en niet met particulieren. Simpelweg omdat de emotionele band met een medemens als ieder ander, voor mij te confronterend is. Waarschijnlijk volg ik daar een beetje: “doe niet aan anderen, wat ik niet wil dat zij aan mij doen“.
Als ik iets verkeerd doe, me ervan bewust ben en het verzwijg, voel ik me vaak slecht. Vaak is het alleen door er met iemand over gepraat te hebben dat ik er overheen kom. Nu zijn er soms ook dingen die ik onbewust doe door gewoonte en waarbij het nare gevoel niet altijd zo opvalt. Met wat ik tot nu toe heb kunnen ontdekken, blijft dit allemaal in het onderbewuste hangen. Het lokt me in een val op langere termijn.
Hier zijn enkele dingen die ik vandaag weet dat ik onbewust fout heb gedaan;
Ik heb bijgedragen aan de scheiding van kind en moeder (koe) vlak na de bevalling, om elkaar nooit meer te zien, door melk te consumeren.
Ik heb bijgedragen aan de wrede massaslachting, door het eten van vlees, kip…
Ik heb bijgedragen aan de uitroeiing van bijna al het leven in het water, door vis te eten.
Ik heb bijgedragen aan dierproeven om producten te krijgen (crème, medicijnen…) waarvan ik geloofde dat ze me beter maakten, nu verbergen ze alleen de symptomen.
…
Dit is zo duidelijk voor mij vandaag en vraag mij vaak af hoe ik het zo lang heb kunnen negeren? Waarom heb ik dit niet eerder gezien? In de jaren 1400 zei Leonardo Da Vinci nochtans al: “De tijd zal komen dat mensen zoals ik, zullen kijken naar de moord op dieren zoals ze nu kijken naar de moord op mensen.” Misschien zijn we er nog niet zo ver van verwijderd, want we beginnen de negatieve gevolgen ervan op grote schaal te voelen in de vorm van onmenselijke praktijken en ziekten, die steeds dichter bij onszelf komen.
Elke dag ontdek ik nieuwe dingen, hele mooie en ook vreselijke dingen. Hierboven heb ik het vooral over dieren, nu worden ook de mensen en de natuur vandaag nog steeds heel hard uitgebuit voor massaconsumptie. Naar gisteren moeten we begripvol en vergevingsgezind kijken, als ik niet beter wist, zijn het geen geheimen en is het een al dan niet eenvoudig vergevingsproces.
Naar morgen toe heb ik 2 opties.
Het geheimpje in mijn onderbewustzijn steken en gewoon verder leven alsof er niets aan de hand is.
Of op mijn ritme veranderen wat ik niet als geheimpje wil. Op deze manier leef ik mijn bewuste vrije leven sinds ik mijn voeding heb veranderd en ik kan de ontdekking aan iedereen aanraden.
Ik vraag mezelf regelmatig af: is dit echt de manier waarop ik mijn leven zou moeten leiden?
Wat zou ik op dit moment het liefst willen doen?
Waarom doe ik het niet?
Vaak komen er dan een oneindig aantal verhalen naar boven die ik mezelf vertel.
Ik probeer dan ook betekenis te geven aan mijn verhalen door dingen naar voren te brengen die mij de illusie geven dat ik het allemaal begrijp. Wat als ik er niets van begrijp? Angstaanjagend als ik er voor het eerst mee geconfronteerd wordt, is het niet? Wat als er niets te begrijpen valt of dat wat we zouden moeten begrijpen, gewoon niet binnen ons bereik ligt?
Het fundamentele dat ik ontdekte na mijn verandering van voeding, is dat mijn basiswaarden liefde en geweldloosheid zijn. Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat ik dat aanvoelde, mijn leven en het genot ervan plotseling exponentieel aangenamer werd. Eén van mijn basiswaarden was vroeger misschien wel “geld”. Over geld, heb ik geleerd dat het een soort meerwaarde creëert, overheersing van degene die het uitgeeft over degene die het ontvangt. Het is alsof het degene die het uitgeeft, ineens van alles toelaat. Iets wat bijvoorbeeld met een gift of ruil niet gebeurt, er is dan ook een veel sterkere emotionele band. Dus met dat in gedachten, zou het interessant kunnen zijn om iets leefbaar in die richting te ontwikkelen. Ik ben in elk geval blij dat geld niet meer bij mijn basiswaarden behoort.
Met liefde en geweldloosheid, hou ik natuurlijk van veel plezier maken en tijd doorbrengen met familie, vrienden… Ik merk ook dat de snelheid die ik aan mijn leven geef, er veel uithaalt. Sommige situaties wil ik vermijden en snel laten gaan, en momenten met familie, vrienden laten vertragen, lijkt wel een ideale oplossing, nu zo werkt het niet. Vaak blijf ik nog in de illusie dat het wel zal werken… Ik heb gewoon nog niet door of ontdekt dat elk verhaal er één is die ik mezelf vertel. De verhalen zijn dus wat ik als mijn realiteit zal zien.
Ik begon te ontdekken wanneer ik welk soort verhalen aan mezelf vertel. Het zijn er zoveel, onbegrijpelijk en waarschijnlijk de reden waarom ik het verhaal naar boven breng dat ik als mens nooit het doel van het leven zal vinden. Ik vroeg me ook af in hoeverre ik in de manier waarop ik vandaag de dag leef, onze menselijke waarden respecteren?
De waarden die worden beschouwd als fundamentele waarden en die inherent zijn aan de mens. Daartoe behoren: waarheid, eerlijkheid, trouw, liefde, vrede, enz. omdat zij het fundamentele goed van de mens en de samenleving in het algemeen naar voren brengen. Zij zijn onze gevoelens voor de menselijkheid van anderen en brengen naar voren: waardering, geloof in anderen, zorgzaamheid, betrokkenheid, medeleven, samenwerking, hoffelijkheid, toewijding….
Vaak word ik van buitenaf beïnvloed en daaruit creëer ik de verhalen die dan mijn waarheid worden. Na mijn verandering van voeding, begon ik meer en meer inzicht te krijgen in al deze dingen. Waarom? Niet door te zoeken naar het doel van het leven, maar gewoon door te “zijn”.
Vanaf dat moment “ben” ik gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie. Ik geloof dat we allemaal meelevende mensen zijn en dat alles wat we nodig hebben in onze innerlijke schoonheid zit.
Ontdek het, leer ermee te leven, stop met afhankelijk te zijn van de kapitalistische maatschappij, wees tevreden met minder als het moet, en geniet van de nieuwe ervaringen. Dat is helemaal hoe ik mijn leven leef.
Ik kan mensen niet veranderen, ik kan wel van ze houden en ik kan ze mijn liefde tonen.
Reizen is iets wat de meeste mensen wel aantrekt en vooral het gevoel om een tijdje niets te doen. Een tijdje niets doen, is ook wat ik dagelijks zou kunnen doen in meditatie, maar om de één of andere reden heeft het niet dezelfde aantrekkingskracht. In meditatie ga ik mijn zintuigen uitschakelen en mijn innerlijk leven observeren. Bij reizen zorgt de verandering er juist voor dat ik mijn zintuigen aanzet, ik krijg nieuwe prikkels, en het belangrijkste is dat ik mijn interne leven niet hoef te observeren. De belangrijkste reden waarom reizen waarschijnlijk een klein beetje populairder is dan meditatie.
Een heel jaar werk ik op zoveel verschillende gebieden, privé of professioneel, dat het eindelijk eens goed voelt om een tijdje niets te hoeven doen. Het is mij nog steeds een raadsel waarom alle mensen het zo oké vinden om 5 dagen van de 7 te werken en energie te geven aan dingen waar men niet altijd het nut van inziet. Tot zo’n niveau, dat er na de dag niet veel energie meer over is voor iets anders. Op 1 van de 2 resterende dagen van de week, moet dan wat strikt minimaal overleefbaar werk worden gedaan. Eten kopen, wat schoonmaken en misschien wat dingen kopen die ik helemaal niet nodig heb. Dan blijft er nog 1 dag in de week over, vaak gemakkelijk om die op te vullen, en vaak is deze voorbij voor ik het weet. Geen wonder dat mensen uitkijken naar vakantie en reizen.
Vaak gaan we 1, 2, 3 of zelfs meer weken op vakantie. Neem de klassieke 2 weken, dat is 3,85% van onze totale jaarlijkse tijd. Dat is veel minder dan de wekelijkse 14,3% die we vrij hebben. Voor veel mensen is het dus een heel belangrijke tijd, die altijd te kort is. Tijdens die 2 weken vakantie kan ik gewoon 2 weken lang chillen en echt niets doen. Nu vindt de omgeving dat heel vreemd en kan mijn geest het nauwelijks aan om thuis niets te doen. Er zijn altijd wel klusjes te vinden om iets te doen. Dus ben ik op zoek naar bijzondere bestemmingen die mij echt het gevoel geven iets van mijn vrije tijd gemaakt te hebben.
Been there, done that, ik ben op roadtrips geweest:
“Los Angeles – Joshua Tree national park – Salvation Mountain – 1040 km roadtrip”
“Phoenix – Sedona – Grand Canyon – Monument Valley – Zion park – Las Vegas – 1760 km roadtrip”
“UK – 899 km roadtrip”
Daarnaast heb ik ook steden bezocht die tot mijn verbeelding spraken:
“New York”
“Tokyo”
“Portland Oregon”
“San Francisco”
“Washington DC”
“Las Vegas”
“Los Angeles”
Hoewel ik erg dankbaar ben dat ik dit allemaal heb kunnen doen, gaf het me wel een gevoel zoals Jim Carrey beschrijft: “Ik denk dat iedereen rijk en beroemd moet worden en alles doen waar ze ooit van droomden, zodat ze zien dat het niet het antwoord is.”
Natuurlijk zal ik in contact komen met andere continenten, met andere culturen, met andere mensen… en dat alleen al zal zeker verrijkend zijn. Verrijkend voor wat? Een andere kijk op de wereld, het zien van andere benaderingen… maar bovenal, het heeft me veel geleerd over mijn eigen ontdekking. Hoe ga ik hiermee om? Wat doet het met me? Hoe maakt dit mij een beter mens?
Ik kwam ook heel snel tot de conclusie dat het niet meteen de beroemde plaatsen zijn zoals het Vrijheidsbeeld, Grand Canyon, Hollywood … die me veel leren, maar veel meer de mensen met wie ik reis of die ik ontmoet tijdens het reizen. De mensen zijn belangrijker dan de plaatsen. Ik denk dat ik soms zo hard aan het dromen was over de plaatsen dat ik de mensen niet zag toen ik erheen ging, toen ik ter plaatse was en ook niet op de terugreis, wat eigenlijk een heel groot gemis is.
Als ik een reisadvies zou moeten geven, geniet van de voorbereiding, geniet van de weg naar je bestemming, geniet van de bestemming, geniet van de terugweg en zie en hou van elk levend wezen dat je op je pad tegenkomt en maak daar tijd voor, ook al verstoort dat de planning een beetje.
Vaak als ik iets geniaals ontdek, wil ik het anderen ook meteen laten ontdekken en heel vaak lukt dat niet zoals ik gehoopt had. Ik wil hen overtuigen net zoals ik er nu van overtuigd ben en dat gebeurt bijna nooit, hoe komt dat?
Omdat ik zelf niet veranderd ben door iemand die mij daarvan overtuigd had. Verandering is iets dat ieder voor zichzelf moet uitmaken. Ik kan een ander niet veranderen, verandering gebeurt bij iedereen van binnenuit. Mijn innerlijk kan getriggerd worden door iets van buitenaf, maar niet vaak door iemand die mij iets opdringt. Je moet dit doen! Dat is de manier waarop het moet! Het enige dat werkt! Het zal misschien mijn aandacht trekken, maar het zal me maar weinig doen veranderen.
Wat doet me veranderen?
Mensen die mij niets opdringen, die zichzelf zijn, die een eigen mening hebben en die vooral heel inspirerend zijn over de dingen die mijn aandacht trekken. Ja er is, en er zal zelfs, een groot deel jaloezie bij komen kijken. Wow, dat wil ik ook. Dan analyseer ik wat deze persoon doet om dit te bereiken, de eenvoudige simpele dingen zal ik ook gaan toepassen en dan gaat het zeker lukken.
Vaak keer ik dan ook terug naar deze persoon, hey man die methode, voor mij werkt het niet. Werkt het niet? Weet je zeker dat je alles uit je analyse toepast?
Oh jee, wie kom ik hier tegen…
Natuurlijk willen we alles wat we willen op de eenvoudigste en makkelijkste manier. Vandaar dat vaak reclamecampagnes die dit beloven erg populair zijn, vooral op de korte termijn. Het is gemakkelijk en de resultaten zijn geweldig, dat wil ik ook. Wat mij echt doet veranderen is mijn wil om te veranderen.
Hoe activeer ik die wil bij mezelf of bij anderen?
Bij mezelf is het vooral mijn eigen keuze die ik maak, of het leven voor mij, afhankelijk van in wat voor dingen ik geloof.
Bij anderen is er, naast jezelf zijn en anderen inspireren, nog een andere effectieve techniek die werkt om mensen te triggeren of ergens bewust van te maken. Stel gewoon vragen! Vragen stellen, in plaats van antwoorden geven.
Deze methode wordt de Socratische Methode genoemd. Het is een techniek bedacht door de Griekse filosoof Socrates en wordt gebruikt in therapie en begeleiding. Door vragen te stellen, stellen we de persoon in staat om tot zijn eigen conclusies te komen zonder dat hem verteld wordt hoe hij dit of dat moet doen.
Enkele interessante voorbeelden:
“Wat doe ik om bij te dragen aan een betere wereld voor onze kinderen?”
“Hoeveel kwaliteitsmomenten (zonder afleiding) breng ik door met mijn partner of kinderen?“
“Waarom zijn sommige van de vragen die mij gesteld worden toch zo moeilijk te beantwoorden?”
“Hoeveel tijd breng ik elke dag achter een scherm door?”
“Vanaf wanneer denk ik dat ik spreek van een verslaving?”
“Vind ik het vreemd dat we genoeg voedsel hebben om 56 miljard landdieren te voeden… en toch leven 800 miljoen mensen momenteel in een staat van hongersnood?”
“Denk ik dat ik naar een slachthuis kan gaan en een dier in de ogen kan kijken als ze op het punt staan gedood te worden en ze zeggen dat ze me moeten bedanken voor hun leven?”
…
Aangename vragen, niet?
Deze gaan diep van binnen en vaak zou ik liever niet geconfronteerd worden met het antwoord. Als dat zo is, ben ik nog niet klaar voor verandering. De dag dat ik open sta om de antwoorden onder ogen te zien en kritisch met mezelf te zijn, is de dag dat ik klaar ben om te veranderen.
Recente reacties