Toen ik heel jong was, werd mij verteld en geleerd om “Goedendag” te zeggen tegen iedereen en vooral tegen mensen die bekend waren in de familie. In die tijd begreep ik niet echt waarom, nu ik luisterde en gehoorzaamde. Wat ik wel merkte, is dat ik mede daardoor door veel mensen als een lieve en beleefde jongen werd aanzien. Het beeld dat de mensen die van me hielden van me wilden vermoed ik. Missie volbracht voor hen.
Gezien het feit dat ik dit op zo’n jonge leeftijd leerde, werd het een deel van mijn onderbewustzijn en ben ik dit keer op keer blijven doen (nu nog steeds). Ik ben mijn omringende dierbaren zeer dankbaar dat zij mij dit hebben geleerd en het is pas sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd dat ik ook andere bijzondere effecten op mijn leven hierdoor heb gezien.
Als jong kind was het een soort automatisme, een programma in mijn hoofd.
IF (“Voel, zie, observeer een medemens in de buurt”)
THEN : (zeg “Goedendag”)
AND (“ga door met waar ik mee bezig was”)
END
Met sommige mensen schepte het wel een soort band, er werd een glimlach uitgewisseld, een gebaar naar elkaar en soms zelfs een kleine dialoog. Ik deed het gewoon, zorgde ervoor dat ik vooral het programma uitvoerde en stelde me niet te veel vragen.
Vandaag doe ik dat nog steeds op straat, in het bos, in de stad… nu zie ik er, zoals ik hierboven al zei, heel wat speciale effecten van. Een belangrijke is, dat mijn levensweg veel aangenamer is. Waar ik ook ga, hoe ik ook beweeg, in plaats van het te zien als een weg van tijdverspilling (mijn vroegere standpunt daarover) zie ik het als een nieuw avontuur, met elke keer weer leuke ontmoetingen.
Maar Steven, mensen zeggen niet altijd iets terug, of kijken me zelfs helemaal niet aan. Laat dat hun probleem zijn. Ik zeg goedendag, glimlach, kijk mensen in de ogen als dat mogelijk is en mijn weg gaat verder wat hun reactie ook was. Het is wel juist, dat als iemand terug reageert en zelf even met me praat, dan is dat prettiger, dan wanneer iemand me compleet negeert. Laat dat nu net de reden zijn om het te doen. “Wees de verandering die je in de wereld wilt zien” – Mahatma Gandhi.
Na mijn ervaringen in tantra waarin het contact met andere mensen voor mij een nieuwe dimensie kreeg, ben ik dit ook gaan integreren in mijn “Goedendag”. Vandaag gaat het “Goedendag” proces spontaan, vanuit mijn hart. Ik kijk iedereen aan, glimlach dankbaar dat ik iemand mag ontmoeten, als het even kan kijk ik in de ogen, zeg mijn “Goedendag” en sta open voor welke reactie er ook komt en neem de tijd. Ook als er soms geen reactie komt.
“Goedendag” is eigenlijk een teken van liefde naar andere levende wezens met wie we allemaal verbonden zijn. “Goedendag” zegt: “Ik zie je”, “je bestaat”, “je bent mooi zoals je bent” en “mag je hiermee mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou ontvangen”. Een teken dat mij echt laat genieten van elk moment en dat wens ik iedereen toe. Zoals Jessica Graham het zo mooi zegt: “Ik zie je, ik hou van je”.
Sinds ik van eetgewoonte ben veranderd, hebben delen en dingen samen doen een andere plaats in mijn leven gekregen. Zo kreeg ik ook interesse in een samenlevingsproject, wat een project is waarbij mensen uit verschillende gezinnen hebben besloten om samen te leven, althans voor bepaalde woonruimtes onder hetzelfde dak. Persoonlijk, natuurlijk is dit een goed idee, daar hoeft geen minuut twijfel over te bestaan, nu is de vraag misschien iets meer, hoe doe ik dat? En wetende dat bepaalde koppels er niet echt in slagen om onder één dak te wonen, is dit dan wel een goed idee?
In veel situaties ben ik nogal een introvert, dus nogal gereserveerd, voorzichtig en zwijgzaam gedrag. Ik ben ook vrij goed in het volledig zelfstandig en zonder andere mensen om me heen afhandelen van dingen. Voor zulke mensen werd gezegd dat COVID-19 gemakkelijk zou zijn. Wel ja en nee. Bij bepaalde zaken ging ik inderdaad veel sneller, nauwkeuriger en efficiënter te werk, nu zonder bevredigende sociale contacten merkte ook ik na verloop van tijd wat dit met mij deed.
Wandelingen, hardlopen, fietstochten…alles was goed om sociale contacten te onderhouden, ook voor mij. Nu was het duidelijk niet meer hetzelfde en met mensen waar we soms nog mee afspraken, begonnen we ook na te denken over wat als we allemaal samen zouden wonen, zou dat dan geen oplossing zijn?
Of het een oplossing is weet ik niet, maar wat duidelijk was, was dat wij er allen voorstander van waren en er zeker de positieve kant van zagen. Het is een begin. We zijn begonnen met initieel brainstormen over budget, wensen, dromen, plaatsen, type huizen…. vaak erg leuke momenten waarbij iedereen zich betrokken voelt.
Daarna hebben we wat gezocht naar meer informatie hierover, wat we vooral hier vonden;
Na een paar informele ontmoetingen en overleg was de volgende stap, het lezen van het boek van Diane Leafe Christian“Vivre Autrement – Ecovillage, communautés et cohabitats” (ik heb de Franse versie gelezen). Daarmee kwam de confrontatie met de werkelijkheid hard aan en kwamen er enkele historische feiten naar boven waar ik helemaal niet aan gedacht zou hebben. Dus zeker een aanrader om te lezen voor iedereen die plannen in die richting heeft.
Hier zijn mijn reflecties na het lezen van het boek.
Het is belangrijk deze 3 punten niet uit de weg te gaan:
Geef een titel of naam aan het project, dit maakt al duidelijk of jullie allemaal op dezelfde golflengte zitten.
Stel een eerste versie op van een gemeenschappelijk charter van waarden (ik kwam bijvoorbeeld met, Communicatie (waar informatie duidelijk is voor iedereen, waar iedereen spreekt en naar iedereen geluisterd wordt, waar geen oordeel is…), Liefde (het begint allemaal met je eigen liefde en gaat verder met onvoorwaardelijke liefde voor alles op aarde) en Delen (alles is mooier als het gedeeld wordt)
Een eerste versie van een handvest over hoe besluiten en beslissingen nemen (ik heb bijvoorbeeld bedacht dat iedereen het eens moet kunnen zijn met de beslissing, anders wordt de beslissing herzien tot iedereen het ermee eens is).
Nu kwamen daar nog andere dingen snel bij:
Locatie in België?
Hoe moeten we rekening houden met energie-efficiëntie in relatie tot wooncomfort?
Hoe kunnen we gasten ontvangen?
Welke plaatsen zijn gemeenschappelijk en welke zijn privé?
Hoe kan iedereen zijn eigen coconnetje houden als hij dat wil?
Hoe wordt er schoongemaakt? Herstellen? …
Hoe gemeenschappelijke ruimte inrichten?
Welke voorwerpen zijn gemeenschappelijk en welke zijn individueel?
Hoe zit het met lawaai maken, direct (feest, gesprek…) en indirect (machine, radio, TV…)?
Hoe verlopen taken en beurtrollen?
…
Het is waarschijnlijk een goed uitgangspunt in een samenlevingsproject om, waar mogelijk, altijd de groep boven elk individu te stellen. Natuurlijk moeten eventuele persoonlijke gevoelens of frustraties worden geuit. Door aan dit project deel te nemen, heeft iedereen een individuele verantwoordelijkheid tegenover de groep. Om verantwoordelijkheid en dialoog aan te moedigen, en zo de gemakkelijke keuze van de wegloper te vermijden, is het waarschijnlijk een goed idee om zich voor een minimumperiode van 5 jaar te engageren met elkaar.
In het boek was het vanaf bladzijde 1 duidelijk, de huidige maatschappij en cultuur verwacht dergelijke initiatieven niet. Alles is voorzien voor 1 huis, 1 gezin. Als ik dan toch besluit om te beginnen, zal de wind meer tegen me waaien dan mee, daar moet ik op voorbereid zijn. Voor veel zaken heb ik ook een notaris nodig, een advocaat… en het is belangrijk dat ik die goed ken, of een heel goede relatie met hen heb om het juiste advies te krijgen. De wederzijdse oprichting en verstandhouding (vergelijkbaar met een bedrijf) is echt de makkelijke stap voor notaris, advocaat en dergelijke, het ingewikkelde is meer over allerlei wetten naar de maatschappij toe (stedebouw, vergunningen…).
Het is ook raadzaam een samenwerkingsverband op te richten zoals een bedrijf en het te laten functioneren als een samenleving. Hoe groter de groep wordt, hoe meer alles in de politieke richting wordt getrokken en het net een gemeente met verkiezingen wordt. Persoonlijk moest ik toegeven dat ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben. Door al deze complicaties zijn samenlevingsprojecten ook veel duurder en gemakkelijk minstens twee keer zo duur.
Uit de voorbeelden in het boek blijkt ook dat mensen die hieraan begonnen zijn, vaak met 10-20 jaar afbetalingen aan de kapitalistische maatschappij blijven zitten, met mijn 40 jaar, huis bijna afbetaald, is dit persoonlijk niet waar ik op zat te wachten. Ik heb even persoonlijk moeten evalueren, wat trekt mij aan in zo’n samenwonings project?
Ik breng graag tijd door met mensen om wie ze zijn en hoe ze met anderen omgaan. In sommige gevallen kan ik gewoon niet genoeg krijgen van de gesprekken, vooral over de innerlijke ontdekkingen. Fascinerend! Het is vaak een open communicatie, zonder taboes en met wederzijds respect, waardoor iedereen in zijn eigen tempo kan groeien. Ik heb dit al dagelijks/wekelijks, ben er erg dankbaar voor en waarom zou ik het niet meer hebben, samen leven en dingen delen?
Wil ik daarvoor de komende 20 jaar vastzitten aan een kapitalistische baan om geld te verdienen en vooral met terugbetalen bezig zijn? Nee, ik hou liever wekelijkse ontmoetingen zoals we er nu al veel hebben. Over een paar jaar is mijn huis afbetaald en als ik wil, kan ik echt van een minimum leven zonder veel te hoeven werken. Of in ieder geval niet te hoeven werken voor geld. Dit idee spreekt me erg aan, meer dan samenwonen. Persoonlijk voel ik me niet erg aangetrokken tot een nieuwe droomplek die vereist dat ik de komende 20 jaar alles op dezelfde manier moet blijven doen om het af te betalen.
Natuurlijk trok het wonen in een gemeenschap mij ook aan, de uitstekende sociale vaardigheden en de kracht van het geheel dat veel sterker is dan de kracht van het individu. Ook het leven door te delen heeft bij mij een mooiere plaats dan de individualistische variant. Als stel hebben we tot nu toe met goede communicatie alles kunnen overwinnen, ik ben er zeker van dat het op grotere schaal ook kan werken. Nu misschien niet met iedereen, en met sommige mensen zijn we waarschijnlijk niet gemaakt om onder één dak te leven.
Zelfs met mensen waar we goed mee kunnen opschieten zullen er obstakels zijn. Het kan moeilijk zijn om tijd alleen te vinden. De meesten hebben +- 40 jaar geleefd met vele eigen gewoonten, het zal niet gemakkelijk zijn en er zullen moeilijke momenten zijn. Open, niet-oordelende communicatie is van het grootste belang voor succes. Misschien is het gemakkelijker om dichtbij elkaar te wonen, of in hetzelfde gebouw en met slechts een paar dingen en plaatsen te delen in het begin. Typisch eetkamer, wasruimte (wasmachine, droger) en tuin (fiets, tuingereedschap, tuinmeubelen).
Natuurlijk is het ook interessant om op een bepaald punt te onderzoeken hoe we kunnen werken in overeenstemming met onze waarde. En kijken of er een manier is om het te laten werken, nu vastzitten aan schulden voelt daar voor mij echt niet goed. Dus ik begon te kijken naar andere benaderingen.
Misschien kan ieder zijn huis verkopen en kunnen we daarmee een groot droomhuis kopen? Daarvoor moeten we wel heel goede connecties hebben met de vastgoedbedrijven in de buurt, en al snel bleek dat zware investeerders die connecties voor ons hadden. Ik ging er echt van uit dat ik behoorde tot degenen die wat geld hebben, nou na deze ontdekkingen moest ik concluderen dat ik arm ben en gewoon niets kan kopen (het beangstigde me vooral voor de jeugd in de toekomst). Huizen tot gemakkelijk 1Mio€ en meer, werden verkocht voordat ze openlijk op de markt kwamen. Als iets langer dan een paar dagen blijft staan en niet verkocht wordt, is er waarschijnlijk iets ernstig mis mee… Deze confrontatie was hard, dat mensen het geld hebben of gemakkelijk 1 miljoen kunnen lenen van de bank, was een nieuwe ontdekking voor mij. De kloof tussen arm en rijk wordt hiermee alleen maar groter vrees ik.
Dit gold voor de regio Brussel, Brabant maar ging verder, want ook voor projecten verder weg kwamen we tot dezelfde conclusie. Een huis kopen, grond kopen of een huis bouwen lijkt ineens heel ver weg voor een groot deel van de bevolking, of is iedereen zo rijk en ben ik naïef?
Een ander idee was om een bijgebouw aan ons huis te bouwen, los van het huis met alles erop en eraan om in te leven. Zodat mensen voor een periode de samenleving op hun eigen manier kunnen komen ervaren. Het project hangt nog steeds in mijn hoofd, maar het vinden van aannemers die zo’n ding willen bouwen is echt moeilijk. Te klein en geen interesse zijn de antwoorden die ik tot nu toe heb gehad voor een 100K€+ project, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen tegen de klanten.
Hoewel het boek heel wat relationele tips geeft om er een succes van te maken, is de implementatie van deze tips achteraf zeker niet iets om te negeren in de regio rond Brussel en in dit COVID-19 tijdperk. Op zulke momenten merk ik hoe volgepropt we hier in België leven en dat de tijden van 1969 helaas niet echt in de positieve richting zijn veranderd. Waar men zeer vrij kon leven en samen een positief project kon uitwerken.
Op dit moment kijk ik terug op een leuke ontdekkingstocht, nu lijkt dat hier in België enorm moeilijk met wat ik ervan ontdekt heb. Persoonlijk denk ik wel dat het iets is wat we meer en meer zullen zien. Jongeren kunnen geen huis van 1Mio€ kopen zonder hulp van buitenaf. Als de ouders die hulp geven, zal het misschien nog enigszins haalbaar zijn, zo niet, dan moet de jeugd aan andere dingen denken. Een antwoord daarop is een klein huis te kopen met een paar vrienden. Waarschijnlijk met minder geschiedenis en nieuw voor allen, toch iets gemakkelijker om te doen. Voor mij zullen samenlevingsprojecten toenemen, nu helaas omdat we de jeugd geen andere keus laten en niet omdat mensen er openlijk voor kiezen.
Zeker, 2020 zoals ik hier beschrijf, heeft het de rijken rijker gemaakt en de armen armer. Moeten ik daar blij mee zijn, helemaal niet. Nu is dit niet echt waar ik het over wil hebben. Gelijkheid heeft voor mij niets te maken met geld of rijkdom, ook al wil de maatschappij dat misschien wel opleggen en is het ook wat sommige mensen het liefst geloven.
Vroeger zag ik dokters, wetenschappers, ministers… als superintelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles konden oplossen. Zij waren superieur aan mij, de reden waarom zij meer macht hadden en waarom mij geleerd werd hen te vertrouwen, naar hen te luisteren en naar hen op te kijken.
Totdat een hyper klein COVID-19 virus langskomt en niemand het antwoord heeft. De komst, snelheid en beheersing van verschillende technologieën zou ons redden van onszelf en al onze kwalen. Het zou ons verleiden tot ons verlangen naar perfectie: perfecte teint, perfecte prestaties, perfect schema, perfecte voeding, alles gemeten op de schaal van optimale opbrengsten. We geloofden het. Het was een obsessie.
Zou die perfectie betekenen dat we het beter wilden doen dan de natuur? Dat we haar wilden veranderen, haar wilden leren hoe zich te gedragen, hoe beter te produceren, haar lessen wilden leren, haar wilden onderwerpen? Om deze “Universele Intelligentie”, dit “Goddelijk Bewustzijn” te overtreffen. Is dat wat we proberen te doen super intelligente mensen? Nou 2020 heeft me mooi laten zien dat deze perfectie niet is wat ik dacht dat het was.
Wetenschappers proberen gebeurtenissen te begrijpen die zich voordoen of die wij waarnemen. Hoewel we daar interessante dingen ontdekken, zie ik dat we nog niet erg ver zijn, in het begrijpen van wat er hier op aarde gebeurt. Graaf maar eens een put in de tuin (natuurlijk op een plaats waar ik niet te veel pesticiden heb gebruikt) en leg uit wat daar in de grond gebeurt. Niemand weet echt wat daar gebeurt en waarom het zou gebeuren. We blijven leven in de illusie dat ons leven beter zal zijn als we het weten. Is dat ook zo? Zolang ik het niet weet zal ik het niet weten…
Nu zeg ik niet dat wetenschappers slecht zijn of geen goede dingen doen, ik zeg alleen dat sommige dingen die we ontdekken ons verder weg brengen van het begrijpen van het leven.
We sturen graag mensen naar de maan, maar slagen er niet in om ervoor te zorgen dat iedereen op aarde genoeg te eten heeft...
We creëren industriële boerderijen, waar dieren worden mishandeld, overgeproduceerd op grote schaal, en we staan niet stil bij de vraag of we dit wel zouden moeten doen.
We creëren ongevraagde behoeften die massa’s energie vergen, heel veel geld kosten en niemand kan zeggen wat ze ons eigenlijk bijbrengen, we doen het gewoon.
Artsen leren enorm ingewikkelde materie, nu als de patiënt niet genoeg of duidelijke symptomen heeft kunnen ze geen pleister uit de kast halen om erop te plakken. Met andere woorden, naar een dokter ga je als je ziek bent, ernstig ziek. Als ik tips wil over hoe ik gezond kan blijven zodat ik niet naar een traditionele dokter hoef, moet ik heel goed zoeken en heel hard mijn best doen. En die zoektocht is vaak erg eenzaam.
Ministers kijken vaak naar andere ministers, naar andere landen… wat doen ze daar en dan worden ze massaal beïnvloed door een industrie. Daarnaast krijgen ze ook advies van de wetenschappers en artsen die ik hierboven al beschreef.
Ik heb mijn bewustzijn dus een tijdje moeten aanpassen aan al die zogenaamde super intelligente mensen die alle antwoorden hadden en alles in 2020 konden oplossen. Zij bleken niet zo superieur te zijn als mij werd voorgehouden. Ik begon zelf te twijfelen aan de reden van hun macht. Moet ik deze mensen nog wel vertrouwen?
Ik moest besluiten dat het net als ik levende wezens zijn. Levende wezens, zoals er op aarde …hi goede vraag…hoeveel leven is er op aarde? Vaak drukken we dit uit in termen van mensen of dieren, omdat dit het enige is wat we als mens min of meer kunnen begrijpen. Hoeveel leven zou er werkelijk op aarde zijn? Een vraag waar wetenschappers waarschijnlijk naar op zoek zijn, en wat denken we dat het antwoord ons zal brengen? Is het wel belangrijk of is het gewoon een andere afleiding?
Als we niet in staat zijn een gezonde gemeenschap te creëren van mensen die sporten, gezond eten en op een menselijke manier met elkaar omgaan. Mensen die heel weinig last hebben van virussen of andere natuurlijke parasieten. Wat denken we dan dat alles wat we zoeken ons dit gaat brengen?
We zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal levende wezens, we hebben allemaal iets unieks te verwezenlijken hier op aarde, we moeten misschien juist in de goede richting gaan zoeken? Want de volgende generatie schermen is echt niet wat we nodig hebben als levende wezens. Nu gelooft ieder wat ieder gelooft.
Ik ben vooral gaan geloven in de kracht van mezelf als, en tussen, alle gelijkwaardige levende wezen!
Zoals te lezen is in mijn vorige post, kan iedereen wel wat meer “onvoorwaardelijke liefde gebruiken zoals ze zijn”. Voor degenen die het in overvloed (hebben) ontvangen, wees erg dankbaar, je maakt deel uit van een zeer kleine minderheid. Voor alle anderen meer in hetzelfde geval als ik, laten we een bepaalde richting gaan ontdekken.
Het eerste zeer belangrijke punt voor de vooruitgang, is dat ik moet uitgaan van het punt dat niemand iets te verwijten valt. Het is niet de schuld van iemand die je als kind heeft opgevoed of met je in contact is geweest. Als ze hadden geweten wat ik nu weet en met dezelfde overtuiging, zouden ze zeker ook deze weg hebben gevolgd. En zo is het ook voor mij, ik deed het beste wat ik kon met de kennis die ik had. Dit is het uitgangspunt. Als ik dit niet kan accepteren, zal ik er aan moeten gaan werken. Vergeef het mensen als dat nodig is voor jezelf, als dat de persoonlijke evolutie kan helpen, alhoewel, zoals ik al zei, er niemand is dat iets vergeven moet worden.
Dan is het tijd om mijn eigen leven van dichterbij te bekijken. Hiervoor kan een dagelijkse notitieschrift helpen, want het is geen patroon dat ik zomaar zal ontdekken. Jammer, anders zouden er veel minder problemen in de wereld zijn. Ik zoek vooral naar dingen die; of niet goed voelen, of zeer goed voelen en waar geen één enkel aantal mij tevreden kan stellen (zodat ik al een beetje van verslaving kan spreken). Dit kan zijn met eten, drinken, contact, sport, werk… of wat dan ook. Het zal waarschijnlijk voor iedereen anders zijn.
Voor mij heeft het vooral te maken met aanraken. Ik kan er geen genoeg van krijgen, durfde het niet te geven en erom vragen nog minder. Wat natuurlijk een klein probleem is voor iemand die er geen genoeg van kan krijgen.
Mijn ontdekking kwam door gesprekken met vrienden, maar ook door massages en later door tantra retraites. Ja, in veel gevallen is tantra ook aan te raden om te genezen, vooral van zaken als onvoorwaardelijke liefde. Het zou daarom erg naïef zijn om te denken dat iedereen buiten mij er is om een bepaald genezingsproces op gang te brengen.
In mijn relatie kon ik er geen genoeg van krijgen. Ik zag het als, normaal gesproken met de tijd verandert verliefdheid in liefde, nou ja, ik zou voor altijd verliefd kunnen zijn. Lijkt het niet ideaal?
Op de vraag hoe ik dat precies zag? Heb ik de volgende film gemaakt (nou dit is de auteur vrije versie, de originele versie is met de muziek van Sia – Helium).
Over het algemeen is hier niets mis mee, nu als ik hier maar geen genoeg van kan krijgen is er misschien wel iets mis. Ik ben verder gegaan en heb in detail uitgelegd wat ik ervan waardeer, wat vooral neerkomt op het geven van “onvoorwaardelijke liefde aan mij”.
En wat als het een ontsnapping, afleiding is, om wat ik in onvoorwaardelijke liefde mis, te verbergen. Hoe meer ik mijn gedefinieerde intimiteit zou hebben, hoe meer ik in staat zou zijn om met de onvoorwaardelijke liefde die ik mis, om te gaan. Dus besloot ik in plaats van te vluchten, om ermee te blijven zitten en dieper in het gevoel in te gaan. Vaak vermijd ik mijn gevoelens door allerlei afleidingen, de weg naar langdurige genezing is om in het ongemakkelijke gevoel te blijven en het te verwerken. Om het te accepteren en een plaats te geven zodat de weg terug openstaat voor nieuwe gevoelens. Iets wat iedereen waarschijnlijk op zijn eigen manier doet.
Ik realiseerde dat met betrekking tot intimiteit zoals in het filmpje weergegeven, ik makkelijk kan geven en moeilijk ontvangen. Nu ontvangen gaat na vrij veel zelf werk, beter om beter. Andere personen kunnen misschien makkelijker ontvangen en moeilijker geven. Misschien is het wel oncomfortabel, niet goed weten wat te doen, daarom vluchtten en geen interesse tonen.
Ik ontdekte ook dat in hetgeen ik geef, ik voornamelijk spiegel, zijnde de ontdekkingen geven die ik zou willen ontvangen. De ontdekking waar de ander niet achter wacht, misschien zelf niet naar op zoek is en geen interesse in heeft.
Om onvoorwaardelijke liefde te ontvangen, moest ik vooral leren om onvoorwaardelijke liefde te geven aan iedereen om me heen. Mij te weerhouden van alle vooroordelen. Me tegenhouden van alle dingen die de maatschappij me oplegt. En vooral wat ik zie als mijn persoonlijke mislukkingen, niet als doel overdragen aan de mensen om me heen. Volledig in het moment zijn zonder wat dan ook maar te verwachten en te aanvaarden wat is.
Toen ik daarin begon te slagen, begon ik geleidelijk aan meer en meer onvoorwaardelijke liefde in mijn leven te vinden en kon ik in alles meer natuurlijk plezier vinden.
Ik hou van je en hoop dat je in alles liefde kan zien.
Na de weg van betere seks kwam ik ook in aanraking met tantra in een natuurlijk vervolg. Tijdens mijn verschillende tantra retraites werden veel oefeningen geïnspireerd door Rajneesh Chandra Mohan Jain, ook bekend als Acharya Rajneesh, Bhagwan Shree Rajneesh, en later als ‘Osho’. Tot die tantra ontdekking had ik in het verleden foto’s van Osho gezien, nu was ik volledig onbekend met zijn werk of met wie hij als persoon was. Van wat ik tijdens deze tantra retraites kon concluderen, klonk het als een controversieel persoon.
Als ik alleen maar positieve dingen over levende wezens hoor, neem ik ze vaak snel als mijn waarheid. Als ik daarentegen tegenstrijdige dingen over levende wezens hoor, neem ik niets als mijn waarheid. Ik heb voor mezelf begrepen dat wanneer negatieve gevoelens worden geuit, ze vaak een persoonlijke waarneming zijn, met persoonlijke invloeden in zich en dus niet te nemen zoals ze zijn. Persoonlijk geloof ik dat elk levend wezen vriendelijk, medelevend en vol liefde is. Ik denk dat we niet altijd diep genoeg in onszelf gaan om het te vinden, we zijn soms erg afgeleid en het kan een heel andere perceptie geven.
Nadat ik tijdens mijn tantra ontdekkingen met Osho in contact kwam, deed ik zelf een beetje onderzoek naar hem en ontdekte dat hij een spirituele goeroe, filosoof en de leider van de Rajneesh-beweging uit India was. Hij benadrukte het belang van meditatie, mindfulness, liefde, feest, moed, creativiteit en humor. Hij was ook zeer actief in het bepleiten van een meer open houding ten opzichte van de menselijke seksualiteit en veroorzaakte controverse in India tijdens de late jaren 1960 en werd zelfs bekend als “de seksgoeroe”.
Met wat ik had meegemaakt, vooral in verband met zijn meditatietechnieken, moest ik concluderen dat wat hij ook had gedaan in zijn leven, op basis van deze ervaringen, hij een wijs man was. En ik ben erg dankbaar dat hij zijn wijsheid deelde en beschikbaar stelde aan andere levende wezens. Vooral zijn verschillende meditatietechnieken zijn zeer geestverruimend geweest. Typ gewoon ‘Osho meditaties’ in google of youtube en je zult er veel over ontdekken. Meer info is ook te vinden op https://www.osho.com/.
In een van de tantra retraites die ik in het Koningsteencentrum in Kapelle-op-den-Bos in België volgde, heette de cursus zelf ‘Chakra 2 – Van Seks tot Superbewustzijn’. Tijdens mijn verblijf op deze locatie vonden verschillende evenementen plaats. Dus tijdens het rondlopen op het domein heb ik ook met mensen van de andere evenementen gesproken en zij dachten over ‘Van Seks tot Superbewustzijn’ evenement, wat hevig om aan deel te nemen. Ik begreep niet wat ze bedoelden. Ze zeiden dat de naam erg expliciet is. Ik zei dat het natuurlijk afhangt van de definitie van “Seks”. Toen we wat verder praatten, moesten we concluderen dat de gebeurtenissen vrij gelijkaardig waren en over het algemeen niet erg verschillend.
Het deed me wat meer vragen stellen over de betekenis achter die titel: “Van seks tot Superbewustzijn”, wat ik natuurlijk wel ontdekte tijdens de retraite. Osho had een boek met de titel: “Van seks naar bovenbewustzijn” en ik vond dat een goed uitgangspunt. Ik heb echt genoten van het boek en het gaf me zeker een uitstekende alternatieve kijk op de wereld waarin ik leef.
Na het ervaren van deze tantra retraites en het lezen van zijn boeken “From Sex To Superconsciousness” en “Hoofdstuk 4: Osho’s Philosophy of Tantra”, denk ik dat er veel wijsheid in Osho’s werk zit. Het is echter precies het tegenovergestelde van wat ik elke dag ervaar in het voorgedefinieerde normale leven. Ik concludeerde dat er veel meer in mij te vinden is dan buiten mij.
Nu ben ik om een of andere reden zo aangetrokken tot wat er buiten mij gebeurt en het vult de hele tijd van mijn leven, dag en nacht. Nu stel ik me voor dat ik in het midden van nergens ben, met een paar vrienden, met niets anders dan de natuur om ons heen. Natuurlijk zal ik gaan ervaren met mijn verschillende natuurlijke zintuigen; stilte ervaren, ademen, bewust ademen, voelen, zien, ruiken… Dit zijn allerlei activiteiten die bijna volledig uitgesloten zijn van onze maatschappij en waarvan ik volledig losgekoppeld ben.
Ik ben erg dankbaar dat er mensen in deze wereld zijn die deze prachtige ontdekking aan ieder van ons blijven aanbieden, de verandering brengen die we in de wereld willen zien en iedereen op zijn minst een kans geven om het te ervaren. Na deze ervaringen en kennis ben ik het er persoonlijk mee eens dat “seks” de verkeerde aandacht krijgt en dat het “bovenbewuste” slechts een normaal hedendaags bewust leven is waarvan het huidige leven helaas zo losgekoppeld is.
“Tot slot wens ik vanuit mijn hart dat de lust in ieder van ons een ladder wordt om naar de tempel van de liefde te reiken, dat de seks in ieder van ons een voertuig wordt om naar het bovenbewustzijn te reiken.” – Osho
Toen Covid-19 begin dit jaar aankwam, samen met alle wettelijk verplichte maatregelen (mondmasker, fysieke afstand, desinfecteren van handen…), was ik echt bang voor de toekomst van de wereld. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat we door communicatie, contact en liefde echt een betere wereld kunnen maken met alle levende wezens. Haat, isolement en oorlog zijn zo vaak uitgeprobeerd, en ik ken geen enkele versie met een positief einde voor alle levende wezens.
Als ik nu aan mensen het symbool van de liefde tussen mensen vraag, weet ik zeker dat er vele als antwoord de kus en handjes geven, zullen geven. Waarschijnlijk definieert ook de soort kus, voor velen, de soort liefde, zo was het toch toen ik klein was. In de familiekring (bubbel) is die kus en het geven van de hand nog steeds mogelijk, nu is het voor de meeste mensen daarbuiten gedaan ermee. Daarmee is ons eerste contact om de liefde over te dragen weg.
Toen ik me dit realiseerde, was ik echt bang dat al deze maatregelen ons verder van elkaar weg zouden brengen en mensen nog meer van de liefde zouden isoleren. In de tussentijd zien we hoe de dingen werken, vooral als mensen dicht bij elkaar komen (denk maar aan de bus) dan is het dragen van het mondmasker en het desinfecteren van de handen een ‘bijna’ normale zaak geworden.
In de open lucht kan alles, als we maar 1,5 tot 2 meter afstand van elkaar houden, kan dat niet, dan is het ook mondmasker op. Het geven van handen en kussen kunnen we dus wel vergeten. Onze cultuur gebonden symbolen van liefde. Zijn ze echt de symbolen van liefde?
Hield ik echt zoveel van iemand toen ik hem een handje of kusje gaf? Misschien moeten we deze nieuwe aanpak eens proberen en het verschil merken?
Wat als ik iemand ontmoet, mijn mond masker aan doe, mijn handen desinfecteer en elkaar dan gewoon een paar seconden (of misschien zelfs minuten, afhankelijk van het contact) in de ogen kijk met veel liefde en observatie?
En misschien als er een verdere impuls is, elkaars hoofd weg draaien zodat de mondmaskers elkaar niet aanraken en elkaar een paar seconden (of misschien zelfs minuten, afhankelijk van het contact) een diepe knuffel geven.
Dit is iets wat perfect mogelijk is voor mij, vandaag de dag, misschien zelfs krachtiger dan die kus en het geven van hand ooit zijn geweest. Het kan ons in een verbinding van liefde voor elkaar brengen waarvan we tot nu toe niet wisten dat die bestond, voor elk levend wezen op aarde.
Ik heb een droom… dat liefde voor elkaar onze eerste prioriteit in de samenleving zal worden, en ver boven het kapitalisme en de macht komt te staan.
Ik denk dat we het allemaal wel kennen, uitgenodigd voor een BBQ of een feestje bij iemand en bij aankomst zie ik wat vroeger een mooie tuin voor me was. Een perfect groen gras, geen onkruid, alles super schoon, een zwembad, een klein sportveld, een groot terras…“Wow” ! En daar begint het probleem.
Waarom “Wow”? Gewoon omdat mijn visie op schoonheid volledig vervormd was. Alles wat de natuur produceert is mooi er is geen make-up, verf of chemische producten nodig, de natuur en het leven is schoonheid. Het “IS” gewoon.
Toen ik van Leuven naar Beauvechain verhuisde, liet ik me er ook volledig aan vangen. Ik wilde en zou een tuin hebben. Dit was het land toen ik aankwam, helaas vrij sterk beïnvloed door de industriële landbouw die er tot dan toe plaatsvond.
Wat dit na een tijdje gaf.
En waar ik dit van gemaakt heb.
Waarom heb ik dit gedaan, deels voor de “Wow” natuurlijk.
Wat is die “Wow” dan? Waarschijnlijk een teken van, je hebt het allemaal uitgedokterd, je bent succesvol, je bent geslaagd in het leven. Tot 6 jaar geleden zou ik, “natuurlijk” gezegd hebben. Vandaag kijk ik er een beetje anders tegenaan, en ik zou zeggen, echt?
Ik ben tot de conclusie gekomen dat om een tuin als deze te hebben, ik;
Veel geld heb uitgegeven aan gazon graantjes.
Veel werk om het in goed uitzicht te houden.
Veel geld uitgegeven aan onderhoudsproducten en kunstmest.
Veel geld uitgegeven aan pesticiden om onkruid te vermijden of verwijderen.
Alles wat in mijn bodem leeft (en waarschijnlijk ook indirect wat erop loopt) gedood met de pesticiden.
Elke week moet ik het gras afrijden (of nog meer geld uitgeven om zo’n automatische grasmaaier te kopen).
…
Dat alles voor die “Wow”? Nee, natuurlijk niet, het is ook voor de kinderen om er in te spelen en regelmatig een BBQ te kunnen houden voor de vrienden. Ik vond dat wij er veel deden, 3 à 4 op een jaar met vrij veel mensen. Kunnen de kinderen niet spelen en de BBQ gedaan worden zonder dat perfect groen gras, geen onkruid, alles super schoon, een zwembad, een klein sportveld, een groot terras…? Meer dan waarschijnlijk. Ik weet nog dat we als kinderen ergens vastzitten met volwassenen voor een bepaalde periode. Het kostte ons niet veel moeite om een spel te bedenken om ons te vermaken. Dus spelen en BBQ kon gebeuren zonder die “Wow”, die “Wow” is puur voor mijn eigen ego.
Nu is er naast die “Wow” nog een ander negatief fenomeen, dat na het Dutroux-tijdperk vrij sterk is toegenomen. Als ouder wil ik dat mijn kinderen alles hebben waar ze mee willen spelen in mijn tuin. Zwembad, voetbaldoel, basketbalring, speeltuin, glijbaan… geweldig hé, ze hebben alles in de tuin en kunnen veilig spelen. Maar wees voorzichtig met spelen, want die bomen en bloemen zijn van een uitzonderlijke soort en kosten veel geld. 100% mee eens en dat hoort bij de realiteit. Het minste wat ik op dat moment moet doen is alle kinderen uit de buurt in mijn tuin welkom heten. Maar dat doe ik vaak niet, ik ga selectief te werk. En juist daarom is het geen goed idee dat elk individu zijn tuin zo inricht. Kinderen leren niet met elkaar praten, omgaan met conflicten, omgaan met onenigheden, omgaan met delen…
Dit is echt de taak van de gemeenschappelijke buitenspeelplaatsen, om kinderen samen te brengen en ze elkaar, hun sterke en hun zwakke punten te laten ontdekken. Met ieder in zijn tuin, met zijn ervaringen, met zijn bezittingen…creëer ik gewoon een wereld waarin kinderen alleen aan hen denken en heel zelden of helemaal niet aan de anderen. Is dit de individualistische wereld die we voor onze kinderen willen en is dit de wereld waarin we denken dat ze gelukkig zullen zijn?
Dus ik moet hard werken, om veel geld te verdienen, om vergif te kunnen kopen met dat geld dat alles doodt en mijn tuin er goed laat uitzien? Een tuin waar alles om te spelen aanwezig is, maar die zelden openstaat om met anderen te delen? Een tuin waar ik mijn kinderen leer, dat geluk veel geld oplevert zodat je veel bezittingen kunt hebben? Op een wereld die we delen met alle levende wezens, maar waar ik mijn deel volledig en alleen voor mijzelf wil hebben? Vroeger was het heel normaal voor mij, vandaag vind ik het alle gekheid op een stokje!
Mijn tuin is lang gras en bamboes geweest voor wat privacy (omdat harde panelen met de wind wel eens durven weg vliegen in Beauvechain).
Ondertussen is mijn tuin een beetje veranderd, en als je wilt weten hoe ik stap voor stap ben geëvolueerd naar een tuin vol met leven, blijf dan deze blog zeker volgen.
Tijdens een interview werd de Dalai Lama gevraagd, wat hem het meest verraste, zijn antwoord was nogal geestverruimend; “MAN”. “Man verraste me het meest over de mensheid. Omdat hij zijn gezondheid opoffert om geld te verdienen. Dan offert hij geld op om zijn gezondheid te herstellen. En dan is hij zo bezorgd over de toekomst dat hij niet van het heden geniet; het gevolg is dat hij niet in het heden of de toekomst leeft; hij leeft alsof hij nooit zal sterven, en dan sterft hij nadat hij nooit echt heeft geleefd”.
Sterke woorden om over na te denken. Nu, welke richting ga ik op en ben ik de weg al niet helemaal verloren?
Ik ben ervan overtuigd dat veel van de antwoorden die ik zoek in mijzelf liggen. Maar het is de laatste plaats waar ik zoek, om antwoorden te vinden.
Waarom is dat? In mijn ogen, allemaal vanwege de afleiding. Ik ben zo afgeleid in deze moderne wereld, dat het leven voorbij vliegt, dat ik met allerlei dingen bezig ben, dat ik niet echt besefte dat ik leefde en het anders kon.
Hier is een overzicht van de afleidingen die ik het krachtigst vond in het volledig verleggen van mijn aandacht naar iets waar ik waarschijnlijk niet naar op zoek was.
#1 schermen!
Wat het ook is, een TV, personal computer, tablet, telefoon… krijgen mijn aandacht zo zwaar dat elke keer als ik naar een scherm kijk, de tijd vliegt en op het einde, ik misschien hou van wat ik heb gezien maar het is vaak niet echt nuttig voor mij. Of het nu gaat om films, series… het bevredigt mijn visuele inname voor een moment. Hoe kan het me op de lange termijn helpen? Als ik er vaak naar kijk, hoeft er geen lange termijn te zijn, want de afleiding eindigt als er een nieuwe afleiding begint. Persoonlijk is dat mijn definitie van verslaving en het willen vermijden van de waarheid.
De nummer één reden voor voedsel is om me energie te geven en me te laten leven. Zolang voedsel dat doel op een uitstekende manier vervult, is er niet echt een probleem. Nu, in deze 21e eeuw, is voedsel vaak een troost. Dat betekent dat als ik me eenzaam en verdrietig voel… voedsel vaak de stof is die me op de been houdt, in welke toestand ik me ook bevind. Niet echt vanwege het voedingsniveau, meer vanwege het bevredigende, aangename gevoel. De meest bekende in deze categorie is chocolade. Dus, aangezien het voedsel me op de been houdt, hoewel ik mijn gevoelens helemaal niet op los, kan het gezien worden als een ideale afleiding voor mij om niet te komen waar ik naartoe moet. Blijf gewoon eten.
Behoorlijk zwaar om alcohol en drugs in dezelfde categorie te plaatsen. Nou, voor mij lijken ze theoretisch op elkaar. Ik vind de stimuli vrij snel, voel me meer losgekoppeld dan ik ooit kan zijn en als ik niet voorzichtig ben kunnen ze allebei een zeer verslavend effect op mij hebben op de lange termijn. Eenmaal in de vibe is het erg moeilijk om eruit te komen, omdat de ontvangen prikkels bergachtig zijn in vergelijking met normale prikkels in het leven (ik begon echter een aantal natuurlijke prikkels te ontdekken die ik nog nooit eerder in het leven heb ervaren, nu moest ik alle afleidingen loslaten).
Als ik me afvraag waarom ik ga werken, is het antwoord vaak, zodat ik en mijn familie geld hebben om te overleven. Net zoals mensen vroeger gingen voedsel zoeken. Vandaag de dag hebben we het geluk dat we steeds meer banen kunnen kiezen die overeenkomen met onze eigen waarden en de dingen die we graag doen. Het gevaar is natuurlijk dat het ook als afleiding werkt. Als ik wil, kan ik 24 uur / 7 dagen per week zonder problemen werken. Ik hoef niet te zien wat er echt aan de hand is in mijn leven en kan waarschijnlijk perfect zo leven. Het is een keuze die iedereen kan maken, werken als afleiding, is de makkelijke manier voor mij persoonlijk.
Zoals ik al eerder zei, citaat van – Bob Moawad “De beste dag van je leven is de dag waarop je over je eigen leven beslist. Geen excuses of verontschuldigingen. Niemand om op te leunen, te vertrouwen of de schuld te geven. Het geschenk is van jou – het is een geweldige reis – en jij alleen bent verantwoordelijk voor de kwaliteit ervan. Dit is de dag dat je leven echt begint.”
Als ik alles wat ik beleef op de schouders van anderen blijf leggen, kan ik niet meer afgeleid worden van mijn echte leven dan dat. Ik verwerp elk mogelijk moment van groei door anderen de schuld te geven van het groei signaal dat ik krijg.
Ik zeg hier helemaal niet dat deze afleidingen slecht zijn, ik denk dat ze heel erg deel uitmaken van onze gebruikelijke gewoontes, dat ze in sommige situaties echt helpen om er tijdelijk overheen te komen.
Ik geloof echter dat deze afleidingen me niet echt helpen om mijn leven op de lange termijn te leven.
Ze laten me onbewust toe verder te gaan, ze leiden me af en ze laten me in een andere richting kijken die zo aantrekkelijk lijkt. Zolang die andere richting bevredigend is, zie ik geen probleem. Als ik niet meer tevreden ben, is naar deze afleidingen kijken een manier om weer op de rails te komen, en het zal moeilijk of gemakkelijk zijn, afhankelijk van hoe lang ik ben afgeleid.
Dus om terug te komen op het citaat waarmee ik dit bericht over de Dalai Lama ben begonnen, is het natuurlijk ieders keuze om te beslissen of ze echt willen leven.
Een ding dat geweldig is aan het menselijk leven is dat het uniek is en voor elke persoon anders. Het betekent dat iedereen zijn eigen waarheid heeft, geen goed of slecht, geen enkel oordeel.
Hoewel ik weet dat ik uniek ben, net als iedereen, heb ik moeite om het te accepteren en soms kan het behoorlijk eenzaam aanvoelen. In feite voelt het geweldig als alles goed gaat, het is een beetje moeilijker om, mee om te gaan, met het feit dat ik uniek ben als ik het moeilijk heb. Van jongs af aan heb ik het gevoel dat ik altijd al op zoek ben naar andere mensen die geïnteresseerd zijn in soortgelijke dingen waar ik in geïnteresseerd ben.
Of het nu gaat om bepaalde spellen, sport, beroemdheden, muziek… Ik vond het leuk om op een of andere manier verbonden te zijn in deze gemeenschappen. Soms kocht ik dingen waarvan ik hoopte dat ze me als iemand anders zouden maken die ik bewonder.
De dag dat ik mijn eetgewoonten veranderde, gaf de natuur me een heel andere kijk op dit alles. Het liet me het unieke zien, in elk van deze dingen. Het is duidelijk dat iedereen een genie is. Nu, als ik alleen maar vergelijk, is het duidelijk een moeilijk uitgangspunt, omdat we weten dat we allemaal verschillend zijn.
Vandaag de dag ben ik nog steeds op zoek naar gemeenschappen over verschillende thema’s. Wat veranderd is, is dat ik ze zie als een verbindingspunt, om in contact te komen met mensen. Waarschijnlijk op zoek naar groei. Zeker niet iets om mee te vergelijken.
Ik denk dat het net is, zoals kleine kinderen zouden doen. Als ze spelletjes spelen, als ze plezier willen hebben, als ze sporten, dan is dat omdat ze het leuk vinden en het gevoel hebben dat ze er op de een of andere manier goed in zijn. Het is de muziek waar ze graag naar luisteren…
Het is niet omdat iemand anders het hen verteld heeft, het is niet omdat iemand anders het leuk vindt…
Ik accepteer dat ik uniek ben!
Het heeft me 35 jaar gekost om het citaat hier beneden te begrijpen, zodat het mijn leven voor altijd op een zeer positieve manier heeft veranderd!
Bob Moawad – “De beste dag van je leven is de dag waarop je over je eigen leven beslist. Geen excuses of verontschuldigingen. Niemand om op te leunen, te vertrouwen of de schuld te geven. Het geschenk is van jou – het is een geweldige reis – en jij alleen bent verantwoordelijk voor de kwaliteit ervan. Dit is de dag dat je leven echt begint.“
Après avoir passé toute ma jeunesse à Sint-Pieters-Leeuw, ma première résidence a été Leuven en 2000, pour après en 2004 arriver à Beauvechain. Le grand changement était surtout de s’habituer au calme comparer à la ville… il ne m’a pas fallu longtemps pour m’y adapter.
En venant de Leuven, pour visiter régulièrement les avancées de la construction de la maison à Beauvechain en 2003, je traversais le magnifique bois de Meerdael. Chaque fois, en passant par là, je me déconnectais réellement de la ville et ça m’offrais une ouverture vers la nature. Quelque chose que je ne connaissais pas encore très bien à ce moment-là. Sur ce chemin, un de mes premiers contacts avec les personnes de la commune de Beauvechain, a été;
Les Pensées d’Héloïse, un magnifique magasin de fleurs et accessoires à Hamme-Mille. Héloïse m’inspire toujours avec son chaleureux accueil dans sa boutique. La passion et l’amour qu’elle met dans son activité devraient être pour beaucoup, moi inclus, un bel exemple. Elle est une des premières, avec qui j’ai appris à donner, sans attendre rien en retour et à donner des cadeaux juste pour le plaisir de pouvoir donner, sans que cela ne doive être utile, pratique…ou peu importe les raisons. C’est une des premières boutiques dans ma vie où je payais avec plaisir.
Après ça, en étant ‘jeune’ bien sûr, le côté fête prenait le dessus sur le côté inspiration. Des super BBQ et des chouettes événements comme ‘la fête de la bière’ ont été des moments inoubliables à Beauvechain.
Bien sûr, comme un peu traditionnellement établie dans nos cultures, marié et maison, résultent assez vite avec l’arrivée des enfants. Les enfants m’ont permis au travers de l’école et de leurs activités d’être en contact avec des super-personnes de Beauvechain et ses alentours.
Le plus grand contact a été via le SC Beauvechain où j’ai même eu le privilège de passer une année en tant qu’entraineur auprès des enfants de +-8 ans. Ils m’ont fait prendre conscience de beaucoup sur moi-même. J’ai passé en leur compagnie des moments inoubliables !
Après cette jeunesse faites de multiples fêtes, de super rencontres, une petite famille et 35 ans au compteur, il était temps de m’occuper un peu plus de moi. J’ai assez vite compris, comme je le décris sur site web ici, que la nourriture pouvait être une clé pour un avenir bien meilleur pour moi. Une nourriture de qualité, à base de matière première avec le moins de produits chimiques possibles.
Assez vite, j’ai découvert la super initiative du magasin mon panier bio avec des fruits et légumes locaux et bio.
Une initiative similaire à plus petite échelle a été suivie, plus tard, par Le potager d’Élise, qui se trouvait encore plus près de la maison.
Demain, devient une réalité:
Comme vous pouvez le lire sur mon site web ici, toute cette nouvelle énergie au travers de ces aliments m’ont fait découvrir des choses incroyables sur moi-même.
Ma plus jolie trouvaille que je décris dans plusieurs articles est le yoga. Je l’ai vraiment découvert au travers du centre de yoga Santosha. Je savais dès le début que ça allait prendre une place importante dans ma vie.
Bien sûr, il y a aussi la course à pied. Je prends un réel plaisir à pratiquer avec une super initiative à Beauvechain, accessible à tout le monde et de n’importe quel niveau, Run4Fun.
Et dans cette grande commune de Beauvechain, au travers de toutes ces magnifiques initiatives et ces personnes très inspirantes, çà a certainement inspiré ma femme aussi. Elle fait sa part comme le colibri (https://www.colibris-lemouvement.org) avec la société L’envol du Colibri en proposant de la mode pour hommes & femmes éco responsable, bio, éthique et équitable.
N’y a-t-il vraiment rien de négatif à Beauvechain?
Pour moi personnellement, la quantité de pesticide et de produits chimiques dans l’air est quelque chose dont je rêverais vraiment de diminuer voir de l’éliminer. Ce n’est peut-être plus vraiment pour moi, ce sera surtout pour les générations futures à Beauvechain et certainement partout dans le monde. Je suis bien sûr pour la réorientation et le recadrage des utilisateurs à grande échelle de ces produits afin qu’ils connaissent les alternatives. C’est ensemble qu’on construit un meilleur demain, même si ça commence chacun dans sa bulle.
Merci Beauvechain et toutes les belles personnes qui ont croisé mon chemin ! C’est peut-être bien vous qui m’avez fait faire ce changement qui a changé ma vie. Merci ! J’ai hâte de découvrir chaque moment présent à Beauvechain et de découvrir des nouvelles choses que j’ignorais avant!
Mon site web est principalement écrit en Néerlandais, ma langue maternelle, maintenant clique sur le bouton droit de votre souris, traduction, choisis le français et voilà.
Recente reacties