Bijna 6 maanden stilte op deze website, ik was vooral bezig met innerlijke zelfontdekking en ik had het niet echt nodig om te delen, omdat de ontdekkingen meestal erg persoonlijk waren.
Zoals ik reeds gezegd heb op deze blog, ik ben geen dokter, geen wetenschapper, geen intellectueel… en ik ga zeker niet zeggen dat wat hier geschreven staat, de ultieme waarheid is en de manier waarop het moet gebeuren. Ik ben gewoon een eenvoudig levend wezen dat zelf dingen heeft ontdekt die ik de eerste 35 jaar van mijn leven niet voor mogelijk hield.
Omdat het zo veel van mijn problemen heeft opgelost, vaak heel eenvoudig is, vind ik het meer dan normaal dat ik mijn positieve ervaring via deze blog deel en voor iedereen toegankelijk maak. Ik ben helemaal geen schrijver, nu voelde het zo goed om te doen dat ik de blog ben begonnen en misschien kan het ook andere mensen helpen op hun reis, net zoals de info me geholpen heeft. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat iedereen op zijn of haar eigen reis is en de informatie meeneemt die hem of haar op dat moment zal helpen.
Ik probeer zelf mijn waarheid te vinden door gewoon logisch na te denken en het zelf uit te proberen. Dit begint vaak met informatie van inspirerende mensen om me heen, of bekende citaten waarin ik zelf vind dat er misschien meer waarheid in zit dan ik denk. “Geloof niets, waar je het ook leest of wie het ook gezegd heeft, het maakt niet uit of ik het gezegd heb, tenzij het akkoord gaat met je eigen reden en je eigen gezond verstand,” zei de Boeddha.
Mijn motto in het leven is, “Wees elke dag gewoon de beste versie van mezelf en wees de verandering die ik wil zien in alle aspecten van de wereld” (citaat, Mahatma Gandhi).
Om dit elke dag te laten gebeuren, moet ik natuurlijk dingen in mijn leven veranderen: “Als ik niets verander, verandert er niets…“.
Ik heb wel gemerkt dat de blog en de informatie niet zo goed vindbaar is voor derden. Dus het hing altijd in mijn hoofd, is de blog en informatie duidelijk genoeg, toegankelijk genoeg … en mijn antwoord was altijd, nee. In mijn zoektocht om het makkelijker, duidelijker en toegankelijker te maken, kwam het bij me op, laten we er een boek van maken.
Dus hier ben ik heel blij om de eerste versie hiervan te delen, om over de hele wereld te verspreiden voor degenen die het nodig hebben. Natuurlijk sta ik ook meer dan open voor alle feedback en opmerkingen die jullie over dit onderwerp hebben.
Ik voel me vandaag beter dan ooit, op alle aspecten van mijn leven.
Veel leesplezier en ik hoop dat het u en uw naasten kan helpen om u nog beter te voelen.
Ook al heb je goede bergschoenen, snowboardschoenen… gebruik de daarvoor bestemde sneeuwraketten. Zorg dat ze aan de achterkant los zitten, zodat het voorste deel draait, net als bij langlaufski’s. Je kan zulke sneeuwraketten kopen, nu kosten ze gemakkelijk 150€ tot 200€, ik ging ze eerder huren, was 7€ voor een halve dag en 10€ voor een hele dag. Onderschat de waarde van sneeuwraketten niet, ook al stap je alleen op groene of blauwe pistes. Zelf ga ik ook nooit zwaarder dan blauwe pistes naar boven stappen, omdat er soms al stukken rood in zitten, die het vrij steil maken. Doe op die steile stukken vooral kleine stapjes, heb geduld, kijk naar wat er vlak voor je gebeurt, doe het stapje voor stapje en zorg dat je niet op je adem stapt net als bij het lopen. Ik raad echt aan om alleen aan de zijkant te stappen (beschouw jezelf als een gevaar voor afdalende skiërs en stap dus voor jou en hun veiligheid) van ski pistes, want als het eenmaal steil is en de sneeuw is niet afgedamd, kan het echt moeilijk worden om vooruit te komen. Neem water mee voor onderweg, kleed je niet te warm (vooral als je je eigen uitrusting draagt; skis, snowboard…), en zorg voor spullen tegen de zon (zonbescherming). Want zweten, hitte en zon leveren gegarandeerd leuke resultaten op.
Van de ervaringen die ik in Frankrijk heb opgedaan, deed ik ongeveer 1000m hoogtewinst in 2 uur.
Waarom ?
Deels heeft het vooral te maken met de snelheid van het leven, die veel natuurlijker is en wat ik hier al heb uitgelegd. Voor een deel brengt het ons ook terug naar de basis, waardoor we al het andere achteraf vaak veel meer gaan waarderen. De grootste ontdekkingen die ik hierin deed hadden vooral te maken met de invloed van mijn geest hierin. Eigenlijk is het gewoon de ene voet voor de andere zetten en heel vaak is het mijn mentaal dat het moeilijk maakt. Aah nog zo ver, aah zo langzaam, aah zo eentonig, aah zo zwaar…zijn allemaal dingen waar het mentaal vooral gevoelig voor is.
Wat ontdek je ?
Eigenlijk is het te beschouwen als een soort meditatie. Ik ben eigenlijk helemaal in stilte (ik raad echt aan om het zonder muziek of andere afleidingen te doen) en concentreer me na elke stap die ik zet. Ik ontdek hoe mijn mentaal in alles meespeelt. Als ik bijvoorbeeld heel ver vooruit kijk, zie hoe ver het nog is, hoe langzaam ik eigenlijk ga, merk ik dat het heel moeilijk is. Als ik dan gewoon recht vooruit kijk in de sneeuw bij elke stap die ik in het moment zet, merk ik dat ik na een tijdje ineens veel verder ben dan ik dacht. Dat is eigenlijk precies de werking van mijn mentaal, hoe minder informatie het heeft, hoe meer ik de werkelijkheid kan beschouwen zoals die is. Hoe meer informatie mijn mentaal heeft, hoe meer het me allerlei verhalen gaat voorschotelen, hoe minder, hoe meer ik mijn realiteit leef.
Ik waardeer de stap voor stap van kleine stapjes, de mijn mentaal licht houden, accepteren wat is en uiteindelijk realisaties doen die ik in het geheel voor onmogelijk had gehouden.
Voor sommige dingen is medicatie echt een geweldige uitvinding van wetenschappers, nu is het persoonlijk altijd mijn doel geweest om zonder medicatie te leven, en als dat niet mogelijk is, het absolute minimum . Natuurlijk is mijn overtuiging waarschijnlijk geïnspireerd door Hippocrates die zei: “Laat voeding uw medicijn zijn, en medicijn uw voeding.“. Over voeding als medicijn heb ik hier al een post neergeschreven, en hoewel voeding voor mij het begin was om dit alles te ervaren, ga ik hier nog wat meer schrijven over lichamelijke verwondingen waarbij ik zeer interessante natuurlijke ontdekkingen heb gedaan.
Bij het veranderen van mijn voeding, waren het vooral de verbeteringen van de 4 zintuigen; voelen, zien, horen en ruiken die me in staat stelden om een meer natuurlijke weg te gaan zonder medicatie. Vandaag is het alleen de Uveitis die ik soms moet behandelen met druppels cortisone. Nu ben ik op zoek naar natuurlijke alternatieven, en ik heb ze juist nog niet gevonden. Ik blijf ervan overtuigd dat elke blessure een fysieke en mentale kant heeft.
Als ik zeg dat ik rugpijn heb, kan ik dat misschien koppelen aan een bepaalde activiteit die ik heb gedaan, maar vaak zit er ook een meer mentale oorzaak achter. Om dit met een voorbeeld te illustreren, als ik op mijn gemak in mijn tuin lig, en iemand komt mij vragen om te helpen iets superzwaars te dragen. Dan heb ik gemerkt dat als ik dit met liefde en volle intentie doe, ik zelden gekwetst word. Als ik daarentegen ga helpen dragen, tegen mijn zin, met veel boosheid in mij, dan komt er achteraf bijna altijd pijn bij kijken. Ziet u! Ik wist het mentaliteit… Natuurlijk, in beide gevallen is de situatie vergelijkbaar, het is alleen mijn kijk en vooroordelen die in beide situaties veranderen en die uit mijn ervaring bijdragen aan hoe ik me achteraf voel.
Als preventie kan ik dan proberen om met een positieve, liefdevolle inzet dingen in mijn leven te bereiken, het zal zeker helpen, nu is het natuurlijk geen garantie op een pijnvrij leven. Als ik dan toch een blessure oploop, is het heel belangrijk om te begrijpen dat dit, zoals enorm veel dingen in het leven, valt onder een soort van het Kübler-Ross model. Het Kübler-Ross model is een vijf-fasen model, dat stelt dat mensen in bepaalde situaties door een reeks van vijf emoties gaan (Elisabeth Kübler-Ross beschrijft dit in het rouwproces): ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, en aanvaarding.
Ik moest persoonlijk ontdekken dat ik ook vaak door die fases ga met blessures (mallet vinger, ontstoken achillespees, verrokken kuit, verstuikte enkel…) en dat er geen shortcuts zijn, we moeten door elk proces heen. De ontkenningsfase is vaak vrij kort, bij een blessure voel en zie ik de blessure vaak, dus de ontkenningsfase is heel vaak van korte duur.
Heel kort daarna kom ik dan in de fase van boosheid terecht. Waarom ik? Waarom heeft iemand anders mij dat aangedaan? Dat vergeef (vergeet) ik nooit! Opnieuw! Altijd dezelfde… herkenbare reacties? Deze fase kan soms lang duren, vooral door de projectie die ik aan mijn verwonding geef van wat dit voor mij zal betekenen gedurende een bepaalde tijd en hoe lang, hard ik zal leiden. Dingen als schreeuwen, sporten, op een boksbal slaan… kunnen soms ook helpen om de woede een uitweg te geven, in plaats van het op te kroppen.
Als ik de ontkennings- en de woede fase heb doorstaan, kan ik aan de onderhandelingsfase beginnen. Ik zie deze heel vaak hand in hand gaan met de depressie. In de onderhandelingsfase ga ik een soort schema opstellen waarvan ik denk dat het de blessure of aandoening zal laten genezen.
Hierboven staat bijvoorbeeld mijn schema met oefeningen voor mijn achillespeesklachten, nu heb ik deze ook voor rugklachten, spierklachten… Ik gebruik ook natuurlijke producten om me verder te ondersteunen in dit proces, zoals vooral ijs, tijgerbalsem, traumeel…. Soms kan mijn geloof in mijn gevoel me parten spelen, en dan is het belangrijk om externe input te zoeken. Dit kan zijn van een arts, specialist of ook gewoon een vriend. Als het geloof soms twijfelt, kan zo’n externe bevestiging boost echt helpen. Als die richting eenmaal gevonden is, kan het weer helemaal pijnvrij voelen, soms heel snel gaan. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de wond genezen is, vaak genezen we met de snelheid van de natuur, wat natuurlijk in schril contrast staat met de snelheid van de huidige moderne maatschappij.
Als ik mentaal sterk kan zijn om de noodzakelijke onderhandelingen binnen een bepaald tijdsbestek te doen, en er volledig in kan blijven geloven, wat er ook op mijn pad mag komen, dan ben ik heel dicht bij het stadium van acceptatie. Buiten echte breuken of open verwondingen, zijn de meeste aandoeningen en de bovenstaande stadia perfect haalbaar zonder medicatie. Dus wat drijft mij om toch medicatie te nemen, mijn gevoel van gemak (een pilletje is makkelijker dan al het werk hierboven), mijn geloof dat het met medicatie sneller over zal gaan, mijn twijfel aan de krachten van mijn eigen lichaam…. Ook ik merk dit nog elke dag.
“Ontdek jezelf, leer jezelf beter kennen, accepteer wat je ontdekt en wees te allen tijde de beste versie van jezelf“, iets wat ik iedereen toewens!
Ergens rond mijn 14 jaar (1992), was ik vrij groot voor mijn leeftijd, stond ik op school in Anderlecht op een basketbalveld en ontdekte ik dat als ik een bal naar een basketbalring gooide, die er soms in ging. Ik had al een aantal sporten gedaan, waaronder voetbal, minivoetbal, zwemmen, tennis, skiën, snowboarden… en telkens merkte ik dat ik elke sport gemakkelijk kon aanleren om te kunnen deelnemen, me aanpassen aan situaties ging vrij vlot, maar ik blonk nergens in uit. Bij basketbal was het ook zo, nu had ik er om de een of andere reden meer affectie voor.
Vanaf dat moment werd mijn school rugzak groter, en mijn basketbal volgde me zowat overal. Dit alles viel samen met de briljante periode van Michael Jordan en zijn Chicago Bulls. Op dat moment bestond mijn kast voornamelijk uit merchandise pulls en t-shirts van Jordan en de Bulls. Ik was verslaafd aan basketbal en elk moment van de dag was een goed moment om te spelen. Eten in de klas om sneller te kunnen spelen tijdens speeltijd waren niet ongewoon. Hoewel ik me erg aangetrokken voelde tot basketbal als teamsport, was ik niet echt weg van de allerlei intelligente systemen die werden opgezet om een tegenstander uit te spelen.
Op die leeftijd was ik veel meer bezig met de show van het spel, dunken en blokken (dakgoten zetten voor de kenners) was waar het allemaal om draaide voor mij. Toen ik 19 was (nog net geen 20 in 1998), op de bank van het eerste team mocht spelen, waren de systemen, de financiële kant, de sfeer tussen junioren en senioren, de belangrijkste factoren die ervoor zorgden dat ik het plezier verloor en me concentreerde op mijn vrienden en vrouwelijke soulmate. Way more fun!
Toen ik 30 was, kreeg ik heimwee naar basketbal en begon ik één keer per week recreatief te basketballen in Tienen. Als er een tornooi of officiële wedstrijd was, deed ik graag mee en stelde alles in het werk om het te organiseren. Stiekem droomde ik ervan om in Tienen een veteranenteam op te richten. Dat bleek vrij moeilijk te organiseren, of ik zou alles op me moeten nemen en stoppen met spelen, wat toen niet mijn bedoeling was, want spelen had nog steeds voorrang. Op 35-jarige leeftijd heb ik me dan ingeschreven voor de veteranencompetitie in Jodoigne. Ik zou de sensaties van de jeugd weer oppakken, wist op mijn 35e nog eens te dunken in een wedstrijd en genoot met volle teugen.
Als 35-jarige (eerste jaar toegelaten bij de veteranen) spelen de meesten natuurlijk de pannen van het dak. Wedstrijden met 30-40 punten zijn niet ongewoon en een wedstrijd met 15-20 punten werd vaak als minder goede dag bestempeld. Voor het ego is dit natuurlijk ideaal, nu vrij kort na mijn 35ste ben ik aan dit avontuur begonnen en ben ik ook anders tegen basketbal aan gaan kijken. Natuurlijk zie ik nog steeds graag het dunken en blokken gebeuren, nu begon het collectief samenspelen op alle gebieden mij meer te interesseren. In de veteranencompetitie kon ik dit niet volledig terugvinden, en onder inspiratie van een super medespeler bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om op 40 jarige leeftijd weer eens in een reguliere P3 competitie te trainen. Daar was de confrontatie groot met de systemen, het hoofd altijd erbij houden, zeker in een omgeving met bijna allemaal sterspelers die van jongs af aan basketballen en voor wie het spelletje niet veel geheimen meer heeft. Ik moet toegeven, gewoon teruggaan naar de veteranencompetitie was voor mij op dat moment waarschijnlijk de makkelijkste stap geweest.
Nu was ik niet zo, mijn nieuwe levensstijl had me laten zien dat het onmogelijke, mogelijk was, als ik er maar in geloofde. En zo ging ik in een richting die velen waarschijnlijk als geseling zouden beschouwen. Ik moest me openstellen om van iedereen dingen te leren. Zowel van spelers die mijn zonen zouden kunnen zijn als van spelers die emmers ervaring hebben waar ik nooit zal komen. Ik moest op 40-jarige leeftijd dingen afleren en dingen opnieuw leren, die ik in deze sport nog nooit had ontdekt.
Het is moeilijk, niet gemakkelijk, ik zie vaak zwarte sneeuw, nu hou ik van elk moment. Elk moment leert me zoveel over mezelf en hoe ik tegen dingen aankijk, dat ik er heel dankbaar voor ben. Dank natuurlijk aan iedereen om me heen, voor het perfect op één lijn houden van de grens leren, herhalen en geduld, zodat ik op deze leerreis blijf lopen en niet afhaak. Ik weet niet waar ik ooit terecht zal komen en of ik effectief nog zoveel kan veranderen in mijn 40er jaren. Ik bewandel graag het pad, mijn intentie is om altijd een betere versie van mezelf te zijn of dat een betere speler betekent, is misschien een te egocentrische vraag. Ik probeer dus van elk moment te genieten en nodig iedereen uit om, als ze het echt voelen, soms de moeilijkere weg te kiezen, ook al lijkt de gemakkelijke weg een veel eenvoudigere keuze.
‘Als je niet bereid bent om te leren, kan niemand je helpen. Als je vastbesloten bent om te leren, kan niemand je tegenhouden.‘ – Zig Ziglar
Ik hou van fietsen, probeer zoveel mogelijk dingen met de fiets te doen, en heb voor een dagtrip mijn fiets al eens meegenomen op vakantie. Buiten deze activiteiten, geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om de vakantie met de fiets te doen. Tot COVID-19 en de regeringen in andere landen besloten het digitale corona-certificaat (DCC of in het Frans ook wel “pass sanitaire” genoemd), PCR-tests en al die dingen in te voeren. Ik begrijp de maatregelen betreffende de PCR-tests om het virus niet door te geven. Ik begrijp ze eerlijk gezegd niet zo goed met de vaccinatie, waarmee men het ook kan doorgeven en geen PCR-tests hoeft te doen. Als nu iedereen die eraan zou kunnen sterven, gevaccineerd is (want blijkbaar werkt de vaccinatie ook voor de variant), kan iemand mij dan uitleggen wat het probleem op dat punt is? Dit bracht me er dus toe om een deel van mijn vakantie in eigen land door te brengen en bracht me op het idee om met de fiets door België te trekken (ook een beetje geïnspireerd door vrienden die dit eerder dit jaar hadden gedaan).
Voor wie is dit?
Naar mijn mening voor iedereen die wel van fietsen houdt. Het enige wat misschien aangepast zou moeten worden zijn de kilometers die ik dagelijks fiets. 20-30 km is denk ik voor iedereen toegankelijk, 40-50 km is voor de meer gemiddelde fietser en alles boven de 60 km zou ik aanraden voor sportieve mensen. Dit alles natuurlijk, met een gewone traditionele fiets en niet met een elektrische fiets. Een deel van mijn familie zag dit avontuur ook zitten en zij besloten om dit met een gehuurde elektrische fiets te doen. Dus op basis van hoe ik me voel voor zo’n tocht, kan ik mijn kilometrage aanpassen en er misschien ook voor kiezen om het met een elektrische fiets te doen. Ik moet toegeven, dat ik persoonlijk, zoals op deze website te lezen valt, meer geïnteresseerd ben in de staat van mijn eigen accu en dus mijn eenvoudige mountainbike heb meegenomen.
Wat had ik nodig?
Een fiets, hoewel ik er natuurlijk ook altijd één kon huren, zoals mijn familie deed met de elektrische fiets. Waar heb ik op gelet en wat heb ik veranderd aan mijn fiets? Ik veranderde mijn zadel en zadelpen. Het zadel dat ik nam was een comfortabel zadel met gel kussentjes erin, in plaats van het sportzadel dat er normaal op zit. Het sportzadel is erg hard en blijkbaar heb ik gehoord dat dit komt omdat de fabrikant ervan uitgaan dat ik op een mountainbike toch meestal rechtop sta.
Ook heb ik de zadelpen veranderd omdat die, die erop zat te kort voor mij was. Ik vind het ideaal dat als ik op het zadel ga zitten mijn langste been net niet gestrekt is.
Naast het zadel, de zadelpen heb ik ook een bagagerek achterop gezet. Een bagagerek omdat ik niet graag met een rugzak rondrijd. Ik ging voor mijn aankopen naar Decathlon, nu ben ik daar niet echt een fan van, want soms heb ik er mijn vraagtekens bij, hoe ze op een ethische en fair trade manier tot zulke lage prijzen kunnen komen. Ik ken zelf geen enkel ethisch en fair trade fietsmerk en aan de andere kant, maakt Decathlon het natuurlijk wel voor iedereen toegankelijk en allesbehalve duur.
MTB/fietshandschoen (Active Handschoenen Heren – Fietshandschoen met korte vingers – 32€) omdat ik op mijn mountainbike een voorwaartse positie op het stuur heb. Als de fiets een meer rechtop zittende positie heeft, dan is dit waarschijnlijk niet echt nodig.
Fietstas voor op de bagagedrager, liefst zo ver mogelijk naar achteren bevestigd zodat het geen invloed heeft op het trappen (Karakorum Pro – Fietstas – drie compartimenten voor fietsreizigers – 190€) met zijn 65L inhoud is dit de top van de top in ethische en eerlijke handel. Er zijn ook goedkopere waterdichte alternatieven, terug bij Decathlon, zoals te zien op mijn gele MTB.
Fietstas voor kleine opslag en smartphone (Carbo Guide Bag II – Top bar bag voor snelle verzorging – 27€).
Fietsbroek met kussen in (Farley Stretch Bermuda Shorts Men – 90€).
Dit is alles wat ik gekocht heb en nodig vond voor de reis,
Fiets = 336€
Fiets MTB (Rock rider 520 27,5″) – 250€
Zadel (Comfort gel flow) – 40€
Zadelpen (Aluminium) – 20€
Bagagedrager (Elops Onesecondclip) – 26€
Vaude uitrusting = 339€ (vooral vanwege de fietstas, dus er zijn goedkopere versies verkrijgbaar als de prijs een probleem is)
Dus voor een totale waarde van 675€. Nu heb ik de fiets natuurlijk voor altijd, al het materiaal kan gebruikt worden voor volgende trips en andere gelegenheden.
Toen ik dit allemaal had, was het tijd om een route uit te stippelen. Ik wilde zo weinig mogelijk afhankelijk zijn van externe energie. Een dynamo-smartphone-oplader kon ik niet echt vinden dus ging ik voor het boek “Routiq – Fietsatlas België, Het meest complete overzicht van alle fietsknooppunten en het hele fietsnetwerk in Wallonië en Vlaanderen” aan 29,95€. Nog niet wetende dat de familie mee zou komen, zou ik mijn verblijven zoeken via https://welcometomygarden.org/ een non-profit netwerk van burgers die hun tuinen gratis ter beschikking stellen van trage reizigers.
Toen het boek arriveerde, ontdekte ik dat er veel fietsroutes in Vlaanderen waren en minder in Wallonië. Ik wist inmiddels ook dat mijn familie mee zou komen en er werd besloten om de eerste fietservaring in gastverblijf of hotel door te brengen. Aangezien ik vooral Wallonië gepland had, wist dat ik waarschijnlijk ’s avonds elektriciteit zou hebben gezien de geplande overnachtingen, moest ik een andere oplossing zoeken voor de routes. Ik ging voor de App Komoot die mij door vrienden was aangeraden.
Komoot is een zeer mooie oplossing (ik nam de eenmalige 30€ versie van de app), nu kwamen we op onze reis wel enkele wegen tegen die privé waren, of meer wandel- dan fietswegen. Nu dat geeft wat avontuur aan de reis. Het grootste probleem van Komoot ontdekte ik op de eerste dag. Na 50 km met GPS aan, 4G actief en scherm aan, was mijn batterij die bij vertrek 100% aangaf, leeg. De oplossing die ik vond is de “plan” trip, waar ik mijn route kan ingeven en downloaden op de telefoon. Hiervoor hoeft de 4G niet open te staan. Ik heb ook het scherm uitgezet als het een bepaald aantal kilometers rechtdoor was. Hierdoor kon ik gemakkelijk dagen tot 80 km komoot gebruiken en foto’s maken, zonder problemen met de batterij.
We deden deze keer een tocht van 6 dagen en ongeveer 350 km tot 400 km. De benen voelden elke dag perfect aan, het is enkel het zitvlak aan het begin van de dag dat een beetje pijn doet, maar dat gaat snel over.
Wat hebben we meegenomen voor deze 6 dagen?
– Identiteitskaart, andere nodige documenten (verblijfplaats details…), fietsatlas België, masker, betaalkaarten, geld en een balpen.
– Aardappelmesje, vork, mes, klein koffielepeltje en grote tupperware voor fruit/groenten voor onderweg.
– Noten, gedroogd fruit (goji, abrikoos, rozijnen…), essene brood.
– 1L water drinkbak
– Bandenreparatieset, werkhandschoenen, pomp, 2 reservebanden, kettingolie en hangslot, duck tape en 2 spanbanden (buiten kettingolie en hangslot was gelukkig niets nodig).
– Toilettas met aloë vera (voor de zon want ik gebruik geen zonnecrème), pincet, nagelknipper, vliegen/muggenpotje, tandenborstel en -borstels, tandpasta, zeep, tekentang en een rol toiletpapier.
– Mobiele telefoon oplader en koptelefoon.
– Handzeep voor de was (netepur) (niet nodig gehad).
– 6 T-shirts, 1 voor vertrek inbegrepen.
– Fietsbroek Vaude.
– 6 onderbroeken, 1 voor vertrek inbegrepen.
– Zonnepet (ik ging voor de pet i.p.v. helm, ieder zijn keuze).
– Boeuf voor in de nek tegen de zon.
– Fietshandschoenen Vaude.
– Barefoot sandalen Xero Shoes.
– 3 zakdoeken.
– Fleece pull voor kou (niet nodig gehad).
– Zwembroek.
– Korte broek (eigenlijk als het droog en schoon blijft kan ik de korte broek van Vaude van mijn fietsbroek gebruiken en heb ik geen extra korte broek nodig).
– Regenjas.
– Grote handdoek en washandje.
Dit alles ging perfect in de 2 tassen van 15L op mijn fiets, mocht ik voor https://welcometomygarden.org/ gegaan zijn dan had ik dit ook nodig gehad voor het slapen, boven op mijn bagagedrager: muts (voor de kou), slaapzak, termo matje, slaapmatje en tent (gaat perfect in Vaude tas).
Het was een prachtig avontuur en een heel bijzondere ervaring die ik iedereen aanraad. Je kunt zelf afstanden kiezen, zelf verblijf kiezen, zelf type fiets kiezen… zoveel variabelen maken het echt voor iedereen toegankelijk. Nu zou ik persoonlijk aanraden om bepaalde variabelen misschien buiten je comfortzone te nemen, dat maakt het des te meer een avontuur om nooit te vergeten.
Ben ik iets vergeten, zijn er nog vragen, heb je nog tips… laat het me zeker weten.
Heel vaak als ik ga lopen als het heel warm is, als het regent, als het hard waait, als het sneeuwt en ik kom mensen op mijn weg tegen, dan zeggen ze: ‘moed‘, ‘ik heb medelijden met je‘, ‘hou vol‘, ‘wees sterk‘…. Dit terwijl ik eigenlijk glimlach en heel gelukkig ben. Het doet me beseffen hoe vaak ik in het verleden de buitenwereld de schuld gaf om niets te doen.
Oh, het is koud, het regent, het waait te hard, het zal wel te glad zijn…. dit zijn allemaal makkelijke externe parameters om niets te doen. Ik deed dat de hele tijd voordat ik mijn eetgewoonten veranderde. Toen luisterde ik veel dieper naar wat ik echt wil, en realiseerde me dat dit soort excuses verdwenen.
Ik realiseerde me dat ik helemaal niet naar mijn binnenste luisterde en dat ik echt overweldigd werd door de buitenkant. Binnen in mij zit een liefde voor allerlei leuke dingen en ik luisterde er gewoon niet naar. Ik had het veel te druk met andere dingen, zoals de buitenwereld de schuld geven, in de zetel zitten, tv kijken, junkfood eten en last but not least, 75% van de tijd van de dag, werken om aan geld te komen. Geld waar ik geen echte plannen mee heb, buiten schulden af te lossen of uit te geven aan bezittingen.
Echt Steven, is dat het?
Toen ik mijn eetgewoonten veranderde en veel meer naar binnen keek, ontdekte ik dat veel (zo niet alle afhankelijk van het geloof) antwoorden die ik zoek zich in mij bevinden. Ik kwam er al snel achter hoe afgeleid ik was van wat ik in het echte leven voelde. Ik deed dingen die me een glimp gaven van hoe ik verder moest zonder echt te weten waarom? Ik werd overspoeld met informatie die me alleen maar aanmoedigde om het te blijven doen.
Ik moest concluderen dat achter veel van de dingen waarvan ik dacht dat ze me een goed gevoel geven (afleidingen) dingen zaten die ik me niet had voorgesteld. Toen ik ontdekte van welke ervaringen ik echt kon genieten vanuit mijn hart en het vermogen heb om de uitwendige factoren los te laten, is er eigenlijk niet veel dat die ervaring kan verpesten.
Ik hou ervan om me goed te voelen en daarom zorg ik graag voor mezelf, luister ik naar mijn lichaam (niet naar mijn mentaal) en probeer ik op elk moment de beste beslissing voor mijn lichaam te nemen. Ik hou ervan om me energiek te voelen, dus ik doe veel aan sport, ik hou van basketbal in teamverband en ik hou ervan om als individu bewust te gaan hardlopen. Ik ben graag omringd door levende wezens en dus elke gelegenheid is daar goed voor. Ik ben echt dankbaar dat ik vandaag in staat ben om mijn innerlijke zelf te volgen, van elke seconde van mijn leven te houden en volledig in vrede te zijn met de buitenwereld.
Van jongs af aan voelde ik me erg aangetrokken tot snowboarden, waarschijnlijk een beetje in het verlengde van de skateboard periode die ik als kind had. Bovendien begonnen steeds meer vrienden te snowboarden en in het begin leek het me erg gevaarlijk. Toen ik er eenmaal mee begonnen was, was die angst snel verdwenen en kon ik er echt van genieten.
Ik heb er zelfs 20 km voor gereden, met de fiets, met een snowboardtas in de hand, om het in Neerpede Anderlecht, te kunnen beoefenen op matten (en dus winter en zomer).
De eerste keer dat ik daarna op sneeuw kwam, was ik helemaal verkocht. Vanaf dan, zou ik zo goed als elk jaar, een deel van de spaarcentjes daar naartoe laten gaan. Het is een passie geworden, die ik ook de kinderen wil laten ontdekken voor hun verdere ontdekking van de wereld.
Elk jaar in de winter gingen we naar de bergen en elk jaar werd ik met dezelfde dingen geconfronteerd:
– Steeds duurder wordende vakanties (huurmateriaal, skipas, appartement…).
– Verkeersopstoppingen met de auto.
– Elke familie individualistisch voor zich.
– Opstoppingen aan de skilift.
– Slecht weer en geen goed zicht.
– Volle zon en geen goede sneeuw.
– Liften toe, wegens defect of wind.
– …
er gebeurde altijd wel iets wat de verhouding tussen kosten en plezier in twijfel trok.
Het was ook niet omdat het duurder was, dat het een aangenamere vakantie werd. Tot 2014, toen ik mijn voeding veranderde, was dit mijn standaard kijk op de wintervakantie.
Vanaf dat moment, zijn er nogal wat dingen veranderd die mijn wintervakantie zeer positief hebben verbeterd.
Als er één ding is dat mij het meest heeft veranderd, dan is het leren “loslaten“.
Het loslaten van bijna alles, is super belangrijk als ik me goed wil voelen. Met loslaten bedoel ik, stop er geen negatieve energie in, accepteer wat er is en probeer er het beste van te maken op dat moment, ook al is het soms erg moeilijk.
Ter verduidelijking op mijn lijst van vroeger:
Steeds duurder wordende vakanties (huurmateriaal, skipas, appartement…).
Ik maak een balans op met alle pro’s en contra’s voor mezelf. Als ik uit balans ben, accepteer ik het zoals het is en geef het geen verdere energie meer. Is het materiaal echt slecht, is de skipas het niet waard, is het appartement niet wat ik verwachtte… neem ik het op voor de balans van volgend jaar en laat het gaan voor deze vakantie. Een heleboel dingen worden verknald door er gewoon negatieve aandacht aan te geven (waarschijnlijk van toepassing op een heleboel andere dingen).
Verkeersopstoppingen met de auto.
Ik kan er niets aan veranderen. Misschien even kijken naar Waze om te zien of er niets te vermijden valt, maar meer dan dat kan ik niet doen, dus laat ik los vanaf hier. Mogelijke balans voor volgend jaar, om misschien op een ander uur te vertrekken als ik het zo storend vind.
Elke familie individualistisch voor zich.
Misschien is dat de echte realiteit, misschien is dat mijn visie op wat ik wil geloven als mijn realiteit… ben ik ook geen individualistische familie? Ik weet dat ik de verandering moet zijn die ik in anderen wil zien. Wees het voorbeeld en laat los.
Opstoppingen aan de skilift.
Ik kan er niets aan veranderen en mij ergeren op de andere die er ook staan, lost gewoon niets op. Laat los, geniet van het moment en praat en maak contact met de mensen om me heen.
Slecht weer en geen goed zicht, volle zon en geen goede sneeuw, liften toe, wegens defect of wind…
De natuur heeft het goed op met mij, anders was ik al lang geleden van deze aardbol verdwenen. Het geeft me alles wat ik nodig heb op het juiste moment. Accepteer dit en wees er dankbaar voor. Maak er het beste van binnen mijn mogelijkheden met positieve energie.
Sinds 2014 is mijn verslaving aan de bergen alleen maar toegenomen. Ik hou van de frisse lucht, de oogverblindende uitzichten en de leuke momenten samen met andere mensen, vaak ver weg van wifi en telefoon.
Toch voelde iets niet helemaal goed. Als ik een week zou gaan skiën, zou ik niet echt in betere conditie terugkomen. Allé zeg, een week skiën, heel intensief en geen betere conditie… dat is toch constant sporten. Dat deed me denken dat de vakantie zoals die nu is, is eigenlijk +- 20 keer per dag een lift nemen en naar beneden glijden in een niet echt natuurlijke houding. De grootste moeite die ik doe, is ergens naar boven stappen (als dat al moet) of als het vlak is en ik moet springen om vooruit te komen.
Ik wilde dit op een andere manier ervaren. Daarom ben ik met snowboard op de rug en raketten aan de voeten naar boven gestapt,om van de pistes te komen en te genieten zoals ik nog nooit eerder heb genoten. Ja, ik heb mijzelf een paar keer ontmoet. Onderweg heb ik ook aardige mensen ontmoet. ¾ van de rit was het gewicht op mijn rug het moeilijkst om mee om te gaan. In de laatste ¼ begonnen de snowboardschoenen een beetje pijn te doen. Nu in 2 uur tijd meer dan 1000m omhoog stappen, vond ik eigenlijk heel goed meevallen.
Ik heb er 100% van genoten en dit smaakt naar meer!
35 jaar lang geloofde ik dat als ik wilde afvallen, ik moest sporten. Er werd mij verteld dat het een lineaire curve zou zijn, hoe meer ik sport, hoe meer gewicht ik zal verliezen. Van mijn 16 jaar tot mijn 35 jaar woog ik ongeveer 80 kg, voor 1m85. Ik kon vet voelen rond mijn lichaam, had niet de energie om al het vet om te zetten in spieren en in het algemeen voelde ik me er niet zo goed bij.
Door veel te sporten (bijna elke dag, hardlopen, zwemmen, fitness…) kwam ik tot 78 kg, best of best 77 kg, wat me wat frustratie gaf dat ik niet meer kon verliezen. Ik ben ook gestegen tot 83 kg, het ergste van het ergste zelfs 85 kg. Als ik tijdens deze sportactiviteiten geblesseerd zou raken, zou ik nog meer gefrustreerd zijn omdat ik weer gewicht aankom en opnieuw zal moeten beginnen.
Tot mijn 35e geloofde ik echt dat die 80 kg mijn gewicht was, daar kan ik niets aan doen en dat zal ik altijd blijven wegen, het was als mijn voorgedefinieerde biologische gewicht, het zit in mijn genen. Het enige wat waarschijnlijk niet was veranderd in die bijna 20 jaar was de manier waarop ik at.
Toen ik in 2014 mijn eetgewoonten veranderde, realiseerde ik me na enige tijd dat mijn gewicht ook veranderde, ik zat ineens op 72 kg (eigenlijk weg van een heleboel rotzooi die ik vroeger in mijn lichaam meedroeg) en ging zelfs tot 69 kg in extreme detox. Bij het uitleggen van mijn veranderde levensstijl aan de dokter waren alle gedragingen meer dan normaal. Nu is dit volledig in strijd met mijn geloof in mijn voorgedefinieerde biologische gewicht. Ik moet toegeven dat ik wat tijd nodig had om dat te accepteren en te geloven.
Vandaag weet ik dat ik altijd hetzelfde zal wegen, als ik altijd hetzelfde eet, hoeveel activiteit ik ook zou doen. De activiteiten maakten me fitter, dynamischer, meer spieren… nu heb ik er nooit echt gewicht mee verloren. Vandaag van het voedsel dat me over het algemeen goed doet voelen, geeft me meer energie, op basis van fruit en groenten zo dicht mogelijk bij hun natuurlijke staat, kom ik niet aan. Wat leuk is, is dat ik zoveel kan eten als ik wil, me achteraf niet slecht voel en niet aankom. Bovendien is het emotioneel te veel eten dat ik soms doe, geen probleem met dat eten. Wat te veel is voor mijn lichaam, neemt het niet echt op, ik heb het gevoel dat ik niet echt honger heb, ik begrijp duidelijk de emotionele kant ervan en tegelijkertijd kan ik de oorzaak ervan aanpakken door middel van verschillende technieken die ik door deze nieuwe eetcultuur heb ontdekt.
Omdat mijn gewicht vandaag de dag mijn ideale natuurlijke gewicht (denk ik…geloof ik), heb ik ook veel minder blessures of overbelasting problemen dan voorheen. Ik heb ook veel meer energie om activiteiten te doen, die ik vroeger miste toen ik begon. Vandaag begrijp ik duidelijk dat ik gewicht verlies door wat ik eet en dat ik fit word door te bewegen.
Als ik eet wat ik altijd heb gegeten, weeg ik wat ik altijd heb gewogen. De verandering ligt in mijn handen!
In deze moderne tijd kunnen we dit blessure 2.0, pijn 2.0 of ziek 2.0 noemen.
Vroeger was voor mij een blessure 1.0, pijn 1.0 of ziek 1.0, ik deed ergens iets verkeerds, deed iets stoms, geforceerd en voila het resultaat. Letsel 1.0, pijn 1.0 of ziek 1.0 werden mij uitgelegd als zeer negatief, ga nu naar de dokter, volg alles wat hij zegt en neem je medicatie.
Bovendien had ik hypochondrie (kortom, mensen met hypochondrie denken vaak dat ze een ernstige ziekte hebben. Allerlei veel voorkomende lichamelijke klachten worden gezien als tekenen van een ernstige ziekte, zoals een steek, jeuk of kramp. Het is erg moeilijk om iemand met hypochondrie gerust te stellen). Gelukkig had ik een openhartige dokter die me dit netjes uitlegde toen ik er klaar voor was.
Ik heb nu nog vaak een blessure, pijn of ziekte, nu ik zou het versie 2.0 noemen. Helemaal niet negatief. Ik zou het meer omschrijven als signalen van leven. Signalen die me een richting laten zien, die me aanmoedigen om sommige dingen anders te bekijken en misschien zelfs te veranderen.
Vanaf het moment dat ik in 2014 deze andere kant op ging, is één van mijn belangrijkste doelen altijd geweest om geen medicijnen te gebruiken. Ik heb zelf niet veel vertrouwen in medicatie, ze hebben bijna allemaal bijwerkingen en zijn alleen bedoeld om de symptomen te verdoezelen. Nu is er helaas soms geen andere kennis beschikbaar en is een medicijn de enige oplossing die ik heb.
Wat ik wel zie is dat veel medicijnen voor de behandeling van chronische ziekten en dgl. ook planten bevatten. Broccoli, bloemkool, groene bladgroenten … zijn slechts enkele van de groenten die uitstekende remedies bevatten om mijn lichaam te helpen genezen. Waarom? Nou, ik denk misschien dat de natuur ze voor ons heeft gemaakt. Wat zou er gebeuren als we ze daadwerkelijk dicht bij hun oorspronkelijke staat aten? Zou het kunnen dat we deze uitstekende genezende middelen in ons lichaam hebben? Persoonlijk zeg ik niet dat het zou kunnen, maar ik ben ervan overtuigd dat het zo is.
Dus als ik me losmaak van verwerkt voedsel in het algemeen en terugga naar plantaardig voedsel dat zo dicht mogelijk bij hun volledige voedingsstatus ligt, dan denk ik dat we de voordelen voor de gezondheid zullen gaan zien.
Hippocrates zei niet voor niets “Laat je eten je medicijn zijn en je medicijn je voedsel“. Dus we weten het al en het is niet echt nieuw.
Dus de integratie van de natuurlijke ingrediënten van de geneeskunde in mijn dieet is zeker een zeer goede stap in de goede richting om zonder medicijnen verder te gaan. Nu is dit voor mij nog niet helemaal blessure 2.0, pijn 2.0 of zieke 2.0.
Het heeft me 40 jaar gekost om te begrijpen dat achter blessure, pijn of ziekte, iets wat ik in het verleden volledig lichamelijk zou hebben beschreven, altijd iets mentaal zit. De uitdrukking van blessure, pijn of ziekte, die ik vanaf nu een gevoel ga noemen, geeft me aan dat er ergens in mijn leven iets niet klopt. Het is dus een positief gevoel dat me aanmoedigt om aan mijn leven te werken, om het beter te maken en niet iets negatiefs zoals het vaak wordt weerspiegeld in de huidige maatschappij. Het betekent dat er nog steeds wonden in mijn leven zijn waar ik misschien aan moet werken. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat als we dit alles met elkaar zouden kunnen delen en met iedereen openlijk over onze wonden zouden kunnen praten, we hier samen heel gemakkelijk oplossingen voor zouden kunnen vinden zonder zeer gecompliceerde of moeilijke studies.
Nu doen we dit “nog” niet, dus moeten we op zoek naar andere manieren. Ik heb wel mensen in mijn entourage die me wat aanwijzingen kunnen geven, nu val ik ook terug op de literatuur die hierover is geschreven. Een zeer interessant boek hieromtrent, wel in het frans, is dat van Christian Flèche “Décodage biologique des maladies – L’encyclopédie des correspondances symptômes-émotions”. Vrij vertaald als “Biologische decodering van ziekten – De encyclopedie van overeenstemmende symptomen-emoties”.
Het kijken naar dit gevoel met een positieve houding, een dankbaarheid voor de begeleiding, voedsel dat me helpt om me beter te voelen, het doen van de fysieke oefeningen om me beter te voelen (dit kan soms gewoon rust zijn) en het diepere werk naar het mentale achter het gevoel is voor mij zo’n positieve ontdekking geweest, dat ik eigenlijk stiekem wens dat ik nooit de 1.0 definitie had geleerd.
“De wonde is de plaats waar het Licht je binnenkomt.” – Rumi
Ik ben opgegroeid in een wijk, de seizoenswijk was de naam. Het is eigenlijk een wijk met een paar straten, veel huizen dicht bij elkaar en een speeltuin in het midden. Ik denk dat iedereen wist wie, wie was, geen mysterieuze bewoners. Niet dat we het allemaal goed met elkaar konden vinden, nu we wisten wie waar woont en wie met welke auto rijdt.
Vlak voor het huis waar ik woonde; was een klein gazon, een ideale plek om te voetballen. Vooral ideaal voor de kinderen, ik ga me niet uitspreken voor de volwassenen die eromheen wonen. Hoe ouder ik werd, hoe verder weg van het doel ik moest gaan staan om de bal op doel te trappen, waardoor ik uiteindelijk op straat kwam te staan.
Behalve bewoners van de wijk of bezoekers was er niet veel verkeer op straat. De kinderen gingen aan de zijkant, lieten de auto’s door, de auto’s reden langzaam en de meeste maakten een dankbaar gebaar. Het werkte bijna perfect.
Toen ik in 2004 in Beauvechain kwam wonen op een open baan in de natuur, ook al is de snelheidslimiet 50 km/u, zouden auto’s die voorbijrijden met meer dan 100 km/u geen uitzondering zijn. Het eerste wat ik plaatste was een hek tussen ons huis en de straat om huisdieren en kinderen te beschermen tegen deze mogelijke moorden.
Ik vond het spijtig, nu nam ik aan dat dit de prijs was die we moesten betalen om in zo’n natuurlijke omgeving te kunnen leven. Het is iets wat bekend is in de gemeente, iedereen is er op een gegeven moment schuldig aan en we kunnen er geen oplossing voor vinden.
Als we er met de gemeente over praten, merk je dat de gemeente probeert een politieke oplossing te vinden en natuurlijk schoppen ze altijd iemand tegen de schenen. Ze zoeken dus naar een compromis waar iedereen mee kan leven en waar niemand echt tevreden mee is.
Zijdelings geparkeerde auto’s (maakt niemand bang en leidt tot schade aan de auto’s door aanrijdingen vaak met vluchtmisdrijf), het toepassen van vernauwingen (deze mogen niet te klein zijn anders komen de bussen niet voorbij en is het voor de auto’s gewoon slalom), het toepassen van vluchtheuvels (dit veroorzaakt grondtrillingen die zeer zwaar zijn in huizen en zelfs schade veroorzaken), eenrichtingsverkeer of straten (tijdelijk) afsluiten worden nooit overwogen omdat dat mogelijk te veel vijanden voor de politiek zou kunnen betekenen. Vijanden voor de politiek betekent minder stemmen, dus het spel zou wel eens helemaal voorbij kunnen zijn voor de politici en dus we komen er niet.
Ik heb zelf, omdat ik me er vanaf het begin volledig bij neergelegd had, niet echt ingezien hoe ik er als burger iets aan zou kunnen doen. Totdat mijn zoon onlangs een basketbalring kreeg die makkelijk te verplaatsen is. Omdat onze straat groot, mooi en licht is, met de wind snel droog, leek me dit een ideale plek om de ring soms op te zetten. We zien ook het verkeer in beide richtingen vrij goed aankomen. De kinderen vonden het een spannend idee, nu waren ze een beetje bang omdat ze nooit op straat hebben gespeeld en het echt een drukke snelle weg is.
Wat was de constatatie, het is superleuk en er is veel ruimte op straat. Niet veel mensen hebben een terras of oprit die even groot is als de straat. Zodra een chauffeur een persoon op straat ziet, gaat deze automatisch langzamer. Zelfs de meest roekeloze bestuurders passeren veel langzamer dan 50 km/u. Mijn kinderen hadden dit ook gemerkt en waren verbaasd over het resultaat. Hierdoor kan ik de auto’s nog beter zien aankomen (moet toegeven dat het sinds de lockdown relaxatie niet meer 100% efficiënt is en dat sommigen om een of andere reden onder grote druk staan om zo snel mogelijk ergens te komen. Kost wat het kost).
Het leek erop dat als er geen menselijk contact is, mensen zich niet storen aan hun acties en doen wat ze willen. Nu, zodra ze iemand in de ogen moeten kijken, hebben ze veel meer moeite om dezelfde acties te doen, de roekeloze snelheid hier. Ze worden zich meer bewust van hun acties en willen om een of andere reden niet aan hen gekoppeld worden. Zij zijn de voorbeeldige burgers, nietwaar.
Ik sta mooi aan de kant van de weg als er een auto in aantocht is, we zwaaien naar elkaar als de chauffeur dat wil en er wordt zelfs soms gestopt om een praatje te maken. Het resultaat tot nu toe, iedereen lijkt gelukkig of dat is tenminste wat ze overbrengen. Ik moet toegeven dat er meer leuke sporten zijn voor de buren dan het botsen van een basketbal, mijn excuses daarvoor … nu probeer ik niet te overdrijven en “I love this game”.
Recente reacties