Op school had ik een hekel aan opdrachten als, “schrijf een verhaal”. Inmiddels heeft mijn leven een mooie, in mijn ogen positieve, wending genomen en ben ik in voor dit soort nieuwe ontdekkingen. Natuurlijk zie ik mezelf niet als schrijver, daar is mijn taalbeheersing niet goed genoeg voor. Maar het is iets dat natuurlijk aanvoelt en waar ik geen moeite voor hoef te doen.

Sinds ik mijn eetpatroon heb veranderd, heb ik ontdekt hoe belangrijk delen in het leven is. In deze context kan dat gaan van het delen van ervaringen, tot het opschrijven ervan en ze voor iedereen toegankelijk maken op mijn website.

Maar heel weinig meer in mijn geval, nu voor sommige ervaringen ben ik ‘nog’ niet bereid om ze openlijk te delen. Het zelf vertellen aan mensen met wie ik een intieme relatie heb, werkt soms nog niet helemaal. Voor zulke gevallen helpt het om het voor jezelf op te schrijven, het kan echt helend en rustgevend werken.

Vaak wordt een verhaal geschreven op basis van een gevoel. Als er geen gevoel is, kan het ook een ontdekking zijn om een verhaal te schrijven op basis van een context (yep zoals op school vroeger, type maar ‘creatief schrijven’ in google om er te vinden). Dat is wat ik hier in mijn verhaal heb gedaan. De context was, ‘2 totaal tegengestelde karakters die met elkaar omgaan’.

Ik dacht er niet over na, las gewoon de opdracht, liet gevoel en intuïtie de vrije loop en schreef het op. Het is dus heel interessant om de natuurlijke impulsen in mezelf te ontdekken. Deze hebben vaak een zeer grote kracht en een prachtige innerlijke ontdekking.

En dan bij deze: “ontwaken”.

Eén ding speelt hem momenteel parten: de huidige locatie in het industriepark van Colmar, Frankrijk, waar het allemaal begon, dat allesbehalve inspirerend is. Vooral voor potentiële nieuwe klanten laat het industriegebouw naar zijn normen de wensen over.

Daarom besloot hij zijn bedrijf te verplaatsen naar de rand van de stad, in de buurt van het natuur- en bergpark “De Drie Kastelen van Eguisheim”. Voorlopig staan er nog twee kleine huizen op het terrein, het ene is van een echtpaar van in de negentig en het andere van een alleenstaande 46-jarige vrouw. Jack is ervan overtuigd dat het onteigenen van deze mensen, een fluitje van een cent zal zijn. Vooral gezien het geld dat hij hen zal geven, de hulp die hij hen hiermee zal geven, ze kunnen gewoon niet weigeren. “Hun leven zal er beter door worden,” zei hij. Op de startbijeenkomst voor het “verhuisproject” besluit Jack de beste onderhandelaar te gebruiken, zodat de onteigening snel zal voorbij zijn en hij met de verhuizing kan doorgaan.

Na 2 weken, tijdens de wekelijkse synchronisatie vergadering, krijgt Jack te horen dat de onteigening van het oude echtpaar reeds is voltooid. Hij slaakt een kreet van geluk, feliciteert het team en zegt dat ze zo door moeten gaan. Een paar weken later, als alles zijn normale gangetje gaat, vraagt Jack wat er met de tweede onteigening aan de hand is. De onderhandelaar zegt dat Jack zich geen zorgen hoeft te maken, dat het een beetje moeilijker is, maar dat het nu ook snel afgehandeld zal worden.

3 maanden na de kick off van het project, als alles mooi gevorderd is en klaar voor de concrete start van het project, heeft Jack een slecht gevoel over het vreemde verloop van de 2e onteigening. Dus tussen 2 zakelijke besprekingen in de buurt, besluit hij even langs te gaan bij het huis dat hij nog nooit heeft gezien. In zijn achterhoofd denkt hij al, ik zal er waarschijnlijk zelf weer moeten voor zorgen.

Terwijl hij door het gebied rijdt in zijn Porsche Cayenne, is het uitzicht en het gevoel dat hij krijgt van de natuur overweldigend, Jack ziet zijn project al helemaal gerealiseerd en het succes dat het hem zal brengen. Bij het eerste huisje waar Jack langs rijdt, ziet hij inderdaad dat het oude echtpaar er niet meer woont en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. Als hij 500 meter verderop via een bergweg bij het tweede huisje aankomt, lijkt het ook verlaten. Even vraagt hij zich af of hij het goede nieuws nog niet gehoord heeft? Hij parkeert zijn auto en stapt op het huisje af. Hoewel het huisje niet veel leven toont, is de tuin eromheen prachtig en in volle bloei. Jack besluit aan te kloppen en kennis te maken. Tot zijn verbazing doet er niemand open als hij aanklopt. Als hij bij de deurklink komt, merkt hij dat de deur open is. Als hij roept of er iemand is, krijgt hij geen antwoord. Wel kan hij duidelijk zien en ruiken dat er nog iemand woont, het ruikt er nog naar een maaltijd die nog niet zo lang geleden is bereid.

Omdat Jack nog wat tijd heeft voor zijn volgende vergadering, besluit hij in het natuurreservaat rond te lopen, hij had er tot nu toe immers alleen maar plannen en foto’s van gezien. De natuur is puur en mooi. Er zijn mooie bergriviertjes en als hij een grotere rivier volgt, ziet hij dat die hem naar een grote waterval in de verte brengt. Met wat hij kan zien lijkt het alsof daar mensen zijn. Als hij wat dichterbij komt ziet hij inderdaad dat er 2 vrouwen geheel naakt plezier aan het maken zijn onder de waterval. Op het moment dat hij niet weet wat hij nu moet doen, hoort hij 2 honden naar hem blaffen. Hij schrikt en besluit naar zijn auto te rennen. Gelukkig roept een van de vrouwen de honden terug naar hen. Jack springt in zijn auto en haast zich naar zijn volgende afspraak. 

De 2 vrouwen vonden het heel eigenaardig om een man in een maatpak midden in de natuur hen zo te zien besluipen. Ze schoten allebei in de lach. Gelukkig heb ik mijn 2 stoere mannen bij me, verwijzend naar de 2 honden, zegt een van de 2 vrouwen. Haar naam is Élie. 

Élie is een vrouw van 46 jaar, slank, lang voor een vrouw, bleke huid, grote donkere ogen en kort blond haar. Ze brengt het grootste deel van haar tijd, als ze niet in het water van de natuur rondhangt, door in haar yogakleding, bestaande uit een yogabroek en een hoodie. Ze had een perfecte jeugd, was altijd de slimste van de klas, haalde met gemak de beste cijfers, iedereen vond haar super leuk en ze kon elke jongen krijgen die ze maar wilde. Later deed ze wat modellenwerk, werkte voor een reclamebureau, maar nooit echt iets waar ze haar draai in kon vinden. Professioneel, voelt ze het gewoon niet. Ze had een vroeg huwelijk en 3 kinderen. Haar man was een workaholic en toen de kinderen rond hun 15e minder van haar tijd nodig hadden, was de leegte groot. Het duurde niet lang voordat de wegen van haar en haar man, andere richtingen uitgingen. De kinderen zijn nu, 24 voor de oudste dochter en 23 voor de tweelingzonen. Alle 3 hebben ze hun eigen leven opgebouwd. Élie begon een nieuw leven na de scheiding, nu 9 jaar geleden. Niet langer een leven van zoeken en begrijpen, maar een leven van zijn. Ze besteedt haar tijd vooral aan vrijwilligerswerk voor de armen en minderbedeelden. Ook is zij sociaal zeer actief in een meditatiegroep en brengt zij graag tijd door in de natuur met haar 6 goede vrienden. Zij woont sinds 9 jaar in een klein huis aan de rand van de stad Colmar, vlakbij de bergen en het natuurpark van ‘De Drie Kastelen van Eguisheim’.

Tijdens zijn vergadering heeft Jack zijn hoofd er niet bij, de scène met de twee naakte vrouwen en de honden geeft hem een vreemd gevoel. Hij wil niet zo gezien worden, maar toch gebeurt het. Hij besluit om na zijn ontmoeting terug te rijden naar het huisje. Deze keer is er leven in het huisje, zodra hij het contact van de auto uitzet, hoort hij dezelfde 2 honden naar hem blaffen. Een vrouw komt uit de deur en roept naar de honden, ze stoppen onmiddellijk met blaffen en gaan op het erf liggen. Kan ik u helpen, vraagt de vrouw? Jack stapt uit en stapt op de vrouw af. De vrouw vraagt, terwijl ze Jack in kostuum ziet, of hij de man is die hier vanmiddag ook was. Jack realiseert zich, als hij dichterbij komt, dat dit de mooie vrouw is die hij daarnet nog poedelnaakt zag en die nu hier voor hem staat in een yoga broek en een hoodie.

Jack bood meteen zijn excuses aan en zei dat hij eigenlijk alleen maar even de natuur wilde opsnuiven en dat hij per ongeluk bij hen terecht was gekomen. Élie had er helemaal geen probleem mee en zei dat zij en haar vriendin, samen met de 2 honden het eigenlijk maar raar vonden om daar een man in kostuum te zien. Jack legde uit dat het zijn dagelijkse werkoutfit was. Ze keken elkaar diep in de ogen en hoewel men kon voelen dat er een soort aantrekkingskracht was, was er een zwaar gevoel van ongemak. Élie verbrak de stilte met de vraag, wat doe je dan als werk? Jack wist niet goed wat hij moest zeggen, als hij de activiteit zou zeggen zou Élie het meteen aan de onderhandelaar linken en het ongemak was duidelijk in zijn ogen te zien. Élie merkte dit op en vervolgde meteen met, sorry, mijn vraag was misschien wat te opdringerig. Jack zei dat het geen probleem was, nu gaf geen antwoord, zei dat het een prettige bijeenkomst was, verontschuldigde zich nogmaals voor het incident en zei dat hij moest gaan.

Op de volgende wekelijkse afstemmingsvergadering heeft Jack er genoeg van en vraagt de onderhandelaar om een kopie van het dossier over de onteigening van dat 2e huisje. Hij zegt ook dat hij het persoonlijk zal afhandelen en dat de onderhandelaar maar moet wachten op verdere orders van hem. Die avond na zijn werkdag neemt Jack de kopie van het dossier door en denkt al kort na over zijn strategie om dit aan te pakken. Wetende dat hij de vrouw, eerder deze week, zelf had ontmoet en hij dus volledig weet waar hij het over heeft.

Bij het doornemen van het dossier ziet hij inderdaad dat er al vele malen contact met de vrouw is opgenomen, dat er verschillende aangetekende brieven zijn verstuurd en dat er zeer concrete geldbedragen zijn voorgesteld. Maar geen enkele reactie. Bij het zien van de naam, Élie Rose, krijgt Jack een eigenaardig gevoel. En hij begint het beter te begrijpen als hij Saint-Maurice-sur-Moselle in het dossier ziet staan. Dit is ook het dorp waar Jack vandaan komt. Natuurlijk, Jack herinnert zich Élie Rose uit het eerste jaar van het lager onderwijs. Zij was het meisje waar iedereen verliefd op was. Jack herinnert zich nog heel goed dat hij Élie had gevraagd om een koppel te vormen. Élie had hem uitgelachen en het verzoek afgewezen. Droom verder, had ze gezegd. Jacks eerste aanzoek had hem erg gekwetst en hem zeker onzekerder gemaakt tegenover vrouwen. Naast de ervaring van het aanzoek, bracht het Jack ook terug naar die zeer moeilijke periode op school, waar hij vooral was uitgelachen vanwege zijn uiterlijk. Het werd Jack allemaal een beetje te veel en hij besloot de zaak maar even te laten rusten. Of in ieder geval voor vanavond.

De volgende dag heeft Jack het moeilijk om alle informatie te verwerken, zijn eerste grote liefde, zijn eerste grote teleurstelling, stond een paar dagen geleden naakt in zijn zicht en dit is de vrouw die hij uit haar huis moet zien te krijgen voor zijn doel. Jack is in de war. Ook al is het 40 jaar geleden, de wonde zit nog steeds diep bij Jack. Het uitgelachen worden, de afwijzingen, het veranderen van school… een periode waar hij liever niet te lang bij stilstaat. Na het eerste studiejaar moest Jack van school veranderen omdat hij het pesten niet aankon en heeft Élie daarna nooit meer gezien. Het heeft wel 20 jaar geduurd voordat Jack weer een vrouw durfde iets te vragen zoals een liefdesaanzoek. Dit gebeurde toen hij behoorlijk succesvol werd in zaken, zijn zelfvertrouwen begon te groeien en hij waagde zich er weer eens aan. Deze keer echter met succes. Nu is het Jack nooit gelukt om een lange relatie aan te gaan, om de één of andere reden ging zijn werk altijd voor.

Dagen gaan voorbij, en Jack, de normaal zo directe en gefocuste zakenman heeft het moeilijk. Nog nooit hadden zijn gevoelens zo de overhand genomen op een beslissing. Dit gevoel raakt een wond die Jack al lang niet meer gevoeld had. Verward volgt hij zijn hart, dat hem zegt terug te gaan naar het huisje. Jack besluit de volgende dag in de late namiddag terug te gaan naar het huisje. Terwijl hij aan komt rijden, hoort Jack gelukkig de 2 honden weer blaffen. Voor Jack het teken dat hij Élie niet naakt in het bos hoeft te gaan zoeken en dat ze weer thuis is.

Élie komt de deur uit en roept identiek als de vorige keer naar de honden, die meteen ophouden met blaffen en in de tuin gaan liggen. Élie staat daar weer in een yoga broek en een hoodie. Ze zegt niets. Ze kijkt blij en nieuwsgierig toe. Hallo terug, zegt Jack. Élie zegt alleen een kleine “hallo”, niet helemaal wetend wat te denken of te zeggen, wetend hoe hun laatste ontmoeting eindigde.

Ik had me de vorige keer nog niet voorgesteld, ik ben Jack.

Aangenaam zegt Élie, ik ben Élie.

Ik weet het zegt Jack, Élie Rose is het niet?

Élie kijkt op en zegt, nou mysterie man, ga je nu nog wat meer vertellen dan de vorige keer of houden we het hier bij?

Jack vraagt, ken je me nog?

Ja, je bent hier een paar dagen geleden langs geweest, natuurlijk ben ik dat niet vergeten.

Nee, ken je me echt niet meer?

Waarom of waar zou ik je van kennen?

Ik ben Jack Page.

Sorry, maar ik weet niet vanwaar ik een Jack Lage zou moeten kennen, zegt Élie.

Jack antwoord, we zaten samen op school in Saint-Maurice-sur-Moselle.

Ooh zegt Élie, ja daar heb ik inderdaad op school gezeten, maar ik kan me echt geen Jack Lage herinneren.

Een beetje beteuterd corrigeert Jack, het is Jack Page.

Jack had zich een leuke ontmoeting voorgesteld waarbij ze allebei die jeugdherinneringen naar boven zouden halen, zich die eerste liefde zouden herinneren en misschien herbeleven. Nu hij de enige is die zich iets lijkt te herinneren, zal dat scenario zich niet voltrekken.

Jack weet niet wat hij moet zeggen, laat zijn emoties de overhand nemen en komt meteen ter zake. Nou ik ben de CEO van het bedrijf voor duurzame energie en u weet waarschijnlijk wel waarom ik hier ben?

Élie glimlacht, het heeft even geduurd en nu ben je inderdaad duidelijk. Met deze info begrijp ik waarom ik u hier zag. Wat verwacht u van mij en wat brengt u hier, vraagt Élie?

Het geld zal je leven zoveel beter maken Élie, we geven je op dit moment al 5x meer dan ons eerste aanbod, waarom blijf je weigeren?

Waarom denk je dat jouw geld mijn leven zoveel beter zal maken?

Met zoveel geld kun je gewoon alles kopen waar je van droomt.

Je kunt de dingen waar ik van droom niet kopen.

Dan zul je die dingen zeker aantrekken met het geld dat ik je bied.

Ik geloof niet echt in geld, het heeft meer dingen kapot gemaakt in mijn leven dan dat het dingen heeft opgelost.

Wat kan ik je aanbieden om je te doen besluiten mijn aanbod aan te nemen?

Jack, ik heb een plek op aarde gevonden, waar ik één ben met de natuur, die ik deel met andere mensen, met andere levende wezens, ik heb het paradijs op aarde gevonden, natuurlijk is er geen geld om me hier weg te krijgen. Ik leef gewoon nu, en mijn hart zegt me dat ik het geld niet moet aannemen. Dat is een teken dat ik intuïtief volg. Ik kan u alleen maar toe wensen dat je ook je hart kunnen volgen en doen wat het je mededeelt.

Jack is weer in de war, lacht een beetje en zegt terug dat hij maar moet gaan.

Élie lacht terug.

De volgende dagen zijn een hel voor Jack. Nog nooit heeft hij met zoveel gemengde emoties tegelijk te maken gehad. Hij probeert er zoveel mogelijk aan te werken om hem hier overheen te krijgen, maar merkt dat zijn hoofd er niet naar staat en hij lijkt er niet overheen te kunnen komen.

Een week later besluit hij Élie opnieuw op te zoeken. Deze keer niet met een verborgen agenda.

Als Jack aankomt hoort hij de 2 honden blaffen en Élie komt de deur uit en roept terug naar de honden, ze stoppen meteen met blaffen en gaan weer in de tuin liggen. Élie staat er ook weer in een yoga broek en een hoodie zoals de vorige keren.

Nieuwsgierig en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze terug naar Jack.

Jack valt meteen met de deur in huis, kunnen we even praten?

Élie antwoordt met een brede mooie glimlach, natuurlijk, dat kan en dat kan hier altijd. Wil je daar in de tuin gaan zitten, ze wijst naar een mooie gezellige picknickplaats op de grond, bedekt met een dik spiritueel kleed met allerlei symbolen.

Jack stemt toe en beiden nemen plaats op het doek. Élie is duidelijk gewend om gemakkelijk een zithouding op de grond te vinden. Voor Jack is het wat moeilijker, dus hij gebruikt het muurtje rond de tuin om te zitten en tegenaan te leunen.

Er heerst een rust rond hen. Ze kijken elkaar diep in de ogen. Élie straalt met haar grote ogen een open verwelkomende niet-oordelende blik uit.

Jack begint, Élie, nooit ben ik in mijn leven zo in de war geweest als hoe ik me nu voel. Ik ben een succesvol zakenman, weet perfect waar ik heen wil en om de een of andere reden lukt het hier helemaal niet. Niets is meer duidelijk. Moet mijn bedrijf hier wel zijn? Na ons laatste gesprek vraag ik me ook af of al dat geld wel zo belangrijk is als ik denk dat het is? Nooit in mijn leven heb ik mezelf die vraag gesteld.

Waarom heb je die vraag nooit gesteld Jack, zegt Élie liefdevol.

Omdat ik dacht dat het mijn succes vertegenwoordigde, mijn leven… misschien verschool ik me er een beetje achter en daar ben ik vandaag allemaal niet zo zeker van.

Je hart weet de antwoorden Jack, zegt Élie.

Jack gaat verder, Élie toen ik je voor het eerst zag, en niet die naaktscène in het bos, nee op 1 september, 40 jaar geleden was je zo’n natuurlijke schoonheid dat dit het enige echte is wat ik me kon herinneren van dat eerste en enige schooljaar op die school. Je maakte het schooljaar vol pesterijen draaglijker voor mij, door me meestal een sprankje hoop te geven. Hoop die helaas gebroken werd tegen het einde van het schooljaar toen je zei dat liefde tussen ons 2 niet zal gebeuren.

Het spijt me Jack, als ik toen had geweten dat dit zo’n impact had, had ik waarschijnlijk anders gesproken, nu ik wist het niet. Ik heb toen gedaan wat ik dacht dat het beste was en dat doe ik nu nog steeds. Ik probeer nog steeds mijn hart te volgen. Betekent dit dat ik soms geen dingen heb waar ik spijt van heb, zeker wel. Ik merk wel dat hoe meer en beter ik mijn hart kan volgen, hoe minder ik zulke momenten van spijt heb. Daarom nodig ik je ook uit om je hart te volgen.

Ze kijken elkaar recht in de ogen, er staan tranen in Jacks ogen. Élie is volledig aanwezig, gaat naast Jack zitten en neemt hem in haar armen. Jacks tranen rollen over zijn gezicht.

Hij voelt zich vrij, voor het eerst kan hij hierover spreken, voor het eerst kan hij uitdrukken wat hij voelt, wat hij meemaakt en voor het eerst ziet hij ook in dat er veel verhalen zijn die hij zichzelf doet geloven. Alleen hij kent zijn waarheid en alles wat daarbij hoort, net zoals alle anderen hun waarheid kennen.

Na de omhelzing kijkt Jack Élie weer in de ogen, en ze hebben allebei een stille glimlach op hun gezicht. Er is een energie van inzicht, een verstandhouding, diep respect en ook een zekere wederzijdse aantrekkingskracht. Misschien was dit allemaal voorbestemd?

Mag ik je kussen vraagt Jack, Élie sluit haar ogen, hun handen vinden elkaar, spelen wat hand spelletjes en uiteindelijk vinden ook hun lippen elkaars contact. Een liefdevolle hartstochtelijke zoen volgt.

Jack weet nog niet wat het allemaal betekent, nu weet hij zeker dat dit waarschijnlijk een van de meest gelukzalige momenten van zijn leven is. Ik zou hier vaker willen komen, vraagt hij?

Jack, het hele park en het huisje verderop is jouw eigendom, en je bent natuurlijk ook welkom in mijn huisje.

Ik ben niet blij met wat ik gedaan heb Élie, zegt Jack. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je mijn ogen zo hebt geopend. Ik heb niets gedaan Élie, ik was alleen maar aanwezig, vaak is dat het beste wat we kunnen doen.

Jack geeft Élie een hele dikke knuffel en stapt terug naar zijn auto. Halverwege draait hij zich even om, kijkt Élie recht in de ogen, en zegt: Ik hou van je. Élie glimlacht en antwoordt met: Ik zie je en ik hou van je!

De volgende dag zet Jack op kantoor een crisisvergadering op met de mensen van het “verhuisproject”.

Zijn eerste woorden tijdens de vergadering zijn: “Is het leven niet mooi?

Hij zegt verder dat het “verhuisproject” een nieuwe naam krijgt, een nieuw karakter, met dezelfde leden en structuur. Voortaan draagt het project de naam “goed gevoel voor iedereen op het werk”. Daarmee is het doel ook meteen duidelijk zegt Jack, laat het geld van de 2e onteigening daarvoor gebruikt worden en als er meer nodig is hoor ik het graag. Jullie hebben carte blanche.

Ik zou graag willen dat u nog twee dingen regelt om het project af te sluiten. Voor het berg- en natuurreservaat “De Drie Kastelen van Eguisheim”, wil ik dat je het schenkt aan de vereniging die zich inzet voor natuurbehoud en het voor iedereen toegankelijk maakt.

Voor het huisje van de oude mensen wil ik dat u naar de eigenaresse van het andere huisje gaat en haar vraagt wie van haar goede vrienden ze daar wil laten wonen. Zodra dat duidelijk is, zet je het huisje gewoon op naam van die persoon.

Jack voelde zich vrij, verlost van ernstige verwondingen die hij meedroeg en hij is nog nooit zo gelukkig geweest in zijn leven. Op zijn werk voelde het alsof alles vanzelf in een plooi viel en hij zich minder tot minder hoefde in te spannen. Hij was erg dankbaar voor het leven.

Een paar weken later komt een collega zijn kantoor binnen, zegende dat er een probleem is voor het 2e huis. Jack kijkt bezorgd, hij had zo zijn hart gevolgd zoals Élie had gezegd, wat kon er in hemelsnaam toch misgaan? Wat is het dan, vraagt Jack? Nou we hebben de naam van de vriend die de vrouw graag in het huisje zou willen hebben. Nou wat is dan het probleem, zegt Jack, regel de papieren daar maar voor.

Het is “Jack Lage”.

#verhaal #inspiratie