Ergens rond mijn 14 jaar (1992), was ik vrij groot voor mijn leeftijd, stond ik op school in Anderlecht op een basketbalveld en ontdekte ik dat als ik een bal naar een basketbalring gooide, die er soms in ging. Ik had al een aantal sporten gedaan, waaronder voetbal, minivoetbal, zwemmen, tennis, skiën, snowboarden… en telkens merkte ik dat ik elke sport gemakkelijk kon aanleren om te kunnen deelnemen, me aanpassen aan situaties ging vrij vlot, maar ik blonk nergens in uit. Bij basketbal was het ook zo, nu had ik er om de een of andere reden meer affectie voor.
Vanaf dat moment werd mijn school rugzak groter, en mijn basketbal volgde me zowat overal. Dit alles viel samen met de briljante periode van Michael Jordan en zijn Chicago Bulls. Op dat moment bestond mijn kast voornamelijk uit merchandise pulls en t-shirts van Jordan en de Bulls. Ik was verslaafd aan basketbal en elk moment van de dag was een goed moment om te spelen. Eten in de klas om sneller te kunnen spelen tijdens speeltijd waren niet ongewoon. Hoewel ik me erg aangetrokken voelde tot basketbal als teamsport, was ik niet echt weg van de allerlei intelligente systemen die werden opgezet om een tegenstander uit te spelen.
Op die leeftijd was ik veel meer bezig met de show van het spel, dunken en blokken (dakgoten zetten voor de kenners) was waar het allemaal om draaide voor mij. Toen ik 19 was (nog net geen 20 in 1998), op de bank van het eerste team mocht spelen, waren de systemen, de financiële kant, de sfeer tussen junioren en senioren, de belangrijkste factoren die ervoor zorgden dat ik het plezier verloor en me concentreerde op mijn vrienden en vrouwelijke soulmate. Way more fun!
Toen ik 30 was, kreeg ik heimwee naar basketbal en begon ik één keer per week recreatief te basketballen in Tienen. Als er een tornooi of officiële wedstrijd was, deed ik graag mee en stelde alles in het werk om het te organiseren. Stiekem droomde ik ervan om in Tienen een veteranenteam op te richten. Dat bleek vrij moeilijk te organiseren, of ik zou alles op me moeten nemen en stoppen met spelen, wat toen niet mijn bedoeling was, want spelen had nog steeds voorrang. Op 35-jarige leeftijd heb ik me dan ingeschreven voor de veteranencompetitie in Jodoigne. Ik zou de sensaties van de jeugd weer oppakken, wist op mijn 35e nog eens te dunken in een wedstrijd en genoot met volle teugen.
Als 35-jarige (eerste jaar toegelaten bij de veteranen) spelen de meesten natuurlijk de pannen van het dak. Wedstrijden met 30-40 punten zijn niet ongewoon en een wedstrijd met 15-20 punten werd vaak als minder goede dag bestempeld. Voor het ego is dit natuurlijk ideaal, nu vrij kort na mijn 35ste ben ik aan dit avontuur begonnen en ben ik ook anders tegen basketbal aan gaan kijken. Natuurlijk zie ik nog steeds graag het dunken en blokken gebeuren, nu begon het collectief samenspelen op alle gebieden mij meer te interesseren. In de veteranencompetitie kon ik dit niet volledig terugvinden, en onder inspiratie van een super medespeler bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om op 40 jarige leeftijd weer eens in een reguliere P3 competitie te trainen. Daar was de confrontatie groot met de systemen, het hoofd altijd erbij houden, zeker in een omgeving met bijna allemaal sterspelers die van jongs af aan basketballen en voor wie het spelletje niet veel geheimen meer heeft. Ik moet toegeven, gewoon teruggaan naar de veteranencompetitie was voor mij op dat moment waarschijnlijk de makkelijkste stap geweest.
Nu was ik niet zo, mijn nieuwe levensstijl had me laten zien dat het onmogelijke, mogelijk was, als ik er maar in geloofde. En zo ging ik in een richting die velen waarschijnlijk als geseling zouden beschouwen. Ik moest me openstellen om van iedereen dingen te leren. Zowel van spelers die mijn zonen zouden kunnen zijn als van spelers die emmers ervaring hebben waar ik nooit zal komen. Ik moest op 40-jarige leeftijd dingen afleren en dingen opnieuw leren, die ik in deze sport nog nooit had ontdekt.
Het is moeilijk, niet gemakkelijk, ik zie vaak zwarte sneeuw, nu hou ik van elk moment. Elk moment leert me zoveel over mezelf en hoe ik tegen dingen aankijk, dat ik er heel dankbaar voor ben. Dank natuurlijk aan iedereen om me heen, voor het perfect op één lijn houden van de grens leren, herhalen en geduld, zodat ik op deze leerreis blijf lopen en niet afhaak. Ik weet niet waar ik ooit terecht zal komen en of ik effectief nog zoveel kan veranderen in mijn 40er jaren. Ik bewandel graag het pad, mijn intentie is om altijd een betere versie van mezelf te zijn of dat een betere speler betekent, is misschien een te egocentrische vraag. Ik probeer dus van elk moment te genieten en nodig iedereen uit om, als ze het echt voelen, soms de moeilijkere weg te kiezen, ook al lijkt de gemakkelijke weg een veel eenvoudigere keuze.
‘Als je niet bereid bent om te leren, kan niemand je helpen. Als je vastbesloten bent om te leren, kan niemand je tegenhouden.‘ – Zig Ziglar
I love this game!
#basket #basketbal #Ilovethisgame #gedreven
Recente reacties