De eerste dagen dat ik in deze wereld kwam, was het vooral voelen en observeren, tijd was van geen enkel belang. Misschien alleen als ik honger had en het geen tijd was om te eten. Vreemd dat als we geen honger hebben, we toch soms eten. We zijn geprogrammeerd om op bepaalde tijden te eten en niet wanneer we daadwerkelijk honger hebben. En op die leeftijd herinnerde ik me dat het echt hongerig was, iets wat ik later zou ontleren.
En dan na een paar maanden, jaren begin ik te bewegen. Eerst vooral stapjes zetten en ontdekken, dan merk ik al snel dat als ik van het ene punt in de huiskamer naar het andere wil, dat stappen sneller is dan kruipen.
Om op latere leeftijd naar de vrienden of vriendinnen te gaan, merk ik dat het lopen, naast het stappen, ook vrij vlot verloopt. Lopen kost wel meer energie, dus is het altijd een overweging als ik de energie wil opofferen aan de snelheid? Bij stappen is het moeilijk om ernstige verwondingen op te lopen in geval van een ongeluk, bij lopen daarentegen gaat de kans een beetje omhoog, hoewel het nog steeds normaal buiten levensgevaar blijft.
Dan komt vaak de ontdekking van de fiets, nog sneller dan lopen met minder energie. Mijn beweging is nog steeds gebaseerd op mijn energie, deze is dus de beperking van de snelheid. Hoewel bergafwaarts kan ik zeer hoge snelheden nemen en kan het levensbedreigend zijn. Gevaarlijk voor mijzelf en voor andere levende wezens. Dus ik zal regelmatig iets doden, nu als het een mens is, zal mijn leven ook aan een leiedraadje hangen, anders is er geen manier om zo’n botsing te veroorzaken.
Dit gevoel van alles sneller, blijft in ons leven door werken en verandert als jongvolwassene richting een auto. Een plek waar zoveel mogelijk wordt gezorgd dat mijn leven hoe dan ook buiten gevaar is. Zodat ik snel ergens kan komen, onderweg een hele reeks moorden kan plegen en er zelf geheel vanaf komen. Ik ben dus volledig losgekoppeld van het gevoel dat ik zelf stervende ben, wat op een fiets toch wel nog aanwezig is.
En de auto wordt dan zo traag, dat ik zelfs in een vliegtuig stap. Wat een zalig gevoel om efficiënt te leven. Is dat zo? Natuurlijk, Steven, ik kan meer doen in dezelfde tijd. Dus we gaan ervan uit dat onze tijd een prijs heeft.
De milieuvervuiling, de geluidsoverlast en de vele vogels die gedood worden op elke vliegreis zijn de prijs die ik wil betalen voor mijn snelle aankomst op mijn bestemming? De vraag is of je die prijs ergens betaalt? Wat moet ik doen om deze milieuvervuiling, geluidsoverlast en de vele gedode vogels om te zetten in iets beters? … Heel erg mooi solidair is dat!
Laten we eens kijken naar de auto, er vielen 310 dodelijke verkeersslachtoffers in Vlaanderen in 2018. Daarnaast waren er in 2018, 2.526 ernstig gewonde verkeersslachtoffers op de Vlaamse wegen en 27.372 lichtgewonden (bron https://www.statistiekvlaanderen.be/). Ook in Vlaanderen sterven jaarlijks ongeveer 5 miljoen dieren in het verkeer. Dat komt neer op 14.000 per dag of één per zes seconden (bron https://www.natuurpunt.be/).
Is mijn tijd zo belangrijk om zo’n slagveld te genereren?
Ja, maar Steven, ik dood niet.
Yep, dat is hetzelfde verhaal als; ik hou van dieren, ik hou van vlees, het is zo lekker en ik dood geen enkel dier. Yep, dat moet je me toch eens uitleggen hoe je dat doet?
Iedereen heeft wel eens een haas, kat, vogel… of wat dan ook geraakt met de auto. Is dat het waard? Het was gewoon een kat … yeah right, zolang het maar niet jouw kat is zeker?
Wat als het een mens is, of een naaste familielid? Dan is alles wat ik hierboven zeg absoluut terecht zeker. Zijn we echt die egoïstische moordenaars?
Mijn hoofd kan er echt niet overheen dat we die ’tijd’ zo belangrijk blijven vinden in het licht van de vele levende wezens die we van hun leven ontnemen. Is ons mededogen zo ver zoek of is het, zoals altijd, de schuld van de anderen? Wasn’t me…
#traag #bewust #houvanallelevendewezens
Recente reacties