Ik ben één van de mensen die sociale media zagen ontstaan, en langzaam zagen worden tot wat het nu is. In 2002 van Friendster, Myspace, Second Life, LinkedIn … tot Facebook, Twitter en alle andere die daarna ontstonden. Ik moet toegeven, ik heb er veel geprobeerd, maar kwam altijd tot de conclusie dat ze me persoonlijk niets opbrachten. Het enige waarin ze heel goed slagen is stille tijd voor mezelf, heel snel en onmerkbaar absorberen en snel voorbij laten gaan. Aangezien tijd voor mezelf vrij kostbaar is, ben ik altijd heel hard op mijn hoede geweest voor deze platforms.
Linkedin is waarschijnlijk de enige die ik nog echt gebruik en soms raadpleeg, nu is dat volledig op en voor het werk. De laatste echt zware voor mij was Facebook, waarvan mijn ervaring en afscheid hier te lezen is. Nu een dik jaar later is het dus een goed moment om eens te kijken of het een goede beslissing was.
Moeilijk te zeggen of het een goede beslissing is eigenlijk, wat ik wel kan zeggen is dat ik niets mis en er totaal geen heimwee naar heb. Ik zal waarschijnlijk wel na een jaar netjes zijn afgekickt. Natuurlijk, zoals te lezen is in mijn ervaring ermee, bracht het vanaf het begin niet wat ik ervan verwachtte. Zoals ik al zei in mijn Facebook ervaring, werd het voor mij tijd om me er niet langer door te laten afleiden en mijn tijd volledig te wijden aan echte ontmoetingen, waaraan ik altijd de voorkeur heb gegeven.
Inmiddels ben ik, waarschijnlijk omdat het universum het zo wil, regelmatig mensen tegengekomen van wie ik vroeger op Facebook prachtige familiefoto’s zag, die het bij het laatste contact moeilijker hadden dan de foto deed vermoeden. Ik zag al vrij snel dat mensen die zowel het positieve als het negatieve posten tot een zware minderheid behoren.
De meeste mensen plaatsen alleen het positieve, om dat vervolgens bij het eerste echte contact te bevestigen. Ja, bij mij is alles perfect! Als je nu die foto niet ziet, of die info niet hebt en met een meer nieuwsgierige insteek contact maakt, kon ik vaak vaststellen dat er in elk leven spijtig genoeg, leed en moeilijkere periodes aan te pas komen. Waarom praten we daar niet over? Het zou ons allemaal een gevoel van betrokkenheid geven, niet?
Natuurlijk praten we er wel over, als het andermans echte diepe shit is, om te consolideren dat het bij ons toch niet zo erg is. Wat dat betreft kijken we maar al te graag naar het nieuws. Maar als het om onder onze neus gaat, naar onze eigen feiten luisteren we liever niet. Doen liever alsof er niets aan de hand is, zetten liever een mooie foto van ons op Facebook om te laten zien hoe goed we het doen.
Dus als ik terugkijk op dit jaar, moet ik concluderen dat het me vooral een meer realistische liefdevolle kijk op het leven heeft gegeven. Ik voelde echte verbinding terug in gesprekken en niet oordelend waar ik vooral met mezelf bezig was op basis van de info die ik had gezien (en die social media mij voorschotelde).
Vandaag de dag zou ik niet weten wat ik er nog te zoeken heb. Specifiek info over een event of bedrijf misschien, nu zeer vaak zijn er wel andere manieren om die info te vinden. En als er iets is wat ik echt merk, is dat ik veel meer leer in de stille momenten met mezelf, dan in die momenten dat ik Facebook open en even scroll.
Iedereen die dit leest, zou denk ik, op een bepaald moment, net als ik, op zoek zijn naar iets beters dan de huidige manier van leven. Iets met meer gevoel, iets met meer antwoorden, iets dat waarschijnlijk groter is dan onszelf…
Sinds ik in 2014 mijn voeding veranderde, heeft het me op een rustige weg in die richting gebracht. En wees gerust, ik ben nog steeds op die weg. Een geweldige weg, het enige wat misschien een beetje raar is in vergelijking met de wegen waar ik vroeger opliep, is dat het geen einddoel heeft. Ik geef toe, ik had ook wat tijd nodig om het te accepteren.
Als levend wezen heb ik veel paden bewandeld en dingen gezocht om te begrijpen wat mijn doel hier eigenlijk is. Hoe meer en dieper ik zocht, hoe minder ik vond. En wat als er niets te begrijpen valt? Wat als er niets te zoeken is? Ik ben altijd aan het zoeken, begrijpen, doelgericht, logisch… en wat als dat niet het doel is?
Zoals Morgan Freeman in de film Lucy zei, wij mensen zijn meer bezig met het “hebben” dan met “zijn“. Dus wat als we gewoon zouden moeten “zijn”? Hoe “zijn”? De beste authentieke versie van mijzelf. Ja, maar wat is de beste authentieke versie van onszelf? Voor de één is dit naar iedereen lachen en hallo zeggen, voor de ander is het in een elektrische auto rijden, voor nog andere is het zo weinig mogelijk afval creëren… ieder staat waarschijnlijk op dezelfde weg, nu gewoon op een andere locatie, waar hij of zij op dat moment moet zijn.
Ik reis op die weg, eerst beïnvloed door wat ik op mijn weg tegenkwam, wat ik natuurlijk aanvoelde, wat ik begon te ontdekken en ook bepaalde standpunten waarin ik me verdiepte zoals het boeddhisme of de levenswijze van Gandhi. Tot vorig jaar, wanneer ik de echte betekenis van yoga ontdekte (niet de lenige poses, zoals vaak in het Westen wordt aangenomen).
Via het “video-op-aanvraag” platform Jupiter Films, dat leuke alternatieve inspirerende films voorsteld, kwam ik op de film “Yogananda”. Het zette mij aan om het boek “Autobiografie van een Yogi – Paramahansa Yogananda (978-90-202-0758-3)” te lezen, gevolgd door het boek “Kiya Yoga – Hariharananda Paramahamsa (90-807988-1-9)”. Het woord yoga betekent eenheid, evenwicht of balans vooral tussen lichaam en geest, actie en rust, inspanning en ontspanning,… en zo kwam ik dan ook in contact met de Yamas en Niyamas.
De Yama’s en Niyama’s zijn de fundamenten van de yoga-gedachte en levenswijze. Na het lezen van het boek “The Yamas & Niyamas – Exploring Yoga’s Ethical Practice” van Deborah Adele, kon ik besluiten dat er echt veel (zo niet alle) dingen zijn die verband houden met de manier waarop ik mijn leven leef en de manier waarop ik op mijn weg wandel. Dus persoonlijk geloof ik dat de Yamas en Niyamas een goede gids kunnen zijn om ervoor te zorgen dat ik de ideale richting aanneem om de beste authentieke versie van mezelf te “zijn”.
De eerste vijf juwelen worden Yamas genoemd, een Sanskriet woord dat letterlijk vertaald wordt als het woord “onthouding”. Deze 5 Yama’s zijn geweldloos, waarheidsgetrouw, niet stelen, niet overtreden en niet bezitten. De laatste vijf juwelen worden de Niyama’s genoemd, of “observaties”. Deze 5 Niyama’s zijn puurheid, tevredenheid, zelfdiscipline, zelfstudie en overgave.
Natuurlijk raad ik het boek echt aan om er meer over te leren, nu hier een zeer korte uitleg over wat de Yama’s en Niyama’s betekenen.
Geweldloosheid: Geweldloosheid is een standpunt over de juiste relatie met anderen en met zichzelf dat noch opoffering, noch zelfopoffering is. Het is de leer die ons ertoe brengt om samen te leven, de goederen te delen en te doen wat we willen – zonder anderen of onszelf te schaden.
Waarachtigheid: We kunnen deze uitspraak waarderen als we beginnen te oefenen met het spreken van onze waarheid zonder anderen te schaden. Als partners, waarachtigheid stopt geweldloosheid, terwijl geweldloosheid voorkomt dat waarheidsgetrouwheid een bruut wapen wordt. Als ze perfect samen dansen, creëren ze een spectaculair gezicht. De eenheid is niets minder dan diepe liefde in zijn volheid.
Niet stelen: Vaak leidt onze ontevredenheid met onszelf en ons leven ons naar buiten, met de neiging om te stelen wat niet het onze is. We stelen van de aarde, we stelen van anderen, en we stelen van onszelf.
Niet-overschrijden: Wat je ook gelooft over het Goddelijke, dit principe impliceert een bewustzijn van heiligheid in al onze acties en een aandacht voor elk moment dat zich beweegt in ons in een houding van heiligheid. Vanuit deze plaats van heiligheid wordt de grens bepaald om het overschrijden te verlaten en binnen de grenzen van genoeg te leven.
Niet bezit: Het herinnert ons eraan dat het vasthouden aan mensen en materiële voorwerpen ons alleen al zwaar weegt en het leven zwaar en teleurstellende ervaring maakt. Als we oefenen in het loslaten, bewegen we ons in de richting van vrijheid en een levensvreugde die expansief en fris is.
Zuiverheid: is een uitnodiging aan onze lichamen, onze houding, en onze acties. Het vraagt ons om te handelen zodat we meer beschikbaar zijn voor de kwaliteiten in het leven.
Tevredenheid: Al de dingen die we doen om onszelf ten volle te laten gaan, staan eigenlijk onze eigen tevredenheid en welzijn in de weg. Tevredenheid kan alleen worden gevonden in acceptatie en waardering van wat er nu is.
Zelfdiscipline: is een leidraad om doelgericht te zoeken naar het herbevestigen van je eigen karakter en het vraagt: “Is het mogelijk? Vertrouw je op de warmte? Kun je vertrouwen op het pad van de verandering zelf?
Zelfstudie: Zelfstudie vraagt ons te kijken naar de verhalen die we onszelf vertellen over onszelf en beseffen dat deze verhalen de realiteit van ons leven zijn. Uiteindelijk nodigt deze doctrine ons uit om het valse en het beperken van het zelfbeeld dat ons ego ons heeft opgedrongen en te weten wat de waarheid van ons Goddelijke Zelf is.
Overgave: herinnert ons eraan dat het leven weet wat best is voor ons. Rauwe toewijding, vertrouwen en actieve betrokkenheid, kunnen we elk moment ontvangen met een open hart. In plaats van stroomopwaarts te peddelen, is overgave een uitnodiging om mee te gaan met de onderliggende stroom, geniet van de rit en neem het standpunt in.
Andere liefdevolle citaten uit het boek:
“Bijvoorbeeld, als iemands moeder is overleden, en we verschuiven het gesprek naar ons verhaal van het verlies van onze eigen moeder maken we de situatie over ons, in plaats van aanwezig te zijn voor de andere persoon.“
“Het is eigenlijk over plezier en genot in zijn volledige ervaring. Zijn vragen voor ons: “Eet je het voedsel, of eet het voedsel u? Bent u het die de activiteit doet, of is het de activiteit die u doet? Kunt u genieten van plezier zonder overdaad? Bij het beantwoorden van deze vragen, moeten we kunnen onderscheiden wat het lichaam nodig heeft. We moeten in staat zijn om onderscheid te maken tussen wat de lichaamsbehoeften in het moment is en het verhaal dat onze geest ons vertelt. (weet je, ik heb persoonlijk opgemerkt dat suiker, zout en cafeïne meer mentale verhalen vertellen dan sla!)”
“Er is een Chinees spreekwoord dat zegt: “Mensen in het Westen, zijn altijd klaar om te leven.” Er is een opmerkelijke waarheid voor dit spreekwoord. Als we klein zijn kunnen we niet wachten om op te groeien, als we groot zijn kunnen we niet wachten om het huis uit te komen, dan kunnen we niet wachten om door de universiteit te gaan en een baan te krijgen, dan kunnen we niet wachten tot onze vakanties en uiteindelijk kunnen we niet wachten om met pensioen te gaan. Zoals het Chinese spreekwoord zegt, we leven nooit echt, we wachten gewoon.”
“Ik word herinnerd aan de wijsheid van een 116 jaar oude man, die op de vraag naar het geheim van zijn lange levensduur antwoordde, “Als het regent, laat ik het toe.””
Voor iemand die niet weet waar te beginnen, kan het lezen van de Yama’s en Niyama’s en ze stap per stap toepassen, elk op zijn ritme, de perfecte stap zijn om op de weg van de best authentieke versie van zichzelf te bewandelen.
Voor iemand die denkt aan het starten van een groentetuin, neem ik aan dat er een tuin is. Deze post gaat niet over het maken van een moestuin in bloempotten of grote containers waar ik geen ervaring mee heb, dit gaat over het direct in de grond planten.
Een groentetuin is vooral bedoeld voor groenten (eventueel wat fruit) en kruiden. Wat me meteen opviel met mijn beperkte ervaring, is dat fruit echt het makkelijkste is. Als je een boom of struik plant, zorg er dan voor dat het onkruid het niet overneemt en je zult vrij snel goede resultaten zien. Zie ook dat de tuin gezond en biologisch gediversifieerd is, wat ervoor zorgt dat ziekte aan fruit minder vaak voorkomt. Gezien de menselijke aantrekkingskracht voor gemakkelijke oplossingen, zou fruit het beste voedsel voor de mens zijn en gemaakt van de natuur?
Voor de meeste groenten en kruiden (en ook voor fruit) is het aan te raden om in normale aarde te beginnen. Dus niet overwoekerd met gras of ander leven. Mijn eerste vierkantje was dus, omspitten maar die grond. Doe dat vooral niet! Het is vermoeiend, hard werken en niet zo goed voor de bodem om al die lagen volledig om te gooien. Er is een veel gezonder en eenvoudigere oplossing.
Eerst moet ik misschien voor iets anders waarschuwen, als je een groentetuin begint zijn er 2 dingen die je moet leren als je er nog niet mee om kunt gaan, anders is het niet compatibel met de eenvoudige gezonde groentetuin.
Geduld (dat heb ik vaak niet in deze moderne samenleving en daarom doe ik allerlei uitvindingen die tegen de natuur ingaan om het toch sneller te laten gaan).
Niet bang voor dieren (oh maar ik ben wel niet bang voor dieren, ik heb zelf een hond en een kat dus geen probleem. De eerste regenworm die ik zie spring ik wel op het dak. Wees dus niet bang voor de dieren, ze zijn hier net als wij om te doen waar ze goed in zijn en hebben zeer zelden negatieve bedoelingen met ons, en als ze dat wel hebben, is er vaak een andere achterliggende reden die we wel of niet weten).
Dan testen we dat geduld meteen in de eerste stap voor een veel gezondere en eenvoudigere oplossing. Het beste is om rond oktober te beginnen met een groentetuin. U pakt dan groot donker karton (idealiter geen tekst of andere chemicaliën erop), typisch van een grote kartonnen doos, snijdt het open en bedekt de grond waar u een moestuin wilt aanleggen. Idealiter wilt u ervoor zorgen dat de zon een groot deel van de dag in uw moestuin aanwezig is. Leg er dan stenen op zodat het karton goed tegen de grond blijft liggen en niet bij de eerste wind wegvliegt. Dat is het, simpel, niet?
Dan is het 6 maanden wachten, om tegen maart van het volgende jaar geabsorbeerd karton te vinden. Als er nog karton over is, kun je het weghalen. Normaal gesproken kom je in contact met een pure aardbodem en waarschijnlijk veel dieren eronder. Dit is ideaal, hoe gezonder de grond, hoe meer dieren. Op een sla vol met pesticiden gaan de dieren niet op, daar is een reden voor. Gezonde grond, net als een gezonde tuin is veel dieren.
Maart is het ideale moment om de rest van het gras op het gazon voor het eerst af te rijden. Gooi het zo snel mogelijk op de grond van de groentetuin om het te bedekken. Een overdekte grond droogt niet uit, houdt veel leven in zich en zorgt ervoor dat er maar weinig onkruid op groeit.
Dan ben ik in principe vanaf april klaar om hier zaden of planten te planten. Met planten is het bijna gegarandeerd succes, met zaden is het wat meer zoeken. In een van de volgende posts zal ik mijn ervaring met het planten van zaden verduidelijken en waarom ik een serre heb gekocht.
Ik denk dat ieder levend mens zich op een gegeven moment afvraagt wat zijn reden van bestaan is. Soms wordt er openlijk naar gezocht, soms wordt het genegeerd uit angst voor wat het aan de oppervlakte brengt, en soms komen we er gewoon op natuurlijke wijze mee in aanraking. Ik volg de vraag naar het doel van het leven nu al meer dan 40 jaar en ik ben er helemaal niet zeker van of er een duidelijk antwoord op is. Ik geloof dat we op een of ander moment ons eigen doel creëren en ik denk dat, dat een goede zaak is.
Wat me vrij duidelijk lijkt, is dat als je eenmaal geboren bent, de dood op een bepaald moment in de toekomst onvermijdelijk is. Dus als fysiek lichaam lijkt het doel slechts tijdelijk te zijn. Ik heb een verbazingwekkende hoeveelheid sensoren ontvangen en ze laten me toe om een uitstekend leven te leiden. Wat er met mij gebeurde was dat ik volledig los kwam te staan van deze sensoren en niets meer opmerkte. Ook ben ik van jongs af aan in aanraking geweest met allerlei vormen van materialisme die mij als een must worden gepresenteerd: een goed betaalde baan, een mooi huis, een mooie tuin, mooi meubilair, mooie auto, mooie kleren, leuke gadgets… en als ik dat allemaal heb, kom ik al snel tot de conclusie dat, dat niet het antwoord is. Gelukkig kwam ik na 35 jaar weer in contact met mijn sensoren om het te ontdekken.
Sinds deze ontdekking in 2014, is wat me vooral uit mijn bed haalt: “Wees gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie, voor elk levend wezen op aarde en wees de verandering die ik wil zien in alle aspecten van de wereld“. Ik geloof dat we allemaal zeer medelevende mensen zijn, we geraken door al onze afleidingen er soms echt gewoon volledig losgekoppeld van. Je kunt mensen niet veranderen, je kunt van ze houden en je kunt ze je liefde laten zien. Ik hou van het gezegde “We zijn allemaal hier op aarde om anderen te helpen, waarvoor de anderen hier in hemelsnaam zijn, ik weet het niet“. – W.H. Auden. Er zit veel wijsheid in en waarschijnlijk een goed uitgangspunt voor ieder mens op aarde om het doel van het leven te vinden.
Met de familie (vrouw en kinderen) spelen we vaak kleine spelletjes rond dit bewustzijn.
Zo speelden we ooit een spel met 4 vragen:
Wat zou je, denken over of in verband met welke activiteit zie je iets om later te worden?
Wat maakt je gelukkig?
Wat zou je doen als alles kon?
Op wie ben je jaloers?
Het is dan de bedoeling dat iedereen het antwoord op deze vragen vindt en dat ze dan in de groep met een luisterend oor besproken kunnen worden. Een persoonlijke bijdrage van iedereen zonder anderen te beroordelen, er is geen goed of slecht.
Een ander spel, was om je 2 handen op een blad papier te tekenen en in de 10 vingers te schrijven “Waar denk ik dat ik goed in ben?“.
Het idee hier is dat iedereen zijn antwoorden op deze vragen vindt en dat ze dan in de groep met een luisterend oor besproken kunnen worden. Een persoonlijke bijdrage van iedereen zonder anderen te beoordelen, er is geen goed of slecht.
Het bespreken hiervan in de groep bracht me bijvoorbeeld tot de constatering dat het compromis dat ik vind, niet altijd wederzijds is. Een mooi kader om dit te kunnen bespreken.
Toen ik met een dierbare vriend over deze spelletjes sprak, bracht hij mij ook op Ikigai (生き甲斐), een Japanse term die “een reden van bestaan” betekent. Het woord bestaat uit ‘Iki‘ (leven) en ‘gai‘ (reden). Het woord verwijst naar het hebben van een richting of doel in het leven, dat het leven de moeite waard maakt, en waar een individu spontaan en bereidwillig acties onderneemt die hem voldoening en een gevoel van zingeving aan het leven geven.
Met wat ik heb kunnen vinden wordt Ikigai in de westerse maatschappij vaak simpel voorgesteld door het Andres Zuzunaga Venn diagram dat is gebaseerd op 4 vragen die voor mij eigenlijk heel gemakkelijk te beantwoorden waren met de antwoorden die ik had van de spelletjes die we in het gezin speelden.
Wat vind ik leuk?
Waar ben ik goed in?
Waar kan ik voor betaald worden?
Wat heeft de wereld nodig?
Als dat in een diagram wordt gezet, kun je duidelijk de richting zien, in lijn met je eigen ik, is het makkelijker om in vrede te leven en beslissingen te nemen over een toekomst.
Ik ga niet zeggen dat het alles beantwoordt, natuurlijk blijf ik mijn “Wees gewoon de beste versie van mezelf op elk moment, in elke situatie, voor elk levend wezen op aarde en wees de verandering die ik wil zien in alle aspecten van de wereld” volgen, nu ik weet dat dit diagram mijn levensreis aangenamer maakt en me nog een reden geeft om ’s morgens uit bed te komen.
Ik maakte waarschijnlijk deel uit van een van de laatste generaties die zonder al te veel schermen opgroeiden. Toen ik begon te werken, kreeg ik mijn eerste mobiele telefoon. Het klonk geweldig, ik zou de hele tijd bereikbaar zijn. Met die start ontwikkelden schermen zich tot zeer zware hersenstimulatie producten, verslavend speelgoed en vooral om de lege momenten in te vullen die vroeger de momenten waren waarop grote leuke ideeën ontstonden. Als ik deze schermen vandaag de dag zie, lijkt het alsof ze zo hard deel uitmaken van het leven dat mensen zonder hen, in paniek zouden kunnen raken. In feite ben ik erg bang voor mijn kinderen en hun potentiële afhankelijkheid van schermen in de toekomst. Het maakt me bang als ik mensen zie lopen met de kinderwagen of met de hond, en tegelijkertijd aan de telefoon. Echt waar? Niet voor een seconde zonder telefoon?
Ik ben altijd sceptisch geweest tegenover technologie, ik dacht dat het grote uitvindingen waren, nu als ze me niet van dienst waren, zouden ze niet nuttig zijn in mijn ogen. Wat is van dienst zijn? Dat kan natuurlijk op verschillende manieren worden geïnterpreteerd…
Het feit dat ik ergens naartoe kan bellen, leek me niet erg nuttig. Er is de e-mail en sms, dus de mogelijkheid om contact op te nemen met iemand om een afspraak te maken, zonder tijdsdruk, leek me veel nuttiger. Aangezien ik een telefoon heb, moet ik altijd verbonden zijn. Hoe helpt het me als ik altijd verbonden ben? Dat doet het niet, dus daar houdt het voor mij op. Ik zal verbonden zijn als het me dient en wanneer ik kies.
Als ik op de bus wacht, niet met mensen om me heen praat, niet dat moment van rust neem, niet zie wat er gebeurt en gewoon achter mijn scherm ga zitten, is dat in mijn voordeel?
Als ik verslaafd zou zijn aan mijn scherm zou ik zeggen, natuurlijk helpt het me, het vult de lege momenten, ik kan niet zonder… Is dat geen teken van een gevaarlijke verslaving? Voor mij wel. Mijn veranderende eetgewoonten hebben me dit alles doen inzien en ik heb er absoluut afstand van genomen.
Mijn telefoon is er goed voor;
Bellen of contact opnemen met iemand en ideaal om deze daarna te ontmoeten.
Een kalender, om mijn geest te bevrijden van de dingen die ik misschien moet doen om in deze multitasking wereld te leven.
Het maken van wat interessante aantekeningen in plaats van dit te doen op het kleine papieren notitieboekje.
Een camera om mooie momenten vast te leggen op een moment dat het goed voelt.
En sinds kort ook een zoektocht naar een locatie, al moet ik zeggen dat ik nog steeds liever de mensen in de buurt om een routebeschrijving vraag.
Wanneer deze handige technologie voor de bovengenoemde taken (en waarschijnlijk ook andere die ik vergeten ben) een gevaarlijke richting opgaat, tegen mijn normale gedrag in, dan gebruik ik die technologie niet.
Soms is het voor als ik me verveel, als ik eenzaam ben, als ik verlegen ben, als ik geïrriteerd ben… Ik duik gewoon met mijn hoofd in het scherm, zoek naar grappige dingen, lach en alles is opgelost. Ik herinner me dat mensen hier ook sigaretten voor gebruiken. Is dit beter? Voor de lichamelijke gezondheid waarschijnlijk, voor de geestelijke gezondheid, niet zo zeker.
Nu, kijkend naar hoe het me dient, moet ik tot een trieste conclusie komen;
Het moment dat mijn creativiteit het beste zou werken is als ik me verveel.
Ik zoek naar vrienden of de gemeenschap als ik eenzaam ben.
Ik zou dingen uitproberen om meer zelfvertrouwen te krijgen, over mezelf te leren en minder verlegen te zijn.
Ik zou een situatie onder ogen zien en proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan als ik me slecht voel.
…
Het is geweldig dat de telefoon de oplossing is voor dit alles, nietwaar?
Is het echt de oplossing?
En als dat zo is, betekent het dat ik niet zonder kan leven. Ik ken een aantal merken die van dat idee houden en het sterk aanmoedigen. Ze geven zelfs miljarden om dit speelgoed zo te maken.
Ik hou niet van dat idee, als het zo gaat, betekent het voor mij een leven zonder technologie. Als het mijn leven echt makkelijker kan maken, zal ik het gebruiken, zo niet, dan heb ik er geen interesse in.
Dit is interessant en je weet niet hoe je moet beginnen?
Welke concrete stappen om van de telefoonverslaving af te komen, van makkelijk naar misschien wel meer uitdagend. Als ze allemaal makkelijk zijn, is er waarschijnlijk geen verslaving, geweldig!
Alleen applicaties op mijn telefoon die mijn leven echt makkelijker en beter maken.
Schakel alle meldingen uit, naast het bellen (en sms’en).
Maak speciale tijd in de dag (bijvoorbeeld 2 keer), week… om te controleren op meldingen in de applicaties. Ik beslis wanneer te controleren, niet de telefoon die meldingen in mijn gezicht duwt.
Maak alleen verbinding met wifi of mobiele data wanneer ik beslis, anders laat ik het uitstaan. Mijn batterij houdt van mij, mijn mobiele netwerkprovider zal verplicht zijn om mij iets minder te factureren.
Zet de telefoon een tijdje helemaal uit, minstens 2 uur voor het slapen gaan en meer als ik kan. Ik vertrouw erop dat het echte nieuws dat naar mij toe zal moeten komen, zijn weg naar mij zal vinden.
Nu, deze schermen zijn ontworpen om het leven zo zwaar op te vullen, dat het leven voorbij gaat zonder dat het wordt gerealiseerd. Het is een keuze, op zoek naar een scherm of het leven?
Leef vrij, geniet van het leven, laat de technologie je dienen en zo niet, laat het waar het is.
Recente reacties