In wat ik mijn vorige leven zou kunnen noemen, was ik onbewust geobsedeerd door materiaal en bezittingen. Het waren mijn kleren, mijn speelgoed, mijn eten, mijn motor, mijn auto, mijn huis… en het was niet altijd gemakkelijk om te delen, als dat al mogelijk was.
Ik was er zo aan gehecht dat ik er alles aan zou doen om ze zo lang mogelijk in mijn bezit te houden. Ik zou dingen op speciale plaatsen zetten, zodat ik er zeker van was dat niet veel mensen ze zouden vinden. Ik kocht sloten die, zelfs met gespecialiseerd gereedschap, zeer lang duurde om geopend te kunnen worden. Ik zou een maniak van alarmsystemen zijn en geen enkele verzekering zou goed genoeg zijn om ervoor te zorgen dat ik niets zou verliezen.
Het zou me veel geld kosten om de apparatuur en bezittingen te kopen, nog meer om ze te verzekeren, en de angst om ze op een bepaald moment te verliezen zou moeilijk zijn om mee te leven. Waarom zou het moeilijk zijn om mee te leven? Waarom kan ik het niet gewoon laten gaan en het accepteren? Vrijheid? Onthechting van materiaal en bezittingen?
Als ik er vandaag op terugkijk, lijkt het allemaal te maken te hebben met mijn energieniveau. Vroeger gooide ik dood, kunstmatig en energieloos voedsel in mezelf. Hoe kan ik verwachten positieve dingen te voelen met zulk afval in mijn lichaam? Ik voelde helemaal niets, het was alsof de wereld steeds tegen me was. Ik was, wat ik had, en ik moest dat allemaal beschermen, anders zou ik niets meer zijn (dacht ik onbewust). Het feit dat ik op een dag zou sterven en dat er op een dag geen enkele link tussen mij en de bezittingen zou zijn, ontging me volledig.
Toen ik mijn eetgewoonten begon te veranderen zoals ik hier beschrijf, voelde het echt alsof ik nieuwe energie in mijn lichaam gooide. Het voelde alsof mijn lichaam synchroon liep en een verbinding met de natuur vond. In mijn ogen zou het een normaal fenomeen kunnen zijn als ik groenten en fruit eet die de natuur ons geeft…. Ik begon te genieten van een nieuw soort vrijheid die ik nog nooit eerder had ervaren. Ik was wie ik was en daar heb ik niets anders voor nodig.
Mijn kleren zijn gewoon dingen die ik gebruik om mezelf te bedekken (zoals cultureel bepaald waar ik op aarde woon). Ik hield alleen die waar ik me echt goed in voelde, wist dat het fair-trade handel was en het liefst met berichten erop die ik steun. Niets, heeft meer te maken met merken die ik zo hard denk echt nodig te hebben, anders ben ik een mislukking zoals ik vroeger dacht. Als ik ze allemaal zou verliezen, zou het een goed moment zijn voor een schoonmaakbeurt. De enige uitzonderingen voor mij persoonlijk zijn mijn sportkleding, Burton (hoewel ze wat ethische en fairtrade artikelen hebben) voor snowboard en Nike voor mijn basketbalschoenen. De rest koop ik alleen wat ik nodig heb, idealiter lokaal, ethisch, fairtrade en van natuurlijke materialen.
Mijn speelgoed, is gewoon speelgoed. Het is de manier waarop ik over ze denk die ze maakt wat ze zijn. Als ik de denk- en emotionele kant wegneem, zijn ze gewoon vervangbaar speelgoed.
Mijn motor(s), was zeker een deel van het speelgoed, nu gezien de grootte en de waarde ervan, heb ik het altijd als iets bijzonders beschouwd. Ik heb genoten en geniet nog steeds van het rijden op de motor. Het gevoel is zo bijzonder en het is één van die dingen die boven de normale natuurlijke gevoelen staan. Het is kunstmatig en de prijs die ik moet betalen voor de sensatie maakt het vandaag de dag minder aantrekkelijk voor mij.
Ik heb vandaag ook sensaties vanuit een natuurlijk oogpunt, die veel sterker zijn dan rijden met de motor. Het enige wat er onvervangbaar aan is, zijn de super momenten die we samen met onze vrienden hebben doorgebracht met de motor. Nu vandaag realiseer ik me beter dan ooit tevoren dat de motor daarvoor geen must is, nu vroeger hielp het.
Mijn auto, is gewoon een object om me wat sneller van het ene naar het andere punt te verplaatsen. Is het nodig dat mijn leven zo snel gaat? Soms wel, soms niet, meestal weet ik het gewoon niet.
Mijn huis is de plek waar de familie is en waar ik probeer een verdere band met de natuur op te bouwen. Ik vind het geweldig daar met de familie, nu ben ik er zeker van dat we een huis kunnen creëren op een andere locatie, net als vele anderen mensen en wat vrij standaard is bij de dieren.
Mijn eten is erg kostbaar voor mij en ik ben zeer dankbaar voor de energie die het me geeft. Ik hou van eten, ik hou net zoveel van eten als mijn lichaam me zegt dat het nodig heeft. Iets wat volledig is veranderd is dat het ook een plezier is om het te delen of zelfs te maken voor iemand anders. Dit was iets heel moeilijks, het delen van dingen waar ik naar verlangde (verslaafd) en waarvoor ik niet de energie had om ze zelf te maken.
Alles is tijdelijk in het leven, het is bewegende energie, niets is van mij en in alles vinden we de schoonheid van de natuur die ons alles geeft wat we nodig hebben.
Als mens zijn we erin geslaagd om negatieve energieën uit de natuur te creëren en we zijn gespecialiseerd in het maken van ons verlangen naar deze negatieve energieën.
Het veranderen van mijn inname van energie via andere voedingsmiddelen (groenten en fruit) heeft me dat doen beseffen en langzaam en zeker van mijn slechte energie ontdaan.
Vanaf dat moment ben ik ook door het leven gegaan met een visie op delen, in plaats van een visie op het hebben en zeker ook het loslaten ervan.
Leo Babauta schreef erover als: “Stel je je huis voor, vol rommel, vol met bezittingen… en stel je nu de meeste van die bezittingen voor die wegdrijven. Je blijft achter met een veel minder rommelige ruimte, een woonkamer met slechts een paar mooie spullen die je liefhebt en gebruikt. Het is leuk, om de rust van een ruimte te hebben die niet bezaaid is met een veelheid aan bezittingen. Dit is het beeld dat je in je hoofd moet hebben als je overweegt om bezittingen los te laten… omdat het moeilijk kan zijn om dingen los te laten.”
Hij gaat verder: “Loslaten gaat over het realiseren dat we ergens aan gehecht zijn, meestal door angst of verlangen. We denken dat als we iets loslaten, we iets belangrijks verliezen. Maar in werkelijkheid winnen we ook iets door los te laten – door het opgeven van waardevolle bezittingen winnen we ruimte, gemoedsrust, tijd, geld (het kost veel om veel te bezitten).”
Leo Babauta schreef ook dit over loslaten:
Laten we eens kijken hoe we de redenen die we aan bezittingen vasthouden kunnen loslaten:
Sentimenteel: De waarheid is, dat noch onze liefde voor de persoon, noch hun liefde voor ons, noch onze herinneringen, in het bezit zijn. De liefde is in ons, en zo ook de herinneringen. Het loslaten van het bezit betekent niet dat we de liefde of de herinneringen verliezen. Misschien helpt een digitale foto ons te herinneren – neem wat kiekjes, upload ze naar Picasa of Flickr of iCloud of zoiets, en je hebt altijd de herinneringen. Concentreer je dan op het geven van liefde aan je dierbaren.
Beveiliging: In werkelijkheid maken bezittingen ons niet veiliger – ze geven alleen de illusie van veiligheid. Als je meer dingen om je heen hebt, is het niet waarschijnlijker dat je moeilijke financiële tijden zult overleven. In feite maakt het kopen ervan de kans groter dat je moeilijke tijden zult doorstaan, omdat je jezelf in de schulden steekt. Ook zult u het bijna zeker niet nodig hebben op een dag. Ik heb me van duizenden dingen ontdaan en ik heb er nog nooit spijt van gehad. Als je het echt nodig hebt op een dag (je zult het niet nodig hebben), kun je het altijd lenen, of het in het ergste geval weer kopen.
Uitstel: In plaats van na te denken over de hele berg rommel die je moet wegwerken (en eerlijk gezegd kun je op dit moment niet alle rommel wegwerken), concentreer je op wat je in de komende 5 minuten kunt doen. Dat is klein genoeg dat het niet overweldigend is – neem gewoon een stap. En dan nog een.
Angst voor verspilling: Het is niet verkwistend om iets aan iemand anders te geven – het is verkwistend om het niet aan iemand anders te geven als je het niet gebruikt. En de verspilling komt niet van het weggooien van iets – de verspilling kwam in het verleden, toen je het in de eerste plaats kocht.
Als je overweegt om iets los te laten, vraag jezelf dan af: “Als ik dit niet had, hoeveel zou ik dan betalen om het te krijgen?” Meestal is het antwoord niets. En je kunt iets loslaten dat voor jou niets waard is, om de veel waardevollere rust te krijgen van een opgeruimde ruimte.
Bron: https://zenhabits.net/letgo-possessions/
#groenten #fruit #vrijheid #minimalisme #LeoBabauta #zenhabits
Recente reacties