Eén van de meest gestelde vragen aan iemand die geen vlees eet is: “Waar haal je je proteïne vandaan, want geen proteïne, geen spieren?“. Dat is ook wat ik in het verleden heb geleerd over vlees en spieren, en zou ook mijn vraag zijn geweest. Nou, de gorilla, giraffe, olifant…eten ook geen vlees, dus op de een of andere manier kan ik zeggen dat ze spieren hebben zonder vlees te eten. Er is toch blijkbaar wel een manier?
Wat was mijn ervaring?
Snelle conclusie, en mijn eerste confrontatie, zoals hier te lezen is, bevestigde dat mijn spieren weggaan, of ik heb tenminste niet zoveel spieren als voorheen.
Moet ik hieruit concluderen dat ik geen spieren kan hebben met plantaardige voeding? Dat zou een beetje een snelle en makkelijke beslissing zijn. Wat is mijn verklaring hiervoor?
Eerst mijn feiten, hoeveel spieren had ik voor 2014? Dat is natuurlijk moeilijk te meten. Als ik bijvoorbeeld op mijn activiteitenniveau zou voortgaan om mijn spieren te vergelijken, zou ik vandaag de dag op een niveau zitten tussen mijn 15 jaar (welk niveau waarschijnlijk te hoog is omdat ik vroeger bijna elke dag minstens een uur basketbal deed) en mijn 20 jaar (welk niveau waarschijnlijk te laag is, sinds ik 2 basketbaltrainingen per week had en soms een wedstrijd). Nergens in mijn 20er of begin 30er jaren heb ik dit activiteitsniveau weer kunnen oppakken. Vanuit dat oogpunt kan dus gezegd worden dat ik nu meer spieren zou hebben.
Het activiteitenniveau dat vandaag de dag zo hoog is, op een leeftijd waarop veel mensen de meeste activiteiten naast zich neer moeten leggen, is een van de meest aantrekkelijke dingen van deze levensstijl. Nu terug naar de spieren, heb ik nu meer spieren, nee, ik denk het niet. Ik heb wel andere spieren die veel soepeler zijn en me mijn veel hogere activiteitsniveau toestaan (basketbal, wandelen, yoga, fietsen, wandelen, zwemmen, gewoon plezier met de kinderen…) op dit moment.
Natuurlijk is er één specifieke referentie waarin ik besluit dat een deel van mijn kracht spieren om te springen weg zijn, het dunken in basketball (wat puur sprongkracht is).
Vanaf mijn 15 tot mijn 20 jaar heb ik momenten gehad waarop ik vrij gemakkelijk en soepel kan dunken. Nu, zoals ik al zei, was ik op die leeftijd bijna 100% met basketbal bezig, had ik altijd een basketbal in mijn zak waar ik ook naartoe zou gaan, en elke kans was goed om te spelen. Mijn voeding kreeg toen totaal geen aandacht.
Toen ik 30 jaar oud was, begon ik weer met basketbal, één keer per week in combinatie met zwemmen en twee keer per week hardlopen. Ik verhoogde mijn activiteitenniveau. Ik was toen erg gevoelig voor blessures. Nu is mijn referentie van terug dunken uit 2012, ik was 34 jaar oud, speelde twee keer per week basketbal (op veteranen niveau), zwom en liep daarnaast nog steeds, en was in staat om gedurende een korte periode (een paar maanden) terug te dunken. Zelfs één keer in een competitie match. Het is iets wat ik niet heb kunnen herhalen na die korte periode in 2012, tot 2014, toen dit plantaardige avontuur begon.
Wat is mijn conclusie?
Ik weet niet of ik, als een 1m85 lange basketbalspeler, gemaakt ben om spieren te ontwikkelen om te dunken. Wat ik wel geloof is dat de natuur me alles biedt wat ik nodig heb. Dus als dit op een bepaald moment in mijn leven blijkt te zijn wat ik nodig heb, heb ik er het volste vertrouwen in dat de natuur en het leven me dat zullen bieden.
Toen ik een jaar geleden begon te kijken welke voeding mij de meeste spieren zou geven, kwam ik tot een leuke constatatie door een gesprek met een vriend die ook in die richting aan het experimenteren is.
Toen ik hem de vraag stelde wat het beste werkt voor de spieren, was zijn antwoord: ‘je moet bewegen en trainen om spieren te creëren, ze worden niet gemaakt door eten of gewoon op de bank zitten wachten tot ze komen‘.
Voor hem was het waarschijnlijk een eenvoudig normaal antwoord, voor mij bracht het veel duidelijkheid in het feit dat de natuur mij geeft wat ik nodig heb. Als ik iets veel doe, zal de natuur er alles aan doen om er te trachten mee om te gaan. Ik denk dat we soms heel hard misbruik maken van ons lichaam, en het doet er alles aan om er het beste van te maken. Zou het niet zo kunnen zijn dat ik door het opbouwen en trainen de natuur informatie geeft over wat ik nodig heb?
Geleidelijk aan begon ik steeds intensiever te trainen en ik merkte inderdaad dat de spieren langzaam terugkwamen. Kan ik terug dunken? Nee, helemaal niet, zeer verre van zelf! Nu sta ik open voor een experiment, waarbij ik mijn voeding aanpas aan mijn hongergevoel dat ook samenhangt met mijn trainingsintensiteit op een bepaalde dag. Zo probeer ik er bijvoorbeeld voor te zorgen dat ik voldoende gezonde vetten en peulvruchten in mijn voeding heb om op een zeer geleidelijke manier spieren op te bouwen.
Hoeveel eet ik ervan? De hoeveelheid die ik voel is acceptabel voor mijn lichaam. Ik gebruik zelden een blender voor dat voedsel. Omdat ik het gevoel heb dat ik met het voedsel uit de blender geen verbinding heb met mijn lichaam en heel snel te veel zal eten. Nu kan het nodig zijn om snel meer spieren te creëren, nu heeft geduld ook een plaats gevonden in mijn leven.
Ik denk dat als ik nu op alles terug kijk, ik niet zoveel spieren heb gehad als ik durf te geloven. Ik denk dat er nogal wat vet in de buurt was dat de spieren een groter uiterlijk gaf, of het echt bruikbare spierkracht was, dat is moeilijk te beoordelen. Om in 2012 terug te kunnen dunken weet ik, dat ik super hard moest trainen op mijn benen en niet meer dan 78 kg mocht wegen.
Vandaag weeg ik ongeveer 72kg, dus het is een ander verhaal, een nieuwe aanpak, I love it en heb er het volste vertrouwen in dat de natuur me op elk moment van mijn leven geeft wat ik nodig heb om de beste versie van mezelf te zijn.
Namasté
#voeding #spieren #natuur
Recente reacties