Ik ben één van de mensen die sociale media zagen ontstaan, en langzaam zagen worden tot wat het nu is. In 2002 van Friendster, Myspace, Second Life, LinkedIn … tot Facebook, Twitter en alle andere die daarna ontstonden. Ik moet toegeven, ik heb er veel geprobeerd, maar kwam altijd tot de conclusie dat ze me persoonlijk niets opbrachten. Het enige waarin ze heel goed slagen is stille tijd voor mezelf, heel snel en onmerkbaar absorberen en snel voorbij laten gaan. Aangezien tijd voor mezelf vrij kostbaar is, ben ik altijd heel hard op mijn hoede geweest voor deze platforms.
Linkedin is waarschijnlijk de enige die ik nog echt gebruik en soms raadpleeg, nu is dat volledig op en voor het werk. De laatste echt zware voor mij was Facebook, waarvan mijn ervaring en afscheid hier te lezen is. Nu een dik jaar later is het dus een goed moment om eens te kijken of het een goede beslissing was.
Moeilijk te zeggen of het een goede beslissing is eigenlijk, wat ik wel kan zeggen is dat ik niets mis en er totaal geen heimwee naar heb. Ik zal waarschijnlijk wel na een jaar netjes zijn afgekickt. Natuurlijk, zoals te lezen is in mijn ervaring ermee, bracht het vanaf het begin niet wat ik ervan verwachtte. Zoals ik al zei in mijn Facebook ervaring, werd het voor mij tijd om me er niet langer door te laten afleiden en mijn tijd volledig te wijden aan echte ontmoetingen, waaraan ik altijd de voorkeur heb gegeven.
Inmiddels ben ik, waarschijnlijk omdat het universum het zo wil, regelmatig mensen tegengekomen van wie ik vroeger op Facebook prachtige familiefoto’s zag, die het bij het laatste contact moeilijker hadden dan de foto deed vermoeden. Ik zag al vrij snel dat mensen die zowel het positieve als het negatieve posten tot een zware minderheid behoren.
De meeste mensen plaatsen alleen het positieve, om dat vervolgens bij het eerste echte contact te bevestigen. Ja, bij mij is alles perfect! Als je nu die foto niet ziet, of die info niet hebt en met een meer nieuwsgierige insteek contact maakt, kon ik vaak vaststellen dat er in elk leven spijtig genoeg, leed en moeilijkere periodes aan te pas komen. Waarom praten we daar niet over? Het zou ons allemaal een gevoel van betrokkenheid geven, niet?
Natuurlijk praten we er wel over, als het andermans echte diepe shit is, om te consolideren dat het bij ons toch niet zo erg is. Wat dat betreft kijken we maar al te graag naar het nieuws. Maar als het om onder onze neus gaat, naar onze eigen feiten luisteren we liever niet. Doen liever alsof er niets aan de hand is, zetten liever een mooie foto van ons op Facebook om te laten zien hoe goed we het doen.
Dus als ik terugkijk op dit jaar, moet ik concluderen dat het me vooral een meer realistische liefdevolle kijk op het leven heeft gegeven. Ik voelde echte verbinding terug in gesprekken en niet oordelend waar ik vooral met mezelf bezig was op basis van de info die ik had gezien (en die social media mij voorschotelde).
Vandaag de dag zou ik niet weten wat ik er nog te zoeken heb. Specifiek info over een event of bedrijf misschien, nu zeer vaak zijn er wel andere manieren om die info te vinden. En als er iets is wat ik echt merk, is dat ik veel meer leer in de stille momenten met mezelf, dan in die momenten dat ik Facebook open en even scroll.
In wat ik mijn vorige leven zou kunnen noemen, was ik onbewust geobsedeerd door materiaal en bezittingen. Het waren mijn kleren, mijn speelgoed, mijn eten, mijn motor, mijn auto, mijn huis… en het was niet altijd gemakkelijk om te delen, als dat al mogelijk was.
Ik was er zo aan gehecht dat ik er alles aan zou doen om ze zo lang mogelijk in mijn bezit te houden. Ik zou dingen op speciale plaatsen zetten, zodat ik er zeker van was dat niet veel mensen ze zouden vinden. Ik kocht sloten die, zelfs met gespecialiseerd gereedschap, zeer lang duurde om geopend te kunnen worden. Ik zou een maniak van alarmsystemen zijn en geen enkele verzekering zou goed genoeg zijn om ervoor te zorgen dat ik niets zou verliezen.
Het zou me veel geld kosten om de apparatuur en bezittingen te kopen, nog meer om ze te verzekeren, en de angst om ze op een bepaald moment te verliezen zou moeilijk zijn om mee te leven. Waarom zou het moeilijk zijn om mee te leven? Waarom kan ik het niet gewoon laten gaan en het accepteren? Vrijheid? Onthechting van materiaal en bezittingen?
Als ik er vandaag op terugkijk, lijkt het allemaal te maken te hebben met mijn energieniveau. Vroeger gooide ik dood, kunstmatig en energieloos voedsel in mezelf. Hoe kan ik verwachten positieve dingen te voelen met zulk afval in mijn lichaam? Ik voelde helemaal niets, het was alsof de wereld steeds tegen me was. Ik was, wat ik had, en ik moest dat allemaal beschermen, anders zou ik niets meer zijn (dacht ik onbewust). Het feit dat ik op een dag zou sterven en dat er op een dag geen enkele link tussen mij en de bezittingen zou zijn, ontging me volledig.
Toen ik mijn eetgewoonten begon te veranderen zoals ik hier beschrijf, voelde het echt alsof ik nieuwe energie in mijn lichaam gooide. Het voelde alsof mijn lichaam synchroon liep en een verbinding met de natuur vond. In mijn ogen zou het een normaal fenomeen kunnen zijn als ik groenten en fruit eet die de natuur ons geeft…. Ik begon te genieten van een nieuw soort vrijheid die ik nog nooit eerder had ervaren. Ik was wie ik was en daar heb ik niets anders voor nodig.
Mijn kleren zijn gewoon dingen die ik gebruik om mezelf te bedekken (zoals cultureel bepaald waar ik op aarde woon). Ik hield alleen die waar ik me echt goed in voelde, wist dat het fair-trade handel was en het liefst met berichten erop die ik steun. Niets, heeft meer te maken met merken die ik zo hard denk echt nodig te hebben, anders ben ik een mislukking zoals ik vroeger dacht. Als ik ze allemaal zou verliezen, zou het een goed moment zijn voor een schoonmaakbeurt. De enige uitzonderingen voor mij persoonlijk zijn mijn sportkleding, Burton (hoewel ze wat ethische en fairtrade artikelen hebben) voor snowboard en Nike voor mijn basketbalschoenen. De rest koop ik alleen wat ik nodig heb, idealiter lokaal, ethisch, fairtrade en van natuurlijke materialen.
Mijn speelgoed, is gewoon speelgoed. Het is de manier waarop ik over ze denk die ze maakt wat ze zijn. Als ik de denk- en emotionele kant wegneem, zijn ze gewoon vervangbaar speelgoed.
Mijn motor(s), was zeker een deel van het speelgoed, nu gezien de grootte en de waarde ervan, heb ik het altijd als iets bijzonders beschouwd. Ik heb genoten en geniet nog steeds van het rijden op de motor. Het gevoel is zo bijzonder en het is één van die dingen die boven de normale natuurlijke gevoelen staan. Het is kunstmatig en de prijs die ik moet betalen voor de sensatie maakt het vandaag de dag minder aantrekkelijk voor mij.
Ik heb vandaag ook sensaties vanuit een natuurlijk oogpunt, die veel sterker zijn dan rijden met de motor. Het enige wat er onvervangbaar aan is, zijn de super momenten die we samen met onze vrienden hebben doorgebracht met de motor. Nu vandaag realiseer ik me beter dan ooit tevoren dat de motor daarvoor geen must is, nu vroeger hielp het.
Mijn auto, is gewoon een object om me wat sneller van het ene naar het andere punt te verplaatsen. Is het nodig dat mijn leven zo snel gaat? Soms wel, soms niet, meestal weet ik het gewoon niet.
Mijn huis is de plek waar de familie is en waar ik probeer een verdere band met de natuur op te bouwen. Ik vind het geweldig daar met de familie, nu ben ik er zeker van dat we een huis kunnen creëren op een andere locatie, net als vele anderen mensen en wat vrij standaard is bij de dieren.
Mijn eten is erg kostbaar voor mij en ik ben zeer dankbaar voor de energie die het me geeft. Ik hou van eten, ik hou net zoveel van eten als mijn lichaam me zegt dat het nodig heeft. Iets wat volledig is veranderd is dat het ook een plezier is om het te delen of zelfs te maken voor iemand anders. Dit was iets heel moeilijks, het delen van dingen waar ik naar verlangde (verslaafd) en waarvoor ik niet de energie had om ze zelf te maken.
Alles is tijdelijk in het leven, het is bewegende energie, niets is van mij en in alles vinden we de schoonheid van de natuur die ons alles geeft wat we nodig hebben.
Als mens zijn we erin geslaagd om negatieve energieën uit de natuur te creëren en we zijn gespecialiseerd in het maken van ons verlangen naar deze negatieve energieën.
Het veranderen van mijn inname van energie via andere voedingsmiddelen (groenten en fruit) heeft me dat doen beseffen en langzaam en zeker van mijn slechte energie ontdaan.
Vanaf dat moment ben ik ook door het leven gegaan met een visie op delen, in plaats van een visie op het hebben en zeker ook het loslaten ervan.
Leo Babauta schreef erover als: “Stel je je huis voor, vol rommel, vol met bezittingen… en stel je nu de meeste van die bezittingen voor die wegdrijven. Je blijft achter met een veel minder rommelige ruimte, een woonkamer met slechts een paar mooie spullen die je liefhebt en gebruikt. Het is leuk, om de rust van een ruimte te hebben die niet bezaaid is met een veelheid aan bezittingen. Dit is het beeld dat je in je hoofd moet hebben als je overweegt om bezittingen los te laten… omdat het moeilijk kan zijn om dingen los te laten.”
Hij gaat verder: “Loslaten gaat over het realiseren dat we ergens aan gehecht zijn, meestal door angst of verlangen. We denken dat als we iets loslaten, we iets belangrijks verliezen. Maar in werkelijkheid winnen we ook iets door los te laten – door het opgeven van waardevolle bezittingen winnen we ruimte, gemoedsrust, tijd, geld (het kost veel om veel te bezitten).”
Laten we eens kijken hoe we de redenen die we aan bezittingen vasthouden kunnen loslaten:
Sentimenteel: De waarheid is, dat noch onze liefde voor de persoon, noch hun liefde voor ons, noch onze herinneringen, in het bezit zijn. De liefde is in ons, en zo ook de herinneringen. Het loslaten van het bezit betekent niet dat we de liefde of de herinneringen verliezen. Misschien helpt een digitale foto ons te herinneren – neem wat kiekjes, upload ze naar Picasa of Flickr of iCloud of zoiets, en je hebt altijd de herinneringen. Concentreer je dan op het geven van liefde aan je dierbaren.
Beveiliging: In werkelijkheid maken bezittingen ons niet veiliger – ze geven alleen de illusie van veiligheid. Als je meer dingen om je heen hebt, is het niet waarschijnlijker dat je moeilijke financiële tijden zult overleven. In feite maakt het kopen ervan de kans groter dat je moeilijke tijden zult doorstaan, omdat je jezelf in de schulden steekt. Ook zult u het bijna zeker niet nodig hebben op een dag. Ik heb me van duizenden dingen ontdaan en ik heb er nog nooit spijt van gehad. Als je het echt nodig hebt op een dag (je zult het niet nodig hebben), kun je het altijd lenen, of het in het ergste geval weer kopen.
Uitstel: In plaats van na te denken over de hele berg rommel die je moet wegwerken (en eerlijk gezegd kun je op dit moment niet alle rommel wegwerken), concentreer je op wat je in de komende 5 minuten kunt doen. Dat is klein genoeg dat het niet overweldigend is – neem gewoon een stap. En dan nog een.
Angst voor verspilling: Het is niet verkwistend om iets aan iemand anders te geven – het is verkwistend om het niet aan iemand anders te geven als je het niet gebruikt. En de verspilling komt niet van het weggooien van iets – de verspilling kwam in het verleden, toen je het in de eerste plaats kocht.
Als je overweegt om iets los te laten, vraag jezelf dan af: “Als ik dit niet had, hoeveel zou ik dan betalen om het te krijgen?” Meestal is het antwoord niets. En je kunt iets loslaten dat voor jou niets waard is, om de veel waardevollere rust te krijgen van een opgeruimde ruimte.
Ik maakte waarschijnlijk deel uit van een van de laatste generaties die zonder al te veel schermen opgroeiden. Toen ik begon te werken, kreeg ik mijn eerste mobiele telefoon. Het klonk geweldig, ik zou de hele tijd bereikbaar zijn. Met die start ontwikkelden schermen zich tot zeer zware hersenstimulatie producten, verslavend speelgoed en vooral om de lege momenten in te vullen die vroeger de momenten waren waarop grote leuke ideeën ontstonden. Als ik deze schermen vandaag de dag zie, lijkt het alsof ze zo hard deel uitmaken van het leven dat mensen zonder hen, in paniek zouden kunnen raken. In feite ben ik erg bang voor mijn kinderen en hun potentiële afhankelijkheid van schermen in de toekomst. Het maakt me bang als ik mensen zie lopen met de kinderwagen of met de hond, en tegelijkertijd aan de telefoon. Echt waar? Niet voor een seconde zonder telefoon?
Ik ben altijd sceptisch geweest tegenover technologie, ik dacht dat het grote uitvindingen waren, nu als ze me niet van dienst waren, zouden ze niet nuttig zijn in mijn ogen. Wat is van dienst zijn? Dat kan natuurlijk op verschillende manieren worden geïnterpreteerd…
Het feit dat ik ergens naartoe kan bellen, leek me niet erg nuttig. Er is de e-mail en sms, dus de mogelijkheid om contact op te nemen met iemand om een afspraak te maken, zonder tijdsdruk, leek me veel nuttiger. Aangezien ik een telefoon heb, moet ik altijd verbonden zijn. Hoe helpt het me als ik altijd verbonden ben? Dat doet het niet, dus daar houdt het voor mij op. Ik zal verbonden zijn als het me dient en wanneer ik kies.
Als ik op de bus wacht, niet met mensen om me heen praat, niet dat moment van rust neem, niet zie wat er gebeurt en gewoon achter mijn scherm ga zitten, is dat in mijn voordeel?
Als ik verslaafd zou zijn aan mijn scherm zou ik zeggen, natuurlijk helpt het me, het vult de lege momenten, ik kan niet zonder… Is dat geen teken van een gevaarlijke verslaving? Voor mij wel. Mijn veranderende eetgewoonten hebben me dit alles doen inzien en ik heb er absoluut afstand van genomen.
Mijn telefoon is er goed voor;
Bellen of contact opnemen met iemand en ideaal om deze daarna te ontmoeten.
Een kalender, om mijn geest te bevrijden van de dingen die ik misschien moet doen om in deze multitasking wereld te leven.
Het maken van wat interessante aantekeningen in plaats van dit te doen op het kleine papieren notitieboekje.
Een camera om mooie momenten vast te leggen op een moment dat het goed voelt.
En sinds kort ook een zoektocht naar een locatie, al moet ik zeggen dat ik nog steeds liever de mensen in de buurt om een routebeschrijving vraag.
Wanneer deze handige technologie voor de bovengenoemde taken (en waarschijnlijk ook andere die ik vergeten ben) een gevaarlijke richting opgaat, tegen mijn normale gedrag in, dan gebruik ik die technologie niet.
Soms is het voor als ik me verveel, als ik eenzaam ben, als ik verlegen ben, als ik geïrriteerd ben… Ik duik gewoon met mijn hoofd in het scherm, zoek naar grappige dingen, lach en alles is opgelost. Ik herinner me dat mensen hier ook sigaretten voor gebruiken. Is dit beter? Voor de lichamelijke gezondheid waarschijnlijk, voor de geestelijke gezondheid, niet zo zeker.
Nu, kijkend naar hoe het me dient, moet ik tot een trieste conclusie komen;
Het moment dat mijn creativiteit het beste zou werken is als ik me verveel.
Ik zoek naar vrienden of de gemeenschap als ik eenzaam ben.
Ik zou dingen uitproberen om meer zelfvertrouwen te krijgen, over mezelf te leren en minder verlegen te zijn.
Ik zou een situatie onder ogen zien en proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan als ik me slecht voel.
…
Het is geweldig dat de telefoon de oplossing is voor dit alles, nietwaar?
Is het echt de oplossing?
En als dat zo is, betekent het dat ik niet zonder kan leven. Ik ken een aantal merken die van dat idee houden en het sterk aanmoedigen. Ze geven zelfs miljarden om dit speelgoed zo te maken.
Ik hou niet van dat idee, als het zo gaat, betekent het voor mij een leven zonder technologie. Als het mijn leven echt makkelijker kan maken, zal ik het gebruiken, zo niet, dan heb ik er geen interesse in.
Dit is interessant en je weet niet hoe je moet beginnen?
Welke concrete stappen om van de telefoonverslaving af te komen, van makkelijk naar misschien wel meer uitdagend. Als ze allemaal makkelijk zijn, is er waarschijnlijk geen verslaving, geweldig!
Alleen applicaties op mijn telefoon die mijn leven echt makkelijker en beter maken.
Schakel alle meldingen uit, naast het bellen (en sms’en).
Maak speciale tijd in de dag (bijvoorbeeld 2 keer), week… om te controleren op meldingen in de applicaties. Ik beslis wanneer te controleren, niet de telefoon die meldingen in mijn gezicht duwt.
Maak alleen verbinding met wifi of mobiele data wanneer ik beslis, anders laat ik het uitstaan. Mijn batterij houdt van mij, mijn mobiele netwerkprovider zal verplicht zijn om mij iets minder te factureren.
Zet de telefoon een tijdje helemaal uit, minstens 2 uur voor het slapen gaan en meer als ik kan. Ik vertrouw erop dat het echte nieuws dat naar mij toe zal moeten komen, zijn weg naar mij zal vinden.
Nu, deze schermen zijn ontworpen om het leven zo zwaar op te vullen, dat het leven voorbij gaat zonder dat het wordt gerealiseerd. Het is een keuze, op zoek naar een scherm of het leven?
Leef vrij, geniet van het leven, laat de technologie je dienen en zo niet, laat het waar het is.
Recente reacties